Weet je wat het betekent om bijgelovig te zijn? Zelf had ik er jarenlang niet meteen begrip voor, noch enige affiniteit mee. Tot op een gegeven moment, toen ik mijn zoveelste Arkane Studios-game speelde, na al eerder zwaar af te zien met Prey en de Dishonored-serie. Met nagenoeg alle games van Arkane heb ik eigenlijk een soort haat-liefdeverhouding. De grafische stijl en setting in hun games spreken me altijd enorm aan, alleen de gameplay vind ik telkens zó frustrerend. In deze Rage Quit wil ik het nu eens hebben over Wolfenstein: Youngblood, omdat deze voor mij toch wel de kroon spant op dit vlak. De Arkane-vloek? Ik zou het stilaan gaan geloven …
Zelf ben ik een franchise-gamer. Geef mij The Elder Scrolls VI, ik neem hem natuurlijk met plezier aan, maar ik weiger hem te installeren tot ik eerst de vorige vijf games uit deze reeks gespeeld heb. Ook al is het verhaal in elk van die games dan totaal losstaand van de rest, toch wil ik eerst de achterliggende lore kennen en de specifieke mechanics proberen te begrijpen om deze te leren beheersen. Autisme? Ik noem het eerder een streven naar volmaaktheid.
Wolfenstein was nochtans goed
Return to Castle Wolfenstein was een game die volgens mij, samen met veel andere FPS-classics, een gedeelte van het huidige First Person Shooter-genre bepaald heeft. Een best pittige game, ik heb er echt mee afgezien dit jaar. Jawel, dit jaar, want ik ben tevens een retrogamer. Doordat ik bepaalde videogames net graag buiten hun comfortzone (lees: de vigerende maatschappelijke cultuur en aldus algemeen aanvaarde gamecultuur gerelateerd aan de periode waarin ze uitgebracht werden) speel, is het makkelijker om objectief te kunnen beoordelen of een game daadwerkelijk zo goed of revolutionair was voor het specifieke moment van zijn release.
Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen over Wolfenstein: Youngblood. Het was de laatste game van de Wolfenstein-franchise die ik nog moest afwerken en zoals het cliché luidt was het hier ook echt van toepassing: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Jammer, want alle voorgaande Wolfenstein-games vond ik ronduit fantastisch. De diepzinnige, Jambers-achtige stem van Terror Billy Blazkowicz alleen al, het absurde verhaal, de zalige humor, de extreme gore, de surrealistische overgangen met verregaande gevolgen voor de speelstijl (die Duitse soldaten die in zombies veranderden en all went into Doom!), … Elke game had wel iets dat heel uniek en zodoende vernieuwend was. Daarnaast nam de gameserie zichzelf niet al te serieus en net dat was waar alle fans zo van hielden.
Slechte humor verknalt veel
In Youngblood is het stukje uniciteit dat net zo kenmerkend was voor de Wolfenstein-serie naar mijn mening compleet kapot gemaakt. Arkane Studios besliste om van de game een soort online co-op shooter te maken met een totaal andere protagonist (zeg maar protagonistes). Net dit was waar de fanbase helemaal niet op zat te wachten. Ook de bewering dat de game als single player een aangename Wolfenstein-ervaring zou bieden, bleek helaas verre van waar.
Het verhaal begint alvast erg simplistisch. De twee dochters van Terror Billy gaan op zoek naar hun vermiste vader en belanden in Frankrijk, waar ze vervolgens iedereen die in hun weg staat met plezier vol kogels jagen. Ik zeg bewust ‘met plezier’, want dat is het eerste pijnpunt van de game. Niet alleen is de jongensachtige lach van de beide meiden enorm irritant, de herhaaldelijk weergegeven cutscenes waarin de twee zussen elkaar te pas en te onpas een arrogant vuistje uitwisselen storen mateloos. De humor in de ganse game is ronduit slecht en benadert constant het kinderachtige niveau. De ontwikkelaars hadden hier echt meer voeling moeten hebben met het reeds bestaande doelpubliek van de franchise: zichzelf niet serieus nemen is voor deze spelers niet noodzakelijk gelijk aan zichzelf compleet belachelijk maken. Terror Billy bleef desondanks zijn ridicule bijnaam nog altijd behoorlijk stoer overkomen en als speler wilde jij hem net daarom besturen.
Mechanics die schuim op de bek zetten
Wat pas echt schuim op mijn bek zette, waren de gameplay mechanics van Youngblood. Ik ga me hier even echt verlagen tot een per zin oplopende rant. De gameplay legt enorm de nadruk op stealth, terwijl de vijanden je toch gewoon meteen zien wanneer je achter muren of objecten verscholen zit. De cloak-mode, schaamteloos van Crysis gekopieerd, blijkt door zijn veel te korte duur zelfs na te upgraden volstrekt nutteloos. De mission markers bieden je enkel een halfslachtig idee waar je hoort te zijn voor enige progressie. Wanneer jij of je zuster (al dan niet A.I.) sterven, dient het ganse level opnieuw gespeeld te worden. Zeker in het geval van een computergestuurde zus is dit happige gebeuren schering (zeg maar tering) en inslag, want vaak blijft zus gewoon als bevroren voor zich uit kijken, terwijl jij al stervend om haar hulp roept. Hetzelfde kan gezegd worden wanneer je haar nodig hebt voor een bepaalde gezamenlijke actie, zoals een deurknop indrukken. Heel enerverend als zuslief net dan nergens te bespeuren is.
Het verplichte wisselen van wapen om efficiënt bepaalde types vijanden neer te knallen, maakt de combat alleen nog maar frustrerender. De vijanden respawnen overigens ook constant in deze game, én de bedoeling is dat je je meerdere malen doorheen dezelfde lineaire levels een weg baant. De game verplicht je zelfs tot de saaie side quests want wanneer je dit niet doet, beschik je helemaal niet over de nodige weapon en armor upgrades om de hoofdmissies succesvol te doorstaan. Elke missie is enorm repetitief en zelfs in de boss fights zit er geen variatie. Altijd dien je eerst de eindbaas te verslaan, dan komen er twee commandanten tevoorschijn die elk een sleutel hebben tot de hoofdcomputer, en na deze te verslaan kun je controle nemen over de computer om het level te beëindigen. De nutteloze cosmetische microtransacties die je kunt aangaan in deze game zal ik bij deze hier enkel even kort vermelden, omdat de rest eigenlijk al lachwekkend genoeg is.
De oplossing van de hoop
Uiteindelijk heb ik de Wolfenstein: Youngblood wel uitgespeeld, zoals ik altijd doe met games op lange termijn. De oplossing was voor mij om de tool Youngblood Tweaker v1.2.0 te gaan gebruiken, waarbij ik de te hoge moeilijkheidsgraad en andere vervelendheden granulair kon wegwerken naar mijn veeleisende wens. Hierdoor was alvast de combat van de game wat aangenamer.
Een echte Rage Quit was dit dus nooit, maar Rage was het zeker, al vond ik die game, eveneens uitgegeven door Bethesda Softworks, wel een pak beter. Ik hoop vooral dat er nu eens grondig nagedacht wordt over deze franchise, zodat de volgende Wolfenstein-game terug aanvoelt alsof je de protagonist bent van een of andere doldwaze Rambo-film ...
Zelf ben ik een franchise-gamer. Geef mij The Elder Scrolls VI, ik neem hem natuurlijk met plezier aan, maar ik weiger hem te installeren tot ik eerst de vorige vijf games uit deze reeks gespeeld heb. Ook al is het verhaal in elk van die games dan totaal losstaand van de rest, toch wil ik eerst de achterliggende lore kennen en de specifieke mechanics proberen te begrijpen om deze te leren beheersen. Autisme? Ik noem het eerder een streven naar volmaaktheid.
Wolfenstein was nochtans goed
Return to Castle Wolfenstein was een game die volgens mij, samen met veel andere FPS-classics, een gedeelte van het huidige First Person Shooter-genre bepaald heeft. Een best pittige game, ik heb er echt mee afgezien dit jaar. Jawel, dit jaar, want ik ben tevens een retrogamer. Doordat ik bepaalde videogames net graag buiten hun comfortzone (lees: de vigerende maatschappelijke cultuur en aldus algemeen aanvaarde gamecultuur gerelateerd aan de periode waarin ze uitgebracht werden) speel, is het makkelijker om objectief te kunnen beoordelen of een game daadwerkelijk zo goed of revolutionair was voor het specifieke moment van zijn release.
Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen over Wolfenstein: Youngblood. Het was de laatste game van de Wolfenstein-franchise die ik nog moest afwerken en zoals het cliché luidt was het hier ook echt van toepassing: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Jammer, want alle voorgaande Wolfenstein-games vond ik ronduit fantastisch. De diepzinnige, Jambers-achtige stem van Terror Billy Blazkowicz alleen al, het absurde verhaal, de zalige humor, de extreme gore, de surrealistische overgangen met verregaande gevolgen voor de speelstijl (die Duitse soldaten die in zombies veranderden en all went into Doom!), … Elke game had wel iets dat heel uniek en zodoende vernieuwend was. Daarnaast nam de gameserie zichzelf niet al te serieus en net dat was waar alle fans zo van hielden.
Slechte humor verknalt veel
In Youngblood is het stukje uniciteit dat net zo kenmerkend was voor de Wolfenstein-serie naar mijn mening compleet kapot gemaakt. Arkane Studios besliste om van de game een soort online co-op shooter te maken met een totaal andere protagonist (zeg maar protagonistes). Net dit was waar de fanbase helemaal niet op zat te wachten. Ook de bewering dat de game als single player een aangename Wolfenstein-ervaring zou bieden, bleek helaas verre van waar.
De humor is ronduit slecht en benadert constant het kinderachtige niveau.
Het verhaal begint alvast erg simplistisch. De twee dochters van Terror Billy gaan op zoek naar hun vermiste vader en belanden in Frankrijk, waar ze vervolgens iedereen die in hun weg staat met plezier vol kogels jagen. Ik zeg bewust ‘met plezier’, want dat is het eerste pijnpunt van de game. Niet alleen is de jongensachtige lach van de beide meiden enorm irritant, de herhaaldelijk weergegeven cutscenes waarin de twee zussen elkaar te pas en te onpas een arrogant vuistje uitwisselen storen mateloos. De humor in de ganse game is ronduit slecht en benadert constant het kinderachtige niveau. De ontwikkelaars hadden hier echt meer voeling moeten hebben met het reeds bestaande doelpubliek van de franchise: zichzelf niet serieus nemen is voor deze spelers niet noodzakelijk gelijk aan zichzelf compleet belachelijk maken. Terror Billy bleef desondanks zijn ridicule bijnaam nog altijd behoorlijk stoer overkomen en als speler wilde jij hem net daarom besturen.
Mechanics die schuim op de bek zetten
Wat pas echt schuim op mijn bek zette, waren de gameplay mechanics van Youngblood. Ik ga me hier even echt verlagen tot een per zin oplopende rant. De gameplay legt enorm de nadruk op stealth, terwijl de vijanden je toch gewoon meteen zien wanneer je achter muren of objecten verscholen zit. De cloak-mode, schaamteloos van Crysis gekopieerd, blijkt door zijn veel te korte duur zelfs na te upgraden volstrekt nutteloos. De mission markers bieden je enkel een halfslachtig idee waar je hoort te zijn voor enige progressie. Wanneer jij of je zuster (al dan niet A.I.) sterven, dient het ganse level opnieuw gespeeld te worden. Zeker in het geval van een computergestuurde zus is dit happige gebeuren schering (zeg maar tering) en inslag, want vaak blijft zus gewoon als bevroren voor zich uit kijken, terwijl jij al stervend om haar hulp roept. Hetzelfde kan gezegd worden wanneer je haar nodig hebt voor een bepaalde gezamenlijke actie, zoals een deurknop indrukken. Heel enerverend als zuslief net dan nergens te bespeuren is.
Elke missie is enorm repetitief en zelfs in de boss fights zit er geen variatie.
Het verplichte wisselen van wapen om efficiënt bepaalde types vijanden neer te knallen, maakt de combat alleen nog maar frustrerender. De vijanden respawnen overigens ook constant in deze game, én de bedoeling is dat je je meerdere malen doorheen dezelfde lineaire levels een weg baant. De game verplicht je zelfs tot de saaie side quests want wanneer je dit niet doet, beschik je helemaal niet over de nodige weapon en armor upgrades om de hoofdmissies succesvol te doorstaan. Elke missie is enorm repetitief en zelfs in de boss fights zit er geen variatie. Altijd dien je eerst de eindbaas te verslaan, dan komen er twee commandanten tevoorschijn die elk een sleutel hebben tot de hoofdcomputer, en na deze te verslaan kun je controle nemen over de computer om het level te beëindigen. De nutteloze cosmetische microtransacties die je kunt aangaan in deze game zal ik bij deze hier enkel even kort vermelden, omdat de rest eigenlijk al lachwekkend genoeg is.
De oplossing van de hoop
Uiteindelijk heb ik de Wolfenstein: Youngblood wel uitgespeeld, zoals ik altijd doe met games op lange termijn. De oplossing was voor mij om de tool Youngblood Tweaker v1.2.0 te gaan gebruiken, waarbij ik de te hoge moeilijkheidsgraad en andere vervelendheden granulair kon wegwerken naar mijn veeleisende wens. Hierdoor was alvast de combat van de game wat aangenamer.
Een echte Rage Quit was dit dus nooit, maar Rage was het zeker, al vond ik die game, eveneens uitgegeven door Bethesda Softworks, wel een pak beter. Ik hoop vooral dat er nu eens grondig nagedacht wordt over deze franchise, zodat de volgende Wolfenstein-game terug aanvoelt alsof je de protagonist bent van een of andere doldwaze Rambo-film ...
Conclusie
Wolfenstein: Youngblood was de vreselijkste game uit de ganse Wolfenstein-serie voor mij. Uiteindelijk speelde ik de game wel uit om te weten hoe het verhaal uiteindelijk verder ging, maar het was enorm vaak afzien en zonder de Youngblood Tweaker-tool had ik het zeker allang opgegeven. Echt niets deed me teruggrijpen naar deze game. Dit onding hoort thuis diep in de budgetmand, en ik vind het onbegrijpelijk dat dit na twee jaar nog steeds niet het geval is.
Over
Beschikbaar vanaf
25 juli 2019
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Stadia
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Arkane Studios
- Machine Games
Uitgever
- Bethesda Softworks
