Lijstjes, lijstjes, lijstjes, ... en nóg meer lijstjes! Op vraag van jullie werden dit jaar niet enkel de beste films en videogames van de redactie van het voorbije jaar in een lijstje gegoten, maar deze keer ook de beste series! Hoewel deze soms iets moeilijker af te lijnen zijn vergeleken met films, stelden we toch een heel diverse lijst van toppertjes samen! Vergeet ook zeker niet jullie eigen toppertjes te vermelden. Veel lees-, maar vooral kijkplezier!
Joeri
Wednesday
In tegenstelling tot de film van het jaar heb ik over mijn serie van het jaar niet erg lang moeten nadenken. Ik bekijk nogal veel Netflix en daar is genoeg op te vinden. Zo verslond ik dit jaar onder andere de twee seizoenen van One of Us is Lying, het vijfde en zesde seizoen van Elite, alle vier de seizoenen van Stranger Things (tussen 23 juli en 21 augustus), First Kill en het tweede seizoen van Ragnarok. Toch kies ik voor een van de recentste series: Wednesday. Actrice Jenna Ortega ken ik al van haar kleine rolletje in de serie You, maar in Wednesday maakt ze zich de serie eigen. Jenna is gewoonweg een magistrale Wednesday. En dat komt van iemand die eigenlijk nooit echt iets met The Addams Family heeft gehad. Oké, dat er een hand losloopt en het gezin uit mama, papa, broer en zus bestaat, wist ik wel. Maar veel meer achtergrondinformatie had ik niet. Dat is dus ook niet nodig om ten volle te genieten van een van de nieuwste Netflix-revelaties!
Eervolle vermelding: Stranger Things (S4)
Sir. K
House of the Dragon
Wegens tijdsgebrek (een huis bouwen wordt zo goed als door iedereen onderschat), heb ik helaas een heuse kijkachterstand op vlak van series. Toch waren er een paar titels die ik absoluut niet wou missen. Aangezien slechts eentje daarvan de kroon kan spannen, kies ik dit jaar voor House of the Dragon. Ik hoor jullie al zuchten, ja ik weet het ... het is niet op niveau van Game of Thrones en het is helaas ook voor mij niet honderd procent naar de verwachting, maar je kan niet ontkennen dat het los daarvan een erg kwalitatieve serie blijft.
In House of the Dragon worden we teruggekatapulteerd, tweehonderd jaar voor de gebeurtenissen in Game of Thrones, en krijgen we meer achtergrond van het huis Targaryen. Ook in deze serie wordt het spel om de troon gespeeld en zien we dat ook binnen dezelfde familie heel wat vetes leven. Hoewel de eerste helft mij volledig kon bekoren (en dat had vooral te maken met de jonge Rhaenyra), bleef ik in het tweede deel toch met een wrang gevoel achter. Desalniettemin blijft het voor mij toch een aanrader en alvast een beloftevolle aanzet voor het tweede seizoen!
Eervolle vermeldingen: The Boys seizoen 3, Andor
Aeyenah
Inside Man
Ik kijk zelden series, want meestal verlies ik mijn aandacht na enkele seizoenen. Er zijn uitzonderingen: wanneer elke aflevering uit een (min of meer) afgesloten verhaal bestaat, kan ik een serie wel appreciëren. Dr. Who en House zijn hiervan perfecte voorbeelden. Misschien heb ik mij daardoor onbewust laten leiden wanneer ik mij waagde aan de nieuwe dramaserie van schrijver Steven Moffat - ook bekend als schrijver van talrijke Dr. Who-afleveringen. Inside Man is een miniserie die uit vier afleveringen bestaat en het verhaal vertelt van een criminoloog die vanwege de moord op zijn vrouw in de dodencel zit, maar om onduidelijke reden een geïmproviseerd detectivebureau mag runnen in afwachting van zijn executie. Ondertussen, aan de andere kant van de wereld, neemt een dominee enkele twijfelachtige beslissingen, waardoor het leven van een vrouw in gevaar komt. Deze serie kon mij boeien door het sterke acteerwerk van Stanley Tucci, Dolly Wells en David Tennant, maar ook door de onverwachte wendingen en absurditeit. Deze miniserie is vermakelijk maar neem het niet te serieus, want het blijft fictie en het plot is ongeloofwaardig.
Squidward
The Baby
The Baby is in geen enkele gelijk aan een ander programma dit jaar of vorig jaar. Misschien wel volgend jaar, want er is sprake van een vervolg. Al zou het eigenlijk niet nodig zijn, want The Baby was (is) op zijn eigen, goo-goo gaga-manier vrij perfect. Er was voor mij maar één beeld nodig om verkocht te zijn: onvoorstelbaar schattige baby valt van de white cliffs van Dover en recht in de armen van een vrouw. Nietzsche zou er wel iets over kunnen zeggen, maar als moeder (maal twee) was dit één van de meest waarheidsgetrouwe weergaves van de mentale waarheid van het moederschap, wat maakt een goede moeder, hoe moeilijk zijn de keuzes en wat zijn de gevolgen. Compleet met flinke dosis horror.
Natasha is 38 en heeft een aangenaam leventje. Ze is chefkok met leuke collega’s, heeft een behoorlijk appartement en is close met haar vriendinnen. Wanneer de mensen rondom haar echter beginnen aan de ‘volgende stap’ in hun leven en daar al eens een kindje bij komt piepen, begint een een breuklijn in de vriendschappen te komen. Natasha is happy zoals haar leven loopt en kan niet direct begrip opbrengen voor de vrouwen rondom haar die andere keuzes maken. Aangezien ze niet gezegend is met de gave van diplomatie, zorgt dat voor wat botsingen. Terwijl ze er even op uit trekt om haar gedachten op een rijtje te zetten, eindigt Tash met een baby in haar armen. Letterlijk. Een spoor van luiers en lijken volgt haar vanaf dat moment. Wie of wat is het mysterieuze kind en wat wil hij precies van zijn nieuwe moeder? Met acht afleveringen van een half uur, zeker je tijd waard.
Rastov
The Witcher seizoen 2
Hoewel ik zelden de tijd vind om van een serie te genieten – blame videogames – zijn er natuurlijk uitzonderingen die deze regel bevestigen. Wanneer Netflix bovendien een bekende, alom geprezen franchise in een serie wil omtoveren, zit ik niet alleen op eerste rij, maar ook vrij letterlijk tegen het scherm gekluisterd. Geralt of Rivia weet mij al anderhalf decennium te bekoren en na het eerste seizoen van de serie kon ik niet wachten om het vervolg van zijn verhaal te ontdekken. Hoewel dit seizoen net op het einde van 2021 werd vrijgegeven, koos ik toch deze titel als topserie van 2022. Hopelijk kunnen jullie mij dat vergeven!
Narratief bouwt seizoen 2 naadloos verder op de gebeurtenissen uit het eerste seizoen, en die herkenbaarheid en het gevoel van een connectie met de protagonisten resulteren in een echte wil om te bingewatchen. De avonturen van Geralt, Ciri en Yennefer wekken verschillend emoties los en wanneer je denkt de clue te snappen, gebeurt er iets onverwachts dat je volledig van je sokken blaast. Henry Cavill, die de rol van Geralt of Rivia op zich neemt, is niet de enige topacteur/-actrice, want ook Freya Allens (Ciri) prestaties verdienen een pluim. Voor eerstgenoemde volgt er nog één seizoen, want recent raakte bekend dat Liam Hemsworth hem vanaf seizoen 4 zal vervangen. Hoewel dat voor mijn persoonlijk toch als een domper aanvoelt, maar Liam krijgt alle kansen om zijn Witcher-kwaliteiten tentoon te spreiden, is het succes van de serie niet noodzakelijk aan de cast gelinkt. Elke fan van de franchise of algehele geek zal meteen verkocht zijn door de fantasierijke wereld en interessante monsters. Bovendien zit de spanning er goed in – het “waarom” laten we in het midden – waardoor ik erg uitkijk naar de release van het derde seizoen. Dat zou er volgende zomer moeten aankomen.
Eervolle vermeldingen: Better Call Saul seizoen 6 en Elite
FreakyJP
Anna
Ook al wisten enkele high profile-series de verwachtingen niet in te lossen (ik kijk vooral naar jou Lord of the Rings: The Rings of Power), waren er toch weer heel wat geweldige series om te ontdekken dit jaar. De serie die mij het meest wist te verrassen, was het Italiaanse Anna. Niccolò Ammaniti schotelt ons gedurende zes afleveringen een visueel bezwerend en meeslepend post-apocalyptisch avontuur voor dat wordt gedragen door de uitstekende acteerprestaties van de kindercast. Bovendien weet de serie in deze post-pandemische wereld ook nog eens relevant te zijn, gezien de serie draait rond kinderen die proberen te overleven in een wereld verwoest door een dodelijk virus. Zo toont Anna de fragiliteit van de kinderlijke onschuld, maar de gruwel en wanorde die ontstaan na het verval van de samenleving.
Eervolle vermeldingen: Severance, House of the Dragon, Andor
Quentin
Yellowjackets
Lord of the Flies, maar dan met een meisjesvoetbalteam. Deze mystery-thrillerserie van Showtime genaamd Yellowjackets overstijgt die simpele premisse onmiddellijk met een ijzersterke cast, een gelaagd verhaal met diepe personages, momenten van pure spanning, en vooral een paar hoofdmysteries die je maar niet uit je hoofd krijgt. Met een structuur die steeds tussen het heden en het verleden wisselt, volgen wij de levens van personages gespeeld door Melanie Lynskey, Christina Ricci, Juliette Lewis en Tawny Cypress, 25 jaar nadat zij een vliegtuigcrash in de Canadese wildernis hebben overleefd. Elk personage is op zijn eigen manier getraumatiseerd door de gebeurtenissen in het woud, dus wordt de vraag: wat is daar precies gebeurd? Wanneer een overlever in het heden ineens ritueel wordt vermoord, beginnen de overlevers zich ook af te vragen of ze elkaar wel kunnen vertrouwen. Maar met geheimen die ze aan de buitenwereld niet kwijt durven, en wantrouwen voor hun enige bondgenoten, wordt hun psychologische gezondheid al even instabiel als tijdens de mysterieuze tijd in het woud. Deze thrillerserie van tien afleveringen verkent het wilde in de mens op een nagelbijtende manier. Een tweede seizoen is gelukkig reeds bevestigd, en Lauren Ambrose en Elijah Wood zullen zich bij de sterrencast voegen.
Eervolle vermeldingen: Severance, The Boys seizoen 3
Sassenach
The Crown seizoen 5
Na twee jaar wachten, was het op 9 november eindelijk zover: het vijfde seizoen van The Crown was eindelijk te zien op Netflix. Als ik naar iets heb uitgekeken in het afgelopen jaar, dan is het wel deze serie. Voor zij die de serie niet kennen: The Crown toont het reilen en zeilen van de Britse koninklijke familie sinds de troonsbestijging van wijlen Queen Elizabeth II. Al sinds het eerste seizoen kan The Crown rekenen op enkele grote namen, waaronder Claire Foy, Matt Smith, Olivia Colman, Tobias Menzies, Helena Bonham Carter, … Ook voor dit vijfde seizoen wist de serie opnieuw enkele topacteurs te strikken. De enige echte Imelde Staunton neemt de rol van de Queen op zich, Jonathan Pryce vertolkt haar trouwe echtgenoot, Prince Philip. Neem die warme dekentjes klaar en bingewatch maar. Wat moet een mens nog meer hebben om het jaar goed af te sluiten?
Eervolle vermeldingen: Outlander seizoen 6, Derry Girls seizoen 3
Karel-Jan
Andor
Laten we heel eerlijk zijn, en dat zeg ik als grote Star Wars-fan van kinds af aan, maar qua live-action Star Wars sinds de acquisitie van Disney waren enkel The Force Awakens, Rogue One en Solo (ja, ik ben fan van Solo) degelijk. Zelfs The Mandalorian, wat ietwat te veel bejubeld wordt naar mijn mening, vond ik maar zozo. En toen kwam plots Andor, de serie, waar niemand om vroeg, over een van de zij-personages uit Rogue One. Andor werd al afgeschreven nog voor de eerste aflevering gelost werd. Tot plots na release, Andor gekroond werd tot de beste Star Wars-content in jaren. Ikzelf deel ook die mening. Andor is een slow burn volwassen drama dat de eerste dagen van de rebellion aantoont zonder enige aanwezigheid van ‘The Force’, Jedi of lightsabers. Met een strak plan van twee seizoenen van twaalf afleveringen, waarvan het volledige eerste seizoen nu te zien is op Disney+, ligt het verhaal van bedenker Tony Gilroy al vast, wat niet kon gezegd worden van Episode VII - IX.
Eervolle vermeldingen: Better Call Saul, Severance
iCruysberghs
The White Lotus
Op het moment van schrijven is het een half uur geleden dat ik het fantastische seizoen van The White Lotus achter de kiezen heb. Zoals je in mijn review van de eerste vijf afleveringen kon lezen, oversteeg dit seizoen zijn voorganger jammer genoeg niet. Maar dat neemt niet weg dat de serie het beste is wat ik de laatste jaren op televisie gezien heb. De casting was weer perfect (met Michael Imperioli en Meghann Fahy als persoonlijke favorieten), net als de spanning en het tempo. Van mij mogen ze hier gerust nog een seizoen of drie van maken, het zal mij geen seconde vervelen!
Cerulean
Severance
Net als bij vele anderen was ook Lost (2004) bij mij een game-changer wat series betreft. Week na week zat ik aan het beeld gekluisterd om het mysterie te ontrafelen. Natuurlijk had je eerder ook al series als The Sopranos en The Wire, maar deze HBO-klassiekers waren als tiener niet zo toegankelijk. Ik haal Lost even aan omdat ik afgelopen jaren vaak dat gevoel van die mysterieuze sfeer gemist heb, en het was een zeer specifieke leegte die andere (en natuurlijk ook betere) series niet konden opvullen. Welkom, Severance! In geen enkel opzicht lijkt deze serie op Lost (hoewel de werkomgeving zomaar een afsplitsing van Dharma Initiative kon zijn), maar het heeft voor mij wel diezelfde factor.
Severance draait rond een bedrijf waar alle werknemers een ingreep zijn ondergaan waardoor hun bewustzijn en geheugen chirurgisch in twee gesplitst zijn. Je hebt enerzijds de persona die in zijn beleving nooit werkt (zijn geheugen “stopt” wanneer hij de lift op het werk instapt en “start” terug wanneer hij huiswaarts keert) en anderzijds is er de eeuwig werkende bediende. De werknemers voeren zeer vage en soms absurde taken uit, weten niet hoe de wereld buiten het kantoor eruitziet en vooral: ze weten niet wie ze zelf zijn buiten de muren van hun vertrouwde werkomgeving. Severance heeft voor mij een perfecte pacing, enkele geniale plottwists en een geheimzinnige sfeer om U tegen te zeggen. Met gemak mijn favoriete nieuwe serie.
Eervolle vermelding: Succession
PBR Streetgang
Irma Vep
In 1996 regisseerde Olivier Assayas het ietwat vreemde indiedrama Irma Vep, een (fictie)film over de productie van een remake van de stille filmreeks Les vampires over de gelijknamige Parijse misdaadbende. Assayas legde de nadruk op het personage Irma Vep, de eerste echte “vamp” uit de filmgeschiedenis, de actrice die dat personage vertolkt (niemand minder dan de legendarische Maggie Cheung) en haar relatie met de rest van de crew en regisseur René Vidal. Een kleine twintig jaar later keert Assayas terug naar hetzelfde concept, maar ditmaal met Alicia Vikander als Mira Warberg, de steractrice die naar Parijs trekt om met diezelfde Vidal een tweede remake van Les vampires te draaien. De achtdelige miniserie geeft meer ruimte voor het ontwikkelen van de verschillende personages die betrokken zijn met de opnames, en Assayas grijpt die kans om zijn obsessie met showbiz en het behind-the-scenes-leven van steracteurs verder te zetten. Het resultaat is enerzijds een zeer geloofwaardige weergave van het leven op de set: de intense werkrelaties die ontstaan, de larger-than-life persoonlijkheden van acteurs maar ook hun onverschilligheid tegenover de anderen, en uiteraard ook de getormenteerde creatieve geest van de regisseur zelf. Maar anderzijds bevat de serie ook spannende en zelfs bovennatuurlijke elementen naarmate Warberg één wordt met het personage dat ze speelt en Vidal zich naar een mentale instorting toe werkt. Geesten uit het verleden, in zowel letterlijke als figuurlijke zin, achtervolgen de hoofdpersonages tijdens deze tumultueuze filmproductie en de grens tussen realiteit en fictie vervaagt. Dit bevreemdende drama wordt vakkundig begeleid door de atmosferische muziek van Thurston Moore en doorprikt met enkele uitstekend geplaatste needle drops. Irma Vep is een ware tour de force: een uitstekend staaltje film-over-film die de magische kracht van cinema serieus neemt en ook een eerbetoon is aan een van de grondleggers van het medium. Pure klasse.
Eervolle vermeldingen: Severance en The English
Killjoy
Barry seizoen 3
Ik heb geen idee waar Barry in het vierde seizoen heen zal gaan, en dat is opwindend en beangstigend tegelijkertijd. Met het derde seizoen blijft Barry Berkman zich ook dit jaar weer verzekeren van het hoogste plekje in mijn lijstje. Wat begon als een kleine show over een huurmoordenaar die zijn moorddadig bestaan wil afschudden voor een leven als acteur, is door de jaren heen dan ook uitgegroeid tot een klein meesterwerkje. Wat begon als een zwarte komedie waarin Bill Hader op meesterlijke wijze het licht en de duisternis van zijn personage wist te balanceren is in dit derde seizoen haast getransformeerd tot iets verstikkend. Het wordt steeds moeilijker om sympathie op te brengen voor Barry, het kijken voelt steeds oncomfortabeler, maar je kan je ogen er niet van weg houden. Dat maakt Barry ook nu weer zo een weergaloze show, simpelweg omdat het heeft wat vele andere reeksen tegenwoordig lijkt te ontbreken ... lef. Laat ons hopen dat Barry in zijn vierde seizoen uiteindelijk de rust gaat vinden in de sociopatische storm van geweld die iedereen om hem heen meesleurt.
Eervolle vermeldingen: Derry Girls, Better Call Saul
