Wie zijn we voorbij de uiterlijke schijn? In een maatschappij die zich laat leiden door influencers, trends en de drang naar het vergaren van extreme rijkdom, worden we steeds meer schimmen van onszelf. Deze moderne wereld lijkt er op maatschappelijk vlak niet beter op te worden; eenzaamheid en isolatie vinden we terug in elke sociale klasse. Een wereld waar looks het belangrijkst zijn en innerlijk welzijn op de tweede plaats komt.
Ruben Östlund won de Palme d'Or (Cannes Film Festival) met The Square, een satirisch drama waarin hij het menselijke gedrag onder de loep neemt. In zijn nieuwe film gaat hij nog een stap verder: een aanval op het kapitalisme en de schone schijn die daarmee samengaat. Triangle of Sadness is geen donkere, deprimerende film, maar is overgoten met briljante humor, die vooral de spot drijft met de hypocrisie van de superrijken.
Hypocrisie, hebzucht en macht
Triangle of Sadness is een term die gebruikt wordt in de modewereld: wanneer men de wenkbrauwen fronst, vormt zich een v-plooi, ook fronsrimpel genoemd en die driehoek impliceert hoe moeilijk je het in je leven hebt, dus hoe dieper je rimpel hoe zwaarder je leven is. De film begint met een kijkje achter de schermen van een modecasting, waar de modellen leren om bij exclusieve en dure merken serieus te kijken; hun driehoek moet dieper en somberder zijn, terwijl voor goedkopere merken een speelsere look is toegestaan.
De film bestaat uit drie delen. In het eerste deel maken we kennis met topmodel Yaya (Charlbi Dean – onverwacht overleden op 32-jarige leeftijd op 29 augustus j.l.) en haar vriend Carl (Harris Dickinson). Carl is ook model, maar als man heeft hij minder te betekenen en wordt hij ook veel minder betaald dan de vrouwelijke modellen. Yaya beseft dat haar uiterlijk niet voor eeuwig is en haar carrière als topmodel vergankelijk. Ze kan nog altijd trofeevrouw worden, een status waarin ze zichzelf ooit hoopt te bevinden, want werken als kassierster of verkoopster is onder haar niveau. Yaya verwacht van haar partner dat hij de rekening op restaurant betaalt en haar overstelpt met dure geschenken.
Het tweede deel vindt plaats op een exclusieve cruise. Als influencer-model mag Yaya, samen met Carl, meereizen en elk bikinimoment wordt dan ook vastgelegd op haar sociale mediakanalen. Op dit luxejacht verblijven ook rijke vakantiegangers die verwachten dat hun eisen – hoe buitensporig ook – onmiddellijk ingewilligd worden. Het personeel doet dit met de glimlach, want als ze beleefd zijn kunnen ze immers een flinke fooi verwachten. De kapitein (Woody Harrelson) van het jacht is alcoholist en marxist – hij minacht zijn rijke gasten, maar (nochtans) niet het geld dat ze binnenbrengen. Wanneer het kapiteinsdiner plaatsvindt, woedt er een zware storm, de gasten worden zeeziek en het personeel probeert de gemoederen te bedaren. Ondertussen is de kapitein zo dronken dat hij via het luidsprekersysteem enkele passages uit “The Communist Manifesto” voorleest. Wanneer de toiletten overlopen en de stront in de gangen ronddrijft, glazen en borden aan diggelen liggen en de gasten in een hoekje van hun hut proberen te overleven met hun opblaasbare zwembandjes aan, zijn trots en superioriteitsgevoel verdwenen. Dit brengt ons tot het laatste deel, waarin de wc-dame de enige is die voldoende kennis heeft om te overleven: een Rolex wil ze niet aanvaarden, maar Carl lijkt haar misschien wel interessant.
We zijn allemaal gelijk
Succesvolle, gefortuneerde mensen zijn sociaal en sympathiek. Rijk zijn wil niet zeggen dat men geen empathie heeft, maar het vertroebelt de geest na enige tijd wel. Wat verandert er wanneer je een onuitputtelijke geldstroom hebt? Verandert dit je gedrag tegenover personeel en verwacht je dat je op je wenken bediend wordt? Een deel van de film is opgenomen op de Christina O, het jacht van Aristotle Onassis, een symbool van de elite uit de jaren ‘60. Verschillende beroemdheden verbleven aan boord van dit jacht, zoals Winston Churchill, JF Kennedy, Marilyn Monroe en Frank Sinatra. De glamour van de superrijken, het is een droom waar velen naar streven.
Triangle of Sadness is een 147-minuten durende film die over het scherm raast en van begin tot einde boeiend is. Een satirisch drama dat zo lang duurt, is niet makkelijk om aantrekkelijk te maken, maar de sterke dialogen, het krachtige acteerwerk en de ongeremdheid waarmee de acteurs zich volledig geven, maken dit een meesterwerk.
Braken, kotsen, overgeven of spugen, deze film bevat de langste braakscène die ik ooit gezien heb – de trailer verraadde dit reeds. Van zachtjes kokhalzen, over sliertjes braaksel, plakkend aan kinnen en monden, tot de uiteindelijk explosie van kots, deed zelfs de sterkste magen in de zaal bezwijken. Het lijkt een goedkope manier om sensatie te creëren, maar het is onmisbaar voor het verhaal en dit is één van de meeste memorabele scènes die ik in lange tijd heb gezien. Deze scène wordt uitstekend opgebouwd, geloofwaardig neergezet en de stress en wanhoop bij de personages is goed voelbaar. Net wanneer je dacht alle sympathie voor de mens verloren te hebben, wordt het duidelijk dat we ons in ellendige situaties allemaal hetzelfde voelen.
Ruben Östlund won de Palme d'Or (Cannes Film Festival) met The Square, een satirisch drama waarin hij het menselijke gedrag onder de loep neemt. In zijn nieuwe film gaat hij nog een stap verder: een aanval op het kapitalisme en de schone schijn die daarmee samengaat. Triangle of Sadness is geen donkere, deprimerende film, maar is overgoten met briljante humor, die vooral de spot drijft met de hypocrisie van de superrijken.
Hypocrisie, hebzucht en macht
Triangle of Sadness is een term die gebruikt wordt in de modewereld: wanneer men de wenkbrauwen fronst, vormt zich een v-plooi, ook fronsrimpel genoemd en die driehoek impliceert hoe moeilijk je het in je leven hebt, dus hoe dieper je rimpel hoe zwaarder je leven is. De film begint met een kijkje achter de schermen van een modecasting, waar de modellen leren om bij exclusieve en dure merken serieus te kijken; hun driehoek moet dieper en somberder zijn, terwijl voor goedkopere merken een speelsere look is toegestaan.
De film bestaat uit drie delen. In het eerste deel maken we kennis met topmodel Yaya (Charlbi Dean – onverwacht overleden op 32-jarige leeftijd op 29 augustus j.l.) en haar vriend Carl (Harris Dickinson). Carl is ook model, maar als man heeft hij minder te betekenen en wordt hij ook veel minder betaald dan de vrouwelijke modellen. Yaya beseft dat haar uiterlijk niet voor eeuwig is en haar carrière als topmodel vergankelijk. Ze kan nog altijd trofeevrouw worden, een status waarin ze zichzelf ooit hoopt te bevinden, want werken als kassierster of verkoopster is onder haar niveau. Yaya verwacht van haar partner dat hij de rekening op restaurant betaalt en haar overstelpt met dure geschenken.
Uiterlijk is niet voor eeuwig en de carrière van een topmodel vergankelijk.
Het tweede deel vindt plaats op een exclusieve cruise. Als influencer-model mag Yaya, samen met Carl, meereizen en elk bikinimoment wordt dan ook vastgelegd op haar sociale mediakanalen. Op dit luxejacht verblijven ook rijke vakantiegangers die verwachten dat hun eisen – hoe buitensporig ook – onmiddellijk ingewilligd worden. Het personeel doet dit met de glimlach, want als ze beleefd zijn kunnen ze immers een flinke fooi verwachten. De kapitein (Woody Harrelson) van het jacht is alcoholist en marxist – hij minacht zijn rijke gasten, maar (nochtans) niet het geld dat ze binnenbrengen. Wanneer het kapiteinsdiner plaatsvindt, woedt er een zware storm, de gasten worden zeeziek en het personeel probeert de gemoederen te bedaren. Ondertussen is de kapitein zo dronken dat hij via het luidsprekersysteem enkele passages uit “The Communist Manifesto” voorleest. Wanneer de toiletten overlopen en de stront in de gangen ronddrijft, glazen en borden aan diggelen liggen en de gasten in een hoekje van hun hut proberen te overleven met hun opblaasbare zwembandjes aan, zijn trots en superioriteitsgevoel verdwenen. Dit brengt ons tot het laatste deel, waarin de wc-dame de enige is die voldoende kennis heeft om te overleven: een Rolex wil ze niet aanvaarden, maar Carl lijkt haar misschien wel interessant.
We zijn allemaal gelijk
Succesvolle, gefortuneerde mensen zijn sociaal en sympathiek. Rijk zijn wil niet zeggen dat men geen empathie heeft, maar het vertroebelt de geest na enige tijd wel. Wat verandert er wanneer je een onuitputtelijke geldstroom hebt? Verandert dit je gedrag tegenover personeel en verwacht je dat je op je wenken bediend wordt? Een deel van de film is opgenomen op de Christina O, het jacht van Aristotle Onassis, een symbool van de elite uit de jaren ‘60. Verschillende beroemdheden verbleven aan boord van dit jacht, zoals Winston Churchill, JF Kennedy, Marilyn Monroe en Frank Sinatra. De glamour van de superrijken, het is een droom waar velen naar streven.
Triangle of Sadness is een 147-minuten durende film die over het scherm raast en van begin tot einde boeiend is. Een satirisch drama dat zo lang duurt, is niet makkelijk om aantrekkelijk te maken, maar de sterke dialogen, het krachtige acteerwerk en de ongeremdheid waarmee de acteurs zich volledig geven, maken dit een meesterwerk.
Braken, kotsen, overgeven of spugen, deze film bevat de langste braakscène die ik ooit gezien heb – de trailer verraadde dit reeds. Van zachtjes kokhalzen, over sliertjes braaksel, plakkend aan kinnen en monden, tot de uiteindelijk explosie van kots, deed zelfs de sterkste magen in de zaal bezwijken. Het lijkt een goedkope manier om sensatie te creëren, maar het is onmisbaar voor het verhaal en dit is één van de meeste memorabele scènes die ik in lange tijd heb gezien. Deze scène wordt uitstekend opgebouwd, geloofwaardig neergezet en de stress en wanhoop bij de personages is goed voelbaar. Net wanneer je dacht alle sympathie voor de mens verloren te hebben, wordt het duidelijk dat we ons in ellendige situaties allemaal hetzelfde voelen.
Conclusie
Triangle of Sadness is een satirisch drama dat verschillende onderwerpen behandelt, waaronder macht, rijkdom, kapitalisme en socialisme, maar zonder de les te spellen. Regisseur Ruben Östlund staat bekend om zijn films waarin hij een mening geeft over sociale dilemma's; hij doet dit met een briljante scherpzinnigheid en vooral met veel humor. Het is geen deprimerende film, het script is weldoordacht en de acteurs zijn geweldig in hun rol. Het is een lange film - 147 minuten - maar toch heb ik mij geen seconde verveeld. Het laatste deel van de film had mijns inziens ingekort kunnen worden met pakweg vijftien minuten, waardoor de ontknoping krachtiger was geweest.
Pro
- Boeiend en vol humor
- Sterk verhaal
- Geweldige acteerprestaties
Con
- Laatste deel had korter gemogen
9
Over deze film
Beschikbaar vanaf
28 september 2022
Speelduur
147 minuten
Regie
Ruben Östlund
Cast
Charlbi Dean, Harris Dickinson, Vicki Berlin, Woody Harrelson, Zlatko Buric, Dolly De Leon, ...
Uitgever
Imperative Entertainment
