Ik wou na mezelf te registreren voor het album van de week-concept ook actief inpikken bij de classic artists ... totdat ik zag voor wie Kid_C een thread had gemaakt deze week. Zeker geen probleem met naar poppoppemietjes te luisteren, maar ik vind wel dat ze dan wat meer goede hits moeten hebben en er moeten uitzien alsof ik een liter van hun vuil badwater wil drinken. Dat was niet het geval dus de badkuip aan mij voorbij laten gaan en in plaats daarvan ingehaakt bij Nirvana aangezien dat losjes gerelateerd is aan mijn toekomstige albumkeuzepost waar ik al aan begonnen was.
Ik had die boys hun drie albums ook niet echt beluisterd toen het hun week was had omdat ik dat vroeger echt wel genoeg gedaan heb. Maar dus toch even de moeite gedaan om het geheugen op te frissen en door hun drie studioplaten te gaan om zo mijn duit in het zakje te doen. Nirvana was een groot deel van mijn jeugd, het lange blonde haar en dat type muziek naspelen inbegrepen, dus we kunnen hier toch wel van een fan spreken. Omdat ik Lint op zich maar vooral zijn uitgebreide posts heel cool vind om te lezen, zal ik zijn aanpak gewoon schaamteloos imiteren:
Bleach
- Top:
- School! (Ik verkies de snellere versies die ze altijd live speelden, maar zelfs bij het tragere chorus op plaat komen die drums nog steeds binnen. En vooral: Is .. is dat een .. solo? Nu ja, poging tot solo laten we zeggen, maar wel een meesterwerk voor Cobain, hier komt ie nooit meer in de buurt van.), Downer (dat tweede chrous of hoe moet ik het noemen: “Somebody says that they're not much like I am I know I can” vind ik top)
- Goed:
- Scoff, Paper Cuts, Swap Meet, Sifting, About A Girl, Floyd
- OK maar ook zeker te skippen op een andere dag:
- Blew, Love Buzz, Negative Creep, Mr Moustache, Big Cheese
Nevermind
- Top:
- Smells Like Teen Spirit, Endless Nameless
- Goed:
- Lithium, Territorial Pissings, Lounge Act (baslijntje), On A Plain, Something In The Way
- OK maar al randje van liefst skippen eigenlijk:
- In Bloom (generisch), Come As You Are (vreselijk onderwatergeluid), Breed (dat geluid van die bas, Jezus), Polly (over de elektrische versie wil ik zelfs niet beginnen), Drain You (gezaag), Stay Away (meh)
In Utero
- Top:
- Serve The Servants, Heart-Shaped Box, Francess Farmer (“She'll come back as fire to burn all the liars leave a blanket of ash on the ground”) Very Ape, Milk it (ik moet altijd aan Bleach op In Utero denken hierbij), Radio Friendly Unit Shifter, Tourette's
- OK maar ook zeker te skippen op een andere dag:
- Rape me, Dumb, Pennyroyal Tea, All Apologies
- Skippen:
- Scentless apprentice! Dat is iets waar Grohl zich al kwam moeien en het is eraan te horen. Ik weet dat Cobain dat zogezegd goed vond dat dat gebeurde, maar ik moet er tgenwoordig nog weinig van weten.
Bleach vind ik Nirvana’s beste album. Niet echt qua nummers allicht want die zijn objectief een pak beter op In Utero, maar alles piept en kraakt daar gelukkig nog wel, en dat is toch hoe ik mij Nirvana herinner. Misschien omdat ik in die jeugdjaren meer live video’s (toen ge nog .wmv moest uitwisselen in plaats van Youtubelinks aan te klikken) en bootlegs van hun optredens bekeek en beluisterde dan de eigenlijke platen. Langs de andere kant vond Cobain wel dat Nirvana hoorde te klinken zoals op In Utero, dus wie ben ik om dat tegen te spreken? Dingen als You Know You're Right zijn wel Nirvana maar véél te gepolijst, dan zet ik veel liever Curmudgeon of Even In His Youth op. Ik weet niet of Chad Channing die beat van Smells Like Teen Spirits chorus had kunnen bedenken, hoewel die baspedalen wel goed gaan op Bleach, maar vind hem dus op Bleach zeker bij Nirvana passen. Zonde voor hem!
Conclusie is dat ik het allemaal een pakje minder vind dan dat ik dat pakweg vijftien jaar terug deed, maar nog altijd wel plezant.
En verder, ja, het is hier één of twee keer gepost maar wat een beperkte gitarist was Cobain toch. Ik heb het dan niet specifiek over de laagste powerakkoorden met de duim pakken of die gefaalde pogingen tot solo's waarbij het vaak eindigt bij stuntelig de zanglijn overnemen, maar eerder dat gevoel dat me vaak bekroop dat ge hoort dat ie tegen zijn limiet qua spelen aanzit, ondanks de simpele songs. Hoe dat die mens elke keer weer in de top tien of zo van "beste gitaristen" op bijvoorbeeld Studio Brussel staat: Geen. Flauw. Idee. Wat een figuur als frontman, dat wel. En ondanks die beperking nog aardig wat catchy nummers eruitgeperst!
Misschien heeft dit te maken met persoonlijke smaak, want de stoner/sludge riffs op dat album liggen mij net iets beter dan de rest van hun oeuvre. Unplugged en Nevermind staan vervolgens op gelijke hoogte, en In Utero vind ik eerlijk gezegd ietwat zwakker omwille van het feit dat er duidelijke recycling optreedt in de riffs en melodieën. Alhoewel er ook tegelijkertijd een nieuwe, interessante richting werd uitgeslagen in sommige nummers waar we jammer genoeg nooit het vervolg op zullen horen.
.
