Album of the week Jane's Addiction - Ritual de lo Habitual

Gavin

Well-known member

"Nirvana often gets credit for being the first 'alternative' band to break through, the band that changed music and led rock out of the hair metal wilderness of the ‘80’s, that’s just not true. It was Jane’s Addiction. Inspiring, intelligent, furiously rocking and artistically deep as f---. I had never heard anything like it, it was like a punk rock Led Zeppelin. Jane’s provided all the testosterone fueled guitar riffage that my suburban upbringing required, but mixed it with gorgeous acoustic songs and an underground artistry that was completely original and completely awesome."​


Hoppa, en Tom Morello zal het toch wel weten zeker. Jane’s Addiction! Buiten @Lint die ze op de valreep dan toch moest oplijsten als Grammyverliezers door toedoen van Jethro Tull in dat jaar heb ik ze op dit subforum nog niet vernoemd zien worden, en op 9lives eigenlijk ook niet, dus ik kan niet inschatten of jullie ze wel of niet kennen en al dan niet hopeloze bagger vinden. Ik acht de kans niet gering dat frontman Perry Farrell eerder gekend is als oprichter/bezieler van Lollapalooza en aanjager van Coachella, of dat de theme song van Entourage ondertussen Jane’s bekendste deuntje is. Over gitarist Dave Navarro later meer, maar eerst kort terug naar halverwege de jaren tachtig uit Morello’s quote om de gewichtigheid van deze band wat te kaderen voor mensen die ze niet kennen.

LA’s Sunset Strip wordt bevolkt door de RATTs en Mötley Crües, maar ook mainstream radio rock aldaar zit min of meer in hetzelfde schuitje. Te midden van al die harige extravaganza slaagt (onder andere) één viertal erin om weliswaar met hun eigen androgyne extravaganza in de wat kleinere clubs in Hollywood weerwerk te bieden. Na een naar verluidt mythische live reputatie, en ik heb geen idee of de obsessie met aan vleeshaken bengelende stripsters toen al in het aanbod zat, te hebben opgebouwd in dat lokale circuit, krijgt Jane’s Addiction als één van de eerste bands die het alternatieve gitaargeweld in de jaren negentig zouden pionieren een platencontract bij een major label. Jane’s graveert hierdoor die bijeengespeelde renommee in 1988 ook vlekkeloos op plaat via hun studiodebuut Nothing’s Shocking, een album dat invloeden van onder andere classic rock, funk, psychedelica, metal en meer mengde tot een vernieuwende wind van lawaai maar wel nog altijd duidelijk, geleid door de etherische maar aanstekelijke theatraliteit van Farrell, onder de vlag van rock bleef varen ... zo heb ik het graag. In de zomermaanden rijd ik meer dan dertig jaar na de release nog altijd vlotjes zonder airco rond omdat Nothing’s Shocking zo hard blaast van begin tot einde, met voorhamers als Ocean Size op kop om een idee te geven van hun sound. Een haast perfecte plaat voor mij buiten de lengte. Ondanks een critically acclaimed status breekt Nothing’s Shocking commercieel toch niet door, mede omdat het toen almachtige MTV de clip van Mountain Song weigerde te spelen wegens visuele schunnigheden en Farrell liever zijn artistieke controle behield dan in te binden. “No talking man, all action” zoals hij op die plaat belooft. Het zou na deze beschrijving echter te simpel zijn om zo een in de muziekgeschiedenis invloedrijk meesterwerkje als album of the week te nemen gezien er geen enkele negatieve reactie op zou komen, dus heb ik gekozen voor de opvolger ervan die exact twee jaar en vooral veel druggebruik later uitkwam: Ritual de lo Habitual

jabqjph.jpg


Jane’s tweede album (eigenlijk derde want toen hun platencontract bij Warner in kannen en kruiken was, brachten ze toch nog vlug een live album uit zonder Warner voor de geveinsde independent street cred, alweer typerend voor oppernarcissus Farrell) bouwt voort op de energie van hun debuut, wat niet verwonderlijk is gezien dat alle nummers buiten twee ervan reeds geschreven waren nog voor Nothing’s Shocking werd opgenomen. Het is wel een klein wonder dat deze plaat opgenomen is geraakt vermits de bandleden vaak vechtend over het podium rolden wegens problemen allerhande met elkaar, een rode draad doorheen Jane’s Addictions bestaan vanaf dag één overigens. Slechts één van de negen nummers is samen opgenomen hierdoor, de rest van het album is vooral het resultaat van aparte opnamesessies los van elkaar. Navarro claimt verder amper herinneringen te hebben van de opnames van Ritual omdat heroïne gewoon belangrijker was dan muziek; OD > LP. Nu, dat soort aanstellerij hebben we al vaak gehoord in de muziekbusiness en gelukkig zijn dat allemaal vijgen na pasen, op de plaat zelf is daar buiten het psychedelische niets van te horen. RdlH is uitgekomen met twee verschillende covers: de linkse hierboven met een kunstwerk van papier-maché gemaakt door Farrell is de originele en werd indertijd slechts in beperkte oplage gedrukt, de rechtse is de vervanger met een first amendment tekst omdat de linkse nog steeds niet door de beugel kon in 1990 USA.


Na wat subversief maar seductief Spaans geleuter beginnen we met vijf nummers (Stop!, No One’s Leaving, Ain’t No Right, Obvious, Been Caught Stealing) die ik zou klasseren onder goede tot zelfs uitstekende rock songs. Stop! is een persoonlijke favoriet, niet enkel door de strakke riffjes en geslaagde bridges, maar dit nummer stond ook op de soundtrack van het geweldige Burnout Paradise. Nostalgie, het doet wat met een mens. Been Caught Stealing is hun grootste hit, mede dankzij een chaotisch amateuristische clip en aanstekelijke hooks, en is mijns inziens weer een staaltje van hoe heerlijk een gitaarsolo, wiens geïsoleerde track ik grijs heb gedraaid, kan klinken. Verder is dat nummer zelf wel redelijk kitscherige leut in vergelijking met de rest van het album. Stop! brengt tekstueel een oppervlakkige avant garde versie van Greta Thunberg haar alomtegenwoordig planeetgejammer, No One’s Leaving sandwicht een solobom van Navarro tussen versificaties van raciale familie- en gemeenschapsspanningen, en de hedonistische amoraliteit van Ain’t No Right kan tijdens deze pandemieperiode ook nog aardig mee; Farrells levensbeschouwingen als zelfverklaarde visionair zijn nog altijd actueel te noemen. Obvious is in het midden met zijn verdwaalde piano wel wat te lang, zeker na Ain’t No Right waarvan de clip een versie bevat die perfect weergeeft wat een energie-explosie ze live teweeg konden brengen, en het rauwe van Nothing’s Shocking mis ik, maar dit is nog altijd recht up my alley.

Zoals dat toen nog gebruikelijk was, en primordiaal voor het concept van RdlH, draaien we de vinyl of het cassettebandje om voor de B-kant. Dan gebeurt hetgene wat dit album tot een ‘alternatieve’ klassieker verheft, penvrienden. Geen nieuwe set knallende rocknummers, maar plots vier samenhangende en experimentele tracks van meer dan een halfuur in totaal. Three Days is hun magnum opus zoals dat dan genoemd wordt, en tevens ook de aanleiding voor de cover art van Ritual. Farrell beschrijft hierin een op drugs draaiend drie dagen durend ménage à trois van hemzelf met zijn toenmalige vriendin en een tweede vrouw. Een muzikaal epistel van net geen elf minuten, opgedeeld in drie smedig in elkaar vloeiende delen zoals dat een trio schijnt te betamen, waar de band en zanger op de top van hun kunnen lamelleus evolueren van de echo’s van een verlangend openingsgedicht naar een georchestreerde climax op vele vlakken. Als ongehuwde geloofsbelijder van de doctrines der maagdelijke geboorte en geslachtelijke vereniging na voltrekking van het vierde sacrament verstout ik me normaal niet tot het expliciet verbeelden van zulke bacchantische vergrijpen, maar toch laat ik mij door deze titanische track vol suggestieve ritmeveranderingen bij elke luisterbeurt weer verlokken tot onzindelijke mijmeringen over minstens één Maria gedrenkt in andere vloeistoffen dan rinsig wijwater. Volgens hun eigen overlevering is het nummer in één live take opgenomen, al zijn er ook nuchtere bronnen die dat huzarenstukje limiteren tot de ritmesectie met wat extra gitaar- en zangdubs achteraf. Wat er ook van is: fantastisch! Aansluitend behandelt Then She Did ... de dood van de tweede vrouw uit het vorige nummer en hoe haar overlijden als gevolg van een overdosis heroïne voor Farrell gerelateerd is aan de zelfmoord van zijn moeder toen hij vier jaar was. Bijgestaan door een elektrische viool en nog wat andere strijkers begeleidt de inmiddels ook moederloze Navarro het nummer met feeërieke snaaraanpassingen naar Farrels “she was unhappy just as you were” als laatste groet. Twintig minuten back-to-back atmosfeer en plotsklapse muzikale verscheidenheid, aangevuld met persoonlijke en naar wat ik heb gelezen voor die tijd en genre redelijk betekenisvolle lyrics. Excessief? Pompeus? Zeppelinesque? Dat kan allemaal wel zijn maar wat kunnen we daar op tegen hebben? Classic Girl als afsluiter heb ik vaak geskipt, en niet alleen omdat het na dat vreemde en op een Joodse stijl geïnspireerde Of Course komt, een track waar ik me na al die jaren nog altijd niet echt mee kan verzoenen in weerwil van de geslaagde drumdreunen van Perkins en de populariteit ervan bij de Jane’s Addiction fanboys. Dat bassist Avery, de motor achter de meeste nummers zoals julie wel zullen waarnemen, om een of andere willekeurige reden weigerde te spelen op Of Course waardoor de producer deze taak moest overnemen, kan daar wat mee te maken hebben. Wel, toch geskipt totdat ik de clip van Classic Girl gezien had met beelden van Farrells nephuwelijksceremonie met bovengenoemde toenmalige vriendin en muse, en snapte hoe dit nummer paste in de culminatie van het persoonlijk levensverhaal van Farrell op die B-kant. In mijn ogen niet de sterkste afsluiters, ook al is er wel een doordrukje van Hope van @Bauhaus te spotten voor de liefhebbers, maar is het nu eenmaal deel van de thematische ervaring. Achteraf gezien was het ook de zwanenzang van de band, of toch die iteratie van de band, en eigenlijk ook voor Farrells beschreven privéleven.

jt6kvz.jpg


Wat doet een band bestaande uit drie topmuzikanten en een sjamanistische frontman die hun tijd ver vooruit waren en gedurende een jaar of vijf de segregatie tussen genres maar ook de fans van die genres deed verflensen door middel van wereldvermaarde optredens en twee wegbereidende monsters van platen? Inderdaad, twee dagen na de release in september 1991 van Nevermind die alles zou veranderen, imploderen en ondanks reünies met onder andere Flea, Dave Sitek en Duff McKagan op bas, nooit meer iets uitbrengen dat in de buurt komt van de virtuositeit van de originele bezetting. Die beperkte levensduur is ook de jammerlijke reden waarom ik ze hier aanhaal en niet als nominatie voor classic artist, ook al zijn ze dat, maar nu dat laatste concept even stilligt is dit echter wel de perfecte timing!

Als ik dan nog even deze thread mag misbruiken om Dave Navarro verder op te hemelen ... Tegenwoordig heeft hij zijn bekendheid te danken aan zijn algemene celebrity status door een huwelijk met Carmen Elektra en tattooshows op MTV (aangezien vele leden hier, volgens de threads op het filmsubforum althans, graag héle slechte televisieprogramma’s op verafgodende wijze bekijken, kan dit best een grote factor zijn), maar wat een figuur. IMO enorm ondergewaardeerd als gitarist, zeker door de Red Hot Chili Peppers cult die hem het toch vaak onterecht verguisde One Hot Minute nog steeds verwijt, ondanks dat ze eindelijk eens een interessant album kregen door Navarro. Een geweldig gitaargeluid, strakke riffs en solo’s die naast wat grifweg genoodle ook heel wat melodieën bevatten ... geen toeval natuurlijk dat net hij bijvoorbeeld ook de gitaar beroert op Alanis Morissettes beste nummer You Oughta Know. Of dat hij zonder zijn drugsverslaving Izzy Stradlin had vervangen als gitarist bij Guns N’ Roses alvorens dan maar Red Hot Chili Peppers te vervoegen, Axl was eind jaren 80 al superfan! En ik beken dat de aantrekking er niet alleen instrumentaal is, het is ook iemand die qua présence het soort larger than life rockster belichaamt dat ik wil zien op een podium ... of in mijn verzamelmap. Wederom, mijn christelijke gesteldheid weerhoudt mij ervan om me op homo-erotisch ijs te begeven, maar zijn fysieke verschijning met een gitaar om de middel doet me toch weifelen om zelfs na enkele vriesnachten wachten een paar schaatsen aan te gespen. Een jarenlange heroïnejunk met tattoos en piercings hoort eruit te zien als een landloper gehuld in kliederige lompen waaruit hij ook nog eens tot in lengte van dagen de geur van natte hond probeert te roken, en niet zoals Navarro met de fysiek, haartooi en huid van een vers geshamponeerd fotomodel. Ik voel mijn onbestaande eitjes touwtjespringen als hij in halve spreidstand in een zwarte lederen broek die hagelwitte Ibanez laat knetteren. Juwelen, gelakte nagels of modetrends zijn zaken die me koud laten bij eender welke vrouw, maar bij Navarro zie ik zulke dingen in overdrive en denk ik terwijl ik mijn hoofd schuddebollend kantel: “wat een man.” Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt Navarro ook zoetgevooisd het ene na het andere interview af te leggen waarin hij eloquent en open spreekt over onder andere de donkere dagen in zijn tienerjaren toen zijn moeder vermoord werd door zijn de facto stiefvader. Het enige minpuntje, gelijklopend met Jane’s Addiction zelf, dat ik kan opnoemen, is dat hij veel te weinig op plaat heeft gezet met dat talent en de laatste vijfentwintig jaar te weinig met zijn gitaar is bezig geweest. Al moet ik misschien zelfs daar al blij mee zijn gezien zijn levensverhaal.

Zo, hier kunnen jullie je wel een week niet in stilte mee bezighouden, hopelijk heeft iemand er iets aan. Dank alvast voor de wat vreemde overdreven anticipatie bij sommigen, en ook dank bij voorbaat aan iedereen die dit allemaal leest en Jane’s ook maar een minuutje zou opzetten door deze thread. Mijn vierledig doel van deze dikke 2.000 woorden: appreciatie voor Ritual de lo Habitual of toch tenminste voor dingen als Three Days, enige erkenning voor de aanzienlijke impact van deze band, dat er iemand hierna vrijwillig Nothing’s Shocking een beurt geeft, en vooral dat ik iemand vind die plaatjes van Dave Navarro wil uitwisselen. Dat laatste kan in deze thread, in PM op dit forum, of via Whatsapp.
 
Om eens een andere route te verkennen op dit forum om muziek te luisteren die ook gebruikt kan worden bij bepaalde classic artists indien interessant bevonden, even dit stukje in een aparte post zodat spandexkoning @Kid_C het simpel kan verwijderen moest er ondanks eerder overleg en mijn goede bedoelingen toch een probleem zijn met de regels voor het forum. En gewoon om hier wat extra te komen doen met de originele geïsoleerde tracks van twee songs van RDLH, natuurlijk.

Omdat ik dit hierboven aanhaalde: de solo van Been Caught Stealing
Perfect luisterbaar als solotrack, tempowisselingen terwijl ge het ritme blijft voelen, overgangen tussen laag en hoog, funky melodieën, dat distortiongeluid, het bluesgevoel, ... te volmaakt bijna. Haaaai :love:

Nog wat gitaarstukjes:
Bas; Avery werd als één van de toppers in zijn vak aanzien vanwege zijn groove op zelfs de simpelste lijntjes:
Drums; Perkins wordt geprezen voor zijn ambidextrie en gebruik van toms:
Vocals; zowat altijd minstens dubbel opgenomen, met als tweede kenmerk héél veel reverb/delay:
 
Kan iemand in een paar zinnetjes samenvatten wat de essentie is van het album aub? :unsure:
 
Laatst bewerkt:
Waauw @Gavin, wat een tekst!!! Het geeft mij zelfs zin om Jane's Addiction te luisteren... iets waar de band zelf nog nooit in is geslaagd...
Ik kijk er naar uit!!

Alsook, wat een zin :love::
Als ongehuwde geloofsbelijder van de doctrines der maagdelijke geboorte en geslachtelijke vereniging na voltrekking van het vierde sacrament verstout ik me normaal niet tot het expliciet verbeelden van zulke bacchantische vergrijpen, maar toch laat ik mij door deze titanische track vol suggestieve ritmeveranderingen bij elke luisterbeurt weer verlokken tot onzindelijke mijmeringen over minstens één Maria gedrenkt in andere vloeistoffen dan rinsig wijwater
 
Laatst bewerkt:
Wat een openingspost!
Mijn kennis van Jane's Addiction reikt niet verder dan bovengenoemde soundtrack van Burnout Paradise. Voor de rest valt JA bij mij in de categorie befaamde bands waar ik weinig van af weet. Zoals Killing Joke of Sonic Youth. Ik weet voorgenoemde bands een enorm aan zien hebben en elk een grote impact hadden op de muziekwereld maar ik kom van geen enkele band verder dan één of twee (bekendere) nummers.

Album van de week is dus het ideale moment om die leegte eens op te vullen!

Edit: ook niks mis mee met het verafgoden van slechte MTV programma's.
Ex On The Beach is eigenlijk gewoon een natuurdocumentaire van de Homo Marginalis in zijn natuurlijke habitat.
 
Laatst bewerkt:
Wat een tekst, die ga ik pas lezen na het luisteren want pas wakker.
Nog nooit van de artiest gehoord, maar kijk er feitelijk naar uit om zo meteen op te zetten.

EDIT: pfieuw wat een ding, misschien niet ideaal voor maandagmorgen. Zo hyperactief? Zal toch een tweede beurt nodig hebben.
 
Laatst bewerkt:
Three Days is dé bom van deze plaat. Hoe kan ik hierna de rest van de plaat uitluisteren?
 
@Gavin

Ik dank u voor deze erudiete tekst die als een waardige chaperon het Sturm und drang-gehalte van deze plaat weet te begeleiden. Ik moet eerlijk toegeven dat de naam me misschien eens bekend in de oren heeft geklonken, maar de muziek was me geheel onbekend. De 15-jarige Avondland had dit wellicht met héél veel plezier geconsumeerd, terwijl hij parmantig doch zwaar falend met zijn skateboard in de brave straten van Boechout flaneerde. Soortgelijke muziek passeerde regelmatig de revue in de discman en betekende een springplank naar andere genres vooraleer het vermaledijde zwarte gat van de zwarte metalen me enkele jaren helemaal opzoog.

Meer dan twee keer zo oud nu ... en ik kan het nog altijd wel smaken, al was dit fijner geweest in een jeugdige, guitige en geïntoxiceerde setting van vriendjes en pintjes op een zorgeloze zomeravond in plaats van ernstige volwassen telewerkomstandigheden met duffe oploskoffie.

Nie kehrst du wieder goldne Zeit,
So froh und ungebunden!
Vergebens spähe ich umher,
Ich finde deine Spur nicht mehr.
O jerum, o quae mutatio rerum


Kan ik niet even terug in de tijd springen? Eventjes maar? Helaas! Hoe we tijd ervaren mogen we dan kiezen, haar ongenadige marsrichting blijft onverbiddelijk voorwaarts gaan. Het is gelukkig door onder andere muziek dat we onszelf even uit die maalstroom naar onze onfortuinlijke ondergang kunnen verheffen en kunnen vermeien in betere sferen.

@Kid_C geef ik wel gelijk. Three Days ... wat een plaat! Verveelt geen seconde en moet heerlijk zijn om live te ondergaan.
 
Ik ga nooit nog mijn best doen om iets moois te maken van een post op BG. Geen enkele poging zal ook maar enigszins in de buurt komen van het stukje prozaïsche magie dat deze thread topt. Nobelprijsmateriaal, ik zeg het u! Vanaf nu dus uitsluitend nog droge mededelingen mijnentwege op dit platform.
 
Ik ga nooit nog mijn best doen om iets moois te maken van een post op BG. Geen enkele poging zal ook maar enigszins in de buurt komen van het stukje prozaïsche magie dat deze thread topt. Nobelprijsmateriaal, ik zeg het u! Vanaf nu dus uitsluitend nog droge mededelingen mijnentwege op dit platform.
Dure woorden, mijn waarde!

Bon, nog eens Three Days opleggen. Luistert zeer lekker weg.
 
Ik heb de naam Jane's Addiction al wel eens horen vallen, maar nooit naar geluisterd. Om een of andere reden dacht ik ook dat het van die platte pop-punk was ofzo, ik weet niet goed waarom :unsure: misschien denk ik aan een andere groep.
Maar bon, 1 luisterbeurt later ben ik al blij dat geen platte pop-punk is.
Zeker niet slecht, het is niet helemaal mijn ding, maar zoals hierboven al gezegd, Three Days is wel het hoogtepunt van de plaat.
Muziekaal zit het allemaal wel goed, interessante baslijntjes, leuke riffs, etc. Maar de stem die ligt mij wel niet, daar kan ik niet echt aan wennen precies. Maar zal het later deze week nog eens een luisterbeurt geven.
 
Ik sta ervan te kijken hoeveel volk Jane's Addiction blijkbaar niet (echt) kent. Dat is toch echt een grote naam?
 
Ik sta ervan te kijken hoeveel volk Jane's Addiction blijkbaar niet (echt) kent. Dat is toch echt een grote naam?

Nooit van gehoord, maar ik haat Nirvana dus het hoeft niet te verbazen dat die heel wat ongetwijfeld wél getalenteerde bands mee hebben doodgeknepen voor mij. Het is niet eerlijk, maar elke associatie met de-band-die-niet-genoemd-mag-worden is een onmiddellijke rode kaart en drie shotjes whiskey (om te vergeten) in mijn boek, behalve binnen de hoogst uitzonderlijke context van dit concept natuurlijk - waarin ik op mijn woord van eer en het hart van mijn eerstgeborene gebonden ben tot reciprociteit aangaande luisterbereidheid en het neerpennen van constructief-kritische gedachten over de keuze van een ander.

Het luisteren zelf zal nog niet voor direct zijn, maar ik doe mijn best.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
  • Leuk
Waarderingen: Lint
Ik sta ervan te kijken hoeveel volk Jane's Addiction blijkbaar niet (echt) kent. Dat is toch echt een grote naam?
Voor mensen van gezegende leeftijd of mensen die binnen dit genre vertoeven, perhaps. :unsure:

Dat gezegd zijnde, geen slecht album en het gitaarwerk is van het beste dat ik ooit gehoord heb, maar het is mij iets te druk gebleken.
Van alle gitaar georiënteerde albums hier, en dat zijn er wel enkele, is dit de drukst overkomende. Er is te veel gaande tegelijkertijd?
Er zitten wel wat cooldown momenten in, maar niet lang genoeg om een sip van uw koffie te nemen.
Is dit een soort van mood waar je in moet zitten om echt te kunnen genieten van dit album?

Nu goed, uit eerdere statements van Gavin had ik al wat schrik voor deze week, en het is gelukkig beter gebleken dan verwacht.
 
Djeezes maat die teksten worden hier maar erger. :laugh: Ik heb Jane's Addiction af en toe wel eens beluisterd in mijn jongere jaren (niet dat ik nu oud ben, maar toch, we spreken over 20 jaar geleden of zo) zonder dat er echt veel van is blijven hangen.

Ik ben er net aan begonnen en herken het openingsnummer onmiddellijk van Guitar Hero 2. Dat heb ik kapotgespeeld indertijd, dus die nummers ken ik bijna allemaal van binnen en van buiten. Altijd wel een cool nummer gevonden, dat is, euh, al dat ik voorlopig te zeggen heb. Later meer (allez, da's de bedoeling, ik ben niet goed bezig in deze threads).
 
Ik heb de naam Jane's Addiction al wel eens horen vallen, maar nooit naar geluisterd. Om een of andere reden dacht ik ook dat het van die platte pop-punk was ofzo, ik weet niet goed waarom :unsure: misschien denk ik aan een andere groep.

Janez Dedt misschien :scream:

Ik ken hun muziek vrij vaag maar nooit actief naar geluisterd, ik wist zelfs niet dat deze band al zo lang bestond. Voor een album van 31 jaar oud klinkt het trouwens nog steeds heel hedendaags vind ik.

Aangename luisterbeurt!
 
Terug
Bovenaan