DaRmaZat

Op 7 december verscheen nogal onopvallend White Shadows, de eerste realisatie van indiestudio Monokel. De game kan het best omschreven worden als een puzzle-platformer die zich afspeelt in een dystopie, waarin constant de spot gedreven wordt met de hedendaagse maatschappij. Zoals de titel al doet vermoeden, is zwart-wit de enige kleurencombinatie die je in White Shadows zal ontdekken. Toen ik de gameplaytrailer zag, was voor mij de link naar de klassiekers Limbo en Inside meteen gelegd. Eén vraag spookte daarna door mijn hoofd: heeft de game ook een eigen identiteit, of staat White Shadows zelf slechts in de schaduw van deze nauwverwante indietoppers? Via deze review ben ik dat dus gaan uitzoeken!

2021 is bijna voorbij, maar het jaar afsluiten konden we echt niet doen zonder Chorus aan een review te onderwerpen. Deze langverwachte space shooter met de focus op combat en razendsnelle actie is eindelijk uit, en het eerste wat iedereen die het aanbelangt natuurlijk wil weten is of de game de hoge verwachtingen al dan niet ingelost heeft. Laten we dus niet verder treuzelen, we duiken meteen de kosmos van Chorus in!

Zo’n tien jaar geleden, meer bepaald op 11 november 2011, verscheen de eerste editie van The Elder Scrolls V: Skyrim. Sindsdien zijn er door het enorme succes van deze action RPG heel wat versies voor diverse platformen uitgebracht. Ook dit jaar zag een nieuwe editie het levenslicht, getiteld The Elder Scrolls V: Skyrim Anniversary Edition.

The Long Dark, No Man’s Sky, Green Hell, … Al jaren worden de survival-games in een onnavolgbaar tempo op ons afgestuurd, al dan niet met wisselend succes. De insteek van dit type games is dan ook doorgaans van hetzelfde laken een broek. Je bent door omstandigheden eenzaam en alleen ergens beland, zoals in een bos, een oerwoud of misschien zelfs een vreemde planeet, waar er allerlei gevaar om de hoek zit te loeren. Daardoor moet je iets gaan bouwen (een kamp, een hut, een versterkte burcht, een raket, …) waardoor je je veiliger zal voelen, zeker wanneer je er ook nog eens de nodige afweer kan voorzien. Vervolgens kun je dan beginnen werken aan je comfort, zoals het aanleggen van voedselvoorraden en de opslag van grondstoffen zoals water, hout, metaal, stenen, ... Net zolang, tot je er uiteindelijk in slaagt om jezelf te bevrijden uit de hachelijke situatie, tenminste indien de story-modus een optie is in de specifieke game. Soms gaat het namelijk louter om de ervaring van het...

Roguelikes, het is niet echt mijn genre en ik ben vast niet de enige. Bepaalde aspecten van dit type games spreken me echter wel vaak aan, waardoor ik soms toch maar die bittere pil slik. Dit in de hoop dat deze pil mij verrast met een bitterzoete smaak, of misschien zelfs nog beter? Datzelfde risico nam ik deze maal met Ziggurat 2, waarvan je het magische resultaat kunt aantreffen in deze review.

Gevangenisbewaker, het is een ondankbaar en oprecht te respecteren beroep, maar het doet tegelijk toch ook wel wat denken aan een gevaarlijke vorm van macht. Sommige mensen herinneren zich wellicht nog wat er zoal gebeurde in de film Das Experiment of in de serie Prison Break. Uiteindelijk bevindt een cipier zich in een positie waarin hij mensen bevelen mag geven en zelfs naar zijn hand kan zetten. Het is rond die keuzevrijheid, de morele keuze om het goede of het slechte pad te bewandelen als gevangenisbewaker, dat Baked Games nu net een soort van RPG gemaakt heeft, en wel één met de naam Prison Simulator.

Voetbal is een feest, althans als we nu gewoon voor heel even het gedrag van die dronken, gewelddadige hooligans en de steeds terugkerende vermoedens van corruptie aan de nationale en internationale voetbaltop wegdenken. Daarom is het ook altijd leuk als wij weer eens een nieuwe aan voetbal gerelateerde game mogen ontvangen voor een review. Dit keer was het de beurt aan Football Manager 2022. Op 8 november kwam deze uit en ik ging voor mezelf de uitdaging aan om via de pc-editie uit te zoeken of de monopoliepositie van deze welbekende franchise van Sports Interactive, tenminste wanneer we het hebben over voetbalsimulatiegames, nog steeds terecht te noemen is.

Naar ondertussen jaarlijkse gewoonte is er onlangs weer een nieuwe Call of Duty op de markt verschenen, dit keer getiteld Call of Duty: Vanguard. Sinds mensenheugenis staat de CoD-reeks steeds garant voor een spannend verhaal over tijden van oorlog, waar de actie er echt van af spettert en de brutaliteiten niet geschuwd worden. De filmische first-person shooter speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en bevat, naast de gebruikelijke campaign en multiplayer, ook weer de Zombies-modus. In deze review van de pc-versie van de game hoop ik te kunnen vertellen of Sledgehammer Games, Treyarch (wat Zombies betreft) en Activision ook met deze editie aantonen waarom de franchise nog steeds zo succesvol en geliefd is.

Toen World War Z in 2019 uitgebracht werd, werd al heel snel de vergelijking gemaakt met Left 4 Dead 2, deels terecht en deels ten onrechte. Natuurlijk kan niet ontkend worden dat beide games er op het eerste zicht wat hetzelfde uitzien. Het zijn allebei moderne zombie shooters in een apocalyptische setting, waar de multiplayer en co-op gameplay belangrijker zijn dan het episodische verhaal. Zelfs de beschikbare klassen en aldus personages zijn in beide games te herleiden naar ongeveer dezelfde specifieke rollen binnen het team van zombiejagers. Waar World War Z zich wél in onderscheidt ten opzichte van zijn concullega, is onder meer de third person view én het upgradesysteem, waardoor je als speler extra gemotiveerd wordt om de game te blijven spelen. Doorgespoeld naar dit jaar, namelijk op 21 september, kwam World War Z: Aftermath eindelijk beschikbaar op de diverse platformen. Een ideale gelegenheid voor ons om na te gaan hoe deze game zich nu onderscheidt van zijn voorganger...

7 november 1997. Na school begeeft een puber zich te voet naar de lokale pc-boer, omdat zijn broer daar werkt. De avond ervoor had deze namelijk verteld dat ze FIFA 98: Road to World Cup, jawel deze met een piepjonge Beckham op de doos, zouden verkopen vanaf de releasedatum. En zo, met het nakende WK in Frankrijk, geschiedde relevante geschiedenis. ShPonGle, ook wel gekend als mijzelf, kocht zijn allereerste pc-game ooit. Zelf, met zijn eigen zuurgespaarde centen. Een voetbalspel nota bene. Na de handleiding grondig doorgenomen te hebben op de bus naar huis, schoof de cd-rom bij thuiskomst al vlug in de lade. Een wereldbeker-campagne werd opgestart, uiteraard met onze Rode Duivels. Luc Nilis en Oliviera worden (te) snel samen in de spits gezet. Op de standaard, niet gecontroleerde, moeilijkheidsgraad kon dit thuis toch echt niet mislopen tegen dat te pakken Turkije. Enfin, dat was wat ik toen dacht. Het werd 1-1. Door in de laatste minuut de gelijkmaker te scoren met een...

Wat als Doom Slayer een vrouw was, uit op wraak op menselijke gemeneriken in plaats van demonen? Of wanneer Max Payne in het echte leven eigenlijk Maxima heette? Voortaan hoeft niemand zich nog deze hypothetische vragen te stellen, want ik breng goed nieuws. Jawel, er is een nieuwe superheldin geboren die de beide heren met de vingers in de neus aftroeft, en ze heeft haar naam dan ook nog eens echt niet gestolen. Haar naam is Steel en ze heeft stijl. En hoe, zelfs De Kreuners hadden het nooit kunnen bezingen. Ze is de protagoniste van de nieuwe indie shooter Severed…, hoe kan het anders, Steel. Wanneer men er de productpagina van Severed Steel op Steam bijneemt, zijn er welgeteld al zeven verdienstelijke nominaties te zien. De game werd heel positief onthaald door de community, en zelfs de eerste drie recensenten op Metacritic gaven Severed Steel een mooie score van 80. Kortom, het werd ook voor ons tijd om eens onze tanden te zetten in deze stalen game!