Avondland
Well-known member
Paasmaandag ... eigenlijk was het vandaag wel dé ideale dag geweest om gezamenlijk te genieten van een passie van Bach. Christus' lijdensverhaal zal ongetwijfeld vele brave zieltjes hebben geroerd op dit forum vorige zomer. De Johannespassie ... was eerlijk gezegd geen contender. Ik twijfelde nog om een iconische neofolkplaat naar voor te brengen ... maar dat is voor een volgende keer.
In plaats van 3 uur in hemelse kringen bij Beatrice Portinari hoop ik jullie reeds gelouterde zieltjes op ditmaal op een half uur tijd nice and crispy te roosteren tot ze zwartgeblakerd zijn. Ge gaat wat tijd in het vagevuur moeten doorbrengen door dit te beluisteren op de Heilige Dag des Heeren, want Hij is waarlijk verrezen en is niet gediend met dit soort profane en blasfemische zwartketterij. Het is véél gaze, het is nogal black, het is wat post, behoorlijk psych en garage en er is bovenal een onmiskenbare atmosfeer aanwezig op dit album. Cosmic blackdronepostgaze. Een soundscape als het ware dat als een Leidmotiv wordt doorgetrokken in het ganse album alsof het een stuksken merg betreft in een vetrijke maaltijdsoep. Hartig, verrijkend, onmisbaar en karakteriserend. Het is dat wat me heeft bewogen om dit album naar voor te schuiven: ik had er een klik mee, vanaf die eerste seconde warme, donkere wall of fuzz mijn gehoorte trof en me in een soort verliefdheid bracht voor de warme klank van dit album. Van begin tot einde heeft deze plaat iets dat me doet hunkeren naar een oerbos, existentiële eenzaamheid en onaardse schoonheid. Ik ben dan ook een weemoedige en melancholische mens en daar past dit album wonderwel bij.
Ik presenteer u Viimeinen Juoksu!
(thans niet op Spotify, want kvlt)
Het zéér vruchtbare Circle of Ouroborus, geesteskind van literatuurleerkracht Antti Klemi, komt uit Tampere, Finland en heeft een uit de kluiten gewassen discografie bijeen getokkeld. De kwaliteit is soms nogal kwakkel en soms ronduit geniaal. Ik kan bijvoorbeeld maar moeilijk wennen aan de ronduit bevreemdende akoestische platen. Maar dan heb je pareltjes zoals Viimeinen Juoksu die me midscheeps treffen. De machtige, lo-fi en überkoude split met Cosmic Church uit 2013 is nog een favoriet van mij. In de lijn van dit album is het recentere Aavikon Varjo (2022) of Kiromantia (2021) ook wel aan te raden. En Alttarimyllyt uit 2015 is ook right up to my alley. Wat een plaat!
Lyrics hier te vinden, maar tenzij jullie Fins kunnen is het aan te raden om dit even via Deepl te halen om er iets van te begrijpen. Verbittering, eenzaamheid, desolaatheid ... maar toch geeft het album me een warm balsemend gevoel. Elk nummer deelt dus, zoals ik suggereerde, een DNA dat het hele album kenmerkt: die warme fuzz en een typerend geluid, maar telkens vanuit een ander perspectief. Soms upbeat, dan weer doom and gloom. Altijd met melancholie en weemoed doordrenkt.
Deze review dekt de lading wel verder en wijst u op een aantal interessante passages in het album. Luister vooral zelf, want elk nummer heeft iets interessants om te ontdekken.
Ik zou zeggen: legt u neer met een koptelefoon en misschien een lichte alcoholisch intoxicatie of paddo's om dit bedwelmende album met tonnen sfeer te combineren met een drempelverlagende en bewustzijnsverruimende mentale ingesteldheid. Als ge uw intoxicatiefix kunt krijgen met groene thee en gemberkoekjes gaat dat natuurlijk ook. You do you. En kunt ge eens wat verder duiken in die bevreemdende discograpie van CoO.
In plaats van 3 uur in hemelse kringen bij Beatrice Portinari hoop ik jullie reeds gelouterde zieltjes op ditmaal op een half uur tijd nice and crispy te roosteren tot ze zwartgeblakerd zijn. Ge gaat wat tijd in het vagevuur moeten doorbrengen door dit te beluisteren op de Heilige Dag des Heeren, want Hij is waarlijk verrezen en is niet gediend met dit soort profane en blasfemische zwartketterij. Het is véél gaze, het is nogal black, het is wat post, behoorlijk psych en garage en er is bovenal een onmiskenbare atmosfeer aanwezig op dit album. Cosmic blackdronepostgaze. Een soundscape als het ware dat als een Leidmotiv wordt doorgetrokken in het ganse album alsof het een stuksken merg betreft in een vetrijke maaltijdsoep. Hartig, verrijkend, onmisbaar en karakteriserend. Het is dat wat me heeft bewogen om dit album naar voor te schuiven: ik had er een klik mee, vanaf die eerste seconde warme, donkere wall of fuzz mijn gehoorte trof en me in een soort verliefdheid bracht voor de warme klank van dit album. Van begin tot einde heeft deze plaat iets dat me doet hunkeren naar een oerbos, existentiële eenzaamheid en onaardse schoonheid. Ik ben dan ook een weemoedige en melancholische mens en daar past dit album wonderwel bij.
Ik presenteer u Viimeinen Juoksu!
Het zéér vruchtbare Circle of Ouroborus, geesteskind van literatuurleerkracht Antti Klemi, komt uit Tampere, Finland en heeft een uit de kluiten gewassen discografie bijeen getokkeld. De kwaliteit is soms nogal kwakkel en soms ronduit geniaal. Ik kan bijvoorbeeld maar moeilijk wennen aan de ronduit bevreemdende akoestische platen. Maar dan heb je pareltjes zoals Viimeinen Juoksu die me midscheeps treffen. De machtige, lo-fi en überkoude split met Cosmic Church uit 2013 is nog een favoriet van mij. In de lijn van dit album is het recentere Aavikon Varjo (2022) of Kiromantia (2021) ook wel aan te raden. En Alttarimyllyt uit 2015 is ook right up to my alley. Wat een plaat!
Lyrics hier te vinden, maar tenzij jullie Fins kunnen is het aan te raden om dit even via Deepl te halen om er iets van te begrijpen. Verbittering, eenzaamheid, desolaatheid ... maar toch geeft het album me een warm balsemend gevoel. Elk nummer deelt dus, zoals ik suggereerde, een DNA dat het hele album kenmerkt: die warme fuzz en een typerend geluid, maar telkens vanuit een ander perspectief. Soms upbeat, dan weer doom and gloom. Altijd met melancholie en weemoed doordrenkt.
Deze review dekt de lading wel verder en wijst u op een aantal interessante passages in het album. Luister vooral zelf, want elk nummer heeft iets interessants om te ontdekken.
In a fair and just universe that exists parallel to ours, this Finnish duo would be hailed as one of the most remarkable success stories in metal and rock generally for having forged a singular path through the depressive grey zones where post-punk, post-rock, post-blues, black metal and folk meet and mingle, developing a style of music that confounds its fans by jumping abruptly from metal and rock to pure acoustic and folk and back again from one album to the next, yet always maintaining an off-beat edge and an outsider attitude no matter what musical detours it takes. Circle of Ouroborus has consistently been prolific as well, for an outsider group, and astonishingly "Viimeinen Juoksu" is the band's 18th full-length recording since its first album "Shores" came out in 2006. Not surprisingly for a band that has released so many varied recordings over the past 15 years, Circle of Ouroborus' offerings haven't always been consistent in quality to the extent that some albums have seemed to sleepwalk their way through sometimes muddy and inaccessible production jobs; but this recent release on Greek-based underground label His Wounds - the band has patronised quite a few obscure labels over its career! - sees CoO with a clean and clear if still dark and depressive sound, and back at the coalface where black metal meets blackened rock'n'roll.
After an instrumental black-gaze / noise introduction, unmistakably desolate in mood, the album proper begins with "Alaston teitoisuus" ("Naked awareness") where the style of the music that will characterise this and the next six songs is established: melancholy black-gaze post-rock at once blurry and clear thanks to background tremolo guitar noise and clean-toned lead guitar melodies going at once paralleled by two sets of vocals, one set typically harsh BM and the other clear but both being equally shouty and seeming to come in part from an occult spirit world. This has always been CoO's signature both musically and lyrically: being very much of the contemporary post-industrial world in decline, with its loss of hope in the institutions and ideologies that were supposed to lead us all into happiness and prosperity, and the consequent existential bleakness that has replaced that utopian vision; and at the same time existing outside that world with a foot in a parallel occult universe where the truth resides but turns out to be more complicated and unknowable than we with our limited senses realise. The music and melodies are familiar, the songs fit into the usual song composition conventions, and some tracks boast good hooky tunes - and yet there is something intangible and distant about them, as if at any moment they might instantly dissolve into white noise static.
All tracks are good and while they may sound similar because they all share in the same musical style fusion, some stand-out tracks are "Varjonhauta" for its urgency, "Auringon Portti" for drama, bleakness of mood and the despondent music, and the slightly doomy "Raunioita ja Oksanlehvia". The title track is a complex beast in its mix of backs-to-the-wall defiance and hopelessness. Obviously Finnish speakers will get more value out of the music and the lyrics, and how these might or might not complement each other, than the rest of us but even those who don't know Finnish can't fail to be affected by the intense emotion and the mix of aggression and despair, often in the same songs.
After all these years and more, the Circle of Ouroborus guys can still spring surprises on their followers who think they know everything the band has done and will do. At the same time this release is (unexpectedly perhaps) a highly accessible one with a fairly clear sound and pop-catchy garage punk tunes, and might capture more than just a few new fans.
After an instrumental black-gaze / noise introduction, unmistakably desolate in mood, the album proper begins with "Alaston teitoisuus" ("Naked awareness") where the style of the music that will characterise this and the next six songs is established: melancholy black-gaze post-rock at once blurry and clear thanks to background tremolo guitar noise and clean-toned lead guitar melodies going at once paralleled by two sets of vocals, one set typically harsh BM and the other clear but both being equally shouty and seeming to come in part from an occult spirit world. This has always been CoO's signature both musically and lyrically: being very much of the contemporary post-industrial world in decline, with its loss of hope in the institutions and ideologies that were supposed to lead us all into happiness and prosperity, and the consequent existential bleakness that has replaced that utopian vision; and at the same time existing outside that world with a foot in a parallel occult universe where the truth resides but turns out to be more complicated and unknowable than we with our limited senses realise. The music and melodies are familiar, the songs fit into the usual song composition conventions, and some tracks boast good hooky tunes - and yet there is something intangible and distant about them, as if at any moment they might instantly dissolve into white noise static.
All tracks are good and while they may sound similar because they all share in the same musical style fusion, some stand-out tracks are "Varjonhauta" for its urgency, "Auringon Portti" for drama, bleakness of mood and the despondent music, and the slightly doomy "Raunioita ja Oksanlehvia". The title track is a complex beast in its mix of backs-to-the-wall defiance and hopelessness. Obviously Finnish speakers will get more value out of the music and the lyrics, and how these might or might not complement each other, than the rest of us but even those who don't know Finnish can't fail to be affected by the intense emotion and the mix of aggression and despair, often in the same songs.
After all these years and more, the Circle of Ouroborus guys can still spring surprises on their followers who think they know everything the band has done and will do. At the same time this release is (unexpectedly perhaps) a highly accessible one with a fairly clear sound and pop-catchy garage punk tunes, and might capture more than just a few new fans.
Ik zou zeggen: legt u neer met een koptelefoon en misschien een lichte alcoholisch intoxicatie of paddo's om dit bedwelmende album met tonnen sfeer te combineren met een drempelverlagende en bewustzijnsverruimende mentale ingesteldheid. Als ge uw intoxicatiefix kunt krijgen met groene thee en gemberkoekjes gaat dat natuurlijk ook. You do you. En kunt ge eens wat verder duiken in die bevreemdende discograpie van CoO.
Vooral de vocals vond ik verschrikkelijk. 
.
