Eindelijk alle albums erdoor gejaagd van deze kerel.
Zijn beginperiode (eerste vier albums) is top.
Small Change: 9/10. Ik herinner me vooral het openingsnummer dat hemels goed is. 'Pasties and a G-string' mocht er meer dan wezen.
Foreign Affairs: 7.5/10. 'Potters Field' als persoonlijke uitblinker.
Blue Valentine: 8/10.
Van de twee albums daarna blijven 'On the Nickel', 'Mr. Siegal', 'In the Neighbourhood' en '16 Shells' bij.
Rain Dogs: 10/10, maar een lagere 10 dan 'Closing Time'.
Franks Wild Years: Herkenningspunt plots halverwege met 'Way Down in the Hole' (The Wire S2, intronummer).
Bone Machine: 8.7/10. 'Black Wings' zou zo passen in Western-film.
The Black Rider: de non-verbal nummers zijn best aangenaam. 'Oily Night' deed me denken aan de soundtrack van 'There will be Blood'.
Mule Variations: Klikte niet echt. 7/10.
Alice: 8/10.
Blood Money: 7.5/10. 'A Good man is hard to find'
.
Real Gone: 8.5/10. Mijn favoriete album van zijn latere periode.
Bad as Me: 7.5/10.
Conclusie: Ik zou Dutroux en soortgelijken persoonlijk uitleveren aan kannibalistische stammen om de rauwe stem van Waits te bemachtigen.