Serie

‘Djeezes, Pam …’ was eigenlijk gewoon mijn plaatshoudertje terwijl ik de reeks bekeek, maar nu ik door de zes afleveringen ben, is het eigenlijk wel een toepasselijke uitdrukking. Djeezes, Pam … Het zijn vaak de gewoonste mensen die je met open mond achterlaten. Ik heb in dit kort stukje jaar al een aantal series bekeken - wat moet je anders met dit weer - met verschillende insteken, groots of fantastisch of somptueus. Het verhaal van Pamela Marie Hupp steekt ze allemaal voorbij qua niveau W The Actual F.

Downton Abbey is het soort serie die zich steevast wat in mijn periferie ophield. Ik had vaagweg de notie dat het over een welgestelde familie en het reilen en zeilen op hun landgoed in het Engeland aan het begin van de twintigste eeuw draaide. Dat klonk me, in een periode waarin ik me vooral met boevenbendes uit Birmingham en het voortbestaan van Westeros bezighield, niet bepaald als muziek in de oren. Downton Abbey is dan ook een kostuumdrama en dat brengt al snel het clichébeeld mee van affaires met kamermeisjes, familievetes en intriges achter kamerdeuren. Het klinkt niet bepaald als mijn kopje thee. Ik sta echter altijd open voor herkansingen en nieuwe probeersels, zeker als de lady van mijn persoonlijke manor besloten heeft een reeks als dit samen met me te bekijken. Hoog tijd dus om eindelijk eens richting Downton Abbey te trekken met deze review van de complete collectie en uit te dokteren of de Engelse aristocratie tegenwoordig beter bij me past, of dat ik beter terug in...

Geschiedenis is een kwestie van overlevering en net als bij het bekende fluisterspel, is na een tijdje de oorspronkelijke waarheid nog moeilijk uit te puren. Wat na vele jaren nog overblijft van een mens zijn leven, zijn de anecdotes, de verhalen die blijven plakken. Dan kan je gerust heel je leven een brave kerkganger geweest zijn, als je een keer uit je slof geschoten was toen een kleinkind een bal door de ruit shotte, ben je tien generaties later over-over-overgrootoom Karel met een huis vol breekbare kostbaarheden en een kort lontje. Gaf je een keer een snoepje aan het buurmeisje, ben je na honderdvijftig jaar de heks met het peperkoeken huisje. Wij zijn geen meester van ons karakterieel erfgoed. The Serpent Queen laat ons persoonlijk kennismaken met iemand wiens rekening door overlevering gemaakt werd: Catharina de Medici.

Vorig jaar speelde ik dankzij de release van The Last of Us Part I op PlayStation 5 voor het eerst het knappe verhaal uit dat de genieën van Naughty Dog op het gamende publiek afvuurden. Hierin worden de Verenigde Staten bedreigd door een schimmelinfectie die mensen transformeert naar moordlustige individuen. Wat volgt is een ontzettend knap in beeld gebracht verhaal van oude knar Joel en de jonge Ellie die tegen wil en dank een onvoorwaardelijke vriendschap smeden. Dat verhaal vuren HBO en bij ons ook Streamz af op bingewatchers en meer. Ik kon vroegtijdig genieten van de negen afleveringen en mijn bevindingen lees je in deze review.

Italië, la bella Italia, het land met haar prachtige stranden, haar pittoreske dorpen, haar overheerlijke keuken, haar indrukwekkend cultureel erfgoed en haar rijke (Romeinse) geschiedenis. Er is dan ook een reden waarom romantische films, zoals Letters to Juliet, het land vaak als setting gebruiken. Neem hier even een pauze als je nog eventjes wil wegdromen. Je zou haast vergeten dat het land ook armoede kent. De Italiaanse serie Christian breekt met dit sprookjesachtige beeld van Italië en neemt je mee naar de achtergestelde buurten in Rome waar armoede, criminaliteit, bendes en drugs de overhand hebben.

En toen sloot Westworld de deuren. Niet met het bombast of de grandeur waarmee het in 2016 de poorten opende, maar met een droog persbericht. Het was het einde dat velen al zagen aankomen, zelfs de makers die ondertussen al de overstap naar Amazon Prime hadden genomen. Hoe kan het ook anders, wanneer een serie die een erg hoog prijskaartje met zich meebracht het kijkersaantal zag zakken van een respectabele twaalf miljoen aan de start naar een schamele vier miljoen aan het eind van seizoen 4. Deden lange productietijden en labyrintische verhaallijnen de ambitieuze reeks de das om? Waande Westworld zichzelf iets te slim voor de kijker of verloor het gewoon zichzelf op het pad van veranderende settings? We kregen de blu-ray boxset van de volledige reeks opgestuurd en doken nog een laatste keer de konijnenpijp in om te ontdekken of de onafgewerkte reis van Westworld alsnog de moeite van het ondernemen waard is. In dit artikel probeer ik uiteraard spoilers tot het absolute minimum te...

Heeft een belofte een vervaldatum? Met die ene vraag werd ik binnengezogen in het verhaal van Les Papillons Noirs. Het valt mij nu ook voor het eerst op, dat ik voor relatief veel Frans te kijken, relatief weinig - oké, geen - Frans materiaal review. Dat heeft, volgens mij, veel met de sfeer te maken. Bij Angelsaksische producties is er vaak een luide trom. This is an important stóry. Let us tell you this stóry. Volstrekt gerechtvaardigd. Bij Franse producties is er iets … intiemers, bijna. Alsof je in vertrouwen iets te horen krijgt. Zelfs bij zware histoires heb je een gevoel alsof men je zegt ‘hey, psst, je doet ermee wat je wil, maar luister hier eens naar.’ Misschien ben ik te melancholisch met Eindejaar, maar bekijk het zelf eens en dat gevoel bekruipt je zeker met Les Papillons Noirs.

Televisie-evenementen zijn van alle tijden. Al zolang de beeldbuis in ons leven is, zijn er redenen geweest om thuis te blijven. Onmisbaar, omdat er geschiedenis werd geschreven of gewoon om te kunnen meepraten aan de koffiemachine. En met de jaren zijn er steeds meer zenders en steeds grotere budgetten waardoor het lijkt alsof er elk seizoen meer en meer must see op de televisie komt. Ik ga toegeven dat ik met heel veel niet mee ben. Ik heb een paar dingen gemist. Niks om van omver te vallen, hoor, maar bijvoorbeeld Breaking Bad heb ik niet gezien. Zoveel seizoenen, de moed zakt mij in mijn (kekke) schoenen om eraan te beginnen. En dan krijgt alles nog eens spinoffs en prequels, sequels, reboots, … Dat wil niet zeggen dat ik immuun ben aan alles van hype. Game of Thrones heb ik hondstrouw gevolgd en toen dáár een prequel op kwam …

Velen van ons hebben vast al eens gedacht “Wat zou ik graag eens in de tijd kunnen reizen.” Wie is er nu niet geïnteresseerd om te zien of we in de toekomst vliegende auto’s besturen, een zomervakantie boeken op Mars of ons kunnen teleporteren zodat we nooit meer te laat zouden zijn – alhoewel ik er rotsvast van overtuigd ben dat teleportatie mij niet zal stoppen om toch te laat te komen -. Waarom dan ook niet even het verleden gaan bezoeken en geschiedenis vanaf de eerste rij meemaken: in de voormiddag ga je op safari tussen de dinosauriërs en in de namiddag kan je dan lekker tafelen bij de Romeinen. Wie zou nu niet de gelegenheid aangrijpen om nog eens een geliefde terug te zien? De mogelijkheden zijn talrijk en wie weet zal het ooit realiteit worden, maar tot dan kunnen we ons beroepen op een heleboel boeken, series en films om onze fantasie de vrije loop te laten gaan.

Televisie en film nemen ons al meer dan honderd jaar mee in alles wat we ons kunnen inbeelden en nog veel meer waar we zelfs nooit aan gedacht hadden. Één van de meest voorkomende en meest besproken zaken is en blijft ‘familie’ en de ‘familiedynamiek’. Helemaal in het begin en veel te lang daarna kregen we de immer perfecte combo van vader plus moeder plus twee kinderen. Dat zoiets éigenlijk meer uitzondering dan regel is, legde tv naast zich neer want aspiraties voor meer en beter waren goed voor kijkcijfers. Tot de jaren zestig kwamen kloppen en het stilaan oké werd om een tikkeltje anders dan de norm te zijn. 1964 bracht zowel The Munsters als The Addams Family naar het kleine scherm.