Gevangenisbewaker, het is een ondankbaar en oprecht te respecteren beroep, maar het doet tegelijk toch ook wel wat denken aan een gevaarlijke vorm van macht. Sommige mensen herinneren zich wellicht nog wat er zoal gebeurde in de film Das Experiment of in de serie Prison Break. Uiteindelijk bevindt een cipier zich in een positie waarin hij mensen bevelen mag geven en zelfs naar zijn hand kan zetten. Het is rond die keuzevrijheid, de morele keuze om het goede of het slechte pad te bewandelen als gevangenisbewaker, dat Baked Games nu net een soort van RPG gemaakt heeft, en wel één met de naam Prison Simulator.
In het begin van Prison Simulator dien je de naam van je gevangenis te kiezen, net als de naam, het uiterlijk als de stem van de veroordeelden voor wie je verantwoordelijk zal zijn. De gevangenen onder je hoede kun je optioneel nog verdelen over drie bendes, waarvan je de naam en het logo ook kan instellen. Details, of net part of the full experience, ’t is maar hoe je het bekijkt. Ik gaf er initieel echt geen moer om, maar dat veranderde erg snel toen ik eenmaal losgelaten werd in den bak.
Cipier zijn is lastig en chill tegelijk
Als cipier heb je in de game de nobele taak om elke dag je routineuze opdrachten te vervullen. Deze kunnen geraadpleegd worden in je journal. Het kan hierbij gaan om pakketjes die bestemd zijn voor gevangenen waarbij je deze moet controleren op verstopte drugs of wapens. Wanneer je vervolgens inbreuken vaststelt, kun je deze zaken gaan melden of de objecten net ontvreemden. Een andere terugkerende taak is het toelaten of weigeren van de veroordeelden die hun tijd uitgezeten hebben om de gevangenis te verlaten. Je kan hen clementie verlenen op basis van hun dossier dat al dan niet getuigt van goed gedrag, maar hen evenzeer heel onrechtvaardig toch nog wat langer laten brommen. Al is het realisme hier wel ver te zoeken, het is zeker speciaal dat deze keuze volledig aan jou overgelaten wordt en hier sadistisch handelen versterkt het zalige gevoel van macht in de game.
De bedoeling is dat je elk slecht gedrag van een gevangene meteen afkeurt of sanctioneert door met hen te praten, of wanneer dat niet lukt, met daadkrachtigere middelen. Tussen deze dagelijkse taken door is er voldoende tijd om verder te genieten van je macht, dat suggereert de game zelfs zelf vanaf de start. Op deze momenten kun je mini-games spelen zoals wat gymmen, schietoefeningen alsook side quests doen, of gewoon spontaan reageren op alles wat er op dat moment gebeurt in de gevangenis. Chill, toch?
De game kent verschillende moeilijkheidsgraden die het vermelden waard zijn omdat ze de verschillende manieren aantonen hoe je de gameplay kunt opvatten:
Een kwestie van goed of kwaad, inclusief foltertuigen
De meeste van je acties worden geëvalueerd door je collegacipiers en medegevangenen, waardoor je een zeker level van aanzien verwerft binnen de gevangenis. Dit bezorgt je als speler aanhoudend een morele tweestrijd tussen menslievende en boosaardige keuzes, terwijl je voortdurend ook aan de consequenties van je daden moet denken. Je collega’s willen namelijk vooral dat jij je job naar behoren uitvoert, terwijl de gevangenen verwachten dat je af en toe eens een oogje dichtknijpt en hen niet altijd met fors geweld aanpakt. De status van dat respect kun je te allen tijde opvolgen onderaan links op het scherm en is een gemiddelde van de scores van je individuele relatie met elk van je gevangenen en collega's. Wanneer het respect van de anderen ten aanzien van jou daalt, ontstaan er rellen in de gevangenis, word je ontslagen of verlies je een deel van je salaris.
Je start het spel met een kaart van de gevangenisomgeving en een basisuitrusting. Eén van de tools die je tegen de gevangenen kunt gebruiken is de nightstick. Een veroordeelde ermee doden gaat weliswaar niet, maar hem op deze manier via zacht geweld doen luisteren is zeker mogelijk. Er kan zowel een zachte als een harde aanval met deze stok uitgevoerd worden, waarbij die laatstgenoemde je wel stamina kost. Het is ook mogelijk om je met je handen te beschermen tegen vuistslagen van gevangenen of collega's. Deze defensieve houding kost je eveneens stamina. Verder beschik je in het begin van het spel over een walkie-talkie, en wanneer je level toeneemt, komen er extra tools beschikbaar.
In de game zelf wordt er geen woord Engels gesproken, maar wel een soort brabbeltaaltje. Een beetje vergelijkbaar als dat van in Biomutant, maar dan nog een pak erger. Zeker doordat deze half gezongen nonsens zich ook nog eens snel herhaalt, leg je beter de stemmen af in de spelopties om meteen van dit gewauwel verlost te geraken. Naast de vreemde gesprekken komen ook de animaties in de game overigens erg houterig over. Gelukkig blijken de graphics nu ook weer niet onaanvaardbaar te zijn voor 2021. Ik had vooraf verwacht dat de soundtrack uitsluitend gangsta rap ging zijn, maar was initieel positief verrast toen het in de plaats vooral rustgevende muziek betrof, al werd herhaling ook hier snel een feit.
Hoe je de game uiteindelijk speelt, beslis je zelf
Prison Simulator biedt een zodanige graad van vrijheid dat je al heel snel net de daden op het minder brave pad begint uit te proberen. Heel wat acties leveren namelijk hilarische taferelen op. Collega’s zonder reden beginnen afranselen met je matrak waarop zij een kungfuhouding aannemen of verbouwereerd wegvluchten, gevangenen die je probeert vrij te laten maar ze durven vervolgens niet hun cel te verlaten terwijl ze je totaal verbaasd aankijken, hen bestelen of belazeren met andere gemene daden, … Vooral hetgeen kwaadaardig is, lijkt net het meest verleidelijk en de sadist in mij genoot er daardoor ook waarlijk van.
In de game krijg je nochtans duidelijke richtlijnen wat je waar moet doen, maar er is zoveel te beleven en uit te proberen waardoor je toch telkens weer bedenkt: "Dit serieus aanpakken kan later wel!”. Het feit dat je zo voor geen meter opschiet, voelt bovendien absoluut niet erg aan. Net die totale vrijheid zorgde ervoor dat ik al heel snel de game enorm plezant begon te vinden, en het brabbeltaaltje en de houterigheid die ik eerst hekelde maakten de boel eigenlijk enkel aanstekelijker.
Als finale punten van kritiek vond ik het vooral een beetje jammer dat er enkel automatische saves zijn, aangezien je op die manier niet volledig beslist met welke progressie je de volgende keer kunt verder gaan. Daarnaast is na een tijdje het nieuwe er ook wel wat af, doordat de routinetaken, gesprekken en de mogelijke situaties die je kan ervaren binnen de gevangenismuren toch plots de limiet bereiken.
In het begin van Prison Simulator dien je de naam van je gevangenis te kiezen, net als de naam, het uiterlijk als de stem van de veroordeelden voor wie je verantwoordelijk zal zijn. De gevangenen onder je hoede kun je optioneel nog verdelen over drie bendes, waarvan je de naam en het logo ook kan instellen. Details, of net part of the full experience, ’t is maar hoe je het bekijkt. Ik gaf er initieel echt geen moer om, maar dat veranderde erg snel toen ik eenmaal losgelaten werd in den bak.
Cipier zijn is lastig en chill tegelijk
Als cipier heb je in de game de nobele taak om elke dag je routineuze opdrachten te vervullen. Deze kunnen geraadpleegd worden in je journal. Het kan hierbij gaan om pakketjes die bestemd zijn voor gevangenen waarbij je deze moet controleren op verstopte drugs of wapens. Wanneer je vervolgens inbreuken vaststelt, kun je deze zaken gaan melden of de objecten net ontvreemden. Een andere terugkerende taak is het toelaten of weigeren van de veroordeelden die hun tijd uitgezeten hebben om de gevangenis te verlaten. Je kan hen clementie verlenen op basis van hun dossier dat al dan niet getuigt van goed gedrag, maar hen evenzeer heel onrechtvaardig toch nog wat langer laten brommen. Al is het realisme hier wel ver te zoeken, het is zeker speciaal dat deze keuze volledig aan jou overgelaten wordt en hier sadistisch handelen versterkt het zalige gevoel van macht in de game.
De bedoeling is dat je elk slecht gedrag van een gevangene meteen afkeurt of sanctioneert, maar of dat nu echt moet ...
De bedoeling is dat je elk slecht gedrag van een gevangene meteen afkeurt of sanctioneert door met hen te praten, of wanneer dat niet lukt, met daadkrachtigere middelen. Tussen deze dagelijkse taken door is er voldoende tijd om verder te genieten van je macht, dat suggereert de game zelfs zelf vanaf de start. Op deze momenten kun je mini-games spelen zoals wat gymmen, schietoefeningen alsook side quests doen, of gewoon spontaan reageren op alles wat er op dat moment gebeurt in de gevangenis. Chill, toch?
De game kent verschillende moeilijkheidsgraden die het vermelden waard zijn omdat ze de verschillende manieren aantonen hoe je de gameplay kunt opvatten:
- Officer: deze modus speel je louter om te relaxen.
- Sergeant: een gebalanceerde modus alsook de standaard moeilijkheidsgraad.
- Captain: een soort hard mode.
- Permadeath: hard mode met game over wanneer je health nul bereikt, een save game herladen kan wel nog.
- Merciless: Permadeath-modus, maar zelfs je save file wordt verwijderd wanneer je sterft.
Een kwestie van goed of kwaad, inclusief foltertuigen
De meeste van je acties worden geëvalueerd door je collegacipiers en medegevangenen, waardoor je een zeker level van aanzien verwerft binnen de gevangenis. Dit bezorgt je als speler aanhoudend een morele tweestrijd tussen menslievende en boosaardige keuzes, terwijl je voortdurend ook aan de consequenties van je daden moet denken. Je collega’s willen namelijk vooral dat jij je job naar behoren uitvoert, terwijl de gevangenen verwachten dat je af en toe eens een oogje dichtknijpt en hen niet altijd met fors geweld aanpakt. De status van dat respect kun je te allen tijde opvolgen onderaan links op het scherm en is een gemiddelde van de scores van je individuele relatie met elk van je gevangenen en collega's. Wanneer het respect van de anderen ten aanzien van jou daalt, ontstaan er rellen in de gevangenis, word je ontslagen of verlies je een deel van je salaris.
Je start het spel met een kaart van de gevangenisomgeving en een basisuitrusting. Eén van de tools die je tegen de gevangenen kunt gebruiken is de nightstick. Een veroordeelde ermee doden gaat weliswaar niet, maar hem op deze manier via zacht geweld doen luisteren is zeker mogelijk. Er kan zowel een zachte als een harde aanval met deze stok uitgevoerd worden, waarbij die laatstgenoemde je wel stamina kost. Het is ook mogelijk om je met je handen te beschermen tegen vuistslagen van gevangenen of collega's. Deze defensieve houding kost je eveneens stamina. Verder beschik je in het begin van het spel over een walkie-talkie, en wanneer je level toeneemt, komen er extra tools beschikbaar.
In de game zelf wordt er geen woord Engels gesproken, maar wel een soort brabbeltaaltje. Een beetje vergelijkbaar als dat van in Biomutant, maar dan nog een pak erger. Zeker doordat deze half gezongen nonsens zich ook nog eens snel herhaalt, leg je beter de stemmen af in de spelopties om meteen van dit gewauwel verlost te geraken. Naast de vreemde gesprekken komen ook de animaties in de game overigens erg houterig over. Gelukkig blijken de graphics nu ook weer niet onaanvaardbaar te zijn voor 2021. Ik had vooraf verwacht dat de soundtrack uitsluitend gangsta rap ging zijn, maar was initieel positief verrast toen het in de plaats vooral rustgevende muziek betrof, al werd herhaling ook hier snel een feit.
Hoe je de game uiteindelijk speelt, beslis je zelf
Prison Simulator biedt een zodanige graad van vrijheid dat je al heel snel net de daden op het minder brave pad begint uit te proberen. Heel wat acties leveren namelijk hilarische taferelen op. Collega’s zonder reden beginnen afranselen met je matrak waarop zij een kungfuhouding aannemen of verbouwereerd wegvluchten, gevangenen die je probeert vrij te laten maar ze durven vervolgens niet hun cel te verlaten terwijl ze je totaal verbaasd aankijken, hen bestelen of belazeren met andere gemene daden, … Vooral hetgeen kwaadaardig is, lijkt net het meest verleidelijk en de sadist in mij genoot er daardoor ook waarlijk van.
In de game krijg je nochtans duidelijke richtlijnen wat je waar moet doen, maar er is zoveel te beleven en uit te proberen waardoor je toch telkens weer bedenkt: "Dit serieus aanpakken kan later wel!”. Het feit dat je zo voor geen meter opschiet, voelt bovendien absoluut niet erg aan. Net die totale vrijheid zorgde ervoor dat ik al heel snel de game enorm plezant begon te vinden, en het brabbeltaaltje en de houterigheid die ik eerst hekelde maakten de boel eigenlijk enkel aanstekelijker.
Heel wat acties leveren hilarische taferelen op.
Als finale punten van kritiek vond ik het vooral een beetje jammer dat er enkel automatische saves zijn, aangezien je op die manier niet volledig beslist met welke progressie je de volgende keer kunt verder gaan. Daarnaast is na een tijdje het nieuwe er ook wel wat af, doordat de routinetaken, gesprekken en de mogelijke situaties die je kan ervaren binnen de gevangenismuren toch plots de limiet bereiken.
Conclusie
Prison Simulator is intieel erg leuk omwille van de enorme keuzevrijheid die je er voorgeschoteld krijgt. Je kunt braaf alle regels toepassen of net zoals mij, constant de beul of de rebel uithangen en er toch steeds mee wegkomen. Dat maakt de game zeker voor heel even een bijzondere ervaring. Alleen jammer dat je de meeste routineuze taken na een tijdje wel gezien hebt. Toch blijft het een hilarische game wanneer je hem voor de eerste maal speelt!
Pro
- Keuzevrijheid enorm
- Vaak hilarisch
- Diverse moeilijkheidsgraden
Con
- Brabbeltaaltje
- Geen manuele saves
- Na een tijdje repetitieve taken
7
Over
Beschikbaar vanaf
4 november 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Ontwikkelaar
- Baked Games S.A.
Uitgever
- Baked Games S.A.
- PlayWay S.A.
Website
Laatst bewerkt:
