Velen van ons hebben wel een plekje in onze herinneringen voor Barbie weggelegd. Of ze nu in een coole pastelgekleurde sportwagen door de gangen scheurde met haar beste vriendinnen, ze een onflatterende knipbeurt moest verduren, of (in mijn geval) het hoofdpersonage speelde in de kortfilms van een kind dat nog geen echte acteurs kon betalen. En dan hebben we het nog niet over de vele Barbie-animatiefilms gehad, die varieerden van pseudo-klassiekers (zoals De Prinses en de Bedelaar) tot slaapwekkende stinkers (zoals De Prinses en de Popster). Mattels slanke poppen hebben onmismakelijk een culturele voetafdruk achtergelaten. Maar inspireerde Barbie meisjes over de decennia heen om in zichzelf te geloven, of leidde Barbie enkel naar een extremer schoonheidsideaal voor meisjes die zich door haar nog minder goed in hun vel voelden? Met dit zelfbewust sprookje pakt producent Mattel deze problematiek frontaal aan.
Mattel oogt al jaren op een live action-Barbiefilm, maar heeft tot nu steeds pech gehad. Zo was het plan in 2017 nog dat Amy Schumer het script zou schrijven en de titelrol zou bekleden. Wegens "creatieve verschillen" verliet Schumer het project, waarna het uiteindelijk werd overgeleverd aan Greta Gerwig. Zij heeft naast het acteren in mumblecore-drama's en de films van haar man Noah Baumbach (Frances Ha, White Noise), de laatste jaren de films Ladybird (2017) en Little Women (2019) geregisseerd, die beide in de prijzen vielen. Voor het script van Barbie werkte ze samen met Baumbach, waarna Gerwig het wiel overnam als regisseur. Ze is er alleszins in geslaagd haar eigen stempel op de iconische poppenfranchise te zetten, want een existentiële satire van dit niveau had waarschijnlijk niemand voor ogen voordat de eerste trailers binnenkwamen. Voor mensen die niet genoeg krijgen van het werk van Gerwig, is trouwens net aangekondigd dat zij de nieuwe verfilmingen van de Narnia-reeks voor Netflix zal regisseren. Maar zo bont als in Barbie kan ze het nooit maken. Of je er nu met een roze gewaad heengaat om enkel Barbie te zien, of het contrast van hedendaagse kunst wil beleven door je aan een Barbenheimer-bezichtiging te wagen, komt Barbie vandaag uit in de Belgische bioscopen.
Dat twee enorm getalenteerde schrijvers voor dit script verantwoordelijk zijn, is duidelijk: Barbie's verhaal, dialoog en presentatie zijn gewoon to die for. Al zitten er ook heel wat effectieve emotionele momenten in, schijnt de film het hardst met zijn onontkomelijke, diverse en alsmaar rake humor. Zij het fysieke komedie, gekke woordspelingen, absurd gedrag, of de lekker overte (maar daarom niet minder rake) satire, Gerwig ambieerde om zalen zo luid mogelijk te doen brullen en she brought it. Barbie zit dan ook barstensvol onvergetelijke laugh-out-loud quotes die de herbekijkpartijtjes die er in de komende decennia aan zitten te komen, levendig zullen houden. En wees maar zeker dat Barbie een klassieker wordt. Deze combinatie van feelgoodkomedie, existentiële satire, absurde fantasie met een brede aantrekkingskracht naar elke bevolkingsgroep die je je maar kan bedenken, is ongeëvenaard, buiten Shrek dan. Ik kan me naast de meest fervente snobs en de trollen die zich graag op 4chan vertoeven oprecht weinig mensen bedenken die dit geen heerlijke, verfrissende film zullen vinden.
Wel lijdt de film wat onder repetitie en momenten waar dezelfde grap gewoon wat te lang doorgaat. Vooral in de derde akte, die de climax opbouwt en neerzet, had er toch heel wat geschrapt mogen worden. Al had ik het script in dat stuk dus graag wat strakker gezien, blijft het geheel gewoon Barbielicious. Dat heeft trouwens veel te maken met de geniale praktische aspecten. Sets, kostuums en rekwisieten zijn volledig over-the-top ontworpen en gekleurd, met ook aandacht naar echte historische huizen, accessoires en outfits van barbiepoppen doorheen de jaren. Gerwig verstaat dat het niet de bedoeling is om de meest indrukwekkende effecten, actiescènes of montages te leveren, maar diegenen die het meest passen bij de soul van Barbie. Dus werd er schaamteloos gekozen voor heerlijk afgrijselijke visuele effecten en afgezaagde cameratechnieken. Niet enkel de rekwisieten zelf, maar ook het gebrek aan rekwisieten is soms een geinigheid, zoals hoe Barbie doucht en drinkt zonder water. Dat getuigt van toegewijde directie van Gerwig, die zichzelf nog maar eens bewijst in een volledig ander genre dan we van haar gewoon zijn.
Barbie gaat niet enkel om een pop en dat is best overt duidelijk: net zoals alle andere aspecten is Barbie niet subtiel met diens thematiek en berichtgeving. Barbie zet het casual seksisme tegen vrouwen in de meeste films (en de maatschappij in het algemeen) in de verf door in Barbie's omgekeerde wereld de mannen (alle Kens én Allen) de rol van leeghoofdige accessoire te geven. Na altijd verteld te worden dat de Barbiepop alle gelijkheidsproblemen in de wereld heeft opgelost, is de echte wereld en de constante dreiging van seksueel geweld een schok voor Barbie. Aan de andere kant wordt Ken, die zijn hele leven in de schaduw van Barbie heeft gestaan, juist opgefleurd door het patriarchaat die hij rondom zich ziet in het echte California. Toxic masculinity wordt zo aangepakt, maar ook toxic positivity en rainbow capitalism passeren de revue. Zo steekt de film de draak met Mattel, het bedrijf dat Barbies verkoopt (en deze film co-produceert) en stelt het in vraag wat de echte nalatenschap van deze alomtegenwoordige poppen nu is. Al brengt de film zeker goede punten op tegen Mattel, moet ik ze toch bedanken voor het leveren van de meest meegaande acteurs dat een jonge regisseur om kan wensen; en voor het waarmaken van deze bedwelmend frisse fantasiekomedie.
Mattel oogt al jaren op een live action-Barbiefilm, maar heeft tot nu steeds pech gehad. Zo was het plan in 2017 nog dat Amy Schumer het script zou schrijven en de titelrol zou bekleden. Wegens "creatieve verschillen" verliet Schumer het project, waarna het uiteindelijk werd overgeleverd aan Greta Gerwig. Zij heeft naast het acteren in mumblecore-drama's en de films van haar man Noah Baumbach (Frances Ha, White Noise), de laatste jaren de films Ladybird (2017) en Little Women (2019) geregisseerd, die beide in de prijzen vielen. Voor het script van Barbie werkte ze samen met Baumbach, waarna Gerwig het wiel overnam als regisseur. Ze is er alleszins in geslaagd haar eigen stempel op de iconische poppenfranchise te zetten, want een existentiële satire van dit niveau had waarschijnlijk niemand voor ogen voordat de eerste trailers binnenkwamen. Voor mensen die niet genoeg krijgen van het werk van Gerwig, is trouwens net aangekondigd dat zij de nieuwe verfilmingen van de Narnia-reeks voor Netflix zal regisseren. Maar zo bont als in Barbie kan ze het nooit maken. Of je er nu met een roze gewaad heengaat om enkel Barbie te zien, of het contrast van hedendaagse kunst wil beleven door je aan een Barbenheimer-bezichtiging te wagen, komt Barbie vandaag uit in de Belgische bioscopen.
Hi Barbie!
Ooit verscheen uit het niets de Barbiepop, die de speelwereld van kleine meisjes voor eeuwig zou veranderen, legt verteller Helen Mirren uit. Sindsdien bestaat er een wereld die de realiteit spiegelt, de wereld des Barbies. Daar woont elke Barbie met haar perfect huis, haar perfect haar, haar perfecte feestjes, haar perfecte outfit, haar perfecte carrière en haar perfecte Ken. De eerste barbiepop aller tijden, Stereotypische Barbie (Margot Robbie) realiseert op een dag dat haar iets dwars zit aan dit perfecte leven. Ineens begint ze na te denken over de dood en - hap maar al naar adem - op haar hielen te wandelen! Gekke Barbie (Kate McKinnon) legt uit dat dit betekent dat er in de echte wereld een meisje deze gevoelens op haar Barbiepop projecteert. Vastberaden om de glans en schijn van haar perfecte leventje terug te winnen, gaat Barbie op een interdimensionaal avontuur naar de echte wereld, maar die is allesbehalve wat ze verwacht had ... Oh, en haar vriendje Ken (Ryan Gosling) komt ook mee.Dat twee enorm getalenteerde schrijvers voor dit script verantwoordelijk zijn, is duidelijk: Barbie's verhaal, dialoog en presentatie zijn gewoon to die for. Al zitten er ook heel wat effectieve emotionele momenten in, schijnt de film het hardst met zijn onontkomelijke, diverse en alsmaar rake humor. Zij het fysieke komedie, gekke woordspelingen, absurd gedrag, of de lekker overte (maar daarom niet minder rake) satire, Gerwig ambieerde om zalen zo luid mogelijk te doen brullen en she brought it. Barbie zit dan ook barstensvol onvergetelijke laugh-out-loud quotes die de herbekijkpartijtjes die er in de komende decennia aan zitten te komen, levendig zullen houden. En wees maar zeker dat Barbie een klassieker wordt. Deze combinatie van feelgoodkomedie, existentiële satire, absurde fantasie met een brede aantrekkingskracht naar elke bevolkingsgroep die je je maar kan bedenken, is ongeëvenaard, buiten Shrek dan. Ik kan me naast de meest fervente snobs en de trollen die zich graag op 4chan vertoeven oprecht weinig mensen bedenken die dit geen heerlijke, verfrissende film zullen vinden.
Wel lijdt de film wat onder repetitie en momenten waar dezelfde grap gewoon wat te lang doorgaat. Vooral in de derde akte, die de climax opbouwt en neerzet, had er toch heel wat geschrapt mogen worden. Al had ik het script in dat stuk dus graag wat strakker gezien, blijft het geheel gewoon Barbielicious. Dat heeft trouwens veel te maken met de geniale praktische aspecten. Sets, kostuums en rekwisieten zijn volledig over-the-top ontworpen en gekleurd, met ook aandacht naar echte historische huizen, accessoires en outfits van barbiepoppen doorheen de jaren. Gerwig verstaat dat het niet de bedoeling is om de meest indrukwekkende effecten, actiescènes of montages te leveren, maar diegenen die het meest passen bij de soul van Barbie. Dus werd er schaamteloos gekozen voor heerlijk afgrijselijke visuele effecten en afgezaagde cameratechnieken. Niet enkel de rekwisieten zelf, maar ook het gebrek aan rekwisieten is soms een geinigheid, zoals hoe Barbie doucht en drinkt zonder water. Dat getuigt van toegewijde directie van Gerwig, die zichzelf nog maar eens bewijst in een volledig ander genre dan we van haar gewoon zijn.
Summon the Kenergy
Hoe goed het script en de regie ook is, was de film niks geworden zonder de perfecte Barbie en Ken. Margot Robbie en Ryan Gosling geven gelukkig sublieme performances. Hun grootse over-the-top expressies en karaktertrekjes worden vergezeld met nauwkeurige choreografie die de gelimiteerde gewrichten van Barbiepoppen nabootst. Maar doorheen de film ontdekken zowel Ken en Barbie ook delen van hun persoonlijkheid die ze eerder nog niet onder ogen zijn gekomen, en ook in deze momenten kunnen Robbie en Gosling meer subtiele en herkenbare gevoelens meegeven. De enorme ondersteunende cast zit trouwens boordevol bekende gezichten, al zijn ze vaak niet veel meer dan window dressing. America Ferrera (vooral gekend van Ugly Betty en Superstore) wordt als secundaire protagonist voorgesteld als de Mattel-werknemer wiens depressie Barbie naar de echte wereld heeft gelokt, maar zij krijgt bitter weinig te doen. Will Ferrell steelt elke scène als de verraderlijke CEO van Mattel, maar ook hij wordt uiteindelijk onderbenut. Daarnaast kan je van zowat elke acteur uit de Netflixreeks Sex Education genieten, alsook Michael Cera als Allen, de enige mannelijke pop die niet Ken heet (en er is inderdaad ook iets anders aan hem ...). Het meest levendige zijpersonage is duidelijk Kate McKinnons Gekke Barbie, wiens asymmetrisch geknipt haar, gezicht en kleren vol vlekken en constante spagaatformatie doet denken aan elke keer dat we als kind een beetje te destructief omgingen met onze Barbie.Barbie gaat niet enkel om een pop en dat is best overt duidelijk: net zoals alle andere aspecten is Barbie niet subtiel met diens thematiek en berichtgeving. Barbie zet het casual seksisme tegen vrouwen in de meeste films (en de maatschappij in het algemeen) in de verf door in Barbie's omgekeerde wereld de mannen (alle Kens én Allen) de rol van leeghoofdige accessoire te geven. Na altijd verteld te worden dat de Barbiepop alle gelijkheidsproblemen in de wereld heeft opgelost, is de echte wereld en de constante dreiging van seksueel geweld een schok voor Barbie. Aan de andere kant wordt Ken, die zijn hele leven in de schaduw van Barbie heeft gestaan, juist opgefleurd door het patriarchaat die hij rondom zich ziet in het echte California. Toxic masculinity wordt zo aangepakt, maar ook toxic positivity en rainbow capitalism passeren de revue. Zo steekt de film de draak met Mattel, het bedrijf dat Barbies verkoopt (en deze film co-produceert) en stelt het in vraag wat de echte nalatenschap van deze alomtegenwoordige poppen nu is. Al brengt de film zeker goede punten op tegen Mattel, moet ik ze toch bedanken voor het leveren van de meest meegaande acteurs dat een jonge regisseur om kan wensen; en voor het waarmaken van deze bedwelmend frisse fantasiekomedie.
Conclusie
Regisseur Greta Gerwig verstond de opdracht maar al te goed en heeft het absurd-existentieel script van haar en haar man Noah Baumbach, over een Barbie die naar de echte wereld reist, omgetoverd in een knalroze, magisch en vooral hilarisch avontuur. Hoofdacteurs Margot Robbie en Ryan Gosling als Barbie en Ken spelen hun iconische rollen zo groots als maar kan, maar leveren ook ontroerende momenten naarmate hun personages de miserie van de menselijke diepte ondergaan. Even aangrijpend is de wereld van roze, plastiek en poppenlogica die spectaculair is vormgegeven met onberispelijke kostuums, sets en effecten. Verweven in de absurditeit zit raak commentaar op de nalatenschap van Barbie zelve en haar rol binnen het feminisme. Al mocht de derde akte wat strakker en had ik graag wat meer tijd gespendeerd met de vele zijpersonages, blijft Barbie een onmisbare komedie voor jong en oud, man en vrouw, en alles daartussenin. De trailers zeiden het reeds perfect: als je van Barbie houdt, dan is deze film voor jou. Als je Barbie haat, dan is deze film voor jou. Een instant-klassieker.
Pro
- Margot Robbie en Ryan Gosling stelen de show
- Geweldige directie en script
- Frappante sets, kostuums, rekwisieten, effecten
- Zowel gevatte satire als hilarische belachelijkheid
Con
- Derde akte mocht strakker
- Secundaire personages onderontwikkeld
9
Over deze film
Beschikbaar vanaf
19 juli 2023
Genre
- Familie
- Fantasie
- Komedie
Speelduur
114 minuten
Regie
Greta Gerwig
Cast
Margot Robbie, Ryan Gosling, America Ferrera, Kate McKinnon, Issa Rae, Michael Cera, Will Ferrell
Uitgever
Warner Brothers
