Roguelikes, het is niet echt mijn genre en ik ben vast niet de enige. Bepaalde aspecten van dit type games spreken me echter wel vaak aan, waardoor ik soms toch maar die bittere pil slik. Dit in de hoop dat deze pil mij verrast met een bitterzoete smaak, of misschien zelfs nog beter? Datzelfde risico nam ik deze maal met Ziggurat 2, waarvan je het magische resultaat kunt aantreffen in deze review.
Wikipedia hielp mij hier even: een ziggurat is een tempeltoren uit het oude Mesopotamië en Perzië, in de vorm van een terrasvormige piramide van opeenvolgende, teruglopende verdiepingen. In de game zijn er inderdaad heel wat tempeltorens te bezoeken, die elk voornamelijk bestaan uit talloze kleinere kerkers (dungeons) welke samen een waar labyrinth vormen.
Herkenbare, maar leuke mechanics
In Ziggurat 2 is er nagenoeg geen verhaal te bespeuren. Zelf ben je een leerling (Argo) of leerlinge (Carina) in de magie, een zogenaamde apprentice, die zich een weg moet banen doorheen dynamisch gegenereerde tempeltorens, terwijl allerhande magische wezens je dat net proberen te beletten. In het begin van de game ben je enkel bewapend met een simpele toverstok, maar al snel volgen er betere toverstokken alsook toverstaven.
Alle wapens gebruiken mana, maar enkel de toverstok regenereert zijn mana vanzelf. Tijdens de gevechten is het daarom belangrijk om zoveel mogelijk de items te verzamelen die de vijanden droppen, omdat je tellers voor health en mana op die manier terug aangevuld worden. Als magiër in spe beschik je naast wapens natuurlijk ook over een aantal magische items (waaronder amuletten) en vaardigheden zoals toverspreuken en alchemie. Door ervaring op te doen in verschillende ziggurats kun je je personage verder upgraden (via vrij te spelen perks), waardoor je uiteindelijk een soort meester(es) in de magie wordt. Leuk is dat er nog extra personages vrijgespeeld kunnen worden naarmate je vordert.
Vloeiende gameplay met focus op combat
Heel veel van het voornoemde doet misschien nu wat denken aan een RPG, maar dat is de game totaal niet. Ik zou Ziggurat 2 eerder omschrijven als een soort Doom Eternal in de stijl van een Trine, met niet al te veel platforming en zonder het puzzelaspect. Het puzzelen beperkt zich namelijk tot het vinden van de sleutel voor de poort van de eindbaas. Om deze te vinden moet er wat heen en weer genavigeerd worden door het labyrint van kerkers, maar er is steeds een duidelijke kaart van de reeds bezochte locaties voorhanden.
Je personage beweegt zich razendsnel over het scherm en via een aantal perks kun je deze ervaring zelfs nog laten versnellen. De focus van de game ligt duidelijk op de combat, welke enerzijds steunt op de snelheid van uitvoering en anderzijds op het correct aanwenden van de beschikbare vaardigheden en wapens. Die gemeneriken zo snel mogelijk tegen de grond krijgen voor ze hetzelfde doen met jou is de boodschap dus, al loopt dat niet altijd van een leien dakje.
Uitdagend met voldoende content
Tijdens de gewone dungeons blijken de schermutselingen met de boosaardige standaardwezens (in de game minions genaamd) nog mee te vallen. Van zodra je echter bij de eindbaas belandt komt de moeilijkheidsgraad automatisch een paar trappen hoger te staan, waardoor elk besturingsfoutje dodelijk kan zijn. Deze bazen krijgen meermaals tijdens het gevecht één of meerdere schilden om zich heen en om deze terug weg te krijgen, moeten eerst alle minions die op dat moment spawnen verslagen worden. Aan uitdaging alvast geen gebrek in deze game, al vond ik dat de combat na een tijdje ietwat repetitief begon aan te voelen. Hierdoor is het zeker geen game die ik persoonlijk dagen na elkaar zou kunnen spelen, maar ik zou er wel steeds naar kunnen teruggrijpen, als een fijn tussendoortje.
Voor een indie-game is de omgeving wel echt mooi vormgegeven en het type muziek deed me helemaal denken aan de soundtrack uit de Trine-franchise, volledig passend bij het magische thema dus. Het spel draait overigens ook enorm soepel. Naast de gewone campagne zijn er trouwens nog drie klassieke modi te ontdekken, welke aanschouwd kunnen worden als een soort challenge modes. Qua aangeboden content valt Ziggurat 2 dus eveneens prima mee.
Wikipedia hielp mij hier even: een ziggurat is een tempeltoren uit het oude Mesopotamië en Perzië, in de vorm van een terrasvormige piramide van opeenvolgende, teruglopende verdiepingen. In de game zijn er inderdaad heel wat tempeltorens te bezoeken, die elk voornamelijk bestaan uit talloze kleinere kerkers (dungeons) welke samen een waar labyrinth vormen.
Herkenbare, maar leuke mechanics
In Ziggurat 2 is er nagenoeg geen verhaal te bespeuren. Zelf ben je een leerling (Argo) of leerlinge (Carina) in de magie, een zogenaamde apprentice, die zich een weg moet banen doorheen dynamisch gegenereerde tempeltorens, terwijl allerhande magische wezens je dat net proberen te beletten. In het begin van de game ben je enkel bewapend met een simpele toverstok, maar al snel volgen er betere toverstokken alsook toverstaven.
Alle wapens gebruiken mana, maar enkel de toverstok regenereert zijn mana vanzelf. Tijdens de gevechten is het daarom belangrijk om zoveel mogelijk de items te verzamelen die de vijanden droppen, omdat je tellers voor health en mana op die manier terug aangevuld worden. Als magiër in spe beschik je naast wapens natuurlijk ook over een aantal magische items (waaronder amuletten) en vaardigheden zoals toverspreuken en alchemie. Door ervaring op te doen in verschillende ziggurats kun je je personage verder upgraden (via vrij te spelen perks), waardoor je uiteindelijk een soort meester(es) in de magie wordt. Leuk is dat er nog extra personages vrijgespeeld kunnen worden naarmate je vordert.
Vloeiende gameplay met focus op combat
Heel veel van het voornoemde doet misschien nu wat denken aan een RPG, maar dat is de game totaal niet. Ik zou Ziggurat 2 eerder omschrijven als een soort Doom Eternal in de stijl van een Trine, met niet al te veel platforming en zonder het puzzelaspect. Het puzzelen beperkt zich namelijk tot het vinden van de sleutel voor de poort van de eindbaas. Om deze te vinden moet er wat heen en weer genavigeerd worden door het labyrint van kerkers, maar er is steeds een duidelijke kaart van de reeds bezochte locaties voorhanden.
Je personage beweegt zich razendsnel over het scherm en via een aantal perks kun je deze ervaring zelfs nog laten versnellen.
Je personage beweegt zich razendsnel over het scherm en via een aantal perks kun je deze ervaring zelfs nog laten versnellen. De focus van de game ligt duidelijk op de combat, welke enerzijds steunt op de snelheid van uitvoering en anderzijds op het correct aanwenden van de beschikbare vaardigheden en wapens. Die gemeneriken zo snel mogelijk tegen de grond krijgen voor ze hetzelfde doen met jou is de boodschap dus, al loopt dat niet altijd van een leien dakje.
Uitdagend met voldoende content
Tijdens de gewone dungeons blijken de schermutselingen met de boosaardige standaardwezens (in de game minions genaamd) nog mee te vallen. Van zodra je echter bij de eindbaas belandt komt de moeilijkheidsgraad automatisch een paar trappen hoger te staan, waardoor elk besturingsfoutje dodelijk kan zijn. Deze bazen krijgen meermaals tijdens het gevecht één of meerdere schilden om zich heen en om deze terug weg te krijgen, moeten eerst alle minions die op dat moment spawnen verslagen worden. Aan uitdaging alvast geen gebrek in deze game, al vond ik dat de combat na een tijdje ietwat repetitief begon aan te voelen. Hierdoor is het zeker geen game die ik persoonlijk dagen na elkaar zou kunnen spelen, maar ik zou er wel steeds naar kunnen teruggrijpen, als een fijn tussendoortje.
Ziggurat 2 is een ideale game om af en toe naar terug te grijpen, als een fijn tussendoortje.
Voor een indie-game is de omgeving wel echt mooi vormgegeven en het type muziek deed me helemaal denken aan de soundtrack uit de Trine-franchise, volledig passend bij het magische thema dus. Het spel draait overigens ook enorm soepel. Naast de gewone campagne zijn er trouwens nog drie klassieke modi te ontdekken, welke aanschouwd kunnen worden als een soort challenge modes. Qua aangeboden content valt Ziggurat 2 dus eveneens prima mee.
Conclusie
Ziggurat 2 is zo één van die roguelikes die mij uiteindelijk toch in alle zoetheid kon bekoren. De grafische stijl is knap, terwijl de gameplay supervlot blijkt te lopen. Er zijn talloze manieren om een sterk personage te bouwen, en de uitdagende combat is steeds minstens een leuk tussendoortje, voor wanneer je zoals mij weer eens die drang hebt om jezelf een master in (speed) magic te voelen!
Pro
- Mooie grafische stijl en muziek
- Vloeiende gameplay
- Uitdagend
Con
- Soms even te parkeren, omwille van de herhaling
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
28 oktober 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Milkstone Studios
Uitgever
- Milkstone Studios
