Veertien uur. Zoveel tijd had ik nodig om The Signifier Director’s Cut te voltooien, terwijl anderen daar zelfs minder dan vijf uur over doen. Was het zo’n genot dat ik bewust trager speelde, bijvoorbeeld om het verhaal en de atmosfeer maximaal op te snuiven? Helaas niet, ook al waren beide top. Hieronder volgen mijn objectieve en subjectieve visie op deze game, of is het onmogelijk om deze beide lagen met elkaar te laten verzoenen? Net hierover gaat deze game namelijk...
The Signifier is een psychologische tech-noir thriller met puzzelelementen ontwikkeld door de Chileense indiestudio Playmestudio. De game is al sinds eind vorig jaar verkrijgbaar voor pc en Mac maar kreeg onlangs een gratis update, de Director’s Cut, welke onder meer een easy mode, extra dialogen, extra interactieve keuzes en extra finales met zich meebrengt. Al verkies ik uiteindelijk altijd wel de normale moeilijkheidsgraad, toch leken de andere van de vele toevoegingen mij de moeite waard om deze game eens uit te proberen voor een review.
Complex, maar stevig verhaal
Het verhaal in The Signifier begint in het labo van Dr. Frederick Russell, de te besturen protagonist. Frederick is een gerenommeerd wetenschapper die zich specialiseert in het technologisch linken van artificiële intelligentie, zeg maar machine learning, met de kennis uit de psychologie en neurofysiologie. Zijn kunststuk is de Dreamwalker. Wanneer je over de digitale print beschikt van iemands brein, kun je met deze machine diens dromen en herinneringen passief herbeleven, en dit zowel vanuit het objectieve (zijnde de audiovisuele waarnemingen van feiten) als het subjectieve (de gedachten en gevoelens, al dan niet onderbewust) perspectief. De Dreamwalker, Evee door Frederick genoemd, is voorzien van een memory reconstruction-functie waarmee aan de hand van eerder verzamelde ruwe data on-the-fly gaten in de gedigitaliseerde herinnering of droom opgevuld kunnen worden. Ook biedt Evee je de mogelijkheid om te fast travellen doorheen de verschillende gebeurtenissen uit een bepaalde periode van iemands leven.
Er behoeft hier dus geen extra toelichting meer waarom Frederick dé aangewezen persoon is om de ware doodsoorzaak te vinden van Johanna Kast, vice-presidente van de firma Go-AT. Raar maar waar blijkt Go-AT eveneens geroemd om haar op artificiële intelligentie gebaseerde oplossingen. Johanna liet enkele dagen terug het leven bij haar thuis, een zelfmoord in mysterieuze omstandigheden. Het is Tom van de T.S.B., languit geschreven het Technology Safeguard Bureau als de instantie die alle toepassingen van A.I. in combinatie met het scannen van een gedigitaliseerd brein kritisch opvolgt, die je belast met de opdracht om te achterhalen of Johanna vermoord is en zo ja, door wie en waarom dan wel. Tom bezorgt je een disc met een digitale print van de hersenen van Johanna en zo begint je eerste opdracht. Zoals je nu al merkt, zit het verhaal van The Signifier complex, maar wel stevig in elkaar.
Interactief, gevarieerd, met prima stemmenwerk
Aangezien al deze informatie op je afgevuurd wordt tijdens de allereerste minuten, was ik even daarna alweer vergeten hoe de vork in de steel zat. Gelukkig vond ik op een computer achterin het labo wat videologs en wanneer ik deze één na één in de aangegeven volgorde afspeelde, begreep ik al een pak beter waar het onderzoek van Frederick zich op toespitst. Aan de ene kant lijkt het digitaliseren van ons brein, waarbij iemand anders kan scrollen doorheen onze herinneringen, pure sci-fi. Aan de andere kant lijkt het eerder verre toekomstmuziek, maar niet onmogelijk wanneer de wetenschap zich minstens op het huidige tempo kan blijven verder ontwikkelen. Op meerdere momenten in de game valt duidelijk te merken dat de ontwikkelaars veel tijd besteed hebben aan het onderbouwen van de surrealistische context van het verhaal, waarbij zij ook de ethische vragen niet schuwen.
Na een tijdje in het labo te vertoeven kun je je begeven naar andere locaties waar je interactie kan voeren met anderen, zoals je dochter Laura. Tevens een aangename verrassing is dat de game interactieve keuzes bevat. Tijdens telefoontjes en face-to-face gesprekken krijg je geregeld meerdere keuzes voorgeschoteld, welke elk hun impact hebben op de rest van de verhaallijn. Soms heb je de keuze om te gaan voor de waarheid of de leugen, en soms kun je gericht op informatie doorvragen en zo een nieuwe wending uitlokken. Naarmate je progressie maakt, wordt de sfeer van het verhaal steeds dreigender, waardoor je langer begint na te denken over elke keuze, zoals het hoort in dit genre! Naast het knappe verhaal steekt de voice acting er bovenuit. Al bevat de ondertiteling geregeld nog wat typfouten, de stemacteurs klinken heel overtuigend en slepen je verder mee in het donkere maar intrigerende verhaal.
Griezelige, onduidelijke puzzels met veel bugs
Het is vaak heel griezelig om in de herinneringen van Johanna te stappen. Het mechanisme waarbij je van laag (objectief versus subjectief) moet wisselen om alle mogelijke informatie over een gebeurtenis te kunnen verzamelen, deed me wat denken aan dat van Cyberpunk 2077. Ietwat verwarrend was, wanneer je je eigen toetsen instelt, dat de game toch nog de standaardtoetsen weergeeft als de te gebruiken toets voor een bepaalde actie. Het meest storend vond ik echter het feit dat een aantal van de opdrachten onduidelijk waren en de game bevat een aantal bugs die het puzzelen soms een frustrerende ervaring maken. Soms liep ik doelloos rond, desondanks de vage tips van Evee, telkens maar opnieuw klikkend op alles uit de omgeving en van lagen en herinneringen wisselend. Dit gebeurde meermaals tot ik de exacte locatie vond waar ik een bepaalde actie (zoals ruwe data plaatsen) moest uitvoeren, of tot ik besefte dat mijn savegame weer eens in een staat verkeerde die nooit meer goed zou komen. Door dan een oudere savegame te herladen en de herinneringen in een andere volgorde te doorlopen, kon ik weer verder. Meerdere keren viel ik ook door een gat in de kaart net terwijl een autosave toegepast werd, waardoor ik alweer moest teruggrijpen naar een oudere savegame. Uiteindelijk zijn deze twee minpunten gewoon de hoofdredenen gebleken dat ik er veertien uur over deed om deze game uit te spelen.
De meeste puzzels worden toepasselijk begeleid door duistere of diepe ambient-muziek, al zul je op een bepaald moment ook keiharde techno moeten kunnen aanhoren. Soms staat de muziek echt wel te luid, waardoor je bepaalde stemmen niet meer goed hoort. Helaas is er nog geen optie voorzien om dit zelf wat bij te sturen. Het grafische aspect tenslotte. Geregeld krijg je in The Signifier echt mooie, psychedelische plaatjes te zien, maar andere keren zien de textures eruit alsof iemand deze afwerkte in de oudste versie van Microsoft Paint. Doordat het grootste gedeelte van de game zich echter afspeelt in vage herinneringen, krijg je vaak te maken met flikkerende objecten en vervormingen in de weergave, en word je het wel gewoon op den duur. Toch kun je niet negeren, aan de hand van bepaalde animaties, dat het nog steeds maar de eerste game van de indie-studio is. Zo openen sommige NPC's hun mond niet tijdens het praten, terwijl andere zoals Laura daarentegen wel weer prima afgewerkte animaties hebben.
The Signifier is een psychologische tech-noir thriller met puzzelelementen ontwikkeld door de Chileense indiestudio Playmestudio. De game is al sinds eind vorig jaar verkrijgbaar voor pc en Mac maar kreeg onlangs een gratis update, de Director’s Cut, welke onder meer een easy mode, extra dialogen, extra interactieve keuzes en extra finales met zich meebrengt. Al verkies ik uiteindelijk altijd wel de normale moeilijkheidsgraad, toch leken de andere van de vele toevoegingen mij de moeite waard om deze game eens uit te proberen voor een review.
Complex, maar stevig verhaal
Het verhaal in The Signifier begint in het labo van Dr. Frederick Russell, de te besturen protagonist. Frederick is een gerenommeerd wetenschapper die zich specialiseert in het technologisch linken van artificiële intelligentie, zeg maar machine learning, met de kennis uit de psychologie en neurofysiologie. Zijn kunststuk is de Dreamwalker. Wanneer je over de digitale print beschikt van iemands brein, kun je met deze machine diens dromen en herinneringen passief herbeleven, en dit zowel vanuit het objectieve (zijnde de audiovisuele waarnemingen van feiten) als het subjectieve (de gedachten en gevoelens, al dan niet onderbewust) perspectief. De Dreamwalker, Evee door Frederick genoemd, is voorzien van een memory reconstruction-functie waarmee aan de hand van eerder verzamelde ruwe data on-the-fly gaten in de gedigitaliseerde herinnering of droom opgevuld kunnen worden. Ook biedt Evee je de mogelijkheid om te fast travellen doorheen de verschillende gebeurtenissen uit een bepaalde periode van iemands leven.
Er behoeft hier dus geen extra toelichting meer waarom Frederick dé aangewezen persoon is om de ware doodsoorzaak te vinden van Johanna Kast, vice-presidente van de firma Go-AT. Raar maar waar blijkt Go-AT eveneens geroemd om haar op artificiële intelligentie gebaseerde oplossingen. Johanna liet enkele dagen terug het leven bij haar thuis, een zelfmoord in mysterieuze omstandigheden. Het is Tom van de T.S.B., languit geschreven het Technology Safeguard Bureau als de instantie die alle toepassingen van A.I. in combinatie met het scannen van een gedigitaliseerd brein kritisch opvolgt, die je belast met de opdracht om te achterhalen of Johanna vermoord is en zo ja, door wie en waarom dan wel. Tom bezorgt je een disc met een digitale print van de hersenen van Johanna en zo begint je eerste opdracht. Zoals je nu al merkt, zit het verhaal van The Signifier complex, maar wel stevig in elkaar.
Interactief, gevarieerd, met prima stemmenwerk
Aangezien al deze informatie op je afgevuurd wordt tijdens de allereerste minuten, was ik even daarna alweer vergeten hoe de vork in de steel zat. Gelukkig vond ik op een computer achterin het labo wat videologs en wanneer ik deze één na één in de aangegeven volgorde afspeelde, begreep ik al een pak beter waar het onderzoek van Frederick zich op toespitst. Aan de ene kant lijkt het digitaliseren van ons brein, waarbij iemand anders kan scrollen doorheen onze herinneringen, pure sci-fi. Aan de andere kant lijkt het eerder verre toekomstmuziek, maar niet onmogelijk wanneer de wetenschap zich minstens op het huidige tempo kan blijven verder ontwikkelen. Op meerdere momenten in de game valt duidelijk te merken dat de ontwikkelaars veel tijd besteed hebben aan het onderbouwen van de surrealistische context van het verhaal, waarbij zij ook de ethische vragen niet schuwen.
Soms heb je de keuze om te gaan voor de waarheid of de leugen.
Na een tijdje in het labo te vertoeven kun je je begeven naar andere locaties waar je interactie kan voeren met anderen, zoals je dochter Laura. Tevens een aangename verrassing is dat de game interactieve keuzes bevat. Tijdens telefoontjes en face-to-face gesprekken krijg je geregeld meerdere keuzes voorgeschoteld, welke elk hun impact hebben op de rest van de verhaallijn. Soms heb je de keuze om te gaan voor de waarheid of de leugen, en soms kun je gericht op informatie doorvragen en zo een nieuwe wending uitlokken. Naarmate je progressie maakt, wordt de sfeer van het verhaal steeds dreigender, waardoor je langer begint na te denken over elke keuze, zoals het hoort in dit genre! Naast het knappe verhaal steekt de voice acting er bovenuit. Al bevat de ondertiteling geregeld nog wat typfouten, de stemacteurs klinken heel overtuigend en slepen je verder mee in het donkere maar intrigerende verhaal.
Griezelige, onduidelijke puzzels met veel bugs
Het is vaak heel griezelig om in de herinneringen van Johanna te stappen. Het mechanisme waarbij je van laag (objectief versus subjectief) moet wisselen om alle mogelijke informatie over een gebeurtenis te kunnen verzamelen, deed me wat denken aan dat van Cyberpunk 2077. Ietwat verwarrend was, wanneer je je eigen toetsen instelt, dat de game toch nog de standaardtoetsen weergeeft als de te gebruiken toets voor een bepaalde actie. Het meest storend vond ik echter het feit dat een aantal van de opdrachten onduidelijk waren en de game bevat een aantal bugs die het puzzelen soms een frustrerende ervaring maken. Soms liep ik doelloos rond, desondanks de vage tips van Evee, telkens maar opnieuw klikkend op alles uit de omgeving en van lagen en herinneringen wisselend. Dit gebeurde meermaals tot ik de exacte locatie vond waar ik een bepaalde actie (zoals ruwe data plaatsen) moest uitvoeren, of tot ik besefte dat mijn savegame weer eens in een staat verkeerde die nooit meer goed zou komen. Door dan een oudere savegame te herladen en de herinneringen in een andere volgorde te doorlopen, kon ik weer verder. Meerdere keren viel ik ook door een gat in de kaart net terwijl een autosave toegepast werd, waardoor ik alweer moest teruggrijpen naar een oudere savegame. Uiteindelijk zijn deze twee minpunten gewoon de hoofdredenen gebleken dat ik er veertien uur over deed om deze game uit te spelen.
Af en toe zul je een savegame moeten herladen omwille van bugs.
De meeste puzzels worden toepasselijk begeleid door duistere of diepe ambient-muziek, al zul je op een bepaald moment ook keiharde techno moeten kunnen aanhoren. Soms staat de muziek echt wel te luid, waardoor je bepaalde stemmen niet meer goed hoort. Helaas is er nog geen optie voorzien om dit zelf wat bij te sturen. Het grafische aspect tenslotte. Geregeld krijg je in The Signifier echt mooie, psychedelische plaatjes te zien, maar andere keren zien de textures eruit alsof iemand deze afwerkte in de oudste versie van Microsoft Paint. Doordat het grootste gedeelte van de game zich echter afspeelt in vage herinneringen, krijg je vaak te maken met flikkerende objecten en vervormingen in de weergave, en word je het wel gewoon op den duur. Toch kun je niet negeren, aan de hand van bepaalde animaties, dat het nog steeds maar de eerste game van de indie-studio is. Zo openen sommige NPC's hun mond niet tijdens het praten, terwijl andere zoals Laura daarentegen wel weer prima afgewerkte animaties hebben.
Conclusie
The Signifier Director's Cut blinkt uit in zijn duistere verhaal, waarin de spanning in perfect afgemeten dosissen telkens verder opgebouwd wordt. Helaas is het puzzelen af en toe een minder prettige ervaring. Door het kluwen aan herinneringen die telkens in twee lagen uit te pluizen zijn en door een aantal game-breaking bugs, kan de frustratie zodanig aanzwellen dat je de game even wil parkeren. Toch verdient The Signifier, naast die ene wenselijke extra patch, zeker een eerlijke kans, want de sinistere verhaallijn bleef mij boeien tot op het einde, en de interactieve keuzes maken de game echt wel herspeelbaar. Al bij al een verdienstelijk debuut voor Playmestudio.
Pro
- Verhaal en atmosfeer
- Herspeelbaarheid
Con
- Puzzle mechanics frustreren soms
- Bugs
7
Over
Beschikbaar vanaf
20 oktober 2020
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Ontwikkelaar
- Playmestudio
Uitgever
- Raw Fury
Website
Laatst bewerkt:
