Een van de vele minder bekende - maar daarvoor niet onbeminde - titels die op ons afkomen in deze superdrukke maand september, is Ad Infinitum. Te omschrijven als een psychologische thriller welke zich afwisselend afspeelt in een spookachtig herenhuis als in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Het spel poogt op een unieke wijze zowel een ontroerend verhaal, voldoende uitdagende puzzels evenals de perfecte dosis jump scares aan de man te brengen. Hoe het Ad Infinitum door deze gewaagde ambitie uiteindelijk vergaat, verneem je in deze review.
Aanvankelijk ontsproten uit een studentenproject in 2013, ontving de game nadien zodanig veel positieve feedback dat de originele makers in 2019 Hekate oprichtten, bestaand uit een team van een vijftiental personen en opererend vanuit Berlijn. Dit om nog maar even duidelijk te kaderen dat er geen mastodont van een gamestudio achter deze release zit. Ad Infinitum
wordt uitgebracht op 14 september voor Xbox Series X|S, PlayStation 5 en pc. In deze review wordt de pc-versie besproken.
Toch niet. Na deze hardvochtige proloog trekt de sombere narratief van Ad Infinitum zichzelf pas echt op gang, of beter gezegd: het psychologische horrorverhaal. Wanneer hij terug ontwaakt, bevindt onze held-van-amper-één-minuut zich namelijk helemaal alleen in het ouderlijke huis, een gigantisch herenhuis met heel wat gesloten deuren. Toch merkt hij meteen dat er iets niet pluis is. Overal vindt hij er brieven met verwijzingen naar een tragedie binnen zijn familie, hij hoort rare stemmen, er flitsen flashbacks naar zijn jeugdjaren door zijn hoofd, … Eenmaal beneden krijgt hij zelfs een glimp te zien van iets wat zomaar voor een spook zou kunnen doorgaan. Wat is hier aan de hand? Zou hij dan toch dood zijn en nu zelf dus een geest? Of is dit allemaal slechts een nare droom, die onomstotelijk blijft voortduren in zijn onderbewustzijn? Daarnaast, wat is er met zijn familie gebeurd? En waarom voelt het huis aan alsof er duistere krachten heersen? Alleen al deze vragen vormen samen een veelbelovend uitgangspunt dat je de ganse game door zal blijven boeien, in de aanloop naar de ijzingwekkende antwoorden.
Persoonlijk was ik des te meer onder de indruk over hoe soepel Ad Infinitum loopt op de hoogste instellingen, zonder al te veel haperingen. Het spel werd nochtans ontwikkeld middels de Unreal 4 Engine zonder zichtbare shader precompilation. De soepele framerate in combinatie met de veelal beangstigende decors, voorzien van de quasi perfecte belichting, zorgen ervoor dat je volledig ondergedompeld raakt in de waas die de desolate spelwereld achter zich aan sleurt. Na het inschakelen van Nvidia DLSS merkte ik wel op dat deze optie een witte flikkering aan de rand van het scherm opleverde, waardoor ik deze terug af moest zetten. Zoals te verwachten van een kleinere studio kun je daarnaast af en toe een bug aantreffen, waaronder het volledig vastraken in de omgeving. Gelukkig is dat echter nooit game breaking, want je kunt altijd nog het laatste opslagpunt herladen, of desnoods zelfs de ganse area.
Veel brieven die je her en der in de game aantreft worden effectief voorgelezen, maar soms kan de luchtige ondertoon van het gezegde wat vloeken met de griezelige sfeer die in de omgeving rondwaart. Het stoort daarnaast een beetje dat bepaalde van deze ingesproken audio automatisch pauzeert wanneer je ondertussen nog een ander voorwerp opraapt of nader bekijkt vanuit je inventory. Toch verdient al het overige wat het geluid aangaat zoveel meer dan een voldoende. Die rinkelende telefoon in de verte, een akelige pop die uit de kast valt, een deur die onverwacht dichtslaat: aan visuele en auditieve triggers en jump scares is er geen gebrek - zonder ooit te overdrijven - en je speelt het daarom ook best met een koptelefoon op. Al past de muziek niet altijd volledig bij de weergegeven scenes, toch blijkt de soundtrack met zijn zacht tokkelende piano, vele trommels en die droef klagende viool doorgaans wel van een kwalitatief hoog niveau. Iets wat alleen al via de introtune te merken valt.
De lineariteit van Ad Infinitum beperkt zich overigens niet enkel tot de opzet van verschillende van zijn puzzels. Ondanks zijn risicovolle loopgraven vol granaatinslagen, veel te donkere bunkers en godverlaten, platgebrande slagvelden, bevat de wereld slechts één af te leggen weg. Toch stoort dit zelden, want overal hangt er spanning in de lucht en het genereert tevens het gevoel van benauwdheid die het plot wel nodig heeft. Je zal overigens verschillende vijanden - meestal dezelfde misvormde, huiveringwekkende antropomorfe wezens - dienen te omzeilen om te overleven. Ja, je leest het goed, naast puzzelen is ook stealth een erg belangrijk aspect van de gameplay. Wanneer een vijand je vastgrijpt, heb je overigens nog een kans om jezelf te bevrijden via een quick time event. Als dit je twee keer na elkaar overkomt, ben je er echter geweest. Dan dien je te herbeginnen vanaf het laatste veldbed dat je onderweg ontdekte. Door middel van sluwheid dien je ook een aantal eindbazen te verslaan. Want onze soldaat beschikt enkel over een pikhouweel dat niet ingezet kan worden als wapen, maar enkel dient om zichzelf een weg te banen doorheen wat wankele muren en rotte planken.
De apart ingeladen secties waarbij je telkens in totaal andere omgevingen vertoeft, doen de ganse ervaring voor erg lang als fragmentarisch aanvoelen. Echter, dat is slechts een illusie. Alles is wel degelijk onderling met elkaar verbonden en op een aantal sleutelmomenten dien je ook telkens een onomkeerbare beslissing te nemen, welke je in de richting van één van de drie mogelijke eindes zal doen drijven. In die zin is Ad Infinitum te beleven als een complexe interactieve thriller, volgestouwd met symboliek en dubbele bodems, die slechts met mondjesmaat meer relevante informatie zal vrijgeven. Om de draagwijdte van alles volledig te kunnen begrijpen, inclusief de alternatieve eindes, zul je het spel eigenlijk meermaals opnieuw moeten spelen. Dat alleen is al een knappe realisatie voor een indiestudio.
Aanvankelijk ontsproten uit een studentenproject in 2013, ontving de game nadien zodanig veel positieve feedback dat de originele makers in 2019 Hekate oprichtten, bestaand uit een team van een vijftiental personen en opererend vanuit Berlijn. Dit om nog maar even duidelijk te kaderen dat er geen mastodont van een gamestudio achter deze release zit. Ad Infinitum
Game over? Vergeet dat maar, het begint pas!
Een Duitse soldaat (doelbewust verklap ik hier nergens zijn naam) doet even een dutje aan zijn bureau nabij het front waar hij dagelijks de noodoproepen behandelt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Morsecode kent geen geheimen meer voor hem en hij blijkt daarnaast over een uitzonderlijk tekentalent te beschikken. Toch blijkt zijn toekomst al snel allesbehalve rooskleurig. Hij wordt namelijk plots via de intercom opgedragen om zijn medesoldaten te komen ondersteunen op het slagveld. Amper een minuut later weerklinkt echter, tussen alle loopgraven bezaaid met lijken door, een ferme knal en voelt hij zich kansloos tegen de prikkeldraad geslingerd worden. Zwaargewond slaakt hij nog een luide kreun, en dan wordt alles zwart voor zijn ogen. Dat was het dan maar. Game over?Een veelbelovend uitgangspunt dat je zal blijven boeien.
Toch niet. Na deze hardvochtige proloog trekt de sombere narratief van Ad Infinitum zichzelf pas echt op gang, of beter gezegd: het psychologische horrorverhaal. Wanneer hij terug ontwaakt, bevindt onze held-van-amper-één-minuut zich namelijk helemaal alleen in het ouderlijke huis, een gigantisch herenhuis met heel wat gesloten deuren. Toch merkt hij meteen dat er iets niet pluis is. Overal vindt hij er brieven met verwijzingen naar een tragedie binnen zijn familie, hij hoort rare stemmen, er flitsen flashbacks naar zijn jeugdjaren door zijn hoofd, … Eenmaal beneden krijgt hij zelfs een glimp te zien van iets wat zomaar voor een spook zou kunnen doorgaan. Wat is hier aan de hand? Zou hij dan toch dood zijn en nu zelf dus een geest? Of is dit allemaal slechts een nare droom, die onomstotelijk blijft voortduren in zijn onderbewustzijn? Daarnaast, wat is er met zijn familie gebeurd? En waarom voelt het huis aan alsof er duistere krachten heersen? Alleen al deze vragen vormen samen een veelbelovend uitgangspunt dat je de ganse game door zal blijven boeien, in de aanloop naar de ijzingwekkende antwoorden.
Uitmuntende art style en prima sound design
De UI en de gameplay van Ad Infinitum vertonen erg veel raakvlakken met de laatste telg van de Amnesia-franchise, namelijk Amnesia: The Bunker. Ook hier dien je talloze lades en kasten te doorzoeken op zoek naar documenten, er zijn heel wat lucifers en kaarsen te verzamelen en zelfs het gasmasker en de zaklamp met het touwtje zijn van de partij. Toch is dat niet helemaal zo verwonderlijk, wanneer je weet dat ook het team van Hekate een voortreffelijke job deed om de periode van WOI en alles wat ermee gepaard ging zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. De artistieke stijl en wereld van Ad Infinitum zijn dan ook met hun vele franjes en oog voor het allerkleinste detail ronduit knap te noemen.Ronduit knappe artistieke stijl en wereld door hun vele franjes en oog voor het allerkleinste detail.
Persoonlijk was ik des te meer onder de indruk over hoe soepel Ad Infinitum loopt op de hoogste instellingen, zonder al te veel haperingen. Het spel werd nochtans ontwikkeld middels de Unreal 4 Engine zonder zichtbare shader precompilation. De soepele framerate in combinatie met de veelal beangstigende decors, voorzien van de quasi perfecte belichting, zorgen ervoor dat je volledig ondergedompeld raakt in de waas die de desolate spelwereld achter zich aan sleurt. Na het inschakelen van Nvidia DLSS merkte ik wel op dat deze optie een witte flikkering aan de rand van het scherm opleverde, waardoor ik deze terug af moest zetten. Zoals te verwachten van een kleinere studio kun je daarnaast af en toe een bug aantreffen, waaronder het volledig vastraken in de omgeving. Gelukkig is dat echter nooit game breaking, want je kunt altijd nog het laatste opslagpunt herladen, of desnoods zelfs de ganse area.
Veel brieven die je her en der in de game aantreft worden effectief voorgelezen, maar soms kan de luchtige ondertoon van het gezegde wat vloeken met de griezelige sfeer die in de omgeving rondwaart. Het stoort daarnaast een beetje dat bepaalde van deze ingesproken audio automatisch pauzeert wanneer je ondertussen nog een ander voorwerp opraapt of nader bekijkt vanuit je inventory. Toch verdient al het overige wat het geluid aangaat zoveel meer dan een voldoende. Die rinkelende telefoon in de verte, een akelige pop die uit de kast valt, een deur die onverwacht dichtslaat: aan visuele en auditieve triggers en jump scares is er geen gebrek - zonder ooit te overdrijven - en je speelt het daarom ook best met een koptelefoon op. Al past de muziek niet altijd volledig bij de weergegeven scenes, toch blijkt de soundtrack met zijn zacht tokkelende piano, vele trommels en die droef klagende viool doorgaans wel van een kwalitatief hoog niveau. Iets wat alleen al via de introtune te merken valt.
Erop of eronder qua puzzelen
Hoe het puzzelaspect uitgewerkt werd, is daarentegen een ander paar mouwen. Enerzijds zijn er die té makkelijke puzzels, waarbij je gewoon een brief of een bord dient te vinden om af te lezen wat je precies dient te doen en in welke volgorde dat moet gebeuren. Anderzijds bevat Ad Infinitum helaas ook een aantal erg frustrerende opdrachten. Het betreft dan vooral de secties waarbij je een welbepaald aantal voorwerpen dient op te sporen. Pas na deze allemaal in je bezit te hebben, kun je deze uitproberen op andere objecten uit de omgeving. Wanneer je er niet in slaagt om deze allemaal te ontdekken, zul je geen enkele progressie boeken. Helaas zijn er geen quest log, kaart of een hintsysteem voorhanden om je hierbij wat verder te helpen. Meermaals resulteerde dit voor mij in het opnieuw blijven bezoeken van diezelfde schaars verlichte ruimtes, tot mijn oog dan toch eindelijk viel op die ene sleutel of dat object met die ontbrekende cijfercode. Ken je die uitdrukking, een naald in een hooiberg zoeken?De lineariteit van Ad Infinitum beperkt zich overigens niet enkel tot de opzet van verschillende van zijn puzzels. Ondanks zijn risicovolle loopgraven vol granaatinslagen, veel te donkere bunkers en godverlaten, platgebrande slagvelden, bevat de wereld slechts één af te leggen weg. Toch stoort dit zelden, want overal hangt er spanning in de lucht en het genereert tevens het gevoel van benauwdheid die het plot wel nodig heeft. Je zal overigens verschillende vijanden - meestal dezelfde misvormde, huiveringwekkende antropomorfe wezens - dienen te omzeilen om te overleven. Ja, je leest het goed, naast puzzelen is ook stealth een erg belangrijk aspect van de gameplay. Wanneer een vijand je vastgrijpt, heb je overigens nog een kans om jezelf te bevrijden via een quick time event. Als dit je twee keer na elkaar overkomt, ben je er echter geweest. Dan dien je te herbeginnen vanaf het laatste veldbed dat je onderweg ontdekte. Door middel van sluwheid dien je ook een aantal eindbazen te verslaan. Want onze soldaat beschikt enkel over een pikhouweel dat niet ingezet kan worden als wapen, maar enkel dient om zichzelf een weg te banen doorheen wat wankele muren en rotte planken.
Besturing een zwakte, plot als sterkste punt
Op zijn spannendste momenten etaleert vooral de besturing van Ad Infinitum zich als de grootste zwakte. Met in het bijzonder een vermelding voor het eerder slome voortbewegen, veroorzaakt door het beperkte uithoudingsvermogen van jouw soldaat. Daarnaast was de zaklamp makkelijker te bedienen in Amnesia: The Bunker en soms dien je ook op te passen wanneer je een ladder of een zogenaamde dug-out passeert. Deze reageren immers eveneens op de richtingstoetsen, waardoor het wel eens voorvalt dat je er onbedoeld gebruik van maakt, niet zo handig in het heetst van de strijd.De apart ingeladen secties waarbij je telkens in totaal andere omgevingen vertoeft, doen de ganse ervaring voor erg lang als fragmentarisch aanvoelen. Echter, dat is slechts een illusie. Alles is wel degelijk onderling met elkaar verbonden en op een aantal sleutelmomenten dien je ook telkens een onomkeerbare beslissing te nemen, welke je in de richting van één van de drie mogelijke eindes zal doen drijven. In die zin is Ad Infinitum te beleven als een complexe interactieve thriller, volgestouwd met symboliek en dubbele bodems, die slechts met mondjesmaat meer relevante informatie zal vrijgeven. Om de draagwijdte van alles volledig te kunnen begrijpen, inclusief de alternatieve eindes, zul je het spel eigenlijk meermaals opnieuw moeten spelen. Dat alleen is al een knappe realisatie voor een indiestudio.
Conclusie
Neen, Ad Infinitum is zeker niet dé perfecte puzzelgame, onder meer doordat het spel erg weinig wil prijsgeven. Daarnaast kan de besturing wel eens tegenwerken. Toch zullen het diepe achterliggende verhaal, de angstaanjagende momenten en de artistiek knappe maar obscure omgevingen je zeker bijblijven. Dat Ad Infinitum dus een unieke ervaring biedt, staat buiten kijf. En zo slaagt het dus ook grotendeels in zijn opzet.
Pro
- Intrigerend, verrassend complex plot met spannende wendingen
- Knappe artistieke stijl, belichting en soundtrack
- Meerdere eindes
- Prima performantie
Con
- Zoeken naar objecten vergt soms engelengeduld
- Besturing werkt wel eens tegen
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
14 september 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
- Puzzle
- Stealth
- Survival
- Walking simulator
Ontwikkelaar
- Hekate
Uitgever
- Nacon
Website
Forumlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
