Al enkele jaren richt regisseur Albert Serra zich voornamelijk op historische films (Liberté, La mort de Louis XIV, ...), maar met zijn nieuwe film Pacifiction brengt hij een hedendaagse politieke thriller. De Belgische première was er reeds in oktober op het Film Festival Gent en vanaf midden januari 2023 kan je Pacifiction overal in de bioscoopzalen zien. Deze film heeft een sterke cast met onder meer Sergi López, Marc Susini, Pahoa Mahagafanau en Cécile Guilber. De hoofdrol is voor de Franse acteur Benoît Magimel, die ik recent nog zag in de film Incroyable mais vrai.
De films van regisseur Albert Serra zijn doorgaans provocerend en aanstootgevend en kunnen in het genre slow cinema ingedeeld worden. Binnen de arthousefilms vinden we deze categorie meer en meer terug; slow cinema kenmerkt zich door het gebruik van statische opnames, lange shots en het zijn eerder observerende films met weinig verhaal. Serra’s vorige langspeelfilm Liberté uit 2019 was een kostuumdrama over losbandige edellieden die zich overgaven aan plezier en pijn. Het was een plotloze film die twee uur lang escaleert in lust en dominantie. Pacifiction overtreft deze speelduur: Serra probeert de kijker twee uur en vijfenveertig minuten te entertainen op een zéér traag tempo.
Het vervloekte paradijs
Op het Frans-Polynesische eiland Tahiti wordt de Franse staat vertegenwoordigd door commissaris De Roller, een Fransman die al jaren op het eiland woont. De Roller is een extravagant man, die met zijn wit kostuum en Hawaïaans hemd op het eiland rondwandelt alsof hij landsheer is en ondertussen de plaatselijke bevolking betuttelt. Hij schept op over zijn politieke macht en staat graag in de belangstelling. Overdag hangt hij rond op het strand en mengt hij zich her en der met de plaatselijke activiteiten, zoals de repetities van de inheemse dansers, die traditionele dansen opvoeren voor de toeristen. ’s Avonds zoekt hij vertier en vrouwelijke aandacht in de club van nachtclubeigenaar Morton.
Zijn rustige leven lijkt te worden verstoord door enkele regeringsbeslissingen waarvan hij niet op de hoogte lijkt te zijn en die zijn paranoia aanwakkeren – de Roller is immers een man die van alles op de hoogte gehouden wil worden. Hij merkt dat er meer mariniers op het eiland aanwezig zijn en de geruchten gaan dat er een geheime onderzeeër in het gebied ligt die kernproeven wil uitvoeren. De spanning en onzekerheden nemen stilaan toe en trekken als een onzichtbare mist over het tropische paradijs. Beslist hij om op het eiland te blijven of vlucht hij weg?
Traagheid
Commissaris De Roller is het middelpunt van het verhaal en is vrijwel in alle scènes van de film aanwezig. De montage van de film is traag en de scènes duren eindeloos lang. Je volgt De Roller tijdens dubieuze onderhandelingen over het openen van een casino tot het houden van surfwedstrijden. Als kijker ploeter je hier geduldig door in de hoop dat het plot duidelijk wordt en je eindelijk bevrijd wordt (zo voelde het voor mij althans). Dit verhaal is traditioneler dan zijn vorige film en het personage is interessant, maar alle scènes voelen te afstandelijk aan om als fundament te dienen voor het grotere verhaal.
Pacifiction weet wel te overtuigen met sfeervolle beelden en authenticiteit. Er zijn enkele memorabele scènes, waaronder een groep surfers die de duizelingwekkend hoge golven trotseren en ook de prachtige landschappen en ongerepte natuur worden indrukwekkend op beeld gebracht. Serra heeft een boodschap met deze film en de onderliggende motivatie is duidelijk: de koloniale erfenis heeft nog altijd een impact op de machtsverdeling en deze film kan een goede discussie opleveren.
De films van regisseur Albert Serra zijn doorgaans provocerend en aanstootgevend en kunnen in het genre slow cinema ingedeeld worden. Binnen de arthousefilms vinden we deze categorie meer en meer terug; slow cinema kenmerkt zich door het gebruik van statische opnames, lange shots en het zijn eerder observerende films met weinig verhaal. Serra’s vorige langspeelfilm Liberté uit 2019 was een kostuumdrama over losbandige edellieden die zich overgaven aan plezier en pijn. Het was een plotloze film die twee uur lang escaleert in lust en dominantie. Pacifiction overtreft deze speelduur: Serra probeert de kijker twee uur en vijfenveertig minuten te entertainen op een zéér traag tempo.
Het vervloekte paradijs
Op het Frans-Polynesische eiland Tahiti wordt de Franse staat vertegenwoordigd door commissaris De Roller, een Fransman die al jaren op het eiland woont. De Roller is een extravagant man, die met zijn wit kostuum en Hawaïaans hemd op het eiland rondwandelt alsof hij landsheer is en ondertussen de plaatselijke bevolking betuttelt. Hij schept op over zijn politieke macht en staat graag in de belangstelling. Overdag hangt hij rond op het strand en mengt hij zich her en der met de plaatselijke activiteiten, zoals de repetities van de inheemse dansers, die traditionele dansen opvoeren voor de toeristen. ’s Avonds zoekt hij vertier en vrouwelijke aandacht in de club van nachtclubeigenaar Morton.
Zijn de geruchten waar dat er een geheime onderzeeër kernproeven wil uitvoeren?
Zijn rustige leven lijkt te worden verstoord door enkele regeringsbeslissingen waarvan hij niet op de hoogte lijkt te zijn en die zijn paranoia aanwakkeren – de Roller is immers een man die van alles op de hoogte gehouden wil worden. Hij merkt dat er meer mariniers op het eiland aanwezig zijn en de geruchten gaan dat er een geheime onderzeeër in het gebied ligt die kernproeven wil uitvoeren. De spanning en onzekerheden nemen stilaan toe en trekken als een onzichtbare mist over het tropische paradijs. Beslist hij om op het eiland te blijven of vlucht hij weg?
Traagheid
Commissaris De Roller is het middelpunt van het verhaal en is vrijwel in alle scènes van de film aanwezig. De montage van de film is traag en de scènes duren eindeloos lang. Je volgt De Roller tijdens dubieuze onderhandelingen over het openen van een casino tot het houden van surfwedstrijden. Als kijker ploeter je hier geduldig door in de hoop dat het plot duidelijk wordt en je eindelijk bevrijd wordt (zo voelde het voor mij althans). Dit verhaal is traditioneler dan zijn vorige film en het personage is interessant, maar alle scènes voelen te afstandelijk aan om als fundament te dienen voor het grotere verhaal.
Pacifiction weet wel te overtuigen met sfeervolle beelden en authenticiteit. Er zijn enkele memorabele scènes, waaronder een groep surfers die de duizelingwekkend hoge golven trotseren en ook de prachtige landschappen en ongerepte natuur worden indrukwekkend op beeld gebracht. Serra heeft een boodschap met deze film en de onderliggende motivatie is duidelijk: de koloniale erfenis heeft nog altijd een impact op de machtsverdeling en deze film kan een goede discussie opleveren.
Conclusie
Pacifiction is een traag politiek drama waarin de prachtige landschappen verloren gaan in eeuwigdurende scènes. Dit is zo’n film waarover de meningen heel verdeeld zullen zijn: je vindt deze prent fascinerend of flauwekul. Na enkele minuten wist ik al dat ik moest proberen deze film anders te bekijken en mij moest focussen op de details en de onderliggende betekenis. Uiteindelijk was ik na 165 minuten zo vermoeid dat ik al mijn aandacht verloren had en geen enkele emotie ondervond. Deze film is ondanks de goede bezetting, indrukwekkende landschappen en fantastisch camerawerk, veel te lang en monotoon.
Pro
- Sterke cast
- Interessant personage
Con
- Te lang, enkel scènes zijn onbelangrijk voor het verhaal
- Zo traag dat je je aandacht verliest
5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
11 januari 2023
Genre
- Drama
- Thriller
Speelduur
165 minuten
Regie
Albert Serra
Cast
Benoît Magimel, Marc Susini, Matahi Pambrun, Sergi López, Pahoa Mahagafanau, ...
Uitgever
Imagine Film
