Bore-out: weg uit de comfortzone?

[DwightSchrute]

Dat is het moment om net zoveel mogelijk opslag te bekomen want eens gestart zal je er jaar na jaar amper op vooruitgaan. Het is net bij een jobhop dat je eens een deftige loonsprong kan maken.
Uw eerste jaar zal vaak ook als excuus gebruikt worden om geen opslag te voorzien omdat je nog maar ‘ingewerkt bent’ of omdat ze het voorbije jaar al een financiële investering hebben moeten doen in uw aanwerving.

Zou ik inderdaad ook verwachten maar ben eens benieuwd naar wat zo'n verandering opbrengt in percentages.
Ik sta zelf bijna op het punt om te veranderen, weliswaar intern en vermoed dat er hier geen ruimte is voor opslag.

 

[Straddle]

Ik zit ook in finance en vroeg me af of elke jobwisseling met een opslag gepaard gaat ? Wissel je soms intern of enkel extern ?

Ik had het nu over puur externe veranderingen. Die stijgingen in totaalpakket lopen nog al eens uit elkaar, mijn sterkste stijging is ongeveer 40% geweest op jaarpakket (dus bruto x 13.92 + mobility budget + netto onkostenvergoeding + bonus + ...). Ik heb er ook wel eentje gehad van 10%, gewoon omdat ik toen weg wilde op mijn huidige job.
Ik ben wel indertijd begonnen als junior auditor aan 2.000€ bruto, dus de eerste hoge loonsstijgingen hadden toen nog niet zo'n impact. Nu zit ik wel een pak hoger, maar zoals eerder gezegd, de grootste winnaar daarvan is de dienst inkomstenbelastingen want zij krijgen er het gros van.

Dat is het moment om net zoveel mogelijk opslag te bekomen want eens gestart zal je er jaar na jaar amper op vooruitgaan. Het is net bij een jobhop dat je eens een deftige loonsprong kan maken.
Uw eerste jaar zal vaak ook als excuus gebruikt worden om geen opslag te voorzien omdat je nog maar ‘ingewerkt bent’ of omdat ze het voorbije jaar al een financiële investering hebben moeten doen in uw aanwerving.

Combineer dat nog eens met een Covid-jaar en ze hebben het perfecte excuus om starters geen bonus te geven.
Het klopt wel wat je zegt, éénmaal binnen moet je geen al te grote wijzigingen meer verwachten, tenzij je stijgt qua functie. Ik zou me bij een jobwissel proberen te richten op de toekomstmogelijkheden en de potentiële jobrotatie, dat zijn zaken die ik nu minstens zo belangrijk vind als het initiële loonpakket.

 

[DwightSchrute]

Ik had het nu over puur externe veranderingen. Die stijgingen in totaalpakket lopen nog al eens uit elkaar, mijn sterkste stijging is ongeveer 40% geweest op jaarpakket (dus bruto x 13.92 + mobility budget + netto onkostenvergoeding + bonus + ...). Ik heb er ook wel eentje gehad van 10%, gewoon omdat ik toen weg wilde op mijn huidige job.
Ik ben wel indertijd begonnen als junior auditor aan 2.000€ bruto, dus de eerste hoge loonsstijgingen hadden toen nog niet zo'n impact. Nu zit ik wel een pak hoger, maar zoals eerder gezegd, de grootste winnaar daarvan is de dienst inkomstenbelastingen want zij krijgen er het gros van.

Combineer dat nog eens met een Covid-jaar en ze hebben het perfecte excuus om starters geen bonus te geven.
Het klopt wel wat je zegt, éénmaal binnen moet je geen al te grote wijzigingen meer verwachten, tenzij je stijgt qua functie. Ik zou me bij een jobwissel proberen te richten op de toekomstmogelijkheden en de potentiële jobrotatie, dat zijn zaken die ik nu minstens zo belangrijk vind als het initiële loonpakket.

Het enige wat me tegenhoudt is het feit dat mijn huidige werkgever veel vakantiedagen geeft en ik eigenlijk wel content ben van mijn werkgever. Langs de andere kan zou ik 10% ik al veel vinden, voor 40% moet ik zelf niet meer nadenken
Wat zou het gemiddelde zowat zijn denk je en is onderhandelen belangrijk ? Tot nu toe heb ik nog nooit moeten onderhandelen. Opslagen liggen hier vrij vast per jaar.

 

[Straddle]

Zou ik inderdaad ook verwachten maar ben eens benieuwd naar wat zo'n verandering opbrengt in percentages.
Ik sta zelf bijna op het punt om te veranderen, weliswaar intern en vermoed dat er hier geen ruimte is voor opslag.

Ik ben ooit intern veranderd van functie (binnen een grootbank) naar een compleet ander departement en ander jobpakket en toen ik kreeg ik 0% erbij qua vergoedingen, echt nihil. Ik nam die nieuwe opdracht aan omdat ik een nieuwe uitdaging wilde, maar ze stuurden mij onmiddellijk op een 5-daagse training om te leren programmeren, internationale risicostandaarden te leren, ... Op die nieuwe uitdaging vroegen ze 2x zoveel van mij als in mijn vorige functie en er kwam echt niets bij. Toen heb ik redelijk vlug de stap gezet naar een nieuwe externe uitdaging, die was minder inspannend en daar kwam toen wel redelijk wat bij qua loonstijging.

Ik zou je adviseren om te benchmarken met wat een externe verandering je opbrengt en daar de vergelijking mee te maken. Als je bijv. 1 uur extra per dag moet gaan pendelen om bij een concurrent iets meer te verdienen is het wss niet de moeite, maar als je in omgeving een beter aanbod kan vastkrijgen, waarom dat dan niet proberen?

 

[Straddle]

Het enige wat me tegenhoudt is het feit dat mijn huidige werkgever veel vakantiedagen geeft en ik eigenlijk wel content ben van mijn werkgever. Langs de andere kan zou ik 10% ik al veel vinden, voor 40% moet ik zelf niet meer nadenken
Wat zou het gemiddelde zowat zijn denk je en is onderhandelen belangrijk ? Tot nu toe heb ik nog nooit moeten onderhandelen. Opslagen liggen hier vrij vast per jaar.

Intern veranderen heeft ook voordelen hoor, je kent de firma al wat en je weet wat je kan verwachten. Ik ben op mijn 6 veranderingen al 2 a 3 keer begonnen bij een firma waar de bedrijfscultuur mij echt niet lag, dat zijn zaken die je pas ziet als je er effectief gaat werken. 10% stijging kan je niet zomaar afdoen als slecht of goed, het hangt ervan af hoeveel extra inspanning ervoor jou bij komt kijken.

 

[makila]

- doen alsof je het druk hebt

Dat is altijd de merde shit bij bore-out jobs hé.
Doe je een job die je op amper 1 uur per dag kan doen? Maar zit je dan 7u openlijk te niksen --> Dan ben je de slechterik! Je C4'ke zal snel arriveren.
Je MOET 8 uur werken, al speel je toneel en doe je maar alsof.

Het moto: Je werkt tot het af is, dat werkt bij 99 op de 100 bazen niet. (al zal de baas niet klagen als je GRATIS TE veel uren doet, maar wel als je er TE weinig doet )

 

[BigTombo]

Ik heb soortgelijke situatie gehad.
Ik werk in de verhuur branche ondertussen bijna 9 jaar en als assistent manager sinds 2017.
Steeds op dezelfde locatie, maar ondertussen al depotmanager nummer 4 en areamanager nummer 5 of 6 boven me gehad.
de commerciële druk om omzet te realiseren en quasi permanente onderbemanning hebben me zo afgestomp dat ik me niet meer druk kan maken in de omvang van de situatie, of het nu een bestelling is of een klacht. Sinds begin corona is er de beslissing genomen door mijn huidige leidinggevende om grotendeels van de middelen van deze locatie weg te halen zodat er nog minder te realiseren valt bij ons. Het niet kunnen overleggen maakt dat mijn motivatie helemaal gekelderd is voorbije jaar. Daardoor heb ik nu de beslissing genomen om ontslag te nemen. had wel al ondertekend bij een ander bedrijf uiteraard zodat ik voor mezelf toch wat zekerheid heb. Maar mijn gevoel dat ik had was voor mij toch voldoende om te bevestigen dat ik een goeie beslissing heb genomen.
begin November begin ik in een nieuwe functie in een andere setting, geen commerciele functie meer, geen leidinggevende functie (voorlopig). maar ben zeer benieuwd en positief ingesteld op de toekomst.

 

[Squidward]

Mensen die na uitstekende parcours qua opleiding en start moeten inzien dat de wereld toch niet net op hen zat te wachten, dat kan een serieuze boenk geven.
Ik leef samen met iemand zo. Was zo een kind - zoals velen onder ons - die slim was en dat ook vaak hoorde. Ging grootse dingen kunnen doen. Tot je dan in de werkwereld komt met ál die andere gifted youths. En het voordeel gaat naar die net iets knappere, net iets vlottere, net langer vriendjes met… Je kan blijven klampen aan die nood om de appreciatie te krijgen die *jij* denkt te verdienen… maar dat zal blijven net buiten je greep glijden.

 

[Lulplayer]

In dat geval moet je gewoon beseffen dat het niet voor jou is weggelegd, stoppen met proberen en vooral stoppen met je werk au serieux te nemen.

Als je beseft dat promotie/hoger loon er niet in zit, werk dan gewoon het minimum en het leven zal er al veel beter uitzien.

Aan appreciatie heb je toch niks, daar kan je geen brood me kopen.

 

[anders.]

In dat geval moet je gewoon beseffen dat het niet voor jou is weggelegd, stoppen met proberen en vooral stoppen met je werk au serieux te nemen.

Als je beseft dat promotie/hoger loon er niet in zit, werk dan gewoon het minimum en het leven zal er al veel beter uitzien.

Aan appreciatie heb je toch niks, daar kan je geen brood me kopen.

Nu heb ik een werkgever gehad waar dat stevig gebackfired heeft. 1 van de grotere consultancy bedrijven waarbij er dus jaarlijks 50 "young professionals" starten. Na een jaar komen ze trots presenteren dat ze starten met een "leaders of tomorrow"-traject waarbij ze diegenen waarvan ze denken dat ze mee het bedrijf gaan leiden extra opleidingen etc gaan geven (een management traineeship eigenlijk). Dat waren er dan pakweg 10.

En die presentatie geef je dan voor een groep mensen die allemaal in de start van hun carrière zitten, en allemaal hogerop willen geraken... In essentie zeggen ze dan dat ze niet in u geloven als je niet in dat groepje zit... Laat ons zeggen dat een half jaar later er ook wel minder managers nodig gingen zijn aangezien het verloop nogal gestegen was.

 

[Sneeuwstorm]

In dat geval moet je gewoon beseffen dat het niet voor jou is weggelegd, stoppen met proberen en vooral stoppen met je werk au serieux te nemen.

Als je beseft dat promotie/hoger loon er niet in zit, werk dan gewoon het minimum en het leven zal er al veel beter uitzien.

Aan appreciatie heb je toch niks, daar kan je geen brood me kopen.

Anderzijds, als ik mij verveel op het werk, dan heb ik meer stress dan wanneer er een berg werk voor mij ligt. Ik geraak dan ook niet in de “zone”.
Maar de slijmbal uithangen of mij alle dagen kapot werken om hogerop te geraken, dat zou ook niks voor mij zijn. Ik wil geen 12u per dag werken, 8u is al meer dan genoeg. Soms denk ik zelfs dat ik zou meer gedaan krijgen op 6u , want ik ben dan meer gefocust. Niemand is toch 8u gefocust op een werkdag of het moet juist de dag voor een belangrijke deadline zijn. Maar als je dat zou zeggen tegen uwe manager dan zou dat niet goed onthaald worden denk ik.

 

[Chauffagist]

Anderzijds, als ik mij verveel op het werk, dan heb ik meer stress dan wanneer er een berg werk voor mij ligt. Ik geraak dan ook niet in de “zone”.
Maar de slijmbal uithangen of mij alle dagen kapot werken om hogerop te geraken, dat zou ook niks voor mij zijn. Ik wil geen 12u per dag werken, 8u is al meer dan genoeg. Soms denk ik zelfs dat ik zou meer gedaan krijgen op 6u , want ik ben dan meer gefocust. Niemand is toch 8u gefocust op een werkdag of het moet juist de dag voor een belangrijke deadline zijn.

Ideaal zou zijn werkdagen van 6u ...

 

[Secj]

En 6 uur commute :')

 

[Superdoge]

Ik herken mij heel hard in dit verhaal. Nu een 7-tal jaar werkervaring als bediende (TEW als achtergrond), maar tbh. nog nooit een dag plezier beleefd op het werk. Initieel was ik heel gedreven, maar de ideale voorstelling van het werkleven verdween wel na een paar jaar. Ik kijk dan ook heel pessimistisch naar de toekomst - zie ik dit mij echt nog tot mijn pensioen doen?

Een dik jaar geleden voor het eerst van werkgever geswitcht (binnen dezelfde sector). Verwachtingen werden totaal niet ingelost en na een maand zat ik met dezelfde verveling op mijn (telewerk)bureau. Compleet gedemotiveerd en van dag naar dag sleuren dus. Heeft in mijn geval zeker impact op de gemoedstoestand als je 60% van je awake-time nutteloos doorbrengt (+ uitzichtloosheid Corona). Ik heb een tijdje aan het label depressie gedacht, maar lijkt mij inderdaad een 'bore-out'. Voor privé-projecten of andere uitdagingen heb ik namelijk wel veel energie.

Het loon is zeker niet slecht, dus de 'comfortabele' positie houdt mij ergens wel tegen om een sprong te maken. Ik denk dat ik iets totaal anders moet doen (bv. een job buiten / met de handen) - maar heb geen enkel idee wat. Ik probeer dit nu te exploreren, maar voor bv. loopbaanbegeleiding kom ik (nog) niet in aanmerking.

In de tussentijd kijk ik naar andere vacatures, maar grote kans dat ik weer tegen hetzelfde aanloop...

 

[Forzaracing]

Ik herken mij heel hard in dit verhaal. Nu een 7-tal jaar werkervaring als bediende (TEW als achtergrond), maar tbh. nog nooit een dag plezier beleefd op het werk. Initieel was ik heel gedreven, maar de ideale voorstelling van het werkleven verdween wel na een paar jaar. Ik kijk dan ook heel pessimistisch naar de toekomst - zie ik dit mij echt nog tot mijn pensioen doen?

Een dik jaar geleden voor het eerst van werkgever geswitcht (binnen dezelfde sector). Verwachtingen werden totaal niet ingelost en na een maand zat ik met dezelfde verveling op mijn (telewerk)bureau. Compleet gedemotiveerd en van dag naar dag sleuren dus. Heeft in mijn geval zeker impact op de gemoedstoestand als je 60% van je awake-time nutteloos doorbrengt (+ uitzichtloosheid Corona). Ik heb een tijdje aan het label depressie gedacht, maar lijkt mij inderdaad een 'bore-out'. Voor privé-projecten of andere uitdagingen heb ik namelijk wel veel energie.

Het loon is zeker niet slecht, dus de 'comfortabele' positie houdt mij ergens wel tegen om een sprong te maken. Ik denk dat ik iets totaal anders moet doen (bv. een job buiten / met de handen) - maar heb geen enkel idee wat. Ik probeer dit nu te exploreren, maar voor bv. loopbaanbegeleiding kom ik (nog) niet in aanmerking.

In de tussentijd kijk ik naar andere vacatures, maar grote kans dat ik weer tegen hetzelfde aanloop...

Volledig hetzelfde verhaal hier - TS is zeker niet de enige (maar daar ben je weinig mee).

 

[Spector]

Ik herken mij heel hard in dit verhaal. Nu een 7-tal jaar werkervaring als bediende (TEW als achtergrond), maar tbh. nog nooit een dag plezier beleefd op het werk. Initieel was ik heel gedreven, maar de ideale voorstelling van het werkleven verdween wel na een paar jaar. Ik kijk dan ook heel pessimistisch naar de toekomst - zie ik dit mij echt nog tot mijn pensioen doen?

Een dik jaar geleden voor het eerst van werkgever geswitcht (binnen dezelfde sector). Verwachtingen werden totaal niet ingelost en na een maand zat ik met dezelfde verveling op mijn (telewerk)bureau. Compleet gedemotiveerd en van dag naar dag sleuren dus. Heeft in mijn geval zeker impact op de gemoedstoestand als je 60% van je awake-time nutteloos doorbrengt (+ uitzichtloosheid Corona). Ik heb een tijdje aan het label depressie gedacht, maar lijkt mij inderdaad een 'bore-out'. Voor privé-projecten of andere uitdagingen heb ik namelijk wel veel energie.

Het loon is zeker niet slecht, dus de 'comfortabele' positie houdt mij ergens wel tegen om een sprong te maken. Ik denk dat ik iets totaal anders moet doen (bv. een job buiten / met de handen) - maar heb geen enkel idee wat. Ik probeer dit nu te exploreren, maar voor bv. loopbaanbegeleiding kom ik (nog) niet in aanmerking.

In de tussentijd kijk ik naar andere vacatures, maar grote kans dat ik weer tegen hetzelfde aanloop...

Ik zit zowat in dezelfde positie.

Met dat verschil dat ik energie vindt in het weekend om zaken te doen. Ik ben freelance fotograaf in bijberoep, maar ik vind meestal de energie niet meer om 's avonds nog iets te doen. Alsof mijn energie uit mij is gezogen om de dag door te geraken. Koppijn, chagrijnig lopen tot amper nog dingen kunnen verdragen thuis.

Ik ga kijken om te veranderen, maar iets houdt me tegen omdat ik niet zou willen dat ik mentaal (ofzoiets) niet klaar ben om mij te veranderen.
Met de gedachte 'als ik nu al zo weinig motivatie/energie heb, wat gaat dat dan niet niet zijn op een nieuwe job als alles nieuw is'

Ik zou zo graag springen als freelance fotograaf, maar opdrachten in de week heb ik nog niet en die vinden is o zo moelijk...
Of iets in het grafische maar als assistent architect moet ik me omscholen waardoor ik weer voor 2-3 jaar weg ben vooraleer ik dat zou kunnen doen. Door de huidige situatie van telewerk zoeken ze meestal ervaren grafisch vormgevers omdat er geen opleiding aan juniors kan gegeven worden...

 

[iamhollywood]

Ik herken mij heel hard in dit verhaal. Nu een 7-tal jaar werkervaring als bediende (TEW als achtergrond), maar tbh. nog nooit een dag plezier beleefd op het werk. Initieel was ik heel gedreven, maar de ideale voorstelling van het werkleven verdween wel na een paar jaar. Ik kijk dan ook heel pessimistisch naar de toekomst - zie ik dit mij echt nog tot mijn pensioen doen?

Een dik jaar geleden voor het eerst van werkgever geswitcht (binnen dezelfde sector). Verwachtingen werden totaal niet ingelost en na een maand zat ik met dezelfde verveling op mijn (telewerk)bureau. Compleet gedemotiveerd en van dag naar dag sleuren dus. Heeft in mijn geval zeker impact op de gemoedstoestand als je 60% van je awake-time nutteloos doorbrengt (+ uitzichtloosheid Corona). Ik heb een tijdje aan het label depressie gedacht, maar lijkt mij inderdaad een 'bore-out'. Voor privé-projecten of andere uitdagingen heb ik namelijk wel veel energie.

Het loon is zeker niet slecht, dus de 'comfortabele' positie houdt mij ergens wel tegen om een sprong te maken. Ik denk dat ik iets totaal anders moet doen (bv. een job buiten / met de handen) - maar heb geen enkel idee wat. Ik probeer dit nu te exploreren, maar voor bv. loopbaanbegeleiding kom ik (nog) niet in aanmerking.

In de tussentijd kijk ik naar andere vacatures, maar grote kans dat ik weer tegen hetzelfde aanloop...

Zou corona en het thuiswerk daarin geen grote rol spelen? Niemand wordt gelukkig van smorgens tot savonds excelsheets of powerpoints in te vullen. Vergaderingen worden strikt beperkt tot het thema want met meerdere tegelijk praten lukt online niet. Het leuke aan mijn jobs was net de interactie met de collega’s. S middags eens een wandeling, effe ventileren met een koffietje.. en vooral ritme/structuur, alles loopt in elkaar waardoor je op het eind van de dag geen energie meer hebt.

Ik ben freelance gegaan bij de start van de eerste lockdown. Mijn eerste project voelde ik het thuiswerk niet, mensen waren nog in het ritme van collegialiteit, ik werd zeer natuurlijk opgenomen in het team. Mijn 2e project had ik het gevoel dat ik louter iemand was waar men werk kon naartoe zenden. Ik leerde niemand persoonlijk kennen, kreeg amper degelijke instructies etc. Andere nieuwkomers hadden exact hetzelfde gevoel waardoor zij wel zelf beslist hadden vaker naar kantoor te gaan. Maar iedere keer ik naar kantoor ging was het wel een nieuwe panieksituatie waarbij ik mij moest laten testen (dan was de vrouw van persoon x waarmee ik samengezeten had besmet, dan lag de zoon van persoon y met 40 graden koorts in bed etc - best benieuwd hoe dat gaat evolueren trouwens als ze alles weer meer gaan opentrekken op de werkvloer - gaan we continu hele afdelingen in quarantaine plaatsen?).
Ik kon gelukkig opnieuw een project gaan doen bij mijn eerste opdrachtgever en daar heb ik wel weer af en toe een informele call tussen de meetings door.

Maar hoor wel dezelfde verzuchting bij mensen die nu switchen van werkgever. Niemand klinkt echt enthousiast, en dat verrast mij helemaal niet, je voelt je niet verbonden met het bedrijf, enkel met een stapel werk…

 

[Superdoge]

Zou corona en het thuiswerk daarin geen grote rol spelen? Niemand wordt gelukkig van smorgens tot savonds excelsheets of powerpoints in te vullen. Vergaderingen worden strikt beperkt tot het thema want met meerdere tegelijk praten lukt online niet. Het leuke aan mijn jobs was net de interactie met de collega’s. S middags eens een wandeling, effe ventileren met een koffietje.. en vooral ritme/structuur, alles loopt in elkaar waardoor je op het eind van de dag geen energie meer hebt.

Ik ben freelance gegaan bij de start van de eerste lockdown. Mijn eerste project voelde ik het thuiswerk niet, mensen waren nog in het ritme van collegialiteit, ik werd zeer natuurlijk opgenomen in het team. Mijn 2e project had ik het gevoel dat ik louter iemand was waar men werk kon naartoe zenden. Ik leerde niemand persoonlijk kennen, kreeg amper degelijke instructies etc. Andere nieuwkomers hadden exact hetzelfde gevoel waardoor zij wel zelf beslist hadden vaker naar kantoor te gaan. Maar iedere keer ik naar kantoor ging was het wel een nieuwe panieksituatie waarbij ik mij moest laten testen (dan was de vrouw van persoon x waarmee ik samengezeten had besmet, dan lag de zoon van persoon y met 40 graden koorts in bed etc - best benieuwd hoe dat gaat evolueren trouwens als ze alles weer meer gaan opentrekken op de werkvloer - gaan we continu hele afdelingen in quarantaine plaatsen?).
Ik kon gelukkig opnieuw een project gaan doen bij mijn eerste opdrachtgever en daar heb ik wel weer af en toe een informele call tussen de meetings door.

Maar hoor wel dezelfde verzuchting bij mensen die nu switchen van werkgever. Niemand klinkt echt enthousiast, en dat verrast mij helemaal niet, je voelt je niet verbonden met het bedrijf, enkel met een stapel werk…

Terechte opmerking. Mijn 'demotivatie' was weliswaar al vroeger aanwezig, maar thuiswerk/corona hebben dit zeker versneld. Bij de nieuwe werkgever voel ik mij inderdaad een digitaal postvakje en de verbondenheid is 0 (manager is ook volledig afwezig). Extra uitdagend dus om in deze tijden ergens te starten.

Ik merk ook weinig aandacht voor mentale gezondheid het afgelopen anderhalf jaar en precies meer mensen die hieronder lijden. Kan aan mij liggen... maar dat is voer voor een andere discussie.

 

[Plutus]

Ik herken mij heel hard in dit verhaal. Nu een 7-tal jaar werkervaring als bediende (TEW als achtergrond), maar tbh. nog nooit een dag plezier beleefd op het werk. Initieel was ik heel gedreven, maar de ideale voorstelling van het werkleven verdween wel na een paar jaar. Ik kijk dan ook heel pessimistisch naar de toekomst - zie ik dit mij echt nog tot mijn pensioen doen?

Een dik jaar geleden voor het eerst van werkgever geswitcht (binnen dezelfde sector). Verwachtingen werden totaal niet ingelost en na een maand zat ik met dezelfde verveling op mijn (telewerk)bureau. Compleet gedemotiveerd en van dag naar dag sleuren dus. Heeft in mijn geval zeker impact op de gemoedstoestand als je 60% van je awake-time nutteloos doorbrengt (+ uitzichtloosheid Corona). Ik heb een tijdje aan het label depressie gedacht, maar lijkt mij inderdaad een 'bore-out'. Voor privé-projecten of andere uitdagingen heb ik namelijk wel veel energie.

Het loon is zeker niet slecht, dus de 'comfortabele' positie houdt mij ergens wel tegen om een sprong te maken. Ik denk dat ik iets totaal anders moet doen (bv. een job buiten / met de handen) - maar heb geen enkel idee wat. Ik probeer dit nu te exploreren, maar voor bv. loopbaanbegeleiding kom ik (nog) niet in aanmerking.

In de tussentijd kijk ik naar andere vacatures, maar grote kans dat ik weer tegen hetzelfde aanloop...

Ligt het dan niet aan de jobinhoud en/of sector? 't Is niet dat je als economisch opgeleide 1 type job hebt, misschien moet je op zoek gaan naar iets dat jou wel lijkt te boeien?
Als je al 7 jaar werkt maar 'nog geen dag' (so to speak) plezier aan je werk hebt beleefd, zit je volgens mij gewoon in de verkeerde type functies te zoeken

 

[Chauffagist]

Ik herken mij heel hard in dit verhaal. Nu een 7-tal jaar werkervaring als bediende (TEW als achtergrond), maar tbh. nog nooit een dag plezier beleefd op het werk. Initieel was ik heel gedreven, maar de ideale voorstelling van het werkleven verdween wel na een paar jaar. Ik kijk dan ook heel pessimistisch naar de toekomst - zie ik dit mij echt nog tot mijn pensioen doen?

Een dik jaar geleden voor het eerst van werkgever geswitcht (binnen dezelfde sector). Verwachtingen werden totaal niet ingelost en na een maand zat ik met dezelfde verveling op mijn (telewerk)bureau. Compleet gedemotiveerd en van dag naar dag sleuren dus. Heeft in mijn geval zeker impact op de gemoedstoestand als je 60% van je awake-time nutteloos doorbrengt (+ uitzichtloosheid Corona). Ik heb een tijdje aan het label depressie gedacht, maar lijkt mij inderdaad een 'bore-out'. Voor privé-projecten of andere uitdagingen heb ik namelijk wel veel energie.

Het loon is zeker niet slecht, dus de 'comfortabele' positie houdt mij ergens wel tegen om een sprong te maken. Ik denk dat ik iets totaal anders moet doen (bv. een job buiten / met de handen) - maar heb geen enkel idee wat. Ik probeer dit nu te exploreren, maar voor bv. loopbaanbegeleiding kom ik (nog) niet in aanmerking.

In de tussentijd kijk ik naar andere vacatures, maar grote kans dat ik weer tegen hetzelfde aanloop...

Iemand met jouw profiel uit mijn kring is elektricien geworden, heeft nu een zaak. Van dag op dag, camionette ipv z''n Audi salariswagen. Iemand van mijn klas, zelfde verhaal van ingénieur achter saai bureautje tot elektricien.