Ah,
@BearPils, de enige man die het zich blijkbaar kan veroorloven om een album ver na de maandagmorgenklok van negenen te posten zonder enige commentaar. Speciaal. Eens kijken welk van de twee het is! Ik ken Mogwai enkel van naam, verder niets. Maar echt niets. Ik zag de threadtitel en dacht dat ik naar elektronische muziek zou gaan luisteren ondanks de RHCP hints in andere threads, maar dat pakte even anders uit. Iemand een idee met welke band ik ze dan verwissel op basis van naam? Gitaargeweld en explosief volgens de openingspost, en voor een keer geen metal, dat zou me keihard moeten liggen. Qua moderne Schotse gitaren ken ik enkel wat singles van Biffy Clyro, denk ik, en ik hoop echt dat dit daar niet op trekt. Die reacties hier van de groten van dit subforum deden me even fronsen, serieus hoge verwachtingen opeens. Toch totdat er over
post-rock begonnen werd, ik heb geen idee wat het is maar dat soort snobgenretermen die ik vooral in
@Lakigigar zijn multiposts in de lastfmthread verwacht kan niet veel goeds voorspellen. Verwachtingen terug omlaag met een kwart, het is wat het is, eens luisteren.
Auto Rock is een melodieus en gelaagd begin, mooi. Nogal braafjes en voor mij te lang voor wat er gebeurt, in het midden lijkt dat nog in orde te komen maar in die laatste minuut glijd ik toch af.
Glasgow Mega-Snake, si señores, kort en krachtig. Niet erg krachtig, beetje te licht die gitaar. Maar wel goed! Wel het type onnozele titel dat ik verwacht bij snobgenres overigens. Die drum op
Acid Food heb ik echt niet graag, die verstoorde langgerekte snare maakt me gek. Het nummer zelf deed me ook niet veel, beetje
slackerig zonder die beloofde
wall of sound, nogal saai na
Glasgow Mega-Snake. Wel al wat zang te bespeuren, dus cava nog qua afwisseling. Misschien ook omdat ik nog altijd aan het nadenken ben over aan wat het vorige nummer me deed denken. Vlug even de eerste vijf pagina's van
similar artists op last.fm gecheckt maar daar ken ik enkel Oceansize van dus geen idee.
Travel Is Dangerous wordt terug wat ruiger, maar blijft tegelijk braafjes. Weer fijn om te luisteren verder, fijn geluid, fijne melodie en fijn nummer in zijn geheel maar het pakt me niet echt, het mist pit. Ik hoop dat de post in post-rock niet voor het gebrek aan pit staat.
Team Handed snap ik niet. Ik wacht ... en ik wacht ... maar er gebeurt niets.
Friend of the Night snap ik ook niet. Ik wacht ... en ik wacht ... maar er gebeurt niets. Wel, toch al meer dan het vorige nummer maar veel te
clean en kalm qua geluid. Sfeervolle laatste anderhalve minuut, dat wel. Een duidelijk dipje in het midden van de plaat. Ik kan ook niet inschatten hoe moeilijk zoiets is op gitaar, ik denk weinig virtuositeit te horen maar dat kan fout zijn. De drums zijn alvast heel simpel.
Emergency Trap vind ik terug goed, met de gitaar in het eerste deel en de drum in het tweede deel maar opnieuw, en excuses om alweer hetzelfde te moeten typen: te soft. Dat iemand eens wat peper in de bandleden hun poep steekt.
Folk Death 95 lijkt die broodnodige kruiding te brengen met alweer een mooie opbouw, maar schiet ook weer tekort uiteindelijk, dit stramien is het manco van deze plaat.
I Chose Horses heb ik de eerste luisterbeurt uitgeluisterd maar de tweede keer geskipt, spreekt voor zich IMO.
Jajaja
We're No Here yihaaaa, eindelijk eens wat actie godverdomme. Blazen. En direct van bij het begin, een heel album op gewacht. Het was na dit begin dat me te binnen schoot aan wat het mij persoonlijk deed denken: een slappe versie van Deftones. Die brengen toch ook dit soort rustigere delen (soortgelijk, niet identiek) maar kunnen daar dan wel Chino zijn heerlijk geschreeuw en een échte gitaar- en andere instrumentenmuur tegenover stellen bovenop meer variatie. Geen erg, gewoon een topband en er is altijd wel iemand beter dan u, zelfs een band die verkeerdelijk op de numetalhoop werd gegooid indertijd.
We're No Here is misschien ook wat toegankelijker, zwaardere riffs als basis met een duidelijke en uitgerekte schellere lead erover. Rond 3:15 een vreemd geluid, misschien om bij te dragen aan de sfeer maar het verdwijnt even plots als dat het gekomen is, buh. Dikke afsluiter alleszins.
Glasgow Mega-Snake en
We're No Here als toppers, zeker die laatste toch. Als hun andere platen of nummers meer die kracht hebben en minder van dat halfzachte sfeergedoe, laat het me weten en dan doorklief ik die aangerade songs ook even. Als het echter meer van hetzelfde is, ga ik passen. Tien albums van dit gaat het niet doen, wat spijtig is gezien dat het me zou moeten liggen. Maar ik denk dat ik wel tien nummers uit die hele discografie zou kunnen halen die aanleunen bij
We're No Here en dat zou plezant zijn voor een klein playlistje van een net ontdekte artiest. In afwachting van antwoorden op die vraag begin ik nog eens aan mijn Deftonesfavorietjes, dank voor dat alvast.
Na deze plaat weet ik wel nog altijd niet wat post-rock is, op basis hiervan zou ik zeggen gitaarmuziek waar gezamenlijke sfeer en een beperkte melodie centraal staan in plaats van individuele kunde en zanglijnen, maar ook dat kan mis zijn. De bassist van Mogwai moet er alvast niets van weten, dus respect: "
You get bands like Tortoise, we’re nothing like Tortoise, we’re completely different. So it’s a pretty vague term. It’s a pretty lazy term, lazy on the media’s front. They don’t really know what sort of music it is. If it’s not straight-ahead rock n’ roll, then it’s post rock. It’s a bit miserable, so we’ll call it post rock. It’s stupid. Like Stuart always says, post rock is when you get drunk and chase girls.” Goed voor hem, al zal het voor de luisteraar wel cool blijven om zich te kunnen onderscheiden dus denk maar niet dat die eigenlijke maker van de muziek zullen volgen!
...
