U2
Ik volg velen hier over U2's eerste platen (heb War, Boy en The Unforgettable FIre beluisterd), sorry maar Bono kweelt hier echt als een gigantische zagevent op, daarnaast kabbelen de nummers vaak repetitief verder en gaan nergens naartoe. Echt interessant kan je dit moeilijk noemen, tenzij je zit te wachten bij de tandarts ofzo. Wat ik wél kan appreciëren uit deze periode zijn sommige gitaareffecten van the Edge, ik vraag me af in hoeverre deze al dan niet vernieuwend waren begin jaren '80...?

Soit, het nummer Saturday Night (Boy) was misschien nog het meest interessante dat ik voorlopig gehoord heb. Nu bezig aan The Joshua Tree en dit klinkt al veeeel beter! Zowel qua songwriting als productie. Hopelijk krijg ik nog wat verrassingen te horen.
 
Ik denk dat wanneer ik meer mijn tijd zou nemen, ik deze muziek wel meer zou appreciëren als ik eerlijk ben. Het 'gekweel' vind ik niet eens zo'n probleem. Het is vooral te veel van hetzelfde op korte tijd voor mij om van te genieten.

Er is imo een zekere diepgang aanwezig, maar bijvoorbeeld een album dat 'War' heet en dat opent met een nummer over iets als Bloody Sunday, mag voor mij toch een stuk rauwer over het geheel.

Na 4 albums op 2 dagen heb ik het wel echt gehad, en dan loop ik eigenlijk nog achter op schema om 16 albums op 7 dagen te luisteren. :p Ik luister nog naar hun Magnum opus (Joshua Tree) en dan beslis ik of ik van elk decennium nog iets opzet.
 
Ja, maar forceren is echt nergens voor nodig, want dat geeft een averechtse werking. Het is niet omdat er een artiest in de spotlights staat, en het trekt je niet zo of het trekt je nog niet helemaal, dat je je al forcerend door die discografie moet werken of iets moet opleggen want dan is de kans groot dat je er een grotere antipathie voor vormt dan dat dat eigenlijk het geval is. Verken het op je gemakje, spreid het desnoods uit over een paar weken of maanden. Voortdurend hetzelfde heeft echt geen zin want dan ga je niet aandachtig teksten zitten ontleden (dat doe ik zelf bij 95% v/d muziek zelfs niet) of niet de sfeer van iets kunnen volledig vatten.

Het is zelfs beter van een bepaald album een paar keer meer te beluisteren om te bekijken of je iets mist, maar ik denk niet dat het echt zin heeft om echt zot veel albums te gaan beluisteren op korte tijd, want dat werkt echt niet. Ik heb dat zelf nog geprobeerd met The Beatles. Het enige wat er gebeurt is het tegenovergestelde, dat hoe meer je luistert van hen, hoe slechter en vreselijker je het begint te vinden, en wellicht omdat je iets oplegt waar je op dat moment totaal geen zin in hebt, dus dat doe ik nu niet meer. Ik probeer ook wat meer regelmatiger albums nog een tweede of derde keer te beluisteren, zeker als ik potentieel bij de eerste luisterbeurt zie of het al graag hoor, maar om nog veel meer details op te merken dan.

Liefde op het eerste gezicht bij muziek ervaar ik niet vaak, zeker niet bij de niet poppy / elektronische genres, het heeft soms wel meerdere luisterbeurten nodig om de complexe lagen in die muziek te gaan ontdekken, én dan pas hoor je hoe goed iets gemaakt is, en beginnen je oren te focussen op allerlei details die voor echt een what the fuck gevoel zorgen bij de grote albums waar de moed en sfeer zo binnenkomt, waar het allemaal als één geheel of één flow overkomt enzovoort. En ik spreek uit ervaring want er zijn artiesten die ik echt op een bepaald moment verschrikkelijk vond die nu tot mijn favorieten behoren, en het is er meer dan één.
 
Daar ben ik het zeker mee eens, op een detail na. Ik kan wel tijdens/na een eerste keer luisteren altijd zeggen of ik het mogelijk na meer luisteren beter ga vinden. Dat gevoel heb ik wel met U2 hoor, en dat bedoelde ik met dat eerste stuk in mijn vorige bericht.

Langs de andere kant ga ik mij echt niet door de 16 albums heen werken, hoeveel tijd ik er ook voor neem. Zelfs van m'n favoriete bands leg ik sommige albums zo goed als nooit meer op na een paar luisterbeurten. De enige uitzonderingen hierop zijn artiesten met een 'kleine' of nog groeiende discografie (pakweg <5 uur aan muziek op LP's en EP's).
 
Ik volg velen hier over U2's eerste platen (heb War, Boy en The Unforgettable FIre beluisterd), sorry maar Bono kweelt hier echt als een gigantische zagevent op, daarnaast kabbelen de nummers vaak repetitief verder en gaan nergens naartoe. Echt interessant kan je dit moeilijk noemen, tenzij je zit te wachten bij de tandarts ofzo. Wat ik wél kan appreciëren uit deze periode zijn sommige gitaareffecten van the Edge, ik vraag me af in hoeverre deze al dan niet vernieuwend waren begin jaren '80...?

Soit, het nummer Saturday Night (Boy) was misschien nog het meest interessante dat ik voorlopig gehoord heb. Nu bezig aan The Joshua Tree en dit klinkt al veeeel beter! Zowel qua songwriting als productie. Hopelijk krijg ik nog wat verrassingen te horen.
Dit filmpje vat dat goed samen:

The edge gebruikt ook vaak de techniek om "tegen zichzelf" te spelen door echo en delay waardoor je een heel volle klank krijgt. Je kan veel negatief over U2 zeggen, maar The Edge is wel een fenomenaal gitarist...
 
Oh, maar ik geloof ook dat het allemaal topmuzikanten zijn hoor (zelfs incl. die kwelende zingende dwerg). Maar dan nog spreekt het mij niet aan, en vind ik het eruit komen als generic drab.
Zo geloof ik ook dat Will.I.AM zijne stiel goed kent, maar dat neemt niet weg dat ik ervan moet kotsen :puke:.
 
Op hun gekende liedjes na, vond ik Mofo van 'Pop' en Bad van 'The Unforgettable Fire' best wel oké.
Te weinig voor zo'n band, maar ze hebben het goed uitgespeeld om succesvol te zijn, dus chapeau voor dat althans.
 
Tot nu toe kan ik zeggen dat mijn oud idee van U2 hetzelfde is gebleven: het is een groep waar ik de best-of album van heb en dat is meer dan genoeg.
 
Spijtig om dit allemaal te lezen.

Ik ben geboren in 1970, en ik heb dus de opkomst van U2 halvelings meegemaakt, geholpen door mijn neef die 10 jaar ouder is, hij gaf me regelmatig zelf opgenomen cassettes van Bands als Simple Minds, The Cure, Siouxie and The Banshees, Bow Wow Wow en U2. Zowat alle albums die ik toen zo gekregen heb, hoor ik nog altijd graag.
Boy en October zaten daar tussen, en ik kan die albums nu 40 jaar later nog altijd letterlijk vanbuiten tot de laatste noot.
De eerste twee platen die ik zelf kocht van U2 waren Under a Blood Red Sky en War, en dat moet ergens in 1983 geweest zijn, en ik heb die letterlijk kapotgespeeld, vooral Under a Blood Red Sky stond toen bijna dagelijks op.
In 1985 heb ik maanden gezeurd, zelfs mijn best gedaan op school ;) en zo braaf mogelijk geweest om met mijn neef mee te mogen naar Werchter waar U2 dat jaar de hoofdact was, dat was mijn aller eerste festival. Ik herinner mij maar twee optredens van Werchter 85, en dat is Depeche Mode en U2, en na Depeche Mode dacht ik dat het onmogelijk was om beter te doen, People are People werd meegezongen door heel de weide en voor mij als 15 jarige was dat een ongelooflijk sterk moment, maar dan kwam U2 op, en die deden wat Depeche Mode met 1 song kon doen, met all hun songs, en dat dan 10 maal sterker en beter. Ik kan niet aan die dag en die momenten terugdenken zonder kippenvel te krijgen. Ik heb honderden optredens gezien in mijn leven, maar dat optreden van U2 is 1 van de allersterkste geweest.
Ik ben zojuist eens gaan kijken wie er die dag nog op werchter speelden, want ik heb daar geen herinneringen meer aan, en blijkbaar zal ik toen de Ramones moeten gezien hebben en Paul Weller Met The Style Council toch ook twee groepen die ik graag hoor, maar spijtig genoeg 0 herinneringen daaraan.
Na Werchter heb ik The unforgettable Fire aangeschaft, en dat was dan mijn nieuwe lievelingsplaat van U2 en nu nog altijd.
Rond 1986 was ik dan veel meer bezig met groepen als Sisters of Mercy, Front 242, Cabaret Voltaire, Poesie Noire, Neon Judgement en New Order/Joy Division en vond ik groepen als U2 en Simple Minds niet meer "stoer" genoeg, ik heb nog The Joshua Tree gekocht, maar ik heb die nooit veel opgezet, dat is geen slechte plaat, maar mijn interesse in U2 was toen al zo goed als over. En bij Rattle and hum ben ik dan compleet afgehaakt.
Maar die eerste 5 studio platen en hun eerste live plaat, die zitten voor altijd in mijn hart.
 
Dit is de eerste van de vier artiesten waarbij ik echt moeite heb om er naar te luisteren, om aandachtig te blijven. Gewoon heel weinig goesting in, het spreekt mij to-taal niet aan.

Geef mij één of andere Greatest Hits en ik zal dat met plezier anderhalf uur beluisteren. Maar hun gewone albums (ook die die hoog aangeschreven staan) kunnen mij niet boeien. Ik probeer, maar het lukt niet :p
 
Dit is de eerste van de vier artiesten waarbij ik echt moeite heb om er naar te luisteren, om aandachtig te blijven. Gewoon heel weinig goesting in, het spreekt mij to-taal niet aan.

Geef mij één of andere Greatest Hits en ik zal dat met plezier anderhalf uur beluisteren. Maar hun gewone albums (ook die die hoog aangeschreven staan) kunnen mij niet boeien. Ik probeer, maar het lukt niet :p
Dat vind ik wel zo bij de meeste bands uit het lijstje. ja, het is tof om zo de evolutie van albums enzo te horen. En in gevallen als Nirvana, lukt dat omdat het er weinig zijn. Maar U2 is zo bvb een band die ijzersterke nummers maken, die ook live met gemak een stadion plat spelen en 100% terecht in het lijstje staan. Maar, buiten hun "best-of" nummers moeten de albums nog opgevuld geraken ook, en daar zitten wel veel "generieke" nummers tussen. niet slecht, maar ook niet super boeiend.

Er zijn écht niet zoveel bands waar de opvulling van albums echt supergoeie nummers zijn. Af en toe zal er eens een uitzondering inzitten, maar daar blijft het toch bij.
 
Dit is de eerste van de vier artiesten waarbij ik echt moeite heb om er naar te luisteren, om aandachtig te blijven. Gewoon heel weinig goesting in, het spreekt mij to-taal niet aan.

Geef mij één of andere Greatest Hits en ik zal dat met plezier anderhalf uur beluisteren. Maar hun gewone albums (ook die die hoog aangeschreven staan) kunnen mij niet boeien. Ik probeer, maar het lukt niet :p

ik heb het opgegeven, ik had gehoopt dat U2 nog onontdekte parels had maar niets bleek minder waar.

Ze zijn een hitmachine met toegegeven verdienstelijke hits en een goeie live reputatie, helaas wist ik dat al en heb ik dus een week voor niets naar hun zéér middelmatige nummers geluisterd.
 
Ik heb hier niets te zoeken in deze threads, en U2 laat me grotendeels koud, maar The Sweetest Thing video heeft me altijd wel weten charmeren.

 
Start Tom Waits maar en laat ons voor eens en altijd onthouden dat Bono een kwelende dwerg is die u lastig valt in u slaap als ge in u vingers snijdt op ne zondag ( want dat is waar sunday bloody sunday echt over gaat)
 
  • Leuk
Waarderingen: Lint
Tot nu toe, heb ik enkel bij de beatles, verder dan 1 album geraakt.
Ook alleen daar mijn mening over gegeven omdat ik van de anderen geen groot genoeg sample size had.

Maar U2 steekt mij het meeste tegen en ben er zelfs niet aan begonnen...
:shutup:
 
Terug
Bovenaan