Vastgelopen in professioneel leven: geen voldoening, op weg naar een bore-out?

[Embo]

Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal hier neer te schrijven. Misschien dat iemand mijn situatie wel herkent of tips heeft.

Mijn schoolloopbaan is als volgt gegaan: ASO, professionele bachelor rechtspraktijk, master in de rechten. Nu enkele jaren aan het werk als jurist in de financiële wereld.

Op het einde van mijn professionele bacheloropleiding begon ik erg te twijfelen over wat ik nadien zou doen. De opleiding had mij weinig voldoening gegeven, maar toch besloot ik om een master rechten aan te vatten. Ik dacht vooral dat dit wel carrièremogelijkheden zou bieden en het leek mij de logische stap.

Tijdens die masteropleiding bleef ik echter met hetzelfde gevoel zitten. Van een grote interesse of passie voor het vak was geen sprake. Met serieus wat moeite heb ik mijn diploma gehaald.

Achteraf gezien besef ik eigenlijk dat die studiekeuze vooral werd ingegeven door mijn ouders en mijn omgeving (nadruk op goed studeren om nadien in een deftige bureaujob te landen). Zonder echt goed te beseffen wat ik zelf wou, en waar ik plezier/voldoening uit zou halen, heb ik dan maar een studierichting gekozen.

De voorbije jaren heb ik mij gerealiseerd dat een bureaujob precies niet mijn ding is. Nog geen enkele dag ben ik echt met goesting gaan werken.
Iedere dag voelt aan als een sleur, en ik voel mij ergens zo gevangen. Het voelt aan alsof iedere vlammetje van enthousiasme in mij al lang geleden gedoofd is.

Enkele maanden geleden ben ik nog van werk veranderd in de hoop dat dit wat zou veranderen, maar dat is helaas niet het geval. Ik voel mij er ook schuldig over: over het feit dat ik zoveel jaren heb gestudeerd om dan te eindigen in een job die ik totaal niet graag doe, over het feit dat ik niet vele jaren geleden meer heb nagedacht over wat ik echt wou doen.

Ik weet dat het zwart-wit denken is, maar ik heb constant het gevoel dat de keuzes die ik rond mijn 20ste maakte, mij volledig geblokkeerd hebben voor de rest van mijn carrière en ik niet meer terug kan. Zeker nu ik richting de 30 ga, is het gevoel van doelloosheid en machteloosheid nog sterker aanwezig.

Zijn er forumleden die zich herkennen in mijn verhaal of zelf iets gelijkaardigs hebben meegemaakt? Mensen die pas op latere leeftijd iets hebben gevonden waar ze voldoening uit halen? Iemand die na enkele jaren werken een radicale draai aan zijn/haar carrière heeft gegeven? Hoe heb je dat aangepakt? Ik hoor jullie verhalen graag.

 

[Meneer]

Dit is best wel gek, jouw verhaal is quasi identiek aan hoe het bij mij momenteel ook zit. Ben ook van dezelfde leeftijd, 28 jaar.

Rechten gaan studeren onder het mom “daar kan je nog veel kanten mee uit” en ook tijdens de opleiding met dat gevoel zitten wat jij beschrijft, zonder daarbij echt een alternatieve opleiding te vinden. Opleiding dus gewoon doorgezet en uiteindelijk in een kantoorjob beland waar ik goed mijn boterham verdien, maar waarbij ik ook het gevoel heb “is dit het nu?”. Veel goesting om naar het werk te vertrekken is er niet meer.

Zomaar zeggen “ik stop en zoek iets anders” klinkt mooi en een makkelijke oplossing, maar met twee jonge kinderen en een af te betalen huis is dat helaas niet evident.

Ik volg deze topic dus mee, eveneens op zoek naar nuttige inzichten…

 

[Spoiler]

Zijn er buiten je werk dingen waar je van geniet, die je graag doet? Wat zie je jezelf wel doen? Welke keuze zou je nu - achteraf gezien - hebben willen maken op je 18?
Ik denk dat velen je gevoel zullen herkennen. Maar ik denk ook dat je je leven nog veel - al dan niet andere - richting kan geven!

 

[StevenP]

Herken het wel hoor. Zelf ongeveer hetzelfde parcours afgelegd, maar dan als burgerlijk ingenieur. Als 23-jarige zonder goed te weten hoe of wat begonnen bij een klasse 8 aannemer als projectleider. Niet echt mijn ding, heel praktisch terwijl ik vooral theoretisch opgeleid ben. Ook superlange dagen en geen flexibiliteit (verlof, thuiswerk, ...)
Na een aantal jaar en jobwissels was ik er echt wel klaar mee en heb ik mijn definitief ontslag in de sector gegeven.
Nu al een vijftal aan de slag in het onderwijs, totaal niet waar ik voor gestudeerd heb en geen raakvlakken met mijn opleiding maar wel immens veel levenskwaliteit erbij. Ook gigantisch veel meer voldoening.

Qua nettoloon ben ik toen ik switchte zelfs lichtjes op vooruitgegaan, al vielen natuurlijk al mijn extralegale voordelen (wagen) weg. Ik weet natuurlijk dat ik nu een "vlakke" loopbaan heb en onderhandelen over een hoger loon of opslag zit er niet in. Ergens pikt het dat ik veel meer had kunnen verdienen door door te groeien en meer verantwoordelijkheden te hebben in de bouwsector, en dat ik nu tot op de komma evenveel verdien dan een collega die er vierkant zijn voeten aan veegt. Langs de andere kant heb ik veel meer rust in mijn hoofd, en kom ik goed rond dus ik maak me er totaal niet druk om. Enkel als ik af en toe in het bruto-lonentopic kijk, denk ik dat ik ook wel op track zat om daar terecht te komen.

 

[toru]

Ik weet dat het zwart-wit denken is, maar ik heb constant het gevoel dat de keuzes die ik rond mijn 20ste maakte, mij volledig geblokkeerd hebben voor de rest van mijn carrière en ik niet meer terug kan. Zeker nu ik richting de 30 ga, is het gevoel van doelloosheid en machteloosheid nog sterker aanwezig.

Zomaar zeggen “ik stop en zoek iets anders” klinkt mooi en een makkelijke oplossing, maar met twee jonge kinderen en een af te betalen huis is dat helaas niet evident.

Geen ervaring in rechten dus het is my 2 cents voor wat het waard is.

Vastlopen in een job (of richting) komt vrij vaak voor. Ik heb diezelfde situatie gehad rond mijn 29. Een zéér stabiele job met mooie loonvoorwaarden enzovoort opzij gezet om een totale carriere-switch te maken. En desondanks dat het gras niet altijd groener is aan de overkant voel ik wel dat hier meer lucht is. En heeft het me ook geleerd dat een job niet permanent is. Ik ben uiteindelijk terechtgekomen in erg afwisselende functie waar ik niet in drie regels mijn jobsomschrijving kan uitleggen. Het geen ik nodig had.

@Meneer : Ik snap de insteek, maar je waardeert nu (onderbewust) het financiële boven het mentale. Als je effectief zo ver zit kan ik me inbeelden dat je die negatieve insteek ook afstraalt thuis. Misschien niet direct, maar je gezin weet dat je ongelukkig bent. Ik kan me de lonen in de sector niet inbeelden, maar een rechten/Financieël profiel vindt gerust wel een ander werk. Consultant in de audit of rechten om zo in verschillende sectoren en bedrijven terecht te komen? De sales in? Er zijn eindeloze mogelijkheden. Het diploma is noodzakelijk in bepaalde beroepen (zoals jurist, dokter, enzovoort) maar vanaf een bepaalde leeftijd kom je op een sollicitatiegesprek echt wel verder met opgebouwde werkervaring en denkniveau (van bv een master), als dan niet ondersteund door het diploma.

Bottom line: de enige die je tegen houdt om te veranderen dat ben je zelf. Zonder met de vinger te wijzen..

 

[Chilliewillie88]

Is voor mij heel herkenbaar. Ik ben ook met een rechtendiploma de arbeidsmarkt opgetrokken en heel gelijkaardige ervaringen gehad. Als jurist werken in de verzekeringssector, financiële sector of fiscale wereld klinkt voor mij op dit moment nu als pure horror.

Je hebt wel het voordeel dat je met een rechtendiploma heel veel brede mogelijkheden hebt. Dat kan een toegangsticket zijn tot heel diverse jobs. Ik werk nu sinds 8 jaar voor een lokale overheid en zie mezelf al jaren niet meer als jurist. De eerste stap die ik gezet heb is om van fiscaal jurist over te schakelen naar een eerder algemene juridisch adviserende rol. Vervolgens heb ik dit nog verder kunnen veralgemenen en beperk ik mij allesbehalve nog tot juridische topics. In die 8 jaar ben ik uiteindelijk terecht gekomen in een eerder algemene managementrol waarbij ik wel leiding geef aan diensten die een juridische insteek hebben. Voor mij is de brede afwisseling essentieel.

Een job binnen een (lokale) overheid kan mogelijk ook voor u een uitweg bieden.

Sidenote: na een aantal tegenvallende werkervaringen in het begin van mijn carrière heb ik het roer volledig omgegooid en ben ik terug in dagonderwijs een lerarenopleiding gaan volgen. Ik heb daar later niets mee gedaan maar was wel een ideaal moment om te herbronnen.

 

[TNTim]

Zelfde gevoel, in hindsight had ik iets heel anders gestudeerd. Maar heb me er half bij neergelegd dat het op mijn leeftijd te oud is om me te heroriënteren en dan ook nog iets deftig uit te bouwen. Ben nog 10 jaar ouder dan jullie.
Ik zoek nu meer mijn plezier naast het werk ipv voluit voor het werk te gaan zoals vroeger, kinderen en gezin geven veel voldoening.

En een sleur wordt het overal en op elke job wel denk ik.
Had ik als 18-jarige andere keuzes gemaakt, dan bekloeg ik mij die nu misschien ook.

 

[808 State]

Ik denk dat je zeker niet de enige bent, ik zou de mensen in dezelfde situatie geen eten willen geven.

 

[Renegadexxripxx]

Ik zou zeggen niet neuten, doorzetten maar dat zou wat te kort door de bocht zijn.

Het probleem is gewoon dat het niet is omdat je nu dat gevoel hebt, dat het alternatief daarom beter zou zijn. Of je moet nu echt wel zeggen van kijk ik zou graag met elektricien of loodgieter of... geweest zijn.

Anders gezegd, in mijn ogen is het een klein beetje een logisch iets waar je doorheen moet. Iedereen gaat wel eens minstens even hier doorheen. Het enigste wat ik kan zeggen zolang je geen andere ervaring hebt met dat is echt mijn droomjob. Dat is er gewoon mee omgaan zoals het voor de meesten in de realiteit is. Met name dat je gaat werken om de rekeningen te betalen. Dat dat de eerste stap is, en dat werken dus in basis iets gaat zijn dat niet leuk is. En dat je dat in elke job wel gaat hebben.

Op het moment dat je nu aan het werk was met uw handen, dan zat je te klagen over het feit dat je in alle omstandigheden, weer en wind dus, ipv met een aangenaam koffietje/warme choco en potentieel met deze sneeuwbuien bevriezende of minimaal koude handen en waarschijnlijk dik tegen u zin zaken had moeten doen.
Dat gaat voor de meeste gevallen die je als alternatief gehad had de realiteit zijn.

Dus mijn manier om ermee om te gaan is mij te realiseren dat, zoals ik al gezegd heb, elke job leuke en plezante zaken heeft. Waarbij ik mij dan vooral focus op de zaken in mijn job die ik plezant vind... en de zaken die ik als minder plezant vind agendeer als zijnde de kost om in mijn job de plezante zaken te kunnen doen. En te proberen om er dan ook voor te zorgen dat ik elke week toch wel eens iets van die plezante zaken heb of minstens mij voor te houden dat ik daar kan naar uitkijken als ik mij door die niet plezante zaken maar doorworstel.
Of anders gezegd dit te relativeren.

DAT is mijn manier om ermee om te gaan. Grotendeels omdat ik zelfs nu echt niet weet wat ik betaalt liever zou doen. En zolang je dat niet kan doen, blijft het in mijn ogen dan eerder een ingebeeld iets, waar je mijn inziens duidelijk moet stellen dat dit ingebeeld is. En dat je aan ingebeelde zaken geen sikkepit hebt noch dat het iets is waar je waarde aan mag hechten. Maar makkelijk is dat niet.

Het enigste andere dat ik mij kan inbeelden als dat gevoel echter blijft doorgaan, is onderzoeken WAT je WEL liever zou doen. En dan te zien of je in uw vrije tijd dit niet zou kunnen doen. Daar desnoods een opleiding voor volgen om dat te kunnen doen. Om zo op termijn eventueel met een zelfstandig bijberoep te starten om de wateren te testen of het gras effectief wel groener is aan de andere zijde.

Mijn beperkte ervaring is, dat in de meeste gevallen het gras effectief niet groener is. En dat je gewoon zaken waar je u nu aan ergert, dan vervangt door andere zaken waar je uzelf aan irriteert. Maar meestal helpt het met uw hoofd tegen die muur kwakken om u sneller dergelijke zaken te laten relativeren.

Waar je echter eerst al eens mee zou kunnen starten is effectief oplijsten welk onderdeel van uw job je wel enorm leuk vindt. Om te zien of er ergens een vacature is waar dat stuk gewoon een groter aandeel is in uw jobbeschrijving. Rekening houdende dat je effectief best nog goed u brood verdient om die kosten te kunnen blijven betalen. En zoals gezegd, als je ze niet in uw job kwijt kan, te zien of je een vorm ervan niet in vrije tijd kan doen.
Ik heb vb een kennis die graag sleutels aan zijn eigen wagen. En een andere die graag houtbewerking doet. En daar halen ze hun hart in op, om op die manier hun batterijen op te laden om hun job dat brood op de plank brengt te kunnen tolereren, al dan niet samen met de zaken in hun job die ze plezant vinden.

Een andere oplossing kan ik mij persoonlijk echter niet direct inbeelden.

Behalve voordat je een gezin, en een afbetaling hebt, die omzwervingen al maken totdat je de job hebt die u ligt, of je u neergelegd hebt bij de situatie.

 

[Tjiftjaf]

Dit topic zou door mij gemaakt kunnen zijn. Als ik nu terugkijk op 7 jaar bureauwerk kan ik eigenlijk niet begrijpen dat ik ooit heb gedacht hier voldoening in te kunnen vinden. Ik houd avontuur, actie en fysieke uitdaging. Mijn gedachten dwalen af in een prikkelarme omgeving zoals een kantoor.

Komende maanden ga ik proberen bij de vrijwillige brandweer te gaan en reservist bij Defensie te worden. Hopelijk kom ik daar de uitdaging tegen die ik zoek. Daarnaast geeft dit me een plan B. Ik zou bijvoorbeeld makkelijker beroepsbrandweerman kunnen worden vanuit die positie. Iets wat puur inhoudelijk toch meer mijn ding zou moeten zijn dan een kantoorjob.

Heb je al eens nagedacht waar je wel voldoening uit zou kunnen halen? Stel dat geld geen factor is, wat zou je dan doen? Als je zoals mij van avontuur en actie houdt zou je kunnen overwegen een sabatjaar te nemen en een jaar bij het leger te gaan, als dan niet als (voltijds) reservist. Daar leer je veel nuttige dingen, dus weggesmeten tijd is het zeker niet en het geeft je tijd en ruimte om te reflecteren.

 

[Polle32]

Zeer herkenbaar, ook met een opleiding rechten trouwens. Op mijn vorige job ben ik te lang blijven hangen, hetgeen toch een behoorlijke impact heeft gehad eens dat besef indaalde. Ik ben van werk veranderd, met meer variatie, meer zichtbare impact én dichter bij huis. Geen radicale ommezwaai (alhoewel mensen mij voor gek verklaarden toen ik ontslag nam uit een federale vaste benoeming) maar wel op alle vlakken een grote verbetering. Maar als jij mij vraagt of ik dit type werk wil blijven doen tot aan mijn pensioen dan zal het antwoord toch eerder neen zijn. Op de vraag wat ik dan wel zou willen doen, kan ik ook geen duidelijk antwoord geven... Het blijft een work in progress dus.

 

[Mulan]

Als tiener gekozen om opvoedster te worden, na enkele jaren daarin te werken, gekozen om via afstandsonderwijs mijn bachelor als leerkracht lager onderwijs te behalen. Helaas weer x-aantal jaar later in een zware burnout gezonken waarbij terugkeer naar een job in de bijzondere jeugdzorg (wat ik als opvoedster deed) of voor de klas staan, uitgesloten was. Als 36-jarige gestart als medisch secretaresse aan 0 jaar anciënniteit en mij nog geen seconde beklaagd, eindelijk een job gevonden die me veel beter ligt. Niet dat de vorige jobs me niet lagen, maar ik voelde me veel meer gedraineerd en gefrustreerd in sommige aspecten eigen aan de sector dan nu.

Ik heb wel oa loopbaanbegeleiding en gesprekken met de psycholoog gehad om me op de goede weg te krijgen.
Zolang je onder de 50 bent is het wat mij betreft niet te laat om een ander pad te kiezen. Alleen is een ander pad kiezen nooit de makkelijkste weg. Ofwel qua studies (gecombineerd met werken/gezin/huishouden) ofwel op financieel vlak (terug starten als junior). Ik heb het me nog nooit echt beklaagd. Soms wel eens gefrustreerd ivm het financiële, dat wel. Maar nog nooit getwijfeld of ik er wel goed aan heb gedaan.

 

[Dr. Sheldon Cooper]

Afgestudeerd als grafisch ontwerper, na 2 jaar mijn ontslag gekregen en dan domweg bij Game Mania binnengerold in een job die ik eigenlijk niet wou. 6 jaar en een burn-out later mijn ontslag ook daar gekregen, net voor corona. Genoten van de lockdowns om eens een paar maanden niks te doen. Dan tijdens COVID IT gestudeerd en nu al 2 jaar aan de slag als IT'er.

Niet dat dat allemaal rozengeur en manenschijn is maar bon. Je kan altijd wisselen van werkveld als je dat zelf wil. Gewoon moeite voor doen.

 

[contextbinder]

Zijn er forumleden die zich herkennen in mijn verhaal of zelf iets gelijkaardigs hebben meegemaakt? Mensen die pas op latere leeftijd iets hebben gevonden waar ze voldoening uit halen? Iemand die na enkele jaren werken een radicale draai aan zijn/haar carrière heeft gegeven? Hoe heb je dat aangepakt? Ik hoor jullie verhalen graag.

Niet zelf maar ik ken wel mensen die professionele leven op latere leeftijd over een andere boeg hebben gegooid, concreet:

• Ingenieur elektromechanica die na 10 jaar zijn job heeft opgegeven en begonnen als klinkerlegger, na 4 jaar begonnen als zelfstandige en vandaag de dag een goed tuinaanlegger (terrassen, opritten, soms eens een zwembad - maar weinig groen).
• Een heftruckchauffeur die instructeur bij de VDAB is geworden, eveneens 30+.
• Senior manager / burgerlijk ingenieur bij multinational die zijn job heeft opgezegd om lector te worden - niet zo een radicale omzwaai inzake kennis/capaciteiten maar toch een heel andere invulling.
• IT man bij een grote bank die bij de overheid is gaan werken -> dienst voor aanpassingen aan gebouwen voor mindervaliden
• Garagist die de stap heeft gewaagd naar een functie als verkoper, intern kunnen groeien en onlangs op pensioen is gegaan - zijn laatste functie was commercieel directeur van een bedrijf > 1000 werknemers. Heeft die overstap gemaakt als hij de +/- 45 jaar was.
• Leerkracht lager onderwijs die een opleiding tot verpleegkunde heeft gevolgd en ook daarin aan de slag is gegaan, bevalt haar veel beter

Er zijn dus mogelijkheden, trajecten aangeboden door de overheid, cursussen bij VDAB, eigen initiatief, mss zelfs bedrijven die mogelijkheden kunnen bieden...

 

[Speelbeer]

Ik heb de laatste maanden ook al een gelijkaardig gevoel. Ik heb er indertijd voor gekozen om zowel economisch als technisch geschoold te zijn, omdat ik eigenlijk nog niet goed wist wat ik zou willen doen in mijn leven, in alle eerlijkheid weet ik het nu nog niet. Feit is wel dat het me voor een stuk gemoedsrust geeft, ik kan nog alle kanten uit. Voorlopig zit ik even goed als freelance consultant, ook al heb ik het soms moeilijk met de onzekerheid dat dit met zich meebrengt. Ik ben gewoon om veel te werken en heb ook een tijdje mijn uitdaging gevonden in de job, maar dit is al een ruime periode weg jammer genoeg. Momenteel zit ik in een groot internationaal project, waarvoor men maar niet beslist om het te gaan implementeren, wat natuurlijk weer een hoop onzekerheid brengt.

Ik heb me voorgenomen nu om me meer te focussen op vrije tijd en bijvoorbeeld avondschool in houtbewerking te volgen. Dit zeg ik al langer, maar komt er eigenlijk nooit van door tijdsgebrek. Ik denk dat niemand echt volledige voldoening haalt uit enkel een bureaujob, vrije tijd / familie / vrienden moeten dat dan zeker compenseren en je moet hiervoor de tijd nemen.

Ik kijk ook regelmatig rond op jobsites, ook vooral van overheidsinstanties, baat het niet dan schaadt het niet. En het verbaast me toch welke interessante jobs je daar soms terugvindt en de toch mooie verloning en work-life balance daarbij hoort. Moest ik men huidige job als freelance echt totaal beu worden, zou dat voor mij de volgende stap zijn. Misschien kan dit voor jou ook de oplossing zijn zoals hierboven al een paar keer vermeld?

 

[Muscleduck]

Je moet je zeker niet schuldig voelen over het feit dat je diploma niet aansluit bij je interesses of bij een eventuele toekomstige job. We moeten lang werken en elke dag tegen je zin gaan werken, dat leidt idd enkel maar naar burn-out en bore-out.

Ik heb zo zelf chemie gestudeerd, 10 jaar in de chemie gewerkt, werk nu 3 jaar in de bouw en zal binnenkort in de IT beginnen, waar mijn echte passie ligt. Echt waar, het leven is te kort om 40+ jaar elke dag 1/3e van uw dag tegen uw goesting te slijten. Da's de helft van uw wakkere uren he...

 

[Hellsdinner]

Je verhaal komt me bekend voor, behalve dat ik snel naar mijn gevoel luisterde als er iets niet goed zat.

Drie richtingen gedaan in hogeschool/universiteit maar telkens relatief snel naar mijn gevoel geluisterd dat ik eigenlijk geen job in die velden wou (Accountancy, leerkracht, TEW). Dus wel 3 jaar verspild zou je kunnen zeggen maar er daardoor achtergekomen wat ik wel graag deed en dan op mijn 24e met een professionele bachelor in Elektronica-ICT van de hogeschool afgestudeerd en ondertussen zeer blij met mijn professioneel en prive leven.

Dus als ik niet naar mijn gevoel had geluisterd was mijn verhaal mogelijks hetzelfde geweest. (behalve dat ik dus wel graag een bureaujob doe )

 

[Chauffagist]

Ik ken jouw gevoel. Het resultaat van bureauwerk is nu eenmaal weinig of niet fysiek tastbaar, veel jobs voor hoog-geschoolden bestaan ook vooral uit zaken regelen en gedaan krijgen, veel virtueel pc-werk, cijferwerk, administratie. Dat gebeurt nu eenmaal grotendeels van achter een bureau met 1 of meer schermen. Je hebt wel semi-buitendienstfuncties in sales of projectleiding, maar ook daarbij komt er een groot stuk bureauwerk kijken. Vaak is er geen echte afbakening van je werk, soms zijn er periodes dat je eigenlijk niks te doen hebt.

Het is zowat de standaard in het Westen om carrière te maken, een mooie propere en goedbetaalde job met een deftige W/L balans is toch eerder de trend.

Ik kan je alleen maar aanraden om te blijven zoeken. Ik heb ook jobs gedaan met pure handenarbeid en dan zit je meteen in het andere uiterste. Het is leuk om de betere handenarbeid te doen, maar als je een hele vloer moet uitbreken, hersenloos trekken en sleuren, dan denk je nadien wel 2 keer na of het dat wel is. Vaak zijn dien jobs een eenmansverrijking, waarbij je een ander veel opbrengt met je getrek en gesleur en bovendien een aanslag doet op je lichaam. Veel mensen die opgeleid zijn als metser of metaalarbeider kiezen uiteindelijk toch ook voor een minder zware job en gaan met een camion rijden, worden kraanman, of weet ik wat. De algemene trend is er toch wel dat mensen het minder gaan pikken om hun bult krom te werken voor een ander zijn portemonnee

Ik heb zelf ook gezocht en momenteel zit dat vrij goed. Ik geef 4/5 les en werk de rest in bijberoep. Ik spendeer ongeveer maximum 8u/week direct achter mijn pc, het voordeel is dat ik dit kan spreiden en eventueel 's avonds doen. Mijn praktijkkennis komt goed van pas in de lessen. In bijberoep werk ik vooral in onderaanneming en doe ik kleine werkjes. Ik heb dat bijberoep nodig om praktisch voldoende actief te blijven. Hoe kan je nu pakweg les geven over iets wat je zelf nog nooit gedaan hebt.

Zoals eerder al gezegd door anderen is er aan elke job wel iets, dat besef je soms pas na meerdere jobs te hebben gedaan. Eens je een gezin en kinderen hebt put je ook meer uit die vrije tijd met je gezin. Sporten helpt ook om jezelf beter te voelen.


Ongetwijfeld kan je met jouw capaciteiten ook nog meerdere kanten uit. Zoek naar wat jouw echt gelukkig maakt en werk daar naartoe. Ongetwijfeld kan je nog meerdere kanten uit...

 

[Sir. K]

Op mijn 18 totaal geen idee "wat ik later wou worden". Dan maar een richting gekozen waarvan ik dacht dat ze toekomstperspectieven ging brengen en die bij mijn interesses aanleunden: Industrieel Ingenieur Informatica. Na 6 maanden beseft dat dit het niet ging worden en gestopt met school. Aangezien ik ook geen leegganger wou zijn, een half jaar in de planten gewerkt en wat bezonnen over mijn toekomst.

19 jaar, nieuw jaar, nieuwe moed. Op zich beseft dat niet het Industrieel Ingenieur gedeelte mij tegenhield, maar wel de informatica. Gestart in de opleiding Industrieel Ingenieur Biowetenschappen. Was al een pak meer mijn ding. Helaas iets te lang uit het ritme geweest en op het einde van het jaar maar voor 50% van de vakken geslaagd. Er een beetje doorgezeten, zelfs geen herexamens meegedaan en dan uiteindelijk maar beslist om in september in te schrijven voor een professionele bachelor biowetenschappen (tuinbouw, dierenzorg, dat soort dingen).

20 jaar, nieuw jaar, nieuwe (hoewel al iets minder) moed en er weer tegenaan. Na een week beseft dat dit het niet ging worden. Ouders die ondertussen aan het klagen waren dat ik beter zou gaan werken. Nog veel contact gehad met studiegenoten van het jaar ervoor, die me uiteindelijk overtuigden om opnieuw in te schrijven voor de opleiding Industrieel Ingenieur Biowetenschappen. Enerzijds discussie met mijn ouders "want het moest er toch echt wel eens van komen", anderzijds discussie met school, want ik moest motiveren waarom ik al vrij veel studiepunten verloren was ... en aangezien ik nu voor de derde keer zou starten in een Industrieel Ingenieur-richting, moest dat goedgekeurd worden door de decaan. Eind goed al goed, ik mocht starten. Sindsdien een spreekwoordelijke knop omgedraaid en elk jaar afgestudeerd met onderscheiding. Uiteindelijk op mijn 23 mijn master gehaald als Industrieel Ingenieur Biowetenschappen: optie voedingsindustrie.

23 jaar, tijd om werk te zoeken. Beseft dat ik nogal snel in een kwaliteitsfunctie zou terechtkomen. Productie stond mij meer aan, maar daarvoor had ik meer ervaring nodig. Na twijfelen en omdat ik uiteindelijk nog niet wist "wat ik later wou worden", beslist om toch nog een jaartje bij te doen en een extra master te halen in de milieusector. Go figure, nog geen tijd genoeg verdaan

24 jaar, tijd om werk te zoeken. Vrij snel werk gevonden in een milieurichting. Volledig mijn draai gevonden. Projectingenieur/consultant in een bedrijf betreffende afvalwaterzuivering. 3 jaar gewerkt. Beseft dat het management echt niet ok was en een nieuwe uitdaging gezocht. Die meteen gevonden in een vrij gelijkaardige branche: geen afvalwater, maar proceswater en drinkwater, waar ik ondertussen een dikke 8 jaar werk. Mooie functie, mooi loon, mooie voordelen, maar uiteindelijk "weet ik nog altijd niet wat ik later wil worden".

Wat ik ondertussen wel geleerd heb: het zal nergens 100% ideaal zijn. De mensen die van hun passie hun beroep kunnen maken, mogen van geluk spreken, maar dat zijn er niet zoveel. In elke job kan je ergens voldoening uit halen. Een goede jobinvulling, fijne collega's, mooie uitdagingen, ... Zolang de voordelen opwegen t.o.v. de nadelen, je een stabiele job hebt en je boterham verdient, is het al bij al zo slecht nog niet. Is dit mijn droomjob? Nee. Kan het slechter? Absoluut.

Op de schoolbanken dus wel wat zoekende geweest, maar in het werkveld al bij al vrij tevreden. Waar ik wel enorm aan vasthoud: de moment dat ik in het weekend begin wakker te liggen omdat het bijna weer maandag is, is ook de dag dat ik ander werk zoek.

 

[Tjiftjaf]

Wat ik ondertussen wel geleerd heb: het zal nergens 100% ideaal zijn. De mensen die van hun passie hun beroep kunnen maken, mogen van geluk spreken, maar dat zijn er niet zoveel. In elke job kan je ergens voldoening uit halen. Een goede jobinvulling, fijne collega's, mooie uitdagingen, ... Zolang de voordelen opwegen t.o.v. de nadelen, je een stabiele job hebt en je boterham verdient, is het al bij al zo slecht nog niet. Is dit mijn droomjob? Nee. Kan het slechter? Absoluut.

Helemaal eens. Diegenen die zondagavond denken 'joepie, maandag weer werken' zijn echt wel een minderheid. Er wordt ons van jongs af aan ingepeperd dat je iets moet doen dat je graag doet. De realiteit is echter dat zelfs dingen die je aanvankelijk graag doet een sleur kan worden als je ze 40 uur per week moet doen. Zeker in combinatie met andere factoren zoals slechte collega's en bazen.