DaRmaZat

Onlangs deelde ik hier met jullie de review van de Capcom Fighting Collection. Wie toen dacht dat de openbaring van mijn ziekelijke fetisjisme met betrekking tot arcadekasten daarna definitief zou ophouden, heeft het helaas bij het verkeerde eind. Toch is dit allemaal louter de schuld van Capcom. Door vorig jaar Capcom Arcade Stadium uit te brengen, werd duidelijk dat de retroformule verkocht als zoete broodjes. Bijgevolg was hun conclusie: "Hier stopt het niet, we gaan voor een tweede!". Net zoals die vele ouders dus, die er na een eerste kind nog niet genoeg van kregen. Al blijkt dat nadien niet altijd de beste keuze.

Al sinds eind de jaren negentig ben ik gestopt met bij te houden hoeveel Sonic-games er jaarlijks op ons losgelaten worden, en dan zijn ze nog maar pas aan de filmserie begonnen. Niet dat ik het allemaal zo erg vind. Onze blauwe gestekelde vriend met de rode sneakers staat immers ook voor altijd in mijn geheugen gegrift als één van de eerste digitale helden ooit en mijn kinderen kunnen hierdoor eindelijk meeproeven van het stukje nostalgie. Met andere woorden, ik vind het best prima dat er nog steeds Sonic-materiaal bijkomt en al dat jaarlijkse uitmelken errond neem ik dan maar voor lief. Tenslotte, wanneer de meest recente Sonic-game tegenvalt, dan wachten we gewoon weer op de volgende, want dat zal toch niet lang duren, niet?

My name is Luka. I live on the second floor. I live upstairs from you. Yes I think you've seen me before. If you hear something late at night. Some kind of trouble, some kind of fight. Just don't ask me what it was. Just don't ask me what it was. Just don't ask me what it was. Luka, het was eind de jaren tachtig een regelrechte hit van Suzanne Vega die absoluut niets met geesten te maken had. Toch was het verborgen thema van het liedje het eerste dat door mijn hoofd spookte toen ik met de nieuwe horrorgame MADiSON aan de slag ging: kindermishandeling. Zat ik daar even fout zeg.

Op 28 juni verscheen Fobia St. Dinfna Hotel, verder in deze review voor het gemak Fobia genoemd, op allerhande platformen. Deze survival horrorgame werd ontwikkeld door Pulsatrix Studios en uitgegeven door Maximum Games. Pulsatrix zegt je waarschijnlijk niets, want dit is dan ook een indiestudio gevestigd in Brazilië. Standaard krijg je dus in deze indiegame als gesproken en geschreven taal het Braziliaans-Portugees voorgeschoteld, al behoort het Engels gelukkig ook tot de mogelijkheden. Wat mij echter het meest interesseerde, was of de game me een uiterst spannende ervaring kon bieden. Kleine spoiler: het begon alvast veelbelovend!

Wanneer je de naam ‘Lazarus’ hoort, is de kans groot dat je je één of andere zatlap voor de geest haalt. Ofwel denk je spontaan terug aan één van die ellenlange stukken uit de Bijbel die je moest overschrijven tijdens de strafstudie. Wat je er ook van mag maken, de nieuwe horrorgame Last Days of Lazarus gaat helemaal niet over het consumeren van liters bier tot je ervan sterft, maar heeft wel degelijk een plot dat zich afspeelt binnen een religieuze context.

In de jaren negentig heb ik me echt rot geamuseerd met allerhande vechtspellen zoals Streets of Rage, Mortal Kombat en natuurlijk Street Fighter II. Die laatste was mijn persoonlijke favoriet in het genre en leerde ik oorspronkelijk kennen op een arcadekast. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ik verschillende edities van deze game voor zowel de SNES als de SEGA Megadrive bezat. Niet iedereen had toen al een computer thuis, laat staan een internetconnectie. Het kwam er in die tijd dus vooral op neer om de handleidingen van die consolegames goed te lezen en de diverse truukjes neer te pennen of te onthouden welke aan bod kwamen in gamemagazines of tijdens de zeldzame programma’s over videogames op de tv. Toen ik vernam dat Capcom eind juni tien van hun populairste arcadegames uit die periode opnieuw zou uitbrengen gebundeld in een zogenaamde Capcom Fighting Collection, twijfelde ik dan ook geen moment om deze uit te proberen.

Alweer een nieuw hoofdstuk voor The Elder Scrolls Online, alweer een nieuwe review op jullie favoriete Nederlandstalige gaming website dus. Na me vorig jaar al grondig te verdiepen in Blackwood, werd het deze maand met High Isle tijd voor een bezoekje aan de Bretons. Of er echter veel noemenswaardigs over deze nieuwe game content te vertellen valt, zul je hier snel te weten komen. Sta mij toe om te wachten met de echte openbaring hiervan tot de volgende paragraaf, om de spanning toch nog voor heel even schijnbaar op te laten bouwen. Nu wil ik trommelgeroffel!

Er bestaan ongetwijfeld zowel liefhebbers als haters van The Butterfly Effect. Wat je er zelf ook van mag vinden, de nu wat ouder wordende filmtrilogie deed toch wel een verdienstelijke poging om pseudo-science te koppelen aan science fiction. De chaostheorie, het bestaan van parallelle universums, de speciale gave om de tijdslijn te manipuleren, … Sindsdien duiken er geregeld wel games op die teren op exact dezelfde thema’s. Eternal Threads, een recent uitgebrachte puzzelgame ontwikkeld door het relatief onbekende Cosmonaut Studios uit Liverpool, is een perfect voorbeeld hiervan.

Oorlogsvoering, het onderwerp is willens nillens actueler dan ooit. Oorlog is van alle tijden en gaat ook nooit om wie er gelijk heeft, maar wel om wie er de sterkste is. Het zijn maar enkele van de clichématige uitspraken die ik moest aanhoren toen ik als kind prangende vragen stelde wanneer “mijn” eerste oorlog uitbrak. M'n dagboek puilde uit van alle details over de Golfoorlog die weliswaar in een zevental maanden alweer gestreden bleek, maar zovele slachtoffers maakte. Desalniettemin heeft het in de jaren negentig uitgevochten conflict later een aandeel gehad in het ontstaan en verdere verloop van andere mondiale problemen. Niet toevallig gaat het er nu ook net zo aan toe in de Grand Strategy-game Old World, welke zich focust op de klassieke oudheid. Elke futiel lijkende keuze in Old World kan later gaan meebepalen of je de ene catastrofe na de andere opstapelt in je koninkrijk, of dat je er daarentegen toch in slaagt om, middels een oppermachtige dynastie, een duidelijke...

Toen ik Outward nader aanschouwde wanneer deze in 2019 verscheen voor de pc, leek de indiegame op het eerste gezicht een perfecte match te zijn. De enorme, kleurrijke wereld die Aurai is, het originele verhaal, de prima klinkende soundtrack, een duidelijke gebruikersinterface, lokaal co-oppen via split-screen … Kortom, de game leek klaarblijkelijk alles, nee zelfs meer, in huis te hebben dan een moderne action RPG nodig heeft. Helaas zat onder die mooie glanzende schil een lelijke beenharde pit, namelijk de soulslike moeilijkheidsgraad. Bijvoorbeeld, elke keer wanneer je verslagen werd, raakte je je ganse inventory kwijt, inclusief je uitrusting en je wapens. Wanneer je er dan niet in slaagde om deze terug te bemachtigen, zat er niets anders op dan helemaal van voor af aan te beginnen. Daarnaast moest je constant op zoek naar voedsel, water en rust terwijl je zelfs tijdens je zuurverdiende slaap door dezelfde groep bandieten of wilde beesten aangevallen werd. Zowel de onhandige...

Om meteen met de deur in huis te vallen: deze review van We Were Here Forever zou duidelijk moeten maken of de game de voorlopige kers op de taart is uit de We Were Here-franchise. Inderdaad, ik gebruik hier de term franchise, vanuit de veronderstelling dat we de reeks coöperatieve puzzelspellen van Total Mayhem Games stilaan zo mogen beginnen noemen. Na de geringe successen van We Were Here, We Were Here Too en We Were Here Together, zou We Were Here Forever nu alle eerder opgedane kennis en inzichten consolideren in de ultieme co-op puzzelervaring. De eer viel dit keer te beurt aan redacteur Karel-Jan en mijzelf om uit te maken of dit een louter commercieel goed klinkende slogan betreft, dan wel de naakte waarheid.

Lang, lang geleden, het moet ondertussen bijna twintig jaar zijn, werd één van mijn meest favoriete RPG’s uitgebracht voor de pc. Het was een game die mij volledig onderdompelde in de boeiende maar donkere wereld van de vampieren en die erin slaagde, ondanks de vele bugs, om zowel horrorelementen als heerlijke actie te combineren met een uiterst robuuste role play. Het zal me altijd bijblijven hoe je in deze game tijdens de vele interessante dialogen met de overigens prima uitgewerkte npc's een scala aan speciale vaardigheden kon aanwenden om zowel het gesprek als het verdere plot grotendeels naar je hand te zetten. Ik heb hier het natuurlijk over Vampire: The Masquerade - Bloodlines, de cult-classic waarvan we hopen ooit nog eens de opvolger te kunnen spelen.

Hoog in de lucht, zien we de Torens der Gekte. We moeten de Derde Poort openen om toegang te geven aan de maan, zonder dat we dit echt willen doen, maar het moet nu éénmaal. Met deze even intrigerende als abstracte introductie begint Source of Madness, een indie-titel die eindelijk de Early Access-fase verlaten heeft. Het bewonderenswaardige van de game is dat deze probeert om het Lovecraft-thema te combineren met een Roguelite. Een geslaagde formule? Ik vertel het je hier.