Op 7 december verscheen nogal onopvallend White Shadows, de eerste realisatie van indiestudio Monokel. De game kan het best omschreven worden als een puzzle-platformer die zich afspeelt in een dystopie, waarin constant de spot gedreven wordt met de hedendaagse maatschappij. Zoals de titel al doet vermoeden, is zwart-wit de enige kleurencombinatie die je in White Shadows zal ontdekken. Toen ik de gameplaytrailer zag, was voor mij de link naar de klassiekers Limbo en Inside meteen gelegd. Eén vraag spookte daarna door mijn hoofd: heeft de game ook een eigen identiteit, of staat White Shadows zelf slechts in de schaduw van deze nauwverwante indietoppers? Via deze review ben ik dat dus gaan uitzoeken!
Dat de game best wel bijzonder te noemen is, wordt onmiddellijk duidelijk na het opstarten. Meteen krijg je namelijk een verwittiging voorgeschoteld. Neen, niet de gebruikelijke waarschuwing rond epilepsie maar wel deze: This game contains depictions of racism, suicide, violence towards women and children, animal cruelty, forced labor and xenophobia which may be difficult to handle for some. In ieder geval klinkt dit heftig, nog voor het begint. Wordt de ondertoon dan echt zo zwaar, hoor ik je nu al zeggen. En ja, eigenlijk wel, kan ik zelf al verklappen…
Dystopie als satire op heel wat maatschappelijke thema’s
In White Shadows kruip je in de huid (zeg maar vel en pluimen) van een jonge raaf, genaamd Ravengirl. Alleen al de spierwitte ogen en de animaties van het beestje doen je meteen aan Limbo denken. Het verhaal daarentegen lijkt eerder geïnspireerd door het boek Animal Farm van George Orwell. Ravengirl bevindt zich in een drukke, donkere metropool, genaamd The White City, en al snel valt te begrijpen waarom zij de stad wil ontvluchten. Er heerst - wellicht niet toevallig - een uitbraak van een vreselijke pandemie. Maar het vigerende kastensysteem dat enkel onrecht en verdeeldheid met zich meebrengt, blijkt nog veel erger te zijn.
Op de achtergrond, doorheen de wazige smog, gaan er namelijk geregeld praktijken door die niet door de beugel kunnen. Vogels worden er mishandeld, gewoon omdat die het verdienen. Althans, dat staat zo vermeld op de uithangborden die her en der in de stad te bespeuren zijn. Net als - ironisch genoeg - de slagzin All animals are equal. De vogels mogen nochtans niet rondlopen in de stad, en worden er als slaven opgesloten in donkere hokken, enkel en alleen om er te werken. Overduidelijk zijn zij het ondergeschikte ras. Het zijn namelijk de wolven die baas zijn in deze wrede maatschappij. Zij noemen onze gepluimde vrienden minachtend ‘de pestvogels’, omdat deze de oorzaak van de pandemie zouden zijn. De wolven vervaardigen ook heel geavanceerde moordmachines zoals scanners, die de pestvogels via licht kunnen doen uiteenspatten wanneer zij ook maar durven te ontsnappen.
Tussen de wolven en de vogels in, zijn er nog de varkens. Zij voeren klakkeloos uit wat de wolven hen opdragen en profiteren mee van diverse voordelen. Zo is zelfs licht, naast erg kostbaar, een noodzaak geworden om te overleven. Eén lichtbad per dag beschermt je namelijk tegen infectie door het virus dat iedereen kan vellen. Al is dat lichtbad weer enkel voorbehouden voor wie ervoor betaalt, en dat kunnen de varkens wel nog, maar de vogels helemaal niet. Het maakt enkel duidelijk dat de setting voornamelijk voor onze pechvogel deprimerend, onrechtvaardig en uitzichtloos is. In deze situatie wil echt niemand lang vertoeven. De diverse maatschappijkritische metaforen worden artistiek knap in beeld gebracht en zoals te verwachten gaat dit vaak gepaard met zwarte humor.
Troebel beeld, beperkt maar logisch puzzelen
Enkel voor onze vogel dus heerst er constant een onbehaaglijk gevoel, wat alleen maar versterkt wordt voor de speler door de aanhoudende vibratie van de controller. Treinen razen voorbij als moordtuigen die je opzettelijk willen verpletteren, of je moet vliegensvlug je nek intrekken wanneer een luchtballon met een gigantische wolvenkop je net niet raakt in zijn vlucht, ... Om te ontsnappen naar het Rijk der Vrijheid, dient Ravengirl zich een weg te banen via de daken, tunnels, buizen, spoorwegen en hokken. Het gebruikelijke klim-, spring- en puzzelwerk dus, aangevuld met het verslepen van objecten en het bedienen van schakelaars. Zowel het aantal puzzels in de game als hun complexiteit zijn beperkt, maar gelukkig getuigt het puzzelen - achteraf gezien dan - van de wenselijke logica.
Het blijkt echter niet altijd zo duidelijk in White Shadows om te zien wat je waar moet doen. Het contrast van de game is al van nature erg donker en daarbovenop kan de resolutie maximaal opgeschaald worden naar 1080p. Hierdoor ziet het beeld, wanneer je zoals mij beschikt over een beeldscherm met een veel hogere native resolutie, er extra troebel uit. Dat heeft natuurlijk een impact op de ervaring. Niks is meer frustrerend tijdens een puzzel, wanneer je niet eens ziet dat er daar een schakelaar of hendel is! Er is ook geen hint-systeem voorhanden en evenmin de mogelijkheid om de omgeving eens af te speuren via de rechterstick, zoals we dat nu al zo gewoon zijn uit veel andere puzzle-platformers. Net als de raaf in de game, word je als speler dus op dit vlak allesbehalve verwend.
Technische problemen, knappe soundtrack
De game heeft op korte momenten ook helaas te lijden onder stuttering. Daarnaast merkte ik een sporadisch terugkerende slow motion bug op, waardoor al mijn bewegingen, inclusief het springen, plots enorm vertraagd uitgevoerd werden. Om dit terug goed te krijgen, moest ik de game opnieuw opstarten. Hierdoor verloor ik ook telkens mijn progressie, aangezien deze enkel op bepaalde momenten bewaard wordt. Belangrijk om hierbij te vermelden evenwel, is dat je White Shadows gerust op één lange avond kan uitspelen. Wat de herspeelbaarheid betreft, zie ik het dan ook niet al te positief in, tenzij voor achievement-jagers misschien.
Als laatste noot, toepasselijk in alle betekenissen hier, is de soundtrack van de game nog zeker het vermelden waard. Zowel bekende slaapliedjes, klassieke muziek van onder meer Straus en Straus II evenals een melodie, die een regelrechte parodie blijkt op een muzikaal thema uit de Rayman-serie, verzachten letterlijk voor een beetje de zwaarmoedige toon van deze voor de rest gitzwarte game...
Dat de game best wel bijzonder te noemen is, wordt onmiddellijk duidelijk na het opstarten. Meteen krijg je namelijk een verwittiging voorgeschoteld. Neen, niet de gebruikelijke waarschuwing rond epilepsie maar wel deze: This game contains depictions of racism, suicide, violence towards women and children, animal cruelty, forced labor and xenophobia which may be difficult to handle for some. In ieder geval klinkt dit heftig, nog voor het begint. Wordt de ondertoon dan echt zo zwaar, hoor ik je nu al zeggen. En ja, eigenlijk wel, kan ik zelf al verklappen…
Dystopie als satire op heel wat maatschappelijke thema’s
In White Shadows kruip je in de huid (zeg maar vel en pluimen) van een jonge raaf, genaamd Ravengirl. Alleen al de spierwitte ogen en de animaties van het beestje doen je meteen aan Limbo denken. Het verhaal daarentegen lijkt eerder geïnspireerd door het boek Animal Farm van George Orwell. Ravengirl bevindt zich in een drukke, donkere metropool, genaamd The White City, en al snel valt te begrijpen waarom zij de stad wil ontvluchten. Er heerst - wellicht niet toevallig - een uitbraak van een vreselijke pandemie. Maar het vigerende kastensysteem dat enkel onrecht en verdeeldheid met zich meebrengt, blijkt nog veel erger te zijn.
Op de achtergrond, doorheen de wazige smog, gaan er namelijk geregeld praktijken door die niet door de beugel kunnen. Vogels worden er mishandeld, gewoon omdat die het verdienen. Althans, dat staat zo vermeld op de uithangborden die her en der in de stad te bespeuren zijn. Net als - ironisch genoeg - de slagzin All animals are equal. De vogels mogen nochtans niet rondlopen in de stad, en worden er als slaven opgesloten in donkere hokken, enkel en alleen om er te werken. Overduidelijk zijn zij het ondergeschikte ras. Het zijn namelijk de wolven die baas zijn in deze wrede maatschappij. Zij noemen onze gepluimde vrienden minachtend ‘de pestvogels’, omdat deze de oorzaak van de pandemie zouden zijn. De wolven vervaardigen ook heel geavanceerde moordmachines zoals scanners, die de pestvogels via licht kunnen doen uiteenspatten wanneer zij ook maar durven te ontsnappen.
Diverse maatschappijkritische metaforen worden artistiek knap in beeld gebracht, vaak in combinatie met zwarte humor.
Tussen de wolven en de vogels in, zijn er nog de varkens. Zij voeren klakkeloos uit wat de wolven hen opdragen en profiteren mee van diverse voordelen. Zo is zelfs licht, naast erg kostbaar, een noodzaak geworden om te overleven. Eén lichtbad per dag beschermt je namelijk tegen infectie door het virus dat iedereen kan vellen. Al is dat lichtbad weer enkel voorbehouden voor wie ervoor betaalt, en dat kunnen de varkens wel nog, maar de vogels helemaal niet. Het maakt enkel duidelijk dat de setting voornamelijk voor onze pechvogel deprimerend, onrechtvaardig en uitzichtloos is. In deze situatie wil echt niemand lang vertoeven. De diverse maatschappijkritische metaforen worden artistiek knap in beeld gebracht en zoals te verwachten gaat dit vaak gepaard met zwarte humor.
Troebel beeld, beperkt maar logisch puzzelen
Enkel voor onze vogel dus heerst er constant een onbehaaglijk gevoel, wat alleen maar versterkt wordt voor de speler door de aanhoudende vibratie van de controller. Treinen razen voorbij als moordtuigen die je opzettelijk willen verpletteren, of je moet vliegensvlug je nek intrekken wanneer een luchtballon met een gigantische wolvenkop je net niet raakt in zijn vlucht, ... Om te ontsnappen naar het Rijk der Vrijheid, dient Ravengirl zich een weg te banen via de daken, tunnels, buizen, spoorwegen en hokken. Het gebruikelijke klim-, spring- en puzzelwerk dus, aangevuld met het verslepen van objecten en het bedienen van schakelaars. Zowel het aantal puzzels in de game als hun complexiteit zijn beperkt, maar gelukkig getuigt het puzzelen - achteraf gezien dan - van de wenselijke logica.
Niks is meer frustrerend tijdens een puzzel, wanneer je niet eens ziet dat er daar een schakelaar of hendel is.
Het blijkt echter niet altijd zo duidelijk in White Shadows om te zien wat je waar moet doen. Het contrast van de game is al van nature erg donker en daarbovenop kan de resolutie maximaal opgeschaald worden naar 1080p. Hierdoor ziet het beeld, wanneer je zoals mij beschikt over een beeldscherm met een veel hogere native resolutie, er extra troebel uit. Dat heeft natuurlijk een impact op de ervaring. Niks is meer frustrerend tijdens een puzzel, wanneer je niet eens ziet dat er daar een schakelaar of hendel is! Er is ook geen hint-systeem voorhanden en evenmin de mogelijkheid om de omgeving eens af te speuren via de rechterstick, zoals we dat nu al zo gewoon zijn uit veel andere puzzle-platformers. Net als de raaf in de game, word je als speler dus op dit vlak allesbehalve verwend.
Technische problemen, knappe soundtrack
De game heeft op korte momenten ook helaas te lijden onder stuttering. Daarnaast merkte ik een sporadisch terugkerende slow motion bug op, waardoor al mijn bewegingen, inclusief het springen, plots enorm vertraagd uitgevoerd werden. Om dit terug goed te krijgen, moest ik de game opnieuw opstarten. Hierdoor verloor ik ook telkens mijn progressie, aangezien deze enkel op bepaalde momenten bewaard wordt. Belangrijk om hierbij te vermelden evenwel, is dat je White Shadows gerust op één lange avond kan uitspelen. Wat de herspeelbaarheid betreft, zie ik het dan ook niet al te positief in, tenzij voor achievement-jagers misschien.
Als laatste noot, toepasselijk in alle betekenissen hier, is de soundtrack van de game nog zeker het vermelden waard. Zowel bekende slaapliedjes, klassieke muziek van onder meer Straus en Straus II evenals een melodie, die een regelrechte parodie blijkt op een muzikaal thema uit de Rayman-serie, verzachten letterlijk voor een beetje de zwaarmoedige toon van deze voor de rest gitzwarte game...
Conclusie
White Shadows blijkt helaas op technisch vlak niet op gelijke voet te staan met toppers uit het genre, zoals Limbo of Inside. Vooral het troebele beeld en de onbetrouwbare performantie maakten het geregeld een frustrerende ervaring voor mij. De setting is wel knap gemaakt en er vallen heel wat spitsvondige, satirische referenties naar de maatschappij van heden te ontdekken. Na de game uit te spelen echter zul je er waarschijnlijk niet meer snel naar teruggrijpen, want na amper één avond is dit gitzwarte avontuur alweer gepasseerd.
Pro
- Artistiek knap
- Leuke soundtrack
Con
- Troebel beeld
- Technische mankementjes
- Te kort
6
Over
Beschikbaar vanaf
7 december 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Platformer
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Monokel
Uitgever
- Mixtvision
- Thunderful Games
