7 november 1997. Na school begeeft een puber zich te voet naar de lokale pc-boer, omdat zijn broer daar werkt. De avond ervoor had deze namelijk verteld dat ze FIFA 98: Road to World Cup, jawel deze met een piepjonge Beckham op de doos, zouden verkopen vanaf de releasedatum. En zo, met het nakende WK in Frankrijk, geschiedde relevante geschiedenis. ShPonGle, ook wel gekend als mijzelf, kocht zijn allereerste pc-game ooit. Zelf, met zijn eigen zuurgespaarde centen. Een voetbalspel nota bene. Na de handleiding grondig doorgenomen te hebben op de bus naar huis, schoof de cd-rom bij thuiskomst al vlug in de lade. Een wereldbeker-campagne werd opgestart, uiteraard met onze Rode Duivels. Luc Nilis en Oliviera worden (te) snel samen in de spits gezet. Op de standaard, niet gecontroleerde, moeilijkheidsgraad kon dit thuis toch echt niet mislopen tegen dat te pakken Turkije. Enfin, dat was wat ik toen dacht. Het werd 1-1. Door in de laatste minuut de gelijkmaker te scoren met een ferm belabberde kopbal, omdat die eigenlijk met de verkeerde toets gegeven werd. Desalniettemin was de euforie des te groter. We hadden een punt. Het avondeten daarna had me nog nooit zo gesmaakt.
Wat zijn de tijden ondertussen toch veranderd. De last minute gelijkmaker scoren in een recente FIFA-game doet mij eigenlijk niets meer omdat elke belabberde kopbalgoal er toch hetzelfde uitziet, en de smaak van mijn avondeten wordt er al zeker in geen honderdduizend jaar door beïnvloed. FIFA is al lang niet meer de eigenzinnige franchise die elk jaar met relevante vernieuwingen sensationeel arcadevoetbal aan de man (of vaak beter: jongen) poogt te brengen. Alle gevaarlijke concurrenten zijn gaandeweg een stille dood gestorven, het zopas hernoemde Pro Evolution Soccer incluis. Electronic Arts bezit werkelijk de monopoliepositie met deze voetbalsimulatiefranchise (en met andere, niet nader genoemde franchises) en verdient elk jaar biljoenen zonder echt veel moeite te hoeven doen. De sleutel tot dat succes ligt deels in wat net niet zodanig veranderd is sindsdien, en dat is de eigendom van de licenties. Het is natuurlijk een enorm verleidelijke luxe wanneer je een voetbalgame opstart en er komt automatisch een pop-up die je vraagt of je de laatste officiële speler- en ploeg-updates wilt. Wie zegt er dan nee?
Sommigen vinden FIFA te duur voor een product dat na een jaar verouderd is, wanneer deze updates alweer ophouden. Of een game die op den duur vooral leidt tot frustratie omwille van de valsspelende AI of online tegenspelers. Ze laken het zodanig sluw opgezet spelsysteem waarbij lootboxes je telkens opnieuw geld proberen af te troggelen. Of verwijten de nieuwe game telkens voor 99 procent een replica te zijn van de editie van vorig jaar. Het zijn de zo vaak gehoorde argumenten uit het anti-kamp wanneer er weer eens een nieuwe FIFA-game op de markt verschijnt. Omdat ik al sinds 1999 niet meer zo intens geniet van FIFA als toen in 1997, maar ondanks alles toch nog af en toe een editie kocht, kon ik deze review absoluut niet laten schieten. Hier volgt dus een review van een puber die ondertussen flink groot geworden is, en al 22 jaar met een interne tweestrijd leeft tussen zijn oorspronkelijke voorliefde voor, en zijn sporadisch terugkerende afkeer van de FIFA-franchise.
Hypermotion, Create Your Club en betere keepers
Elke keer nadat er een nieuwe FIFA-game aangekondigd werd, wordt de maanden voor de release een soort kunstmatige hype gecreëerd. Deze is altijd gebaseerd op de nieuwe features, want iets nieuws kopen terwijl je al over de vorige versie beschikt doe je enkel wanneer het nieuwe een enorme meerwaarde heeft ten opzichte van het oude. Dit jaar waren HyperMotion - uitsluitend op de consoles en Stadia dan - en Create Your Club in de carrièremodus aan de beurt. De HyperMotion-technologie is gebaseerd op artificiële intelligentie, zeg maar machine learning, en houdt in dat de bewegingen van heel wat spelers tijdens hun wedstrijden digitaal geregistreerd werden en vervolgens omgezet naar code voor de game. Dit zou zorgen voor flink verbeterde tot levensechte animaties. Helaas is deze feature niet beschikbaar voor de pc-versie van FIFA 21, dus meer kan ik hier helaas niet over vertellen.
Wat ik wel opmerkelijker vind, is de nieuwe Create Your Club-feature in de carrièremodus. Ik herinner mij uit de FIFA-games die uitgebracht werden in de jaren negentig dat het toen reeds mogelijk was om via een editor je eigen club te maken in elke modus, al betrof het nu competitie-, beker- of internationaal voetbal. Zelf heb ik er geen idee van wanneer, hoe of met welke argumentatie deze functionaliteit dan wel verdwenen is uit de franchise, maar bij deze ben ik wel oprecht blij dat dit terug kan, want zo hoort het ook.
Een derde vaak vernoemde nieuwe feature is de volledige herwerking van de doelmannen. De AI van de keepers zou volledig vanaf de grond heropgebouwd zijn. Na een drietal uren spelen en een aantal flaters te zien, vooral met lage ballen in het strafschopgebied die de aanvallende tegenpartij losjes op de wreef kon nemen, had ik hier toch mijn bedenkingen bij. Als bezitter van FIFA 21 merkte ik eigenlijk weinig verschil. Ofwel heb ik ook die game onvoldoende uitgeprobeerd. Het voordeel van de twijfel geldt hier.
Minuscule vernieuwingen in FUT
Uiteraard testte ik ook Fifa Ultimate Team, kortom FUT, even uit. Divisions Rivals kreeg onder meer een nieuw progressiessysteem en een Elite Divisie. Divisies bestaan nu uit fasen en rangen, waarbij je via een aantal winsten heel snel vooruitgang kan boeken. Verliezen wordt nu ook minder fel afgestraft en het aantal gespeelde wedstrijden primeert boven het aantal gewonnen wedstrijden voor de toekenning van de beloningen die je tussendoor krijgt.
De nieuwe Elite Divisie, nog prestigieuzer dan Divisie Eén, biedt nu de allerbeste FIFA-spelers de opportuniteit om deel te nemen aan het wereldberoemde FIFA Global Series-event. Er zijn vanaf FIFA 22 ook kaarten met FUT-heroes te verdienen. Dat zijn zeldzame legendarische of iconische voetbalsterren uit het verleden, zoals Pelé of Maradona, die je kunt toevoegen aan je FUT-team. Verder is het noemenswaardig te vermelden dat je jouw FUT-stadion nu nog meer naar wens kunt aanpassen, bijvoorbeeld door zelfgemaakte vlaggen en banners te voorzien. Tenslotte is het nu ook mogelijk om een publieke matchmaking op te zetten voor co-op binnen FUT.
Het voetbal zelf is ok
Na al deze features te overlopen, zou men bijna nog vergeten dat er ook nog gevoetbald moet worden. Hoe voelt het nu om een match te spelen in FIFA 22 ten opzichte van de voorganger(s)? Wel, ook dat vond ik weinig anders aanvoelen. De meeste matchen op moeilijkheidsgraad Legendary eindigden voor mij net als in FIFA 21 nog steeds met hoge scores, zoals 6-5, 5-3 of 4-4. Of misschien moet ik echt nog eens opnieuw bestuderen wat de meest efficiënte manier om te verdedigen is. De spitsen van de tegenstanders braken iedere keer op dezelfde manier door, na supersnel tweevoetig gedribbel dwars doorheen de as van mijn verdediging, eenzaam en alleen op mijn doelman af met het gekende gevolg.
Flankspel is nagenoeg onbestaand, net als vrije trappen. Slechts om de vier matchen fluit de scheidsrechter eens voor een vrije trap, meestal voor de tegenstander dan nog wel. Strafschoppen daarentegen komen te pas en te onpas voor. Van zodra je heel even wat feller verdedigt op een aanvaller in het eigen doelgebied, hoor je het fluitje al. Het voetballen zelf is absoluut geen vreselijke ervaring, maar FIFA 22 vereist, net als al zijn recente voorgangers, een gerichte manier van spelen die je echt moet liggen en die je pas beheerst na deze veel te trainen. Wanneer je geen problemen hebt om jezelf volledig in dienst te stellen van die specifieke speelstijl, zul je het hoogstwaarschijnlijk een aangename game vinden en er steeds beter in worden. Ik mis vooral de tijd van toen, wanneer je een vrije trap of tien kreeg per match en er daarvan minstens eentje prinsheerlijk in de kruising kon krullen via die rode, overdreven kromme pijl…
Wat zijn de tijden ondertussen toch veranderd. De last minute gelijkmaker scoren in een recente FIFA-game doet mij eigenlijk niets meer omdat elke belabberde kopbalgoal er toch hetzelfde uitziet, en de smaak van mijn avondeten wordt er al zeker in geen honderdduizend jaar door beïnvloed. FIFA is al lang niet meer de eigenzinnige franchise die elk jaar met relevante vernieuwingen sensationeel arcadevoetbal aan de man (of vaak beter: jongen) poogt te brengen. Alle gevaarlijke concurrenten zijn gaandeweg een stille dood gestorven, het zopas hernoemde Pro Evolution Soccer incluis. Electronic Arts bezit werkelijk de monopoliepositie met deze voetbalsimulatiefranchise (en met andere, niet nader genoemde franchises) en verdient elk jaar biljoenen zonder echt veel moeite te hoeven doen. De sleutel tot dat succes ligt deels in wat net niet zodanig veranderd is sindsdien, en dat is de eigendom van de licenties. Het is natuurlijk een enorm verleidelijke luxe wanneer je een voetbalgame opstart en er komt automatisch een pop-up die je vraagt of je de laatste officiële speler- en ploeg-updates wilt. Wie zegt er dan nee?
Sommigen vinden FIFA te duur voor een product dat na een jaar verouderd is, wanneer deze updates alweer ophouden. Of een game die op den duur vooral leidt tot frustratie omwille van de valsspelende AI of online tegenspelers. Ze laken het zodanig sluw opgezet spelsysteem waarbij lootboxes je telkens opnieuw geld proberen af te troggelen. Of verwijten de nieuwe game telkens voor 99 procent een replica te zijn van de editie van vorig jaar. Het zijn de zo vaak gehoorde argumenten uit het anti-kamp wanneer er weer eens een nieuwe FIFA-game op de markt verschijnt. Omdat ik al sinds 1999 niet meer zo intens geniet van FIFA als toen in 1997, maar ondanks alles toch nog af en toe een editie kocht, kon ik deze review absoluut niet laten schieten. Hier volgt dus een review van een puber die ondertussen flink groot geworden is, en al 22 jaar met een interne tweestrijd leeft tussen zijn oorspronkelijke voorliefde voor, en zijn sporadisch terugkerende afkeer van de FIFA-franchise.
Hypermotion, Create Your Club en betere keepers
Elke keer nadat er een nieuwe FIFA-game aangekondigd werd, wordt de maanden voor de release een soort kunstmatige hype gecreëerd. Deze is altijd gebaseerd op de nieuwe features, want iets nieuws kopen terwijl je al over de vorige versie beschikt doe je enkel wanneer het nieuwe een enorme meerwaarde heeft ten opzichte van het oude. Dit jaar waren HyperMotion - uitsluitend op de consoles en Stadia dan - en Create Your Club in de carrièremodus aan de beurt. De HyperMotion-technologie is gebaseerd op artificiële intelligentie, zeg maar machine learning, en houdt in dat de bewegingen van heel wat spelers tijdens hun wedstrijden digitaal geregistreerd werden en vervolgens omgezet naar code voor de game. Dit zou zorgen voor flink verbeterde tot levensechte animaties. Helaas is deze feature niet beschikbaar voor de pc-versie van FIFA 21, dus meer kan ik hier helaas niet over vertellen.
Wat ik wel opmerkelijker vind, is de nieuwe Create Your Club-feature in de carrièremodus. Ik herinner mij uit de FIFA-games die uitgebracht werden in de jaren negentig dat het toen reeds mogelijk was om via een editor je eigen club te maken in elke modus, al betrof het nu competitie-, beker- of internationaal voetbal. Zelf heb ik er geen idee van wanneer, hoe of met welke argumentatie deze functionaliteit dan wel verdwenen is uit de franchise, maar bij deze ben ik wel oprecht blij dat dit terug kan, want zo hoort het ook.
Create Your Club is terug in de carrièremodus, zoals het hoort.
Een derde vaak vernoemde nieuwe feature is de volledige herwerking van de doelmannen. De AI van de keepers zou volledig vanaf de grond heropgebouwd zijn. Na een drietal uren spelen en een aantal flaters te zien, vooral met lage ballen in het strafschopgebied die de aanvallende tegenpartij losjes op de wreef kon nemen, had ik hier toch mijn bedenkingen bij. Als bezitter van FIFA 21 merkte ik eigenlijk weinig verschil. Ofwel heb ik ook die game onvoldoende uitgeprobeerd. Het voordeel van de twijfel geldt hier.
Minuscule vernieuwingen in FUT
Uiteraard testte ik ook Fifa Ultimate Team, kortom FUT, even uit. Divisions Rivals kreeg onder meer een nieuw progressiessysteem en een Elite Divisie. Divisies bestaan nu uit fasen en rangen, waarbij je via een aantal winsten heel snel vooruitgang kan boeken. Verliezen wordt nu ook minder fel afgestraft en het aantal gespeelde wedstrijden primeert boven het aantal gewonnen wedstrijden voor de toekenning van de beloningen die je tussendoor krijgt.
De nieuwe Elite Divisie, nog prestigieuzer dan Divisie Eén, biedt nu de allerbeste FIFA-spelers de opportuniteit om deel te nemen aan het wereldberoemde FIFA Global Series-event. Er zijn vanaf FIFA 22 ook kaarten met FUT-heroes te verdienen. Dat zijn zeldzame legendarische of iconische voetbalsterren uit het verleden, zoals Pelé of Maradona, die je kunt toevoegen aan je FUT-team. Verder is het noemenswaardig te vermelden dat je jouw FUT-stadion nu nog meer naar wens kunt aanpassen, bijvoorbeeld door zelfgemaakte vlaggen en banners te voorzien. Tenslotte is het nu ook mogelijk om een publieke matchmaking op te zetten voor co-op binnen FUT.
Het voetbal zelf is ok
Na al deze features te overlopen, zou men bijna nog vergeten dat er ook nog gevoetbald moet worden. Hoe voelt het nu om een match te spelen in FIFA 22 ten opzichte van de voorganger(s)? Wel, ook dat vond ik weinig anders aanvoelen. De meeste matchen op moeilijkheidsgraad Legendary eindigden voor mij net als in FIFA 21 nog steeds met hoge scores, zoals 6-5, 5-3 of 4-4. Of misschien moet ik echt nog eens opnieuw bestuderen wat de meest efficiënte manier om te verdedigen is. De spitsen van de tegenstanders braken iedere keer op dezelfde manier door, na supersnel tweevoetig gedribbel dwars doorheen de as van mijn verdediging, eenzaam en alleen op mijn doelman af met het gekende gevolg.
FIFA 22 vereist, net als al zijn recente voorgangers, een specifieke manier van spelen.
Flankspel is nagenoeg onbestaand, net als vrije trappen. Slechts om de vier matchen fluit de scheidsrechter eens voor een vrije trap, meestal voor de tegenstander dan nog wel. Strafschoppen daarentegen komen te pas en te onpas voor. Van zodra je heel even wat feller verdedigt op een aanvaller in het eigen doelgebied, hoor je het fluitje al. Het voetballen zelf is absoluut geen vreselijke ervaring, maar FIFA 22 vereist, net als al zijn recente voorgangers, een gerichte manier van spelen die je echt moet liggen en die je pas beheerst na deze veel te trainen. Wanneer je geen problemen hebt om jezelf volledig in dienst te stellen van die specifieke speelstijl, zul je het hoogstwaarschijnlijk een aangename game vinden en er steeds beter in worden. Ik mis vooral de tijd van toen, wanneer je een vrije trap of tien kreeg per match en er daarvan minstens eentje prinsheerlijk in de kruising kon krullen via die rode, overdreven kromme pijl…
Conclusie
FIFA 22 biedt absoluut geen revolutionaire vernieuwing ten opzichte van FIFA 21, althans niet op pc, maar is best ok. Of de HyperMotion-feature een voldoende krachtig argument is om de aankoop van de game maar te overwegen, moet ik hier helaas in het midden laten. Er schiet nu eenmaal niet veel meer over om een potje te voetballen met de meest actuele ploegen en spelers, dus FIFA blijft heer en meester binnen het eigen strafschopgebied.
Pro
- Het blijft FIFA, met het leeuwendeel van de licenties
- Create Your Club terug aanwezig zoals het hoort
Con
- Geen vernieuwing in de gameplay ten opzichte van FIFA 21
- Geen HyperMotion op pc
7
Over
Beschikbaar vanaf
26 september 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Stadia
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Electronic Arts
Uitgever
- Electronic Arts
Website
Forumlink
Laatst bewerkt:
