Review: Source of Madness

Hoog in de lucht, zien we de Torens der Gekte. We moeten de Derde Poort openen om toegang te geven aan de maan, zonder dat we dit echt willen doen, maar het moet nu éénmaal. Met deze even intrigerende als abstracte introductie begint Source of Madness, een indietitel die eindelijk de Early Access-fase verlaten heeft. Het bewonderenswaardige van de game is dat deze probeert om het Lovecraft-thema te combineren met een Roguelite. Een geslaagde formule? Ik vertel het je hier.

Ik hoef er geen tekening bij te maken dat het verhaal van Source of Madness, naast precies geschreven door een vijfjarige, als klinkklare nonsens overkomt. Maar je kunt hierbij ook bedenken dat het allemaal misschien wel wat de bedoeling is, want het gaat tenslotte over “het gek worden”? Dat ik een klein beetje gek werd van de game, is in ieder geval wel een feit.

20220511195601_1.jpg


Bloed en zweet, maar het meest tranen

Toen ik deze rare introductie nogmaals wou beluisteren en dus een nieuwe savegame lanceerde, viel het geluid plots weg. Vanaf dat moment had ik al een donkerbruin vermoeden dat de ervaring niet volledig zonder bloed, zweet en/of tranen zou verlopen. Aan bloed is er alvast geen gebrek in Source of Madness. Dat is ook logisch te verklaren, want je hebt namelijk datzelfde bloed nodig om de vele vaardigheden vrij te spelen na elk level, in de game een run genaamd.

Alles begint in de riolen, waar je een soort Power Wizard bent die als een gek rondloopt in gescheurde kleren. In Source of Madness heet dat een cultist, een sektelid dus. Elke run krijg je één of meerdere van die rare tisten, die elk overigens een willekeurige naam hebben, tot je beschikking. De bedoeling is dat je heelhuids vanaf je startlocatie tot op de eindbestemming geraakt. Onderweg word je belaagd door tientallen mythisch ogende misbaksels die je dient uit de weg te ruimen vooraleer zij hetzelfde met jou doen. Na de run kun je ervoor kiezen om je sektelid te behouden en te upgraden via het verzamelde Evenstar, ofwel om een ander hoofdpersonage te kiezen.

20220511202017_1.jpg


Simpele, weinig responsieve, noch intuïtieve controls

De besturing is best simpel te noemen. In het begin van de game kun je enkel springen, dubbel zo hoog springen en een dash met cooldown uitvoeren. Dat de frequentie van het gebruik van deze dash gelimiteerd wordt is enigszins te begrijpen, want je kunt ermee doorheen obstakels én vijanden teleporteren.

De besturing voelt helaas niet zo responsief aan.


Je krijgt door middel van loot een aantal speciale items en wapens, zoals magische ringen waarmee je barricades kan doorbreken of vuurballen afschieten. Het spel spelen met toetsenbord mag je eigenlijk al snel vergeten, maar zelfs met de controller voelt de besturing niet zo responsief aan. Doordat het control scheme van Source of Madness daarnaast erg afwijkt van wat gebruikelijk is voor dit type game, vond ik de knoppen ook niet op de meest geschikte plaats zitten.

20220511202122_1.jpg


Fantastische, duistere wereld, maar wat een flipperkast-combat

Al is het geluid niets bijzonders want slechts weinig npc’s kregen een stem, het beeld is dat wél. De Lovecraftiaanse stijl, het kleurenpallet en louter de wereld van Source of Madness op zich zijn gewoonweg als fantastisch te omschrijven. De Tower of Knowledge waar je terechtkomt na de eerste run is, naast prachtig gedetailleerd, ook indrukwekkend groot. Zowel horizontaal als verticaal kun je meteen oneindig veel richtingen uit. Het zijn voornamelijk net die reusachtige, doorgaans desolate (aangezien je er slechts sporadisch een weinig spraakzaam sektelid terugvindt) ruimtes na elkaar die de game wel helpen erin te slagen om een erg duistere sfeer te scheppen.

Geregeld waande ik mij gewoon in een flipperkastspel.


Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van de combat. De manier waarop vijanden voortbewegen, waardoor ze telkens in elkaar vernesteld geraken, het ziet er eigenlijk echt niet uit voor een moderne game. Geregeld waande ik mij gewoon in een flipperkastspel. Mijn mannetje vloog namelijk alle kanten op, wanneer hij voor de verandering eens niet gekneld raakte tussen een stuk of vijf wangedrochten die elkaar voornamelijk hinderden in hun opdracht om mij morsdood te maken. Hierdoor lukte het mij veel te vaak om ze te verslaan door gewoonweg te rammen op de aanvalsknoppen. Overigens, wanneer ik eens geen zin had in dit button mashing maar het dus gewoon op een lopen zetten voor de monsters, bleek ook deze tactiek veel te makkelijk te werken om de eindlocatie ongeschonden te kunnen bereiken.

Conclusie

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat Source of Madness nog helemaal niet afgewerkt is, ook al heeft de game dan wel de Early Access-fase verlaten. De combat voelt rauw aan, de besturing verloopt niet vlotjes en het geluid valt soms weg: deze game had nog wat extra tijd en zorg verdiend. Een jammere zaak, want visueel zit het zeker wél goed, en er kunnen daarnaast volgens mij nooit genoeg Lovecraftiaanse games zijn ...

Pro

  • Erg mooie Lovecraftiaanse wereld

Con

  • Besturing niet responsief
  • Combat zo chaotisch als een flipperkast
  • Te makkelijk om Roguelite genoemd te worden
  • Onafgewerkt
5

Over

Beschikbaar vanaf

11 mei 2022

Gespeeld op

  1. PC

Beschikbaar op

  1. Nintendo Switch
  2. PC
  3. PlayStation 4
  4. PlayStation 5
  5. Xbox One
  6. Xbox Series X|S

Genre

  1. Action
  2. Roguelike
  3. RPG

Ontwikkelaar

  1. Carry Castle

Uitgever

  1. Thunderful Games
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan