My name is Luka. I live on the second floor. I live upstairs from you. Yes I think you've seen me before. If you hear something late at night. Some kind of trouble, some kind of fight. Just don't ask me what it was. Just don't ask me what it was. Just don't ask me what it was. Luka, het was eind de jaren tachtig een regelrechte hit van Suzanne Vega die absoluut niets met geesten te maken had. Toch was het verborgen thema van het liedje het eerste dat door mijn hoofd spookte toen ik met de nieuwe horrorgame MADiSON aan de slag ging: kindermishandeling. Zat ik daar even fout zeg.
Ook andere vergelijkingen met het catchy popliedje gaan niet op. De jonge protagonist van de griezelige puzzelgame luistert weliswaar naar dezelfde naam, geschreven als Luca dan, maar woont helemaal niet op de tweede verdieping. Daarnaast hebben de onheilspellende geluiden die ’s nachts te horen zijn eveneens een totaal andere oorsprong. Maar breng me nu vooral niet in de verleiding om al meteen te veel te gaan vertellen. Natuurlijk interesseert jullie vooral één ding, namelijk of MADiSON een goede game is. Laat dat nu net hetgeen zijn wat ik voor jullie uitzocht gedurende meerdere nachten, druipnat en stinkend van het angstzweet. En ik beloof bij deze ook nog eens plechtig om niets relevants van het verhaal te gaan spoilen, behalve de introductie dan. Als dat geen dedication is!
Prima premisse, polaroidcamera als vriend én puzzelkraker
Luca wordt wakker met bloed aan zijn handen en bonkende hoofdpijn in een pikdonkere, vergrendelde kamer. Aan de andere kant van de deur hoort Luca zijn vader - volledig in shock - naar hem roepen dat hij bezeten is door een demon. Volgens zijn vader zou Luca z’n familie verwoest hebben. Luca heeft echter absoluut geen idee waarover dit gaat, maar vindt wel een aantal gruwelbeelden van afgehakte ledematen die baden in liters bloed. Via kort denk- en speurwerk slaagt hij erin om uit de kamer te ontsnappen naar de aanliggende woning waar zijn inmiddels overleden opa woonde. Daar ontdekt hij flarden uit het horrorverhaal van ene Madison Hale én ook meer over zijn grootouders zelf. Wat is er aan de hand, wie was Madison, wiens ledematen stonden er op die foto’s, waarom had zijn vader hem opgesloten, hoe geraakt hij in godsnaam uit deze nachtmerrie? Het zijn allemaal vragen die zorgen voor een intrigerende premisse.
Vroeg in de game vindt Luca zijn polaroidcamera terug die hij kreeg toen hij zestien jaar geworden was. Er is geen enkel voorwerp in de game dat je meer zal gebruiken dan dit fototoestel, want het toont je zaken die zich afspelen binnen een alternatieve realiteit, zeg maar in de geestenwereld. Het nemen van foto’s van de omgeving zal je vaak doodangsten bezorgen, maar even vaak minstens een deel van de oplossing bieden voor de vele raadsels. Elke foto die je vastlegt, dien je nog even te schudden vooraleer je erop kan inzoomen, om vervolgens te zien welke hints er verborgen waren voor mensenogen. Het mechanisme is allesbehalve origineel, maar hierdoor net toegankelijk.
Rommelige besturing, soms enerverende puzzels
De besturing in MADiSON vond ik ietwat rommelig. Het wisselen tussen de verschillende verzamelde objecten voelt vooral aan als 'onvoldoende vloeiend' geïmplementeerd en daarnaast lijkt er absoluut iets mis met het openen van deuren en lades, zeker wanneer je speelt op de pc met muis en toetsenbord. Sowieso verliepen deze handelingen abnormaal traag en soms sloot ik een deur wanneer ik deze net wilde openen en vice versa, uiterst vreemd. Maar ook wanneer ik daarna een controller gebruikte, bleek nog niet alles te werken zoals het hoort. Zo werkte het roteren bijvoorbeeld niet met de analoge sticks, maar moest ik in de plaats de klassieke richtingspijlen aanwenden. Hopelijk zijn het euvels die op het moment van de release al opgelost zullen zijn. Je inventory blijkt tevens enorm beperkt. Maximaal acht voorwerpen kun je meenemen waarvan je er meerdere continu nodig hebt tijdens je zoektocht, waaronder je camera natuurlijk, wat het totaal al herleidt tot zeven. Er zijn her en der in het huis gelukkig wel lockers te vinden waarin je de overbodige voorwerpen kan deponeren.
Soms is het puzzelen helaas wat enerverend en dat komt door zowel de uitvoering ervan, als door de hoeveelheid aan puzzels. Zo kun je er niet omheen dat je in MADiSON vaak zal mogen backtracken in functie van één of ander raadsel. Ofwel om een foto te maken van iets wat relevant is voor de puzzel, ofwel omdat je een voorwerp weggestopt hebt dat absoluut noodzakelijk is om verder te geraken. De game geeft je ook zelden aanwijzingen wat je precies moet doen. Vaak schuilt de oplossing van een puzzel in het nemen van een foto op exact de voorgeprogrammeerde locatie, waardoor een nieuwe scene getriggerd wordt. Het is een mechanisme dat mij vooral in het begin erg frustreerde, maar na een tijdje werd ik het wel wat gewoon. Ik zit terug vast? Oké, dan maar weer eens overal plaatjes schieten! En toch wou ik vaak gewoon wat meer horror beleven, in plaats van telkens als paparazzi te moeten fungeren …
Zalig griezelige sfeer
Qua sfeerschepping scheert MADiSON gelukkig wel hoge toppen. De donkere kamers met foto's van overledenen aan de muren, zichzelf verplaatsende Maria-beelden, de telefoon die rinkelt terwijl de lijn al heel lang geleden afgesloten werd, de kaarsen op de vloer alsof er een seance aan de gang is, het constante gepiep, gekraak of gebonk op de deuren, soms eens een flits van een geest of een demon … Naar indie-normen is de game zelfs als grafisch knap te omschrijven. Ook de voice acting, met expliciete vermelding van de stem die weerklinkt op de diverse cassettebandjes, hielp mee om me volledig in te kunnen leven in de atmosfeer van het verhaal. Alleen jammer dat de rest van MADiSON mij minder kon overtuigen ...
Ook andere vergelijkingen met het catchy popliedje gaan niet op. De jonge protagonist van de griezelige puzzelgame luistert weliswaar naar dezelfde naam, geschreven als Luca dan, maar woont helemaal niet op de tweede verdieping. Daarnaast hebben de onheilspellende geluiden die ’s nachts te horen zijn eveneens een totaal andere oorsprong. Maar breng me nu vooral niet in de verleiding om al meteen te veel te gaan vertellen. Natuurlijk interesseert jullie vooral één ding, namelijk of MADiSON een goede game is. Laat dat nu net hetgeen zijn wat ik voor jullie uitzocht gedurende meerdere nachten, druipnat en stinkend van het angstzweet. En ik beloof bij deze ook nog eens plechtig om niets relevants van het verhaal te gaan spoilen, behalve de introductie dan. Als dat geen dedication is!
Prima premisse, polaroidcamera als vriend én puzzelkraker
Luca wordt wakker met bloed aan zijn handen en bonkende hoofdpijn in een pikdonkere, vergrendelde kamer. Aan de andere kant van de deur hoort Luca zijn vader - volledig in shock - naar hem roepen dat hij bezeten is door een demon. Volgens zijn vader zou Luca z’n familie verwoest hebben. Luca heeft echter absoluut geen idee waarover dit gaat, maar vindt wel een aantal gruwelbeelden van afgehakte ledematen die baden in liters bloed. Via kort denk- en speurwerk slaagt hij erin om uit de kamer te ontsnappen naar de aanliggende woning waar zijn inmiddels overleden opa woonde. Daar ontdekt hij flarden uit het horrorverhaal van ene Madison Hale én ook meer over zijn grootouders zelf. Wat is er aan de hand, wie was Madison, wiens ledematen stonden er op die foto’s, waarom had zijn vader hem opgesloten, hoe geraakt hij in godsnaam uit deze nachtmerrie? Het zijn allemaal vragen die zorgen voor een intrigerende premisse.
Er zijn heel wat vragen die zorgen voor een intrigerende premisse.
Vroeg in de game vindt Luca zijn polaroidcamera terug die hij kreeg toen hij zestien jaar geworden was. Er is geen enkel voorwerp in de game dat je meer zal gebruiken dan dit fototoestel, want het toont je zaken die zich afspelen binnen een alternatieve realiteit, zeg maar in de geestenwereld. Het nemen van foto’s van de omgeving zal je vaak doodangsten bezorgen, maar even vaak minstens een deel van de oplossing bieden voor de vele raadsels. Elke foto die je vastlegt, dien je nog even te schudden vooraleer je erop kan inzoomen, om vervolgens te zien welke hints er verborgen waren voor mensenogen. Het mechanisme is allesbehalve origineel, maar hierdoor net toegankelijk.
Rommelige besturing, soms enerverende puzzels
De besturing in MADiSON vond ik ietwat rommelig. Het wisselen tussen de verschillende verzamelde objecten voelt vooral aan als 'onvoldoende vloeiend' geïmplementeerd en daarnaast lijkt er absoluut iets mis met het openen van deuren en lades, zeker wanneer je speelt op de pc met muis en toetsenbord. Sowieso verliepen deze handelingen abnormaal traag en soms sloot ik een deur wanneer ik deze net wilde openen en vice versa, uiterst vreemd. Maar ook wanneer ik daarna een controller gebruikte, bleek nog niet alles te werken zoals het hoort. Zo werkte het roteren bijvoorbeeld niet met de analoge sticks, maar moest ik in de plaats de klassieke richtingspijlen aanwenden. Hopelijk zijn het euvels die op het moment van de release al opgelost zullen zijn. Je inventory blijkt tevens enorm beperkt. Maximaal acht voorwerpen kun je meenemen waarvan je er meerdere continu nodig hebt tijdens je zoektocht, waaronder je camera natuurlijk, wat het totaal al herleidt tot zeven. Er zijn her en der in het huis gelukkig wel lockers te vinden waarin je de overbodige voorwerpen kan deponeren.
Soms is het puzzelen enerverend: zowel de uitvoering ervan, als de hoeveelheid aan puzzels.
Soms is het puzzelen helaas wat enerverend en dat komt door zowel de uitvoering ervan, als door de hoeveelheid aan puzzels. Zo kun je er niet omheen dat je in MADiSON vaak zal mogen backtracken in functie van één of ander raadsel. Ofwel om een foto te maken van iets wat relevant is voor de puzzel, ofwel omdat je een voorwerp weggestopt hebt dat absoluut noodzakelijk is om verder te geraken. De game geeft je ook zelden aanwijzingen wat je precies moet doen. Vaak schuilt de oplossing van een puzzel in het nemen van een foto op exact de voorgeprogrammeerde locatie, waardoor een nieuwe scene getriggerd wordt. Het is een mechanisme dat mij vooral in het begin erg frustreerde, maar na een tijdje werd ik het wel wat gewoon. Ik zit terug vast? Oké, dan maar weer eens overal plaatjes schieten! En toch wou ik vaak gewoon wat meer horror beleven, in plaats van telkens als paparazzi te moeten fungeren …
Zalig griezelige sfeer
Qua sfeerschepping scheert MADiSON gelukkig wel hoge toppen. De donkere kamers met foto's van overledenen aan de muren, zichzelf verplaatsende Maria-beelden, de telefoon die rinkelt terwijl de lijn al heel lang geleden afgesloten werd, de kaarsen op de vloer alsof er een seance aan de gang is, het constante gepiep, gekraak of gebonk op de deuren, soms eens een flits van een geest of een demon … Naar indie-normen is de game zelfs als grafisch knap te omschrijven. Ook de voice acting, met expliciete vermelding van de stem die weerklinkt op de diverse cassettebandjes, hielp mee om me volledig in te kunnen leven in de atmosfeer van het verhaal. Alleen jammer dat de rest van MADiSON mij minder kon overtuigen ...
Conclusie
MADiSON slaagt grotendeels in de opzet - je doen huiveren bij elke stap in dat spookachtige, verlaten huis - door het interessante plot en de prima psychedelische horror. Er zijn echter meer puzzels op te lossen dan gruwel te beleven en dat kan wel eens op de zenuwen beginnen werken. Daarnaast zijn niet alle mechanismen even origineel of even succesvol geïmplementeerd. Kortom, een puzzelaar die niet bang is voor een plasje bloed of een sporadische geest in de kleerkast, zal zich wellicht met MADiSON meerdere nachten kunnen vermaken. Wie daarentegen een horrorgame met veel actie verwacht, zou wel eens een pak minder aan zijn trekken kunnen komen.
Pro
- Sfeervol
- Boeiend plot
Con
- Te veel puzzels versus te weinig horror
- Soms ook enerverende puzzels wat de uitvoering betreft
- Rommelige besturing
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
8 juli 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
- Puzzle
Ontwikkelaar
- BLOODIOUS GAMES
Uitgever
- BLOODIOUS GAMES
