Filmreview: Orphan: First Kill

In 2009 maakte de wereld kennis met het weesmeisje Esther. Al vanaf het begin was het duidelijk: er is iets niet helemaal pluis met Esther. Haar vreemd gedrag resulteerde al snel in gewelddadige handelingen tezamen met een twist die haar hele personage in een nieuw daglicht stelde. Mensen die haar slinkse personage gemist hebben, kunnen nu de bioscoop terug in om meer van Esther te zien, en dat in deze prequel die de gebeurtenissen in haar leven voor de eerste film toont.

Hoewel scenaristen David Leslie Johnson en Alex Mace hun rollen behielden, is de regie dit keer overgenomen door William Brent Bell, die hiervoor ook al de (middelmatige, om optimistisch te zijn) horrorfilms The Devil Inside, The Boy, en The Boy 2 regisseerde. De vraag was al vanaf het begin van deze productie of deze prequel wel aan de originele Orphan, die over de jaren een cult following heeft ontwikkeld, zou kunnen tippen. En daarboven, hoe goed kan een prequel zijn als kijkers al bekend zijn met het centraal personage haar geheim, en ze al weten hoe dit verhaal moet eindigen om consistent te zijn met het origineel? Nou, al heeft deze prequel die dertien jaar op zich liet wachten zeker tal van problemen die het als een thriller in de B-film categorie duwt, slaagt het er ook in simpelweg vermakelijk en vooral onvoorspelbaar te zijn.

Screenshot 2022-09-05 190224.png


Not your average prequel

De rijke Albright-familie hoort, jaren nadat hun dochter Esther vermist raakte, van een Ests agentschap dat hun dochter gevonden is. Socialite Tricia (Julia Stiles, doorheen de jaren bekend van 10 Things I Hate About You, The Omen, de Bourne-films en Dexter) gaat onmiddellijk naar Estland om haar dochter op te pikken, terwijl haar man, de kunstenaar Allen, en haar zoon, het verwend nest Gunnar, met ingehouden adem op hun verloren familielid wachten. Dat deze Esther (wederom gespeeld door Isabelle Fuhrman, naast deze filmserie bekend voor The Hunger Games en The Novice) wat vreemde trekjes heeft en zich weinig lijkt te herinneren van haar tijd bij de familie, wordt al snel afgewimpeld als een gevolg van het trauma dat ze bij haar zogenaamde ontvoering opliep. Esther ontwikkelt een hechte band met Allen, maar lijkt passief-agressief (of zelfs gewoon agressief) tegenover haar moeder, broer, en zowat iedereen eigenlijk. Hoe lang blijft iedereen in het donker, en hoeveel gewonden of doden zullen er vallen in die tijd?

In een tijdperk van oneindige sequels, prequels en remakes die allemaal niks nieuws durven te doen, weet Orphan: First Kill zijn eigen bestaan te verdedigen met een razendgek idee waar het zich helemaal in laat gaan.


Orphan: First Kill neemt de twist van de originele film als beginpunt; daarom is het ook aangewezen om deze eerste film te bekijken voor je je aan de prequel waagt. Niet enkel omdat je de twist van het origineel, dat op zich zeker het bekijken waard is, daarmee niet verpest, maar ook omdat Orphan: First Kill specifiek ontworpen is om te spelen met de verwachtingen van diegenen die de eerste film gezien hebben. Zo is het makkelijk om op basis van de eigenschappen van de eerste film wat assumpties te maken over de vroege scènes in First Kill, die je eigenlijk meesterlijk om de tuin leiden. Mensen die denken dat deze prequel geen ruimte heeft om ver uit de formule te stappen van het origineel, worden al snel fout bewezen wanneer First Kill een wending neemt die niet uit het niets komt, maar toch volledig verrassend uit de hoek komt en de dynamiek van de volledige film op stelten zet. In een tijdperk van oneindige sequels, prequels en remakes die allemaal niks nieuws durven te doen, weet Orphan: First Kill zijn eigen bestaan zo dus te verdedigen met een razendgek idee waar het zich helemaal in laat gaan. Dat maakt het wegens een paar harde minpunten geen perfecte prequel, maar wel een worthy prequel.

Hoe gek het ook wordt, het kloppend hart van deze film is dan ook alles wat met Esther zelf te maken heeft: de performance, het personage, de make-up en de praktische effecten die haar tot leven hebben gebracht. Isabelle Fuhrman zet het personage die haast iconisch is geworden geweldig neer, de perfecte iteratie van een achtjarig kind met een lustvolle, gewelddadige ziel en het redeneer- én manipuleervermogen van een volwassene. Van de valse glimlachjes (zie hierboven) tot de onschuldige ongelukjes, Fuhrman is precies de magnetische onwaarschijnlijke slechterik die van een anders onopmerkelijke slasherfilm toch iets gedenkwaardig kan maken. Daarin wordt ze geholpen door fraaie oubollige kostuums die het beeld van een vroegrijp kind van weleer oproepen. Fuhrman was bij het filmen inmiddels 24, maar is toch overtuigend als een meisje van acht. Daarbij is naast make-up gebruik gemaakt van slimme cameratechnieken en praktische effecten, en deze verdienen zeker ook heel wat lof.

Screenshot 2022-09-05 190642.png


Een B-film through and through

Als je van B-films houdt, dan zal je zeker van Orphan: First Kill kunnen genieten. Zijn gekke wendingen, flinterdunne personages, barslechte dialoog (inclusief heerlijk schaamteloze oneliners), onbestaande thema's, gebrek aan visuele flair en twijfelachtige logica zijn allen te merkbaar om de film al te serieus te nemen, maar het resulteert nog steeds in een vermakelijke brein-op-nul thrillerervaring. Als je iets meer gesofisticeerd verwacht, laat First Kill ruim te wensen over. De psychologische intelligentie van een film die zich een "psychologische thriller" noemt, is hier nergens te bekennen. Al vanaf de eerste paar scènes werd het duidelijk dat deze film zich volop gooit naar de spanning en gekheid van zijn premisse, maar geen greintje interesse heeft in het ontwikkelen of analyseren van zijn personages. Esther zelf, evenzeer in topvorm als in het origineel, wordt nauwelijks uitgediept terwijl dit juist zo'n goede kans is om van dit iconisch personage iets minder plat te maken. Maar ook de ondersteunende cast lijdt onder dit probleem, met name Tricia. De dialoog dat ze gegeven wordt is al zo droog en onsmakelijk als een rozijn, maar Stiles is duidelijk niet haar best aan het geven in deze rol. Hoe tof het ook is om haar terug in een grote rol te zien, haar stem, gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal zijn een derde zo intens of gevarieerd als de rol eigenlijk van haar eist. Ook vader en zoon Allen en Gunnar zijn vergetelijk. Dit is natuurlijk niet enkel de fout van de acteurs, maar een combinatie daarvan met een script vol clichés en onnatuurlijke conversaties, en een regisseur die zijn cast naast Esther zelf nooit vertelde to take it up a notch. Ook het einde had van mij trouwens een stapje of twee intenser gemogen.

De B-film eigenschappen zijn te merkbaar om de film al te serieus te nemen, maar het resulteert nog steeds in een vermakelijke brein-op-nul thrillerervaring.


Ook visueel en auditief houdt First Kill het best simpel. Het motief van de eerste film waar die glow-in-the-dark verf met sterk effect gebruikt, wordt hier verwezen en zelfs een origin story gegeven, zonder dat er ooit terug iets interessants mee gedaan wordt. Erger nog, de shots zijn soms agressief saai, niet enkel met eentonig kleurgebruik, gebrek aan contrast, of onbedachtzame compositie, maar ook omdat de film op vele momenten wat scherpte mist, waardoor ik soms zelfs mijn brillenglazen wou schoonwrijven, om toch tot de conclusie te komen dat het daar niet aan lag. Met wat ik hiernaast over deze productie weet, lijkt het me niet waarschijnlijk dat dit een artistieke beslissing was die de wazige rol van de kijker in de dynamiek tussen de personages bestudeert. Over thema's of commentaar gesproken, daar ambieert deze film niet naar, dus naast een paar throwaway observaties over privelege, lijkt het me zinloos met een fijne kam door het verhaal te zeven voor een grotere betekenis. Helaas voor mij, maar een pluspunt voor kijkers die het graag simpel zien en vinden dat niet alles ook echt iets moet betekenen.

Conclusie

Orphan: First Kill is trashy tot en met en vertoont niks van psychologische diepgang of subtiliteit, maar is voor liefhebbers van B-thrillers zowel uiterst vermakelijk als lekker verrassend. Dat is voornamelijk te wijten aan een geweldige twist en alles te doen met het moordlustig, manipulatief, en jawel, iconisch hoofdpersonage Esther.

Pro

  • Brein-op-nul-thrillerplezier
  • Amusante, slimme en originele twist
  • Slinkse performance en ont-aging van Isabelle Fuhrman

Con

  • Geen diepte of verfijning van personages
  • Naast wat leuke one-liners, barslechte dialoog
  • Teleurstellende performance van Julia Stiles
  • Saaie, soms lelijke visuals
  • Flauw einde
7

Over deze film

Beschikbaar vanaf

17 augustus 2022

Genre

  1. Thriller

Speelduur

99 minuten

Regie

William Brent Bell

Cast

Isabelle Fuhrman, Julia Stiles, Rossif Sutherland, Hiro Kanagawa, Matthew Finlan

Uitgever

Paramount, Sierra/Affinity
 
Terug
Bovenaan