Lang, lang geleden, het moet ondertussen bijna twintig jaar zijn, werd één van mijn meest favoriete RPG’s uitgebracht voor de pc. Het was een game die mij volledig onderdompelde in de boeiende maar donkere wereld van de vampieren en die erin slaagde, ondanks de vele bugs, om zowel horrorelementen als heerlijke actie te combineren met een uiterst robuuste role play. Het zal me altijd bijblijven hoe je in deze game tijdens de vele interessante dialogen met de overigens prima uitgewerkte npc's een scala aan speciale vaardigheden kon aanwenden om zowel het gesprek als het verdere plot grotendeels naar je hand te zetten. Ik heb hier het natuurlijk over Vampire: The Masquerade - Bloodlines, de cult-classic waarvan we hopen ooit nog eens de opvolger te kunnen spelen.
Bloodlines was echter niet de enige pc-game die uitgebracht werd onder het Vampire: The Masquerade-label, een merknaam die ontsproot in 1991 toen de eerste editie van het gelijknamige bordspel op de markt verscheen. Enkele jaren vóór Bloodlines was Vampire: The Masquerade - Redemption al verschenen, niet zo bijster lang geleden kwamen er vervolgens enkele visual novels onder hetzelfde IP op de markt en vorige maand was er nog de nieuwe multiplayer game Vampire: The Masquerade - Bloodhunt. Het zijn allemaal games die ontwikkeld werden door andere studio’s en dat is eveneens het geval bij de nieuwste telg uit deze vampierenfamilie; Vampire: The Masquerade - Swansong
. Deze review gaat dus over diezelfde Swansong, een verhalende RPG ontwikkeld door Big Bad Wolf (gekend van The Council) en uitgegeven door Nacon.
Typische Vampire: The Masquerade-lore en -insteek
In Swansong kruip je in de huid van maar liefst drie vampiers die allemaal hun speciale krachten verstandig moeten gebruiken en de juiste keuzes moeten maken om de crisis in Boston te kunnen bezweren. De Prins van Boston, vreemd genoeg een vrouwelijke vampier die luistert naar de naam Hazel Iversen, heeft namelijk zowel Emem, Leysha en Galeb in allerijl opgeroepen. Heel onverwacht is er binnen de gelederen van het groepje vampiers een enorme crisis ontstaan, waardoor er acuut een zogenaamde Code Red Alert heerst. Als speler zul je achtereenvolgens elk van deze drie onsterfelijke wezens besturen, waarbij de acties van de ene vampier trouwens invloed kunnen hebben op het verloop van het verhaal bij de andere twee. Het plot van de game ontwikkelt zich gezapig en laat je daardoor voor een hele poos in het ongewisse. Hierdoor is het moeilijk om er veel over te vertellen zonder spoilers vrij te geven. Al kan ik wel al zeggen dat de verhaallijn, zonder de hoogste toppen te scheren, voldoende blijft boeien.
Wanneer je de verschillende vampierenclans (inclusief deze van de voornoemde protagonisten, respectievelijk in volgorde van opsomming: Toreador, Malkavian en Ventrue) en de basisregels uit de Vampire: The Masquerade-bordspelen of -videogames al wat kent, dan zullen veel zaken die aan bod komen tijdens de introductie in Swansong erg vertrouwd en hoogstens als een opfrissing aanvoelen. Ook de macabere personages en de donkere setting doen erg veel terugdenken aan Bloodlines, al is dat natuurlijk deels te verwachten doordat vampiers een soort levende doden blijven en sowieso het daglicht niet verdragen. Ondanks de gelijkenissen hoef je niet al te veel actie te verwachten in Swansong en de gameplay mechanics blijken toch wat complexer in elkaar te zitten, misschien zelfs naar het netelige toe.
Simpele gameplay mechanics die ingewikkeld blijken te zijn
Op het eerste gezicht voelen de mechanics van Swansong nochtans simplistisch en toegankelijk aan. Na enkele uren spelen echter blijkt niets minder waar te zijn. In Swansong moet je tijdens de dialoog, waar het ook maar kan, je speciale vaardigheden gebruiken. Je vaardigheidslevel wordt immers steeds vergeleken met dat van je opponent en het personage met de hoogste score wint altijd. Bij elke te maken dialoogkeuze zie je duidelijk vooraf je eigen voordeel binnen die categorie (zoals Psychology, Persuasion, …) ten opzichte van je opponent samen met de kans op succes, welke uitgedrukt wordt in percentage. Je vampier heeft steeds binnen de categorie wilskracht een aantal in te zetten punten beschikbaar. Zelfs als je opponent het verbale onderonsje wint, krijgt je personage toch nog een klein beetje wilskracht bij op het eind van de dialoog.
Wanneer je echter merkt dat je het onderspit zult delven bij het geven van een bepaald antwoord, zijn er nog de focuspunten. Deze kun je op voorhand inzetten om de kans op een klein succesje tijdens het gesprek te verhogen. Focus zorgt er namelijk voor dat je tijdelijk een vaardigheid één of twee levels kan verhogen. Hoe meer focuspunten je kan inzetten, hoe hoger de kost aan wilskracht wel wordt. Disciplines of kennisvaardigheden kunnen echter niet gefocust worden, wat maakt dat focus vooral handig blijkt bij retoriek en intimidatie. Als het vaardigheids- en disciplinelevel gelijk is, dan is de uitkomst van het verbale conflict trouwens onzeker. Zowel bonussen, strafpunten als XP-punten maken dan onderling uit wie zijn slag haalt. Opponenten hebben het nadeel dat ze via focus hun vaardigheid tijdelijk slechts één level kunnen laten verhogen. Hoe agressiever je echter tewerk gaat tijdens een vaardigheidsfocus of het gebruik van je disciplines, hoe groter ook het risico wordt dat je opponent gaat beginnen focussen.
Over het hongerelement, veilig bijten en andere talenten
Daarnaast is er nog het hongerelement waarmee je op elk moment rekening dient te houden. Je vampier heeft om te overleven natuurlijk bloed nodig en wel veel. Wanneer je disciplines gebruikt krijg je namelijk honger en deze limiteert je speciale krachten enorm. In het spel zijn er daarom heel wat locaties te vinden die gemarkeerd worden als safe zone. Deze zijn bedoeld om npc’s naartoe te lokken, waarna je hen kan bijten om hen zoveel mogelijk bloed ontnemen: dat heet feeden. Hierbij moet je er wel aan denken om tijdig te stoppen met feeden. Wanneer je dat niet doet, zal je slachtoffer namelijk onvermijdelijk sterven. Aangezien doden een schending van de Masquerade is - dat is de etiquette onder de vampieren - maakt dit je meer beestachtig en minder menselijk dan je zou willen. Hierdoor loop je het risico om de totale controle te verliezen, waardoor je steeds de meest nabije sterfelijke ziel zomaar vanzelf zou aanvallen, om jezelf zonder ophouden te voeden als een beest.
De voornoemde mechanics worden tenslotte bijna extreem complex wanneer Talents ook nog eens op het toneel verschijnen. Deze talenten verhogen je vaardigheden in duidelijk afgelijnde taken, want elk talent is verbonden met een specifieke actie. Het herhalen van deze actie speelt vervolgens de verschillende tiers vrij van dat talent. Ja, de vele menu’s waarin de diverse aspecten van de gameplay telkens uitgelegd werden, werkten na een tijdje gewoonweg overweldigend. Hierdoor begin je je na een tijdje toch gewoon te focussen om het spel zo goed mogelijk te spelen terwijl je vooral je buikgevoel volgt.
Laten we in deze paragraaf gewoon afronden met de kern van de zaak: in Swansong komt het dus er steeds op neer om te zorgen dat je zoveel mogelijk wilskracht verzamelt én dat je zo weinig mogelijk honger hebt door geregeld anderen halfdood te zuigen in de daartoe bestemde veilige zones vooraleer je alweer een stevige babbel aangaat.
Tegenstander heeft streepje voor, toch veel manieren om dat te verhinderen
Misschien heb je uit het bovenstaande al begrepen dat er bij die gesprekken een kluwen van regeltjes te respecteren zijn wil je de zwanenzang van Swansong zonder één enkele valse noot kunnen nazingen. Hoe langer je het spel speelt, hoe meer je zult merken dat dit kluwen steeds lastiger wordt om te ontwarren. Daarnaast zal je mogelijks nog een tweede constante vaststellen: de opponent heeft té vaak een streepje voor bij gelijke stand. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar één keer een dialoogkeuze won nadat het tot een “tie” gekomen was. Op die momenten leek de role play van Swansong eerder op een oneerlijk dobbelspelletje, met wat frustratie tot gevolg.
Gelukkig blijft het verkennen, puzzelen én upgraden van je personage en disciplines wél op een typisch RPG-gebeuren lijken. De verworven XP en vaardigheidspunten kun je op een gegeven moment inzetten op je geliefde attributen, vaardigheden en disciplines. Er zijn er toch wel enorm veel interessante disciplines vrij te spelen, waardoor je de role play op verschillende manieren kunt aanpakken. Psychometry is een mooi voorbeeld hiervan, waarmee je herinneringen gerelateerd aan voorwerpen kan opwekken. Er is daarnaast Heightened Senses, welke de Auspex-visie vrijgeeft. In deze modus opereren je vijf zintuigen op bovennatuurlijk niveau en kun je het verleden van items achterhalen, voor een stuk de toekomst voorspellen, je vijanden hun gedachten uitlezen en gesprekken op afstand afluisteren. Presence is een speciale kracht die je kunt zien als charisma, omdat je met deze een grote invloed kan hebben op de emoties van wie zich in je omgeving bevindt. Met Celerity kun je supersnel doorheen de omgeving voortbewegen en enorm ver springen, net zoals een katachtige. Heel leuk is ook de superkracht om de kledij van politieagenten en forensische onderzoekers te kopiëren waardoor ze je plots als één van hen aanschouwen en je op voorheen onbereikbare locaties toegelaten wordt. Tenslotte is ook Awe het vermelden waard, een kracht die je helpt om anderen te beïnvloeden via angst of verleiding.
Grafisch een Two-Face, vergeetbare té stille muziek
Het is een beetje lastig om Swansong correct te beoordelen wat het beeld betreft. De game heeft duidelijk twee gezichten op dat vlak. Aan de ene kant zijn veel van de locaties prachtig, want ze doen je wegdromen naar een fantasiewereld waar vampieren echt bestaan. Doordat de omgevingen vaak voorzien zijn van een heel realistische belichting krijg je nooit het gevoel dat het ontbreken van ray tracing een minpunt is. Bepaalde modellen van de personages zijn eveneens knap gemaakt, zeker Leysha en later in de game ook Emem. Maar onder meer het uiterlijk van de Emem van in het begin van de game, van Iversen en Galeb kunnen ook weer niet wegstoppen dat er toch geen supergroot budget voorhanden was voor het ontwikkelen van deze game.
Ook wat het geluid betreft blijf ik met een gemengd gevoel zitten. Al bewegen de lippen niet altijd even synchroon met wat er gezegd wordt, de voice acting is doorgaans van erg goede kwaliteit, met uitzonderling van één stem, namelijk deze van Halsey, de dochter van Leysha. De muziek laat helaas niet echt een grootse indruk na en blijkt bovendien veel te stil te zijn in vergelijking met de andere geluiden, iets wat ik wel een gemiste kans vind voor een vampierengame.
Bloodlines was echter niet de enige pc-game die uitgebracht werd onder het Vampire: The Masquerade-label, een merknaam die ontsproot in 1991 toen de eerste editie van het gelijknamige bordspel op de markt verscheen. Enkele jaren vóór Bloodlines was Vampire: The Masquerade - Redemption al verschenen, niet zo bijster lang geleden kwamen er vervolgens enkele visual novels onder hetzelfde IP op de markt en vorige maand was er nog de nieuwe multiplayer game Vampire: The Masquerade - Bloodhunt. Het zijn allemaal games die ontwikkeld werden door andere studio’s en dat is eveneens het geval bij de nieuwste telg uit deze vampierenfamilie; Vampire: The Masquerade - Swansong
Typische Vampire: The Masquerade-lore en -insteek
In Swansong kruip je in de huid van maar liefst drie vampiers die allemaal hun speciale krachten verstandig moeten gebruiken en de juiste keuzes moeten maken om de crisis in Boston te kunnen bezweren. De Prins van Boston, vreemd genoeg een vrouwelijke vampier die luistert naar de naam Hazel Iversen, heeft namelijk zowel Emem, Leysha en Galeb in allerijl opgeroepen. Heel onverwacht is er binnen de gelederen van het groepje vampiers een enorme crisis ontstaan, waardoor er acuut een zogenaamde Code Red Alert heerst. Als speler zul je achtereenvolgens elk van deze drie onsterfelijke wezens besturen, waarbij de acties van de ene vampier trouwens invloed kunnen hebben op het verloop van het verhaal bij de andere twee. Het plot van de game ontwikkelt zich gezapig en laat je daardoor voor een hele poos in het ongewisse. Hierdoor is het moeilijk om er veel over te vertellen zonder spoilers vrij te geven. Al kan ik wel al zeggen dat de verhaallijn, zonder de hoogste toppen te scheren, voldoende blijft boeien.
Wanneer je de verschillende vampierenclans (inclusief deze van de voornoemde protagonisten, respectievelijk in volgorde van opsomming: Toreador, Malkavian en Ventrue) en de basisregels uit de Vampire: The Masquerade-bordspelen of -videogames al wat kent, dan zullen veel zaken die aan bod komen tijdens de introductie in Swansong erg vertrouwd en hoogstens als een opfrissing aanvoelen. Ook de macabere personages en de donkere setting doen erg veel terugdenken aan Bloodlines, al is dat natuurlijk deels te verwachten doordat vampiers een soort levende doden blijven en sowieso het daglicht niet verdragen. Ondanks de gelijkenissen hoef je niet al te veel actie te verwachten in Swansong en de gameplay mechanics blijken toch wat complexer in elkaar te zitten, misschien zelfs naar het netelige toe.
Simpele gameplay mechanics die ingewikkeld blijken te zijn
Op het eerste gezicht voelen de mechanics van Swansong nochtans simplistisch en toegankelijk aan. Na enkele uren spelen echter blijkt niets minder waar te zijn. In Swansong moet je tijdens de dialoog, waar het ook maar kan, je speciale vaardigheden gebruiken. Je vaardigheidslevel wordt immers steeds vergeleken met dat van je opponent en het personage met de hoogste score wint altijd. Bij elke te maken dialoogkeuze zie je duidelijk vooraf je eigen voordeel binnen die categorie (zoals Psychology, Persuasion, …) ten opzichte van je opponent samen met de kans op succes, welke uitgedrukt wordt in percentage. Je vampier heeft steeds binnen de categorie wilskracht een aantal in te zetten punten beschikbaar. Zelfs als je opponent het verbale onderonsje wint, krijgt je personage toch nog een klein beetje wilskracht bij op het eind van de dialoog.
Wanneer je echter merkt dat je het onderspit zult delven bij het geven van een bepaald antwoord, zijn er nog de focuspunten. Deze kun je op voorhand inzetten om de kans op een klein succesje tijdens het gesprek te verhogen. Focus zorgt er namelijk voor dat je tijdelijk een vaardigheid één of twee levels kan verhogen. Hoe meer focuspunten je kan inzetten, hoe hoger de kost aan wilskracht wel wordt. Disciplines of kennisvaardigheden kunnen echter niet gefocust worden, wat maakt dat focus vooral handig blijkt bij retoriek en intimidatie. Als het vaardigheids- en disciplinelevel gelijk is, dan is de uitkomst van het verbale conflict trouwens onzeker. Zowel bonussen, strafpunten als XP-punten maken dan onderling uit wie zijn slag haalt. Opponenten hebben het nadeel dat ze via focus hun vaardigheid tijdelijk slechts één level kunnen laten verhogen. Hoe agressiever je echter tewerk gaat tijdens een vaardigheidsfocus of het gebruik van je disciplines, hoe groter ook het risico wordt dat je opponent gaat beginnen focussen.
Over het hongerelement, veilig bijten en andere talenten
Daarnaast is er nog het hongerelement waarmee je op elk moment rekening dient te houden. Je vampier heeft om te overleven natuurlijk bloed nodig en wel veel. Wanneer je disciplines gebruikt krijg je namelijk honger en deze limiteert je speciale krachten enorm. In het spel zijn er daarom heel wat locaties te vinden die gemarkeerd worden als safe zone. Deze zijn bedoeld om npc’s naartoe te lokken, waarna je hen kan bijten om hen zoveel mogelijk bloed ontnemen: dat heet feeden. Hierbij moet je er wel aan denken om tijdig te stoppen met feeden. Wanneer je dat niet doet, zal je slachtoffer namelijk onvermijdelijk sterven. Aangezien doden een schending van de Masquerade is - dat is de etiquette onder de vampieren - maakt dit je meer beestachtig en minder menselijk dan je zou willen. Hierdoor loop je het risico om de totale controle te verliezen, waardoor je steeds de meest nabije sterfelijke ziel zomaar vanzelf zou aanvallen, om jezelf zonder ophouden te voeden als een beest.
De voornoemde mechanics worden tenslotte bijna extreem complex wanneer Talents ook nog eens op het toneel verschijnen. Deze talenten verhogen je vaardigheden in duidelijk afgelijnde taken, want elk talent is verbonden met een specifieke actie. Het herhalen van deze actie speelt vervolgens de verschillende tiers vrij van dat talent. Ja, de vele menu’s waarin de diverse aspecten van de gameplay telkens uitgelegd werden, werkten na een tijdje gewoonweg overweldigend. Hierdoor begin je je na een tijdje toch gewoon te focussen om het spel zo goed mogelijk te spelen terwijl je vooral je buikgevoel volgt.
Laten we in deze paragraaf gewoon afronden met de kern van de zaak: in Swansong komt het dus er steeds op neer om te zorgen dat je zoveel mogelijk wilskracht verzamelt én dat je zo weinig mogelijk honger hebt door geregeld anderen halfdood te zuigen in de daartoe bestemde veilige zones vooraleer je alweer een stevige babbel aangaat.
Tegenstander heeft streepje voor, toch veel manieren om dat te verhinderen
Misschien heb je uit het bovenstaande al begrepen dat er bij die gesprekken een kluwen van regeltjes te respecteren zijn wil je de zwanenzang van Swansong zonder één enkele valse noot kunnen nazingen. Hoe langer je het spel speelt, hoe meer je zult merken dat dit kluwen steeds lastiger wordt om te ontwarren. Daarnaast zal je mogelijks nog een tweede constante vaststellen: de opponent heeft té vaak een streepje voor bij gelijke stand. Ik kan me niet herinneren dat ik ook maar één keer een dialoogkeuze won nadat het tot een “tie” gekomen was. Op die momenten leek de role play van Swansong eerder op een oneerlijk dobbelspelletje, met wat frustratie tot gevolg.
Er zijn enorm veel interessante disciplines vrij te spelen.
Gelukkig blijft het verkennen, puzzelen én upgraden van je personage en disciplines wél op een typisch RPG-gebeuren lijken. De verworven XP en vaardigheidspunten kun je op een gegeven moment inzetten op je geliefde attributen, vaardigheden en disciplines. Er zijn er toch wel enorm veel interessante disciplines vrij te spelen, waardoor je de role play op verschillende manieren kunt aanpakken. Psychometry is een mooi voorbeeld hiervan, waarmee je herinneringen gerelateerd aan voorwerpen kan opwekken. Er is daarnaast Heightened Senses, welke de Auspex-visie vrijgeeft. In deze modus opereren je vijf zintuigen op bovennatuurlijk niveau en kun je het verleden van items achterhalen, voor een stuk de toekomst voorspellen, je vijanden hun gedachten uitlezen en gesprekken op afstand afluisteren. Presence is een speciale kracht die je kunt zien als charisma, omdat je met deze een grote invloed kan hebben op de emoties van wie zich in je omgeving bevindt. Met Celerity kun je supersnel doorheen de omgeving voortbewegen en enorm ver springen, net zoals een katachtige. Heel leuk is ook de superkracht om de kledij van politieagenten en forensische onderzoekers te kopiëren waardoor ze je plots als één van hen aanschouwen en je op voorheen onbereikbare locaties toegelaten wordt. Tenslotte is ook Awe het vermelden waard, een kracht die je helpt om anderen te beïnvloeden via angst of verleiding.
Grafisch een Two-Face, vergeetbare té stille muziek
Het is een beetje lastig om Swansong correct te beoordelen wat het beeld betreft. De game heeft duidelijk twee gezichten op dat vlak. Aan de ene kant zijn veel van de locaties prachtig, want ze doen je wegdromen naar een fantasiewereld waar vampieren echt bestaan. Doordat de omgevingen vaak voorzien zijn van een heel realistische belichting krijg je nooit het gevoel dat het ontbreken van ray tracing een minpunt is. Bepaalde modellen van de personages zijn eveneens knap gemaakt, zeker Leysha en later in de game ook Emem. Maar onder meer het uiterlijk van de Emem van in het begin van de game, van Iversen en Galeb kunnen ook weer niet wegstoppen dat er toch geen supergroot budget voorhanden was voor het ontwikkelen van deze game.
De prachtige locaties doen je wegdromen naar een fantasiewereld waar vampieren echt bestaan.
Ook wat het geluid betreft blijf ik met een gemengd gevoel zitten. Al bewegen de lippen niet altijd even synchroon met wat er gezegd wordt, de voice acting is doorgaans van erg goede kwaliteit, met uitzonderling van één stem, namelijk deze van Halsey, de dochter van Leysha. De muziek laat helaas niet echt een grootse indruk na en blijkt bovendien veel te stil te zijn in vergelijking met de andere geluiden, iets wat ik wel een gemiste kans vind voor een vampierengame.
Conclusie
Het ontbreken van echte actie in Vampire: The Masquerade - Swansong en de uitgebreide maar complexe, soms oneerlijk ogende mechanics van de verhalende RPG zullen zeker bepaalde spelers afstoten, maar anderen gaan zich er wel lang zoet mee kunnen houden. Ook al is het grafische aspect dan eerder bijkomstig in dit type game, geregeld was ik wel verrast hoe knap de omgevingen en bepaalde personages eruit zagen. Jammer dat de soundtrack, naast quasi onhoorbaar, niet om over naar huis te schrijven is. In ieder geval is Swansong een noemenswaardige toevoeging aan de Vampire: The Masquerade-franchise. Nu vooral wachten tot er eindelijk weer nieuws verkondigd wordt rond Bloodlines 2 ...
Pro
- Rijk aan Vampire: The Masquerade-lore
- Grafisch geregeld beter dan verwacht
- Diverse role play-mogelijkheden en prima puzzels
Con
- Overweldigend uitgebreide mechanics die ook soms oneerlijk aanvoelen
- Soundtrack
7
Over
Beschikbaar vanaf
19 mei 2022
Gespeeld op
- PC
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- RPG
Ontwikkelaar
- Big Bad Wolf
Uitgever
- Nacon
Website
Forumlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
