Komedie

We zitten ondertussen ruimschoots op het punt dat je ofwel mee bent met de stijl van Wes Anderson, of niet. De grappige YouTube-filmpjes waarin bekende blockbusters als Harry Potter door A.I. herwerkt werden als projecten van Anderson, komen dan ook niet uit de lucht vallen. De Amerikaan heeft de voorbije 25 jaar dan ook een duidelijke audiovisuele stijl ontwikkeld waar menig filmfan van begint te zwijmelen, maar bij velen ook de nodige aversie oproept. Hoe je het echter ook draait of keert, de man heeft duidelijk zijn eigen niche gevonden in Hollywood en maakt dan ook films die je enkel kan omschrijven als ‘Wes Anderson’. Met Asteroid City krijgen zowel de fans als critici dan ook meteen wat ze verwachten van de cineast en dat is een modern filmisch sprookje over een toneelstuk in een tv-show. Heeft Wes Anderson met Asteroid City zijn eigenzinnige versie van Inception gemaakt en zo de realiteit van die ludiek bedoelde filmpjes ingehaald? We reizen in elk geval maar wat graag af...

Op doktersadvies al je voormalige seksuele partners contacteren en hen overtuigen dat ze nog één keer de liefde met je willen bedrijven; het is een krankzinnig idee, maar de enige oplossing voor Rémy en Sandra om zwanger te geraken. Ze lijden aan “het syndroom van vroegere liefdes”, een psychische aandoening die voor een blokkade zorgt. Hoewel iedereen zijn eigen ideeën over relaties heeft, betwijfel ik of veel koppels bereid zouden zijn om deze omstreden behandeling te ondergaan.

Persoonlijk zie ik Nicolas Cage graag bezig, al hebben zijn verjongingsoperaties hem geen goed gedaan. Toen ik de eerste trailer van Renfield te zien kreeg, was ik alleszins enthousiast. Ik heb het wel voor films die zichzelf niet al te serieus nemen en de trailer maakte duidelijk dat Renfield van regisseur Chris McKay ook aan dat lijstje toegevoegd kan worden. Ik kreeg de film niet in de cinema te zien, maar sinds kort is Renfield wel beschikbaar op blu-ray. Het is met dat schijfje dat ik nu aan de slag ging.

Velen van ons hebben wel een plekje in onze jeugd voor Barbie weggelegd. Of ze nu in een coole pastelgekleurde sportwagen door de gangen scheurde met haar beste vriendinnen, ze een onflatterende knipbeurt moest verduren, of (in mijn geval) het hoofdpersonage speelde in de kortfilms van een kind dat nog geen echte acteurs kon betalen. En dan hebben we het nog niet over de vele Barbie-animatiefilms gehad, die varieerden van pseudo-klassiekers (zoals De Prinses en de Bedelaar) tot slaapwekkende stinkers (zoals De Prinses en de Popster). Mattels slanke poppen hebben onmismakelijk een culturele voetafdruk achtergelaten. Maar inspireerde Barbie meisjes over de decennia heen om in zichzelf te geloven, of leidde Barbie enkel naar een extremer schoonheidsideaal voor meisjes die zich door haar nog minder goed in hun vel voelden? Met dit zelfbewust sprookje pakt producent Mattel deze problematiek frontaal aan.

Lachen is vaak de meest effectieve manier om mensen te bereiken, komedies blijven dan ook hun aantrekkingskracht behouden. In No Hard Feelings wordt het publiek verleid met in de hoofdrol Jennifer Lawrence, die hiermee haar komediedebuut maakt. In de film speelt ze Maddie, een jonge vrouw die wanhopig op zoek is naar werk. Bij toeval stuit ze op een opmerkelijke advertentie op Craigslist, waarin ouders een jonge vrouw zoeken die hun introverte negentienjarige zoon kan helpen "ervaring op te doen" voordat hij naar de universiteit gaat.

Als je partner overlijdt, is dit een verlies waarmee je elke dag opnieuw geconfronteerd wordt. Het kan daarom een waardevol idee zijn om een gelofte af te leggen, zodat wanneer je overmand wordt door verdriet, je toch een doel vindt om te verwezenlijken. Een laatste eerbetoon aan je partner. Germain en Lise maken een dergelijke belofte: degene die achterblijft, voltooit datgene waar de ander aan begonnen was. Wanneer Lise sterft, heeft Germain geen andere keuze dan haar plaats in te nemen in een dansvoorstelling.

Familiekomedies kunnen grappig zijn, net vanwege de vele clichés. De misverstanden, ongelukken en bemoeienissen gebeuren vooral wanneer de familie uit hun vertrouwde omgeving wordt gehaald, waardoor een vakantie of reünie een erg populaire setting is voor dit genre. About My Father heeft alvast een klassiek script waarin een conflict tussen een vader en zijn zoon centraal staat, maar zit de humor ook goed?

Naar mama morgen, met het vliegtuig. Neen, niet voor Moederdag, maar om haar te steunen op de sterfdag van haar geliefde man (en jouw mysterieuze vader). Hopelijk word je 's nachts niet wakker gehouden door een ambetante buurman. Hopelijk worden je sleutels en valies niet gestolen, waardoor je niet op tijd bij mama geraakt. Hopelijk wordt ze niet boos. Hopelijk sterft ze geen afgrijselijke dood in haar diepe teleurstelling dat je er nog niet bent. Hopelijk niet.

“I don’t drink blood, and last time I looked in the mirror I had a reflection.” Nicolas Cage zei het tijdens een interview met David Letterman in de Late Show wanneer hij een foto te zien kreeg van een man uit 1860 die als twee druppels water op Nicolas trok. Conclusie: Nicolas Cage is geen vampier die de tand des tijds overleefd heeft. Of dat was hij toch niet ten tijde van het interview. Nu hij de rol van Graaf Dracula op zich neemt in, kan zijn statement in twijfel getrokken worden, want aan bloed en vampirisme is er alleszins geen te kort in Renfield, de nieuwste komische horrorfilm.

Als er één groep superhelden is die de meest hechte groep vormt als beschermers van het universum, dan zijn het deze Guardians of the Galaxy wel. Een team dat geleid wordt door niemand minder dan Star-Lord, deinst voor niets of niemand terug en heeft sinds de eerste film in 2014 meerdere Marvel-fans hun harten veroverd. Het is ondertussen al de derde film in het rijtje en zoals velen weten is het ook de laatste. Doet deze afsluiter Marvel en het Guardians of the Galaxy-wereldje alle eer aan? Dat kom je hieronder te weten!

De Spaanse regisseur Álex de la Iglesia moet zowat de tegenpool zijn van Pedro Almodóvar. Terwijl die laatste voornamelijk kunstzinnige films maakt, zijn de films van de la Iglesia puur entertainment, genrefilms met al dan niet een vleugje maatschappijkritiek erover. Het is niet verwonderlijk dat hij dus een graag geziene gast is op het Brussels International Fantastic Film Festival. Ook dit jaar stond zijn nieuwste film Four’s a Crowd (El cuarto pasajero) op het programma van het festival.

De asiel- en migratiecrisis: al jaren hoor en zie je niets anders in de media. Ook vandaag is het onderwerp brandend actueel en heeft het vooral een negatieve connotatie gekregen. Met Limbo wordt de asielcrisis vanuit een ander standpunt benaderd, namelijk het standpunt van de asielzoeker zelf. Sharrock deed heel wat onderzoek vooraleer hij met deze film aan de slag ging: hij raadpleegde films, documentaires, boeken, krantenartikelen, academisch onderzoek, organisaties en asielzoekers zelf. Er kwam dus heel wat voorbereidingswerk aan deze film te pas, maar zie je dit ook weerspiegeld in de film zelf?