2021 is bijna voorbij, maar het jaar afsluiten konden we echt niet doen zonder Chorus aan een review te onderwerpen. Deze langverwachte space shooter met de focus op combat en razendsnelle actie is eindelijk uit, en het eerste wat iedereen die het aanbelangt natuurlijk wil weten is of de game de hoge verwachtingen al dan niet ingelost heeft. Laten we dus niet verder treuzelen, we duiken meteen de kosmos van Chorus in!
Het blijkt niet zo eenvoudig om de reeds bestaande space shooters op te gaan noemen waarin je naast een soepele besturing, vette actie en adembenemende beelden ook nog eens een stevig verhaal terugvindt. Meestal is het plot in dit gamegenre van ondergeschikt belang, waardoor de insteek vaak blijft hangen bij het stereotiepe ‘de slechteriken willen het heelal veroveren en jij daar, met je raket, moet daar een stokje voor steken’. Het feit dat Deep Silver Fishlabs, de ontwikkelaar van Chorus, zich op dit vlak een pak ambitieuzer positioneerde, deed de verwachtingen ten aanzien van deze AA-titel natuurlijk alleen maar toenemen.
Nara en de Forsaken: vooral een mysterie
Wanneer je begint met Chorus, weet je als speler maar bitter weinig over de pijnlijke historiek die protagoniste Nara deelt met haar geliefkoosde ruimteschip Forsaken. Je verneemt dat Nara op de vlucht is voor de sekte The Circle waar ze vroeger zelf lid van was, en dat ze een aantal doden op haar geweten heeft. Spoedig blijkt dat laatste zelfs een nogal leugenachtig eufemisme te zijn, want de vrouw in kwestie heeft blijkbaar een ganse planeet verwoest. Hierna beroofde Nara zichzelf ook nog eens van haar speciale krachten.
Over het hoe en het waarom van deze daden blijf je lang in het ongewisse, want Nara zelf herinnert zich ook niet zoveel meer. Daarenboven heb je geen flauw idee waar Forsaken, dat coole ruimteschip uit de trailers, eigenlijk naartoe is. In plaats daarvan vlieg je in het eerste sterrenstelsel, Stega, rond met een standaardschip zonder naam. Met mondjesmaat kom je meer en meer te weten over wat er zich voordien afspeelde via de zogenaamde Memories, welke in de ruimte rondzweven als een soort gaswolk. Daarnaast zijn er de vele dialogen die Nara heeft tijdens het radiocontact met de andere bewoners van The Enclave, het belangrijkste ruimtestation, zonder iemand van hen ooit echt te ontmoeten. Geregeld fluistert Nara je ook een aantal mysterieuze dingen toe, waar je pas later de ware betekenis van beseft. Al is het stemacteren dan wel prima gedaan, het verhaal van Chorus zal hoogstwaarschijnlijk nooit verfilmd worden, maar toch, het stelt ook zeker niet teleur.
Handige Rites en herkenbare, doorgaans strakke besturing
In Chorus worden de speciale krachten welke Nara probeert te herwinnen, Rites genoemd. Deze krachten hebben energie nodig die je verzamelt via fragmenten, bijvoorbeeld uit vrachtcontainers die beschikbaar worden na vijandige ruimteschepen te verslaan. Al tijdens de begintutorial leer je de eerste speciale kracht van Nara kennen, genaamd Rite of the Senses. Kort uitgelegd is dit eigenlijk de scanfunctie die tegenwoordig standaard voorzien is in heel wat andere games, denk maar aan Noman’s Sky, X-Rebirth en zelfs de Batman Arkham-serie en The Witcher 3. Door de omgeving af te scannen vind je leads voor je missie (weergegeven via driehoeken), de eerder vermelde Memories, nieuwe side quests en zelfs waardevolle objecten zoals credits. Met deze credits kun je vervolgens in de hangar, na het landen op één van de beschikbare ruimtestations zoals The Enclave, je ruimteschip voorzien van verbeteringen in zowel aanval als defensie: nieuwe wapens, mods en upgrades voor je ruimteschip dus.
Later, na een tempelbezoek, krijg je de mogelijkheid om teleporting te doen via de Rite of the Hunt. Deze blijkt een heel handige speciale kracht, omdat je ermee achter het schild kunt springen van een moeilijker te verslaan ruimteschip. Hierdoor krijg je voor een fractie van een seconde de kans om een geleide raket in de onbeschermde rugzijde te lanceren, met grote schade tot gevolg. Nog efficiëntere krachten die je later verwerft zijn Rite of the Storm (om tijdelijk vijandelijke schilden neer te halen), Rite of the Star (om dodelijke hitte te veroorzaken) en Rite of Control (voor telekinesie). Via side quests en progressie in het hoofdplot kun je al je wapens en Rites verder upgraden, en je kunt hun status raadplegen via het Mastery-menu.
Ook de Forsaken, die je pas na enkele uren spelen zal ontdekken, heeft een aantal speciale vaardigheden in vergelijking met het basisschip waarmee je de game aanvat. De meest noemenswaardige onder deze is Drift Trance, waarmee je tijdens het versnellen heel wendbaar het ruimtetuig kan draaien via een driftbeweging. Om deze move efficiënt te kunnen gebruiken heb ik wel het standaard besturingsschema moeten aanpassen, want de knoppen voor versnellen en driften zaten anders naast elkaar, iets wat in de praktijk nogal onhandig bleek. Ook nadien had ik echter weinig succes bij het proberen toepassen van deze move tijdens de gevechten, waardoor ik deze snel links liet liggen.
Voor de rest heeft de besturing in Chorus gelukkig geen onaangename verrassingen te bieden ten opzichte van andere games uit het genre, zeker wanneer je het zoals mij dus met een controller speelt. De linkertrigger geeft je ruimteschip een tijdelijke boost en met de rechtertrigger kun je het geselecteerde wapen afvuren. Hierbij is er keuze tussen Gatling-kogels, laserschoten of raketten, afhankelijk van de te bekampen vijand. De analoge stick links kort indrukken kun je doen voor een aanhoudende thrust (genaamd Sub-Light Drive), waarna het ruimteschip automatisch enorm snel blijft vooruitgaan, ideaal wanneer je tientallen kilometers dient te reizen naar de volgende opdracht. Ja, eigenlijk ben je er zo mee weg, de besturing is heel toegankelijk en werkt erg responsief.
Gevarieerd, supervette combat, een paar irritaties
Het heelal in Chorus is niet echt open world te noemen en de hoofdmissie kent zeker een lineair verloop, maar toch kun én moet je op geregelde tijdstippen aan exploratie en grinding doen. Sommige missies vereisen snelheid of behendigheid en dan komt elke upgrade wel van pas. Alhoewel de game op grafisch vlak niet zo veeleisend is, kun je er prachtige plaatjes schieten, zeker in de Photo Mode. Je kunt echter nooit lang genieten van de indrukwekkende kosmische omgeving, want constant heerst er een gevoel van dreiging. Als je pech hebt, kom je er meerdere groepen piraten na elkaar tegen.
Gelukkig worden deze gevechten telkens op een spannende manier ingeleid, blijven ze telkens uitdagend en maakt de strakke besturing de combat een supervette, bevredigende ervaring. Er zijn heel wat verschillende types vijanden te ontdekken waarbij er telkens een ander wapen of strategie aangewend moet worden om ze efficiënt te kunnen verslaan. Op bepaalde momenten zul je de Forsaken ook even mogen verlaten om met een krachtiger ruimteschip orde op zaken te stellen, zoals het Spirit-class ship, welke standaard turrets aan boord heeft. Een andere leuke vaststelling was dat het echt niet hoeft om elke missie of gevecht aan te vatten, én dat je tijdens bepaalde missies ook de keuze krijgt of je de tegenstander echt wilt afmaken of eerder wil sparen. De variatie waarbij het vechten, het volgen van het verhaal en het verkennen en dingen moeten uitzoeken elkaar telkens afwisselen, maakt dat de game steeds voldoende boeiend blijft.
Om af te sluiten, wil ik naast deze hoofdzakelijk positief klinkende ondertoon toch nog enkele vervelende zaken uit de game meegeven. Als eerste punt van kritiek stoorde ik mij aan de onzichtbare tijdslimiet of actieradius van bepaalde missies. Wanneer je te lang niks uitvoert tijdens een missie of te ver wegvliegt van waar de opdracht moet uitgevoerd worden, krijg je na een korte aftelling het ‘mission failed’-scherm waar je enkel deze missie kan herbeginnen of annuleren. De verschillende uit te voeren opdrachten binnen dezelfde missie worden overigens ook niet tussendoor opgeslagen in je savegame, waardoor je ganse stukken moet overdoen wanneer je de game durft te verlaten tijdens deze missie. Ik miste ook een knop om mijn ruimteschip af te remmen, vooral wanneer ik in de krappe ruimtes binnenin de verschillende tempels moest navigeren, én een knop om mijn afweergeschut automatisch vast te zetten op één welbepaalde vijand.
Het blijkt niet zo eenvoudig om de reeds bestaande space shooters op te gaan noemen waarin je naast een soepele besturing, vette actie en adembenemende beelden ook nog eens een stevig verhaal terugvindt. Meestal is het plot in dit gamegenre van ondergeschikt belang, waardoor de insteek vaak blijft hangen bij het stereotiepe ‘de slechteriken willen het heelal veroveren en jij daar, met je raket, moet daar een stokje voor steken’. Het feit dat Deep Silver Fishlabs, de ontwikkelaar van Chorus, zich op dit vlak een pak ambitieuzer positioneerde, deed de verwachtingen ten aanzien van deze AA-titel natuurlijk alleen maar toenemen.
Nara en de Forsaken: vooral een mysterie
Wanneer je begint met Chorus, weet je als speler maar bitter weinig over de pijnlijke historiek die protagoniste Nara deelt met haar geliefkoosde ruimteschip Forsaken. Je verneemt dat Nara op de vlucht is voor de sekte The Circle waar ze vroeger zelf lid van was, en dat ze een aantal doden op haar geweten heeft. Spoedig blijkt dat laatste zelfs een nogal leugenachtig eufemisme te zijn, want de vrouw in kwestie heeft blijkbaar een ganse planeet verwoest. Hierna beroofde Nara zichzelf ook nog eens van haar speciale krachten.
Het verhaal van Chorus zal hoogstwaarschijnlijk nooit verfilmd worden, maar stelt ook zeker niet teleur.
Over het hoe en het waarom van deze daden blijf je lang in het ongewisse, want Nara zelf herinnert zich ook niet zoveel meer. Daarenboven heb je geen flauw idee waar Forsaken, dat coole ruimteschip uit de trailers, eigenlijk naartoe is. In plaats daarvan vlieg je in het eerste sterrenstelsel, Stega, rond met een standaardschip zonder naam. Met mondjesmaat kom je meer en meer te weten over wat er zich voordien afspeelde via de zogenaamde Memories, welke in de ruimte rondzweven als een soort gaswolk. Daarnaast zijn er de vele dialogen die Nara heeft tijdens het radiocontact met de andere bewoners van The Enclave, het belangrijkste ruimtestation, zonder iemand van hen ooit echt te ontmoeten. Geregeld fluistert Nara je ook een aantal mysterieuze dingen toe, waar je pas later de ware betekenis van beseft. Al is het stemacteren dan wel prima gedaan, het verhaal van Chorus zal hoogstwaarschijnlijk nooit verfilmd worden, maar toch, het stelt ook zeker niet teleur.
Handige Rites en herkenbare, doorgaans strakke besturing
In Chorus worden de speciale krachten welke Nara probeert te herwinnen, Rites genoemd. Deze krachten hebben energie nodig die je verzamelt via fragmenten, bijvoorbeeld uit vrachtcontainers die beschikbaar worden na vijandige ruimteschepen te verslaan. Al tijdens de begintutorial leer je de eerste speciale kracht van Nara kennen, genaamd Rite of the Senses. Kort uitgelegd is dit eigenlijk de scanfunctie die tegenwoordig standaard voorzien is in heel wat andere games, denk maar aan Noman’s Sky, X-Rebirth en zelfs de Batman Arkham-serie en The Witcher 3. Door de omgeving af te scannen vind je leads voor je missie (weergegeven via driehoeken), de eerder vermelde Memories, nieuwe side quests en zelfs waardevolle objecten zoals credits. Met deze credits kun je vervolgens in de hangar, na het landen op één van de beschikbare ruimtestations zoals The Enclave, je ruimteschip voorzien van verbeteringen in zowel aanval als defensie: nieuwe wapens, mods en upgrades voor je ruimteschip dus.
Later, na een tempelbezoek, krijg je de mogelijkheid om teleporting te doen via de Rite of the Hunt. Deze blijkt een heel handige speciale kracht, omdat je ermee achter het schild kunt springen van een moeilijker te verslaan ruimteschip. Hierdoor krijg je voor een fractie van een seconde de kans om een geleide raket in de onbeschermde rugzijde te lanceren, met grote schade tot gevolg. Nog efficiëntere krachten die je later verwerft zijn Rite of the Storm (om tijdelijk vijandelijke schilden neer te halen), Rite of the Star (om dodelijke hitte te veroorzaken) en Rite of Control (voor telekinesie). Via side quests en progressie in het hoofdplot kun je al je wapens en Rites verder upgraden, en je kunt hun status raadplegen via het Mastery-menu.
Ook de Forsaken, die je pas na enkele uren spelen zal ontdekken, heeft een aantal speciale vaardigheden in vergelijking met het basisschip waarmee je de game aanvat. De meest noemenswaardige onder deze is Drift Trance, waarmee je tijdens het versnellen heel wendbaar het ruimtetuig kan draaien via een driftbeweging. Om deze move efficiënt te kunnen gebruiken heb ik wel het standaard besturingsschema moeten aanpassen, want de knoppen voor versnellen en driften zaten anders naast elkaar, iets wat in de praktijk nogal onhandig bleek. Ook nadien had ik echter weinig succes bij het proberen toepassen van deze move tijdens de gevechten, waardoor ik deze snel links liet liggen.
De strakke besturing maakt de combat een supervette, bevredigende ervaring.
Voor de rest heeft de besturing in Chorus gelukkig geen onaangename verrassingen te bieden ten opzichte van andere games uit het genre, zeker wanneer je het zoals mij dus met een controller speelt. De linkertrigger geeft je ruimteschip een tijdelijke boost en met de rechtertrigger kun je het geselecteerde wapen afvuren. Hierbij is er keuze tussen Gatling-kogels, laserschoten of raketten, afhankelijk van de te bekampen vijand. De analoge stick links kort indrukken kun je doen voor een aanhoudende thrust (genaamd Sub-Light Drive), waarna het ruimteschip automatisch enorm snel blijft vooruitgaan, ideaal wanneer je tientallen kilometers dient te reizen naar de volgende opdracht. Ja, eigenlijk ben je er zo mee weg, de besturing is heel toegankelijk en werkt erg responsief.
Gevarieerd, supervette combat, een paar irritaties
Het heelal in Chorus is niet echt open world te noemen en de hoofdmissie kent zeker een lineair verloop, maar toch kun én moet je op geregelde tijdstippen aan exploratie en grinding doen. Sommige missies vereisen snelheid of behendigheid en dan komt elke upgrade wel van pas. Alhoewel de game op grafisch vlak niet zo veeleisend is, kun je er prachtige plaatjes schieten, zeker in de Photo Mode. Je kunt echter nooit lang genieten van de indrukwekkende kosmische omgeving, want constant heerst er een gevoel van dreiging. Als je pech hebt, kom je er meerdere groepen piraten na elkaar tegen.
Gelukkig worden deze gevechten telkens op een spannende manier ingeleid, blijven ze telkens uitdagend en maakt de strakke besturing de combat een supervette, bevredigende ervaring. Er zijn heel wat verschillende types vijanden te ontdekken waarbij er telkens een ander wapen of strategie aangewend moet worden om ze efficiënt te kunnen verslaan. Op bepaalde momenten zul je de Forsaken ook even mogen verlaten om met een krachtiger ruimteschip orde op zaken te stellen, zoals het Spirit-class ship, welke standaard turrets aan boord heeft. Een andere leuke vaststelling was dat het echt niet hoeft om elke missie of gevecht aan te vatten, én dat je tijdens bepaalde missies ook de keuze krijgt of je de tegenstander echt wilt afmaken of eerder wil sparen. De variatie waarbij het vechten, het volgen van het verhaal en het verkennen en dingen moeten uitzoeken elkaar telkens afwisselen, maakt dat de game steeds voldoende boeiend blijft.
Om af te sluiten, wil ik naast deze hoofdzakelijk positief klinkende ondertoon toch nog enkele vervelende zaken uit de game meegeven. Als eerste punt van kritiek stoorde ik mij aan de onzichtbare tijdslimiet of actieradius van bepaalde missies. Wanneer je te lang niks uitvoert tijdens een missie of te ver wegvliegt van waar de opdracht moet uitgevoerd worden, krijg je na een korte aftelling het ‘mission failed’-scherm waar je enkel deze missie kan herbeginnen of annuleren. De verschillende uit te voeren opdrachten binnen dezelfde missie worden overigens ook niet tussendoor opgeslagen in je savegame, waardoor je ganse stukken moet overdoen wanneer je de game durft te verlaten tijdens deze missie. Ik miste ook een knop om mijn ruimteschip af te remmen, vooral wanneer ik in de krappe ruimtes binnenin de verschillende tempels moest navigeren, én een knop om mijn afweergeschut automatisch vast te zetten op één welbepaalde vijand.
Conclusie
Chorus lost niet volledig de torenhoge verwachtingen in, maar heeft mij desalniettemin allesbehalve ontgoocheld. De combat is het meest aangename aspect van de ganse game en dat is nu net waar het in een space shooter hoofdzakelijk om draait. Al wordt het verhaal zeker geen Hollywoodklassieker, de donkere dreigende sfeer zit goed, grafisch ziet alles er gelikt uit en de performantie heb ik zelfs niet eens hoeven te bespreken: dit zegt op zich gewoon al genoeg. Ik hoop vooral dat het opslagsysteem nog wat herwerkt wordt, maar eigenlijk is dit nu al een prima game.
Pro
- Variatie
- Supervette combat
- Draait erg vlot
- Mooie plaatjes
Con
- Drift Dance met de Foresaken maakt je vooral driftig
- Opslagsysteem kan vredelievender
- Onzichtbare tijdslimieten of grenzen tijdens bepaalde missies
7
Over
Beschikbaar vanaf
3 december 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Stadia
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Shooter
Ontwikkelaar
- Deep Silver Fishlabs
Uitgever
- Deep Silver
