DaRmaZat

Veertien uur. Zoveel tijd had ik nodig om The Signifier Director’s Cut te voltooien, terwijl anderen daar zelfs minder dan vijf uur over doen. Was het zo’n genot dat ik bewust trager speelde, bijvoorbeeld om het verhaal en de atmosfeer maximaal op te snuiven? Helaas niet, ook al waren beide top. Hieronder volgen mijn objectieve en subjectieve visie op deze game, of is het onmogelijk om deze beide lagen met elkaar te laten verzoenen? Net hierover gaat deze game namelijk...

Op 22 april werd MotoGP 21 uitgebracht op pc, PlayStation 4 en 5, Xbox One, Xbox Series X|S en Nintendo Switch. Voorganger MotoGP 20 werd doorgaans geprezen omwille van zijn realistische benadering van de motorsport en uitgebreide features. De lat lag dus zeker hoog voor MotoGP 21 om nog beter te doen. Ontwikkelaar Milestone beloofde alvast dat we met deze nieuwe racegame de meest authentieke MotoGP-ervaring ooit zullen hebben. Een loze belofte of zit er waarheid in?

The Fabled Woods, ik heb het eerst maar eens vertaald. Het kan zowel de legendarische als de verzonnen bossen betekenen. Mogen we hier dan echt eens een legendarische indie-puzzelgame verwachten, of kunnen we beter iets anders verzinnen? Ik zocht het voor jullie uit in deze review!

Wie herinnert er zich nog de originele Shadow of the Beast? Op het eerste zicht heeft de nieuwe 2D hack ‘n’ slash-game Demon Skin met zijn retro-feel en dark fantasy-setting er zeker wat van weg, maar of dit anno 2021 nog steeds pluspunten oplevert met alle Souls-like games die sindsdien de revue passeerden, verneem je in deze recensie.

Maak je borst nat, meet je spierballen nog voor een laatste keer op en bereid je daarna voor op een echt epos. Nee, niet zomaar een epos. Het is het verhaal van Sora, Riku en Kairi. Wie zeg je? Maakt niet uit, ze zijn namelijk alweer op weg - dit keer op de pc - om het universum redden in de Kingdom Hearts-serie. Samen met Donald Duck en Goofy.

Nooit eerder speelde ik een typing game. Ik vond het dus wel fair om, ter voorbereiding van de review van deze onlangs uitgebrachte Nanotale – Typing Chronicles, om de prequel Epistory – Typing Chronicles ook eerst eens grondig te verkennen. Hieronder zal blijken of ik dit nu beter wel, of beter niet gedaan had…

Soma, Amnesia: The Dark Descent en dan de ganse Penumbra-serie. In die volgorde zou ik ze plaatsen moest iemand mij vragen om deze drie gelijkaardige games te sorteren, met de beste voorop. Al is de eerste dan wel meer een walking simulator en bevat deze veel minder horrorelementen dan de overige uit de lijst, ik vond het verhaal achter Soma beter, de algemene look-and-feel meer gepolijst en de gameplay gewoon minder frustrerend. Opvallende afwezige in deze lijst is Amnesia: Rebirth, vorig jaar in oktober uitgebracht, omdat ik deze nog niet eerder speelde. Doorgaans werd Rebirth nogal lauwtjes ontvangen, wat ook de reden was dat ik deze tot dusver liever links liet liggen. Nu deze echter via een recente update naast de Traditional mode er een Adventure mode bij gekregen heeft, was ik benieuwd of de game nu wél enigszins het niveau van Soma benadert…

Een extreem lange titel, staat deze dan garant voor een extreem kwalitatieve game? Ik had de twijfelachtige eer dit te mogen uitzoeken via Emergency Call 112 - The Fire Fighting Simulation 2. Immers, op 18 maart kwam deze simulator over het reilen en zeilen bij de Duitse brandweer beschikbaar op het Steam-platform, en sindsdien groeide de negatieve feedback over deze game alleen maar. Deze keer was dé uitdaging voor mij dus om hier toch nog een enigszins neutrale review over neer te pennen.

Doom Eternal en The Ancient Gods Part 1 had ik al uit. Dus, naast een potje knallen waarbij plezier en frustratie elkaar afwisselen, wat kon The Ancient Gods Part 2 mij nog meer bijbrengen? Met die gedachte drukte ik de play-knop in, en het vervolg lees je hier...

The Ancient Gods - Part 2 begint met een cut scene die een rechtstreekse voorzetting is van deel één, waarin de Dark Lord, jouw boosaardige tegenpool, zegt dat je elkaar terug zal ontmoeten in de stad Immora, om elkaar finaal te bekampen. Meer is er echt niet te ontdekken wat het verhaal betreft. Kortom, vind Immora en versla die gemenerik en zijn legioen handlangers. Hierop start je je tocht naar de World Spear in Argent D'Nur, waar meteen opvalt dat deze versie van Doom Eternal gewoonweg de beste visuals heeft. Het helpt natuurlijk wel wat dat veel van de levels zich buiten afspelen, in plaats van in de diepste kelders van de hel zoals in de voorgaande edities het geval was. Eindelijk dus een Doom Eternal...

Wat hebben jazz, het ontstaan van de kosmos, en een horlogeverkoper gemeen? Inderdaad, op het eerste gezicht niets, en net deze gekke combinatie vormt het fundament van de nieuwe game Genesis Noir, ontwikkeld door de tot nu toe onbekende studio Feral Cat Den. Nu was het aan mij om via deze review even uit te zoeken of deze combi wel een geslaagde is.

Graphic novels en mijzelf, tot op heden was die combinatie nog niet echt succesvol. Eerdere pogingen om dit genre op de pc te spelen eindigden steevast in een refund. Ik vond het allemaal wat slaapverwekkend en traag, dus voor lang vermoedde ik dat ik gewoon te veel van games met meer actie hield. Maar aangezien opgeven ook niet echt in mijn woordenboek staat, wilde ik het genre toch nog eens een kans geven, dit keer met The Life and Suffering of Sir Brante. Een somber verhaal in een middeleeuwse setting over klassenverschillen en het wrede onrecht dat ermee gepaard gaat, dat leek me hét ultieme materiaal om mijn eigen visuele roman-demonen te proberen verjagen. Hieronder kom je te weten of het spel hierin geslaagd is.

Het moet van 2012 geleden zijn, met Deadlight, dat ik nog eens een zuivere zombiegame speelde. In die periode vlogen de succesvolle games en TV-series uit het zombiegenre ons nog om de oren, maar waarschijnlijk net daardoor kreeg ik er nadien een grondige hekel aan. De eerste Dead Age heb ik dus nooit gespeeld, maar afgaand op wat ik erover terugvond, blijkt deze ook weer geen rampzalige turn-based survival RPG-game te zijn. Dé insteek van deze recensie was dus of de opvolger Dead Age 2 nog beter kon doen.

Precies een jaar geleden beëindigde ik mijn Fallout-verslaving (tijdelijk, want daarna kwam er nog eens 98 uur aan Fallout 76 bij) met een kleine domper, want ik vond Fallout 4 uiteindelijk toch niet zo leuk als zijn voorganger Fallout New Vegas. Pas achteraf besefte ik dat dit louter de verdienste van Obsidian Entertainment moet geweest zijn, ondertussen geroemd als meesters in het verhalende RPG-genre, waarin de persoonlijkheid van elk personage en de eruit voortvloeiende multiple-choice dialogen centraal staan. Hierdoor krijgt de speler het heerlijk onderdompelende gevoel van een uitgebreide controle te hebben over het verdere plot, en dat is nu net toevallig het type game waar ik het meest van houd. Niet zoveel later speelde ik The Outer Worlds en de uitbreiding Peril on Gorgon met zoveel plezier uit, dat ik heel erg benieuwd was naar de nieuwe Murder On Eridanos-DLC, welke tevens de laatste zal zijn.

Onlangs previewden wij hier de demoversie van Lust from Beyond. Naar onze bevinding had de demo van deze psychologische horrorgame, gebaseerd op de verhalen van H.P. Lovecraft, zeker wat te bieden. Er bestaan ook sowieso niet veel games in dit specifieke genre. Hieronder kom je te weten of de volledige releaseversie net als de demo tijdens onze recensie overeind blijft.