Album of the week Jane's Addiction - Ritual de lo Habitual

Ik antwoord doorheen de week op elke poging hier gepost, geen zorgen, kan ik bepaalde reacties wat samenpakken. Ik stond tot nu toe altijd aan de andere kant van de feedbackposts, maar dit is minstens zo plezant!

Ooit eens geluisterd maar herriner mij niet veel. Ben benieuwd
Awel man, ik dacht dat ge mee zou zijn want ik heb de voorbije weken nog wel eens een paar keer aan deze post van u in de Nirvanathread moeten denken maar kon dat niet meenemen in de openingspost:
Soundgarden niet vergeten. Had Badmotorfinger niet dezelfde release date als Nevermind gehad had kon de geschiedenis er misschien wel anders uitgezien hebben
Badmotorfinger is een dikke plaat, wel degene die me misschien het minste ligt uit die 90/91 vloedgolf, dan ben ik meer te vinden voor Superunknown. Maar of dat nu anders zou geweest zijn ... Ritual de lo Habitual werd ook enkel maar wat bekender dankzij die clip van Been Caught Stealing, dus MTV had in die tijd nog enorm veel te zeggen. Smells Like Teen Spirit is wel een voltreffer op dat vlak, ik denk niet dat iets van Badmotorfinger dat had kunnen toppen. Maar op de Wiki van Nevermind staat ook dit: "At first, Nevermind did not receive many reviews, and many publications ignored the album. Months after its release and after "Smells Like Teen Spirit" garnered airplay, print media organizations were "scrambling" to cover the phenomenon the album had become."

Hoe ik dus naar die post kijk: Een andere releasedatum had misschien een marginaal verschil gemaakt, maar dat Ritual een jaar voor Nevermind uitkwam en niet doorbrak ondanks dat producers en andere muzikanten dat album/die band dezelfde cultuurshift toeschrijven, leidt me eerder tot het geloven in geluk.


Openen met een citaat van Tom Morello, da's pas klasse. Recommendations don't come any higher.
Ook iets wat ik niet meer in de OP kon meenemen: in een boek over Jane's Addiction zijn er nog grote namen die de invloed op hun muziek schetsen. Flea en Frusciante van RHCP omschrijven ze als de beste band van de 80s met grote impact op hun opvatting van muziek. Favoriete quote van Frusciante daarover, een jaartje voordat ze Give It Away en Under The Bridge zouden maken:
fowj37.jpg

Ament en Gossard van Mother Love Bone (dat later Pearl Jam werd, die twee zijn muzikaal verantwoordelijk voor Alive, Even Flow, Black, Jeremy etc) beschrijven hoe ze met hun eerste band in '87 voor Jane's Addiction geprogrammeerd stonden en hoe dat concert die band deden splitten omdat zij zo onder de indruk waren van Jane's en die weg wilden inslaan ... en JA zo dus aan de basis van Pearl Jam en ook Mudhoney lag!
Ament: “Jane’s had a lot to do with what Mother Love Bone became, they helped define what Stone and I wanted to do musically.”
mxak3n.jpg

Cornell van Soundgarden: “Jane’s also helped open doors for commercial airplay. Our first A&M record got some rock radio. Now there were stations playing Jane’s and Soundgarden, that was absolutely the first time they’d ever play anything that wasn’t really commercial or straight heavy metal. [...] Musically Jane’s also had an impact on Soundgarden.”

En zo zijn er nog wel een deel. Nu, ik heb het geluk dat ik JA persoonlijk geweldig vind, maar dit soort getuigenissen van zulke namen zijn toch van een ander niveau dan mijn smaak. Niet enkel invloed op die bands individueel, maar de hele industrie en cultuur. En dan hebben we het nog niet over Lollapalooza dat ook veel veranderde.

maar ik haat Nirvana dus het hoeft niet te verbazen dat die heel wat ongetwijfeld wél getalenteerde bands mee hebben doodgeknepen voor mij. Het is niet eerlijk, maar elke associatie met de-band-die-niet-genoemd-mag-worden is een onmiddellijke rode kaart
De altijd goede Bill Burr heeft daar een stukje over waar ik, in veel minder sterke bewoordingen wel, akkoord mee ga. Sluit aan bij het eerste deel van deze post:
 
Ben er vandaag nog eens doorgegaan. Ik vond em goed met groeipotentieel. Als ik nog een paar keer met iets meer aandacht luister heeft em mij wel meer mee denk ik.

Het doet mij denken aan een paar dingen uit die tijd: er zit iets faith no more in (al kan ik niet goed plaatsen wat), het heeft de funkyness van rage against the machine. Wat ik er nog het meest van vind: ik ben geen mega red hot chili peppers fan en de shwung die voor mij bij hun ontbreekt hoor ik hier bij Jane's addiction dan weer wel.

Goeie aanrader voor mij persoonlijk want ik was lichtjes vergeten dat ik deze ooit beluisterd had.
 
Ik ken Jane's Addiction enkel retro-actief, de opvolger hiervan met een paar van dezelfde bandleden genaamd Porno For Pyros heb ik wel nog gehoord op de radio toen ze platen uitbrachten en destijds JA even gecheckt maar het pakte mij nooit, vooral de falsetto-achtige zang daar ben je voor of tegen. Echt anti-hairmetal zou ik het niet noemen, veel glamrock invloeden met een scheut psychedelica, beetje Funkadelic, beetje punk. Henry Rollins fulmineerde in die tijd hevig tegen dit genre, dat al die bands bastaarden waren met veel invloeden maar geen songs en hier is wel iets voor te zeggen, Living Colour had m.i. ook dat probleem. Het was wel waanzinnig populair in het live circuit, ik herinner mij een Marktrock editie waar elk podium minstens twee lokale bands had in deze stijl, kundige amateurmuzikanten daar niet van maar achteraf hoorde je er niks meer van. Productie gewijs klinkt het wat dunnetjes, verscheen er ooit een geremasterede versie ? Origineel vinyl heeft blijkbaar 30 minuten op de B-kant, dat kan niet goed zijn voor de dynamiek, btw die lange tracks vind ik als trippy experiment (scheurende gitaar meets soundscape) minder geslaagd en de songs op kant A blijven niet plakken. Ben hun eerste twee albums nu ook aan het checken en dit is meer mijn ding.
 
Nirvana was mijn smaak niet, en ik moet zeggen: dit is het zeker ook niet.
En het is vooral de stem die het hier verknalt voor me. Wat een puberale stem is me dat: ik ben zelf speciaal gaan zoeken wie de leadzanger was om zeker te zijn dat het geen vijftienjarige was.
Muzikaal was het me ook net iets te druk, alhoewel ik moet toegeven dat het allemaal goed in elkaar stak. Niets van de effectjen of overgangen klonk verkeerd. Integendeel. Op zich heel boeiend, maar het was gewoon soms net iets te veel. Nu ja, repetitief kan je het zeker niet noemen, want je kan amper volgen wat er allemaal gebeurt. Op zich zou dit juist aanmoedigen om meerdere luisterbeurten te houden, want ik kan me inbeelden dat je dit 10x of zelfs 100x opnieuw kan beluisteren en toch weer iets nieuw kan ontdekken. En dat de appreciatie vergroot en het gevoel van te druk zelfs vermindert.

Maar die afschuwelijk puberale stem die gewoon heel de tijd weerklinkt. Wat haat ik die stem. Ik denk dat het duidelijk is dat het echt heel moeilijk vond om voorbij die stem te kijken (horen) en te luisteren naar wat er allemaal gaande was. Ze is zo overdreven aanwezig.
In sommige nummers was het puberale wel minder omdat hij wat ingetogener zong.
Het nummer Three Days had een puur instrumenteel stuk en voor mij was het vooral daar waar de pracht van de muziek tot zijn recht kwam: :love:

Dus in tegenstelling tot het vorig album zou ik nu juist zeggen dat deze band veel meer gewoon instrumentaal had moeten gaan. (en zo is het nooit goed he) Dit steekt zo boeiend in elkaar.

Voor mij was dit, tot mijn eigen spijt, een eenmalige luisterbeurt en gaat dit zo blijven.
 
Waauw @Gavin, wat een tekst!!!
Wat een openingspost!
Wat een tekst, die ga ik pas lezen na het luisteren want pas wakker
Ik dank u voor deze erudiete tekst die als een waardige chaperon het Sturm und drang-gehalte van deze plaat weet te begeleiden.
Geen enkele poging zal ook maar enigszins in de buurt komen van het stukje prozaïsche magie dat deze thread topt.
Djeezes maat die teksten worden hier maar erger. :laugh:
Dankdankdank, wordt gewaardeerd, op welke manier dan ook haha.

Three Days is dé bom van deze plaat.
@Kid_C geef ik wel gelijk. Three Days ... wat een plaat!
Three Days is wel het hoogtepunt van de plaat.
Si señores, wat een klepper. Mijmeren jullie ook al over Maria's of ... ? :unsure:
"The guitar solo by Dave Navarro was ranked as number 100 in Guitar World's "100 best guitar solos" article." In 1998 dus dat zal ondertussen al veranderd zijn, maar volledig te begrijpen moest die er nog altijd instaan. Toch een warm gevoel vanbinnen nu dat drie van de anciens van dit forum dit eruit pikken, en dat was ook één van de gestelde doelen dus ideaal.

Deze mag @BlackOccult dan ook in de playlist zetten van mij.

het gitaarwerk is van het beste dat ik ooit gehoord heb
Meer moest ik niet horen, NDEFCB, mijn gesmolten hart is het uwe. En zowat alles geschreven als tiener he, kan ik niet genoeg benadrukken.

Eén van de leuke wist-je-datjes: Op Youtube staat een opname van een show uit 1986 waar ge Navarro en Perkins ziet headbangen op de eerste rij terwijl dat de toenmalige gitarist van JA daar wat staat te harken om met moeite twee powerakkoorden te pakken. Twee maanden hierna zouden ze beiden dan de band vervoegen en de rest staat in de OP, vrij cool om dat op video te hebben uit die tijd.

Is dit een soort van mood waar je in moet zitten om echt te kunnen genieten van dit album?
Heroïne? Al lepel ik dat nuchter op elk uur van de dag binnen.

Voor een album van 31 jaar oud klinkt het trouwens nog steeds heel hedendaags vind ik.
Da's een mooi compliment. Een ander dat ik wel eens lees, in dezelfde trend, is dat ge zonder context dit zou klasseren als jaren negentig rock, terwijl dat het dus al van midden jaren tachtig was. Altijd een goed teken.

moet heerlijk zijn om live te ondergaan.
Tot mijn grote vreugde was het één van die bands die zowat al hun shows opnamen via de PA/soundboard. Sommige versies verkochten ze als bootlegs, en soms lekte er eentje buiten hun wil om ... en dus heb ik er zo een deel op mijn laptop staan. Zelf heb ik ze maar één keer live gezien, in 2002 op Pukkelpop, maar dat was niet met de originele bezetting dus ik heb er niet al te veel spijt van dat ik me daar niet veel meer van herinner.

Rond 2009/10 hebben ze wel nog een deel shows gespeeld met die originele bezetting, dat had ik wel graag gezien, Farrell had het meeste van zijn stem en energie toen nog terwijl dat het nu echt wel op is. Staat al in de OP maar elk excuus is goed genoeg, topversie:

Stukje met Kevin Bacon komt uit de film The River Wild, en Navarro is hier al 43! Zelfs in zijn Australisch surfpubliek staat er niemand die zo ripped is.
 
Wel van gehoord uiteraard maar er me nooit in verdiept.
Morgen als ik meer tijd heb toch maar es even luisteren.
 
Ha Jane's Addiction, een fijn weerhoren. Tijdens de muzikale ontdekkingstocht van mijn jonge jaren ben ik de band tegen gekomen, omdat ze toevallig hun reünie-album uitbrachten toen ik een spoedcursus alternatieve rock aan’t doorlopen was. Ik vermoed dat ik die comebackplaat toen een zielloze sof vond, maar deze en Nothing’s Shocking (die ik toen denk ik ook wat beter vond?) heb ik wel regelmatig beluisterd. Voor mij zijn ze een beetje gelinkt aan Pixies. Vroege aanjagers van de alternatieve rock die het écht grote succes net misliepen (hoewel dat voor JA misschien wat minder op gaat?) maar die talloze bands erna geïnspireerd hebben. Maar waar die van Jane’s Addiction rondpoepende en alles snuivende en inspuitende hedonisten waren, waren de Pixies de neurotische, weirde nerds. Het zal veel over mij zeggen dat ik nog steeds een grote fan van Pixies ben, terwijl ik Jane’s Addiction later nog maar zelden beluisterd heb.

Voor mij persoonlijk is de groep een beetje slachtoffer van het eigen succes. Want van veel van de bands waarvoor zij het pad geëffend hebben, ben ik niet meteen fan. Nu ik de plaat net nog eens beluisterd heb, hoor ik dus flarden van de vreselijke nu metal en lauwe funk rock die uit deze muziek zou volgen. Gelukkig weet de groep op deze plaat (en de voorganger) wél iets moois van gelijkaardige elementen te maken, hier klikt alles instrumentaal goed ineen. De muziek heeft hier zoiets energieks dat het niet verbaast dat de band na enkele jaren opgebrand is. Enkel de schreeuwerige zang van Perry Farrell haalt het geheel wat naar beneden, hij zal het zelf niet graag horen. En nog wat speciaal krediet voor Eric Avery, Nothing’s Shocking en Ritual De Lo Habitual staan vol van de goede basriffs.

Toffe plaat dus, deze week nog wel eens proberen te beluisteren.
 
Mooie keuze! Ik ken ze wel van naam, maar ik was nooit voldoende geïnteresseerd om ze grondig te ontdekken (sorry Lint, sorry Gavin).

Gisteren even opgezet, ik probeer het album deze avond nog eens wat aandachtiger te beluisteren. Na de eerste luisterbeurt leek het mij niet volledig mijn type rock muziek, maar ik sluit me aan bij Jules, ik denk dat het voor mij ook wel een groeiplaat is.

Deze mag @BlackOccult dan ook in de playlist zetten van mij.
Yes sir!
 
Been Caught Stealing opgezet en dat herken ik inderdaad, maar nooit gekoppeld aan de bandnaam. Ongetwijfeld zijn er nog zo tal van nummers die ik ken, maar niet gelinkt krijg. De vocals zijn nogal specifiek, ik begrijp wel dat sommigen daar een afkeer van hebben. Maar die passen wel bij de muzikale stijl die de band zich aanmeet.

Nogmaals Three days beluisterd vanmorgen en dat blijft een schitterende plaat. De rest van het album is ook goed, maar deze steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Meer dan 10 minuten lang, maar deze voelt nooit langdradig of uitgerokken aan.
 
Ik ken Jane's Addiction wel. Been Caught Stealing passeert regelmatig in mijne Spotify.
Maar om eerlijk te zijn heb ik hen, en bv. ook de de oudere RHCP nooit echt een kans gegeven. Het hele gekoketteer met hun heroïne verslavingen heb ik altijd dermate storend gevonden dat ik ze wat links liet liggen. De junk als held, nee dank u.

Al moet ik daarin eerlijk zijn, een Alice In Chains heb ik wel altijd veel gedraaid.
 
Zo hyperactief?
maar het is mij iets te druk gebleken.
Muzikaal was het me ook net iets te druk
Deze had ik niet verwacht eigenlijk. Integendeel, eerder het tegengestelde: namelijk tegenkanting bij de bijna overdreven rekking op tracks 4, 7, 8, 9. Over te druk heb ik echt nooit nagedacht, luid en energiek: dat zeker.

Maar de stem die ligt mij wel niet, daar kan ik niet echt aan wennen precies.
En het is vooral de stem die het hier verknalt voor me. Wat een puberale stem is me dat [...] Wat haat ik die stem.
Enkel de schreeuwerige zang van Perry Farrell haalt het geheel wat naar beneden
het pakte mij nooit, vooral de falsetto-achtige zang daar ben je voor of tegen.
Faire opmerkingen, volledig te snappen. Ik had dat zelf ook toen ik ze de eerste keer hoorde begin jaren 2000 en, net zoals bij andere 'unieke' stemmen, dat ge daar niet gewoon aan raakt. Het was initieel het muzikale dat me deed blijven luisteren, en pas na ettelijke live shows te hebben gezien is er de klik gekomen met de stem. Het past voor mij in die context van de energie en de bezwerende theatraliteit van die optredens en dat neemt ge dan mee naar de studioplaten.

Ik ken niets van notenleer, maar blijkbaar worden een paar nummers de laatste jaren live al een toon lager gespeeld omdat Farrell zijn stem de hoogte niet meer haalt.

Henry Rollins fulmineerde in die tijd hevig tegen dit genre, dat al die bands bastaarden waren met veel invloeden maar geen songs en hier is wel iets voor te zeggen
Zou kunnen, maar ik dacht dat Rollins altijd wel fan was van/appreciatie had voor Jane's Addiction. Al kan dat ook zijn uit dankbaarheid om zijn carrière een boost te geven met Lollapalooza.

Nu, als ge Henry Rollins aanhaalt moet ik toch dit posten: The Edge ("the guitar player") dissen en Navarro's skills erkennen in één zin. Top! :love::laugh:

ik ben geen mega red hot chili peppers fan en de shwung die voor mij bij hun ontbreekt hoor ik hier bij Jane's addiction dan weer wel.
Edit: alhoewel, nu lees ik een van Gavins posts en leer ik dat ze verantwoordelijk waren voor het ontstaan van Pearl Jam? Not cool, fellas.
Wel, dat zijn nu eens twee bands die gefileerd mogen worden als classic artist, die zouden perfect passen bij het idee daar. Al zou ik er zelf buiten de paar dikke knallers uit de jaren negentig niet meteen veel naar willen luisteren, dus nomineren of erop stemmen zoals in de derde editie van dat concept mogelijk gaat zijn, zal ik misschien toch niet doen. Zelfs met Ten en Blood Sugar Sex Magik heb ik het buiten de hits al best moeilijk.

Voor mij was dit
Deze post was langer dan de intro voor uw eigen album of the week. :laugh:
Zeer cool, makker, bedankt.

Ik sta ervan te kijken hoeveel volk Jane's Addiction blijkbaar niet (echt) kent. Dat is toch echt een grote naam?
Het was wel iets dat me oorspronkelijk wat tegenhield. De band leek me te groot in vergelijking met de andere voorgestelde artiesten, en het album zelf komt links en rechts wel eens terug in de gekende "Top XXX ooit"-lijstjes. Maar toen kwam gij met Jethro Tull op de proppen, die ik toch zeker even groot zou noemen, en zag ik dat het best kon lukken, dus dank daarvoor. Dat @Nahrtent zo leek te anticiperen en ik hem iets kwaliteitsvol kan voorschotelen waar hij blijkbaar nog nooit van gehoord heeft: ideaal.

Langs de andere kant is een grote naam ook maar relatief, iets dat @Kid_C ook al pionierde bij de classic artists en hoe dat sommigen zelfs Nevermind nooit gehoord hadden. Het lijkt me dat de grootte ook maar grotendeels in Amerika zo is, en dat ze ondanks muzikaal overeind te blijven toch vrij tijdsgebonden. Dat ziet ge hier ook terugkomen, ik denk een post of drie die meteen verwijzen naar twintig jaar terug als muzieksmaak. Het is niet alleen de muziek die niet moet verouderen op dat vlak, dat geldt ook voor de luisteraar. Jane's was ook maar een undergroundband uiteindelijk vergeleken met de rest die volgden ... toen ze iets of wat blootstelling in de mainstream op wereldvlak kregen, lagen ze al op apegapen door hun eigen toedoen. Dat telt erg door om het lokale te ontgroeien, zeker pre-internet.
 
Ook nog nooit van gehoord eigenlijk, nu ik ben ook niet thuis in het rock gegeven. (Ik doe hier toch geen Lintje met te zeggen dat dit gewoon rock is? Klinkt gewoon als rock voor mij :unsure: )

Ik vind het ook eigenlijk wel een druk schijfke, niet storend druk, maar is wel redelijk druk :unsure:. En sorry dat ik hier geen wall of tekst ga kunnen schrijven zoals ik bij alle metal AOTW’s wel gedaan heb. Maar ik heb hier niet echt feeling mee zoals ik met andere genres al metal heb, waar ik wel altijd een heel uitgesproken mening heb.

Wederom, en ik ga dat hier waarschijnlijk bij nog veel AOTW moeten zeggen. Zang boeit mij totaal niet, en het is ver van storend op dit album, integendeel zelfs, ik vind het best goed. Voor zover dat het mij iets kan schelen.

Gitaarsolo’s geen fan van. Hatelijk, dat ga ik ook nog een paar keer moeten herhalen denk ik bij AOTW. Zo’n gitaristen zouden ze hun vingers moeten afknippen. Doe nekeer chill.

Muzikaal zit dat zeer sterk in elkaar. Briljante drummer.

Productiegewijs top. Aloewel ik hier een beetje zelf in twijfel zit. Ik denk dat het allemaal nóg beter tot hun recht was gekomen moest het wat rauwer zijn. Niet dat ik hier mee wil insinueren dat het plat geproduced is, maar imo geniet zo’n muziek iets meer van een rauwere productie. Aloewel ik hier ook mis kan zijn, maar zo zit het wel een beetje in mijn hoofd na 3 luisterbeurten.

Album cover art is ook de max.



TLDR: Nog nooit van gehoord, aangenaam verast. Ga wel niet verder in hun oeuvre duiken op dit moment. Voor mij zijn de laatste drie nummers het beste. Ik zou daar “Three Days” graag willen bijnemen. Maar 2 solo’s in 1 nummer is niet oke. Doe normaal. Maar “Then She Did…” is echt een prachtig nummertje, en ik houd precies meer van de rustigere nummers van dit album. Alsook, geniale intro.
 
Eerste luisterbeurt achter de rug.

Ik had het ook niet voor de zang, maar heb ook wel het gevoel dat het nog wat moet groeien...
Qua stijl is dit wel iets dat mij kan bekoren.

Wel, dat zijn nu eens twee bands die gefileerd mogen worden als classic artist, die zouden perfect passen bij het idee daar. Al zou ik er zelf buiten de paar dikke knallers uit de jaren negentig niet meteen veel naar willen luisteren, dus nomineren of erop stemmen zoals in de derde editie van dat concept mogelijk gaat zijn, zal ik misschien toch niet doen. Zelfs met Ten en Blood Sugar Sex Magik heb ik het buiten de hits al best moeilijk.
Ik had RHCP genomineerd, maar door de grote overdaad aan nominaties hebben die de lijst toen niet gehaald.
Ergens in januari 2022 zullen we daar misschien wel een kans toe krijgen :unsure:
 
Henry Rollins
Het gaat niet over de songs maar ik kwam dit nog tegen via Google, uit 2006: "Uh… inspire future artists? Maybe Jane’s Addiction. Good band, and Perry Farrell with Lollapalooza, he helped change — or at least contribute to — a substantial and unarguable amount of musical culture and history in America. [...] Also that was just one of the best damn bands I’ve ever seen onstage. You wouldn’t dare go on after that band. I felt humbly grateful to open for them."

Allez ja, als die uitgesproken en passionele muziekzot Rollins dat zegt over uw concertjes ... high praise blijven we opstapelen. En ik blijf dat ook schaamteloos oplijsten natuurlijk.

Productie gewijs klinkt het wat dunnetjes, verscheen er ooit een geremasterede versie ?
Productiegewijs top. Aloewel ik hier een beetje zelf in twijfel zit. Ik denk dat het allemaal nóg beter tot hun recht was gekomen moest het wat rauwer zijn.
Er verscheen een geremasterde versie een paar jaar terug voor het vijfentwintigjarig jubileum van de plaat. Maar ook in 2006 zijn er al een deel songs geremasterd voor het verzamelalbum Up From The Catacombs.

Over de productie kan ik wel zeggen dat de bassist het alleszins eens was met Pollet: hij vond het overproduced. Van de rest buiten de zanger weet ik het niet.

En sorry dat ik hier geen wall of tekst ga kunnen schrijven zoals ik bij alle metal AOTW’s wel gedaan heb.
Ach Polletino mijne man, ik heb gezien dat ge vandaag een zéér slechte dag hebt dus ik vind dit zonder meer een uitstekende post, dat van die solo's vergeef ik u. Met die TL;DR warmt ook gij mijn hart, het is alsof we vijftien jaar terug in de tijd gaan toen dat nog elke dag het geval was. Als ik komend weekeinde de balans opmaak, zal ik uit uw post alvast meerdere complimentjes halen.

Ik vond em goed met groeipotentieel.
ik denk dat het voor mij ook wel een groeiplaat is.
maar heb ook wel het gevoel dat het nog wat moet groeien...
Dat is mijn fout dan eigenlijk om de opvolger te kiezen en niet het debuut op dat vlak. Dat was ook voor vele fans zo, en die hadden de basis van de band wel meegekregen. Da's hier niet om te zeggen dat ge nu Nothing's Shocking moet luisteren of deze plaat nog eens tien keer, maar gewoon om te kaderen dat die eerste meer rechttoe rechtaan is en dat het groeigevoel bij dit album niets vreemd is, laat staan als die laatste ook nog eens uw introductie tot Jane's is.

Ik had RHCP genomineerd, maar door de grote overdaad aan nominaties hebben die de lijst toen niet gehaald.
Ergens in januari 2022 zullen we daar misschien wel een kans toe krijgen :unsure:
Bewust als grote fan? Of als insteek van dat concept hier: "critically acclaimed maar ik vind er niets aan"? Niet om hier het RHCP-proces te voeren, maar indien het eerste antwoord: waart ge al bekend met Navarro? Positief/negatief? Voor-/tegenstander van zijn werk op One Hot Minute?
 
Terug
Bovenaan