willydrama
Well-known member
Was quote van Rollins uit de nineties over funkmetal. Btw nog leuke cover van Been Caught Stealing gevonden
Album of the week Jane's Addiction - Ritual de lo Habitual
- Onderwerp starter Gavin
- Startdatum
BearPils
Well-known member
Bewust als fan, vooral omdat ik dat van thuis heb meegekregen (mijn vader was grote fan). Ik ben er zelf nog niet uit of je ze in het rijtje classic artists kunt zetten, maar die discussie houden we beter voor dan denk ik
Dave Navarro is mij welbekend, ik heb de biografie van Anthony Kiedis al een paar keer gelezen en daar wordt hij toch niet zo positief neergezet. Frusciante is voor mij gewoon meer RHCP dan Navarro, ik heb nooit het gevoel gehad dat daar een goede klik was.
One Hot Minute staat niet bovenaan het lijstje van hun albums maar is imho wel nog steeds pakken beter dan al het latere meer poppy werk...
Aight, tijd gehad om de plaat eens aan een grondige luisterbeurt te onderwerpen.
Zoals eerder aangehaald: veel verder dan Stop kwam m'n Jane's Addiction kennis niet. Dat blijkt meteen ook het openingsnummer te zijn; ik werd meteen terug in de tijd gekatapulteerd en zag me weer rondcruisen in Paradise City.
Het blijkt ook meteen één van m'n favoriete nummers van de plaat te zijn. Misschien speelt nostalgie wel mee maar er zit zo'n drive in dat nummer en dat ondanks zijn naam en het feit dat het letterlijk even stil valt.
Bij de twee volgende tracks springt de bas er echt bovenuit. Ik moest instant aan Primus denken. Geen idee wie wie daar heeft beïnvloed.
De bas is trouwens op elk nummer zeer aanwezig, de ene keer wat meer ingehouden dan de andere maar desalniettemin aanwezig.
Naast Primus rinkelt er ook het RHCP belletje. Niet alleen tijdens die twee nummers overigens, dat geldt voor de hele plaat. Het is een veel vuilere, poterige versie van de Chilli Peppers. Which is a good thing.
Obvious: wat een heerlijke choas! Als ik het zo mag noemen
Die langzame opbouw, daarna meandert het super voort om maar sneller en sneller te gaan tot het los barst. Die piano door die gitaarsolo heen!
Been Caught Stealing doet me denken aan een 90s soundtrack bij één of andere teenage comedie. Leuk tussendoortje denk je dan maar dan komen die solo en dat die bass bridge die je aan haalt.
Three Days: wat een nummer is dat. Duidelijk hoogtepunt van de plaat voor mij. Goeie opbouw, heerlijk zwaar riff rond minuut zeven en die apotheose. Instant in paar playlists gezwierd.
Then She Did: mooi, meeslepend. Maar dan komen we op een punt (vanaf 4.40, hoogtepunt een dikke minuut later) waar ik totaal uit het moment wordt getrokken door dat vreemde intermezzo. En plots is voor mij de magie van het moment weg.
Of course vind ik wel geslaagd ; al staat het wat vreemd op de plaat. Het is wat een stijlbreuk die ik ook niet zo goed kan plaatsen.
Maar kom, het is verre van een slecht nummer. En zoals je zelf aanhaalt: die drum deunen doen het wel voor mij. Dat heeft iets bezwerends.
Geniale outro ook.
Classic Girl doet me dan het minst. Dit gaat waarschijnlijk enorm beledigend zijn maar het voelde wat generisch aan. Zeker in vergelijking met al wat er voor kwam.
Conclusie: blij eens wat meer in aanraking te zijn gekomen met Jane's Addiction. Daar ga ik zeker meer van op zetten.
Hun muzikale impact hoor je duidelijk; eens je deze plaat beluisterd hebt, weet je waar tal van andere bands hun mosterd zijn gaan halen.
Het is geen juiste vergelijking maar ik ben een enorme Faith no More fan en Jane's Addiction is zeer gelijkaardig. Niet qua pure sound maar beiede bands brengen een mix van genres en maken daar hun eigen ding van.
Nog even over de vocals: die lijken voor velen een struikelpunt en ik snap het wel. Maar langs de andere kant: ik kan me hier echt geen andere stem bij voorstellen, die er beter zou bij passen.
En tot slot de hoogtepunten: Three Days, Stop en Obvious. Then She Did komt dicht bij de top 3 maar het ietwat vreemde tussenstuk haalt me uit de flow. Dan maar de meer straightfoward songs (Stop en Obvious dus) gegaan.
Zoals eerder aangehaald: veel verder dan Stop kwam m'n Jane's Addiction kennis niet. Dat blijkt meteen ook het openingsnummer te zijn; ik werd meteen terug in de tijd gekatapulteerd en zag me weer rondcruisen in Paradise City.
Het blijkt ook meteen één van m'n favoriete nummers van de plaat te zijn. Misschien speelt nostalgie wel mee maar er zit zo'n drive in dat nummer en dat ondanks zijn naam en het feit dat het letterlijk even stil valt.
Bij de twee volgende tracks springt de bas er echt bovenuit. Ik moest instant aan Primus denken. Geen idee wie wie daar heeft beïnvloed.
De bas is trouwens op elk nummer zeer aanwezig, de ene keer wat meer ingehouden dan de andere maar desalniettemin aanwezig.
Naast Primus rinkelt er ook het RHCP belletje. Niet alleen tijdens die twee nummers overigens, dat geldt voor de hele plaat. Het is een veel vuilere, poterige versie van de Chilli Peppers. Which is a good thing.
Obvious: wat een heerlijke choas! Als ik het zo mag noemen
Die langzame opbouw, daarna meandert het super voort om maar sneller en sneller te gaan tot het los barst. Die piano door die gitaarsolo heen!
Been Caught Stealing doet me denken aan een 90s soundtrack bij één of andere teenage comedie. Leuk tussendoortje denk je dan maar dan komen die solo en dat die bass bridge die je aan haalt.
Three Days: wat een nummer is dat. Duidelijk hoogtepunt van de plaat voor mij. Goeie opbouw, heerlijk zwaar riff rond minuut zeven en die apotheose. Instant in paar playlists gezwierd.
Then She Did: mooi, meeslepend. Maar dan komen we op een punt (vanaf 4.40, hoogtepunt een dikke minuut later) waar ik totaal uit het moment wordt getrokken door dat vreemde intermezzo. En plots is voor mij de magie van het moment weg.
Of course vind ik wel geslaagd ; al staat het wat vreemd op de plaat. Het is wat een stijlbreuk die ik ook niet zo goed kan plaatsen.
Maar kom, het is verre van een slecht nummer. En zoals je zelf aanhaalt: die drum deunen doen het wel voor mij. Dat heeft iets bezwerends.
Geniale outro ook.
Classic Girl doet me dan het minst. Dit gaat waarschijnlijk enorm beledigend zijn maar het voelde wat generisch aan. Zeker in vergelijking met al wat er voor kwam.
Conclusie: blij eens wat meer in aanraking te zijn gekomen met Jane's Addiction. Daar ga ik zeker meer van op zetten.
Hun muzikale impact hoor je duidelijk; eens je deze plaat beluisterd hebt, weet je waar tal van andere bands hun mosterd zijn gaan halen.
Het is geen juiste vergelijking maar ik ben een enorme Faith no More fan en Jane's Addiction is zeer gelijkaardig. Niet qua pure sound maar beiede bands brengen een mix van genres en maken daar hun eigen ding van.
Nog even over de vocals: die lijken voor velen een struikelpunt en ik snap het wel. Maar langs de andere kant: ik kan me hier echt geen andere stem bij voorstellen, die er beter zou bij passen.
En tot slot de hoogtepunten: Three Days, Stop en Obvious. Then She Did komt dicht bij de top 3 maar het ietwat vreemde tussenstuk haalt me uit de flow. Dan maar de meer straightfoward songs (Stop en Obvious dus) gegaan.
Hoe episch moet je wel niet zijn om een song te maken die 10 minuten duurt. Zij doen het met three days en het luistert zoals een tiet!
Heb deze in een donker verleden al eens tegengekomen, maar ik ben blij dat ik ze terug ontdekt heb via deze thread!
Zo mogen er meer zijn!
Heb deze in een donker verleden al eens tegengekomen, maar ik ben blij dat ik ze terug ontdekt heb via deze thread!
Zo mogen er meer zijn!
willydrama
Well-known member
Zijn er hedendaagse bands die de erfenis van Jane's Addiction dragen ?
D
Deleted member 95
Guest
Too many notes, Mr. Mozart.
nifelheim
Active member
Heb deze samen met Nothing's Shocking en The Great Escape Artist in huis op cd.
Lang geleden dat ik ze beluisterd heb maar vermits ik ze op cd heb, wil wel zeggen dat het mij toch enigszins aansprak.
Het feit dat ik niets op vinyl heb, wil dan wel weer zeggen dat ik het niet essentieel vond.
Ik ben benieuwd en check ineens alle 3.
Lang geleden dat ik ze beluisterd heb maar vermits ik ze op cd heb, wil wel zeggen dat het mij toch enigszins aansprak.
Het feit dat ik niets op vinyl heb, wil dan wel weer zeggen dat ik het niet essentieel vond.
Ik ben benieuwd en check ineens alle 3.
Gavin
Well-known member
Ik luister zelden naar hedendaagse bands dus die vraag zal iemand anders moeten beantwoorden. Via Google kwam ik op zoiets uit, dat "klinkt" misschien wel zo maar mist toch meteen de muzikale kwaliteit, los van of ge Jane's nu goed vindt of niet.
Over beïnvloeden heb ik geen idee, wel dat de baslijntjes van vele JA nummers geschreven zijn voordat Primus hun eerste demo heeft opgenomen. Maar inderdaad dus, die baslijntjes ... net zoals Navarro en Perkins hun stukken ook ongeveer alles geschreven als tiener. Blijft wat vreemd dat hij verder niet al te veel gedaan heeft in zijn muzikale carrière, buiten wat werk voor Garbage en Deconstruction samen met Navarro in 94.
Geen probleem met generisch, dat durf ik zelfs onderschrijven zoals ge gezien hebt in de OP. Enkel de clip en het thema ervan in het geheel heeft me dat doen appreciëren, maar qua song klinkt dat als iets dat per se nog moest geschreven worden op een namiddag vergeleken met de rest van het album. Ik heb eerder deze week gelezen dat dit nummer de reden was waarom Avery niet op het hierna opgenomen Of Course wilde spelen, dat Farrell te veel zijn zin doordrukte op het aandeel van andere muzikanten. Misschien is dat de reden waarom we het zo beoordelen.
Verder best verrast bij Obvious, ik had niet gedacht dat iemand dat als favoriet er zou uitpikken! Ik vind net daar het middenstuk het zwaarst doorwegen van alle langere nummers. Ik ken misschien vijf/tien nummers van Faith No More en ik vind dat ook wel goed, moet ik me dan toch ook eens aanzetten na uw post.
Sterk! The Great Escape Artist is best in orde als rockalbum in 2011, maar als ge dat meteen na Ritual gaat luisteren merkt ge dat de motor van de band mist en dat ze in die twintig jaar toch wat magie zijn kwijtgespeeld. Onvermijdelijk natuurlijk, een spuitende tiener kan niet hetzelfde creëren als een relatief nuchtere getrouwde veertiger. IMO één van de redenen waarom Ritual en Nothing's Shocking zo goed zijn: geschreven in het eerste half jaar of zo toen ze de band oprichtten, het was er toen al knal op en er is nooit tijd geweest om zich aan te passen aan de nieuwe ervaringen of ergernissen aan elkaar. Bijna zelfs opzettelijk, want Farrell was als de dood voor een 'sophomore slump' opvolger.
Nu, dat is ook vaak maar eye of the beholder, op Strays uit 2003 staat bijvoorbeeld Suffer Some en dat wordt dan meegenomen in de 'nu metal' beoordeling van die plaat ... terwijl dat dat nummer al in 1987 in live shows gespeeld werd.
Hij is daar zelf ook niet positief over en erkent dat door zijn druggebruik en gedrag hij een groot aandeel had in het imploderen van JA en dat het met RHCP niet echt klikte. Langs de andere kant was Kiedis (en heel RHCP) in die periode ook niet op het hoogtepunt van hun carrière dus dat zal zeker wel gebotst hebben. We moeten natuurlijk ook eerlijk zijn en inzien dat hij te knap was voor die band van goofy uitziende blanke mannetjes!
Het hangt verder van uw interpretatie van gekoketteer af, bij Jane's heb ik niet het gevoel dat het om koketteren gaat maar gewoon deel van het leven zelfs voor de band bestond. Iets als Jane Says beschreef drugs ook compleet anders als wat er bij die hair metal bands gebeurde, dat is rauw en zonder trots. Langs de andere kant dekt "de junk als held" de lading wel natuurlijk, dat waren ze allemaal buiten de drummer.
BearPils
Well-known member
Kiedis geeft ook aan in zijn boek dat hij toen een complete eikel was en echte junk... Dat die man nog rondloopt is een half mirakel. Je hebt daar wel een punt ivm zijn looks. Voor mij is (was) RHCP funk en Navarro is echt een man van de 'zware' gitaren, dat clasht wat met elkaar hoewel ik beide genres wel kan smaken.
Ik had het inderdaad ook in je openingspost gelezen dat je pas na het zien van de clip het nummer kon plaatsen. Dat zal ik dan ook maar eens doen
Veel plezier met Faith No More! Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik vooral fan van ben de periode met Mike Patton.
Dat komt in de eerste plaats door Patton: da's een (om het met een cliché te zeggen) muzikale duizendpoot en vanaf zijn komst is de spectrum van Faith No More's muziek nog vergroot. De eerste twee albums (met Chuck Mosley) zijn zeker niet slecht, daar niet van maar wat daarna komt is nog zo veel beter.
Ik ben ook wel een Patton fanboy: Mr Bungle, Fantomas, Tomahawk.. stuk voor stuk fantastische bands.
En het is nog eens een gamer ook! Heeft zelfs wat voicework gedaan, bekendst zijn de zombie voices in Left 4 Dead, anger core in Portal en de stem van The Darkness/de demoon in The Darkness 1 & 2.
Btw: met over Fantomas te schrijven moet ik aan de Melvins denken. Om één of andere reden denk ik dat daar ook wel spul tussen gaat zitten dat u wel gaat bevallen denk ik. Die hebben ook een enorme en diverse discografie, al is dat iets meer genre gelimiteerd.
Nattefrost
Well-known member
Het heeft me een luisterbeurt of 4 à 5 gekost om hetzelfde neer te schrijven als de meesten hier: Three Days is duidelijk een hoogtepunt. Geweldig inzicht, I know. Of beter gezegd, het tweeluik Three Days en Then She Did. Als ik de uitleg van @Gavin lees zijn deze twee nummers thematisch en inhoudelijk onlosmakelijk verbonden, dus makes sense. Maar goed, ff terug naar het begin.
De A-kant is geen onverdeeld succes voor mij. No One Leaving en Been Caught Stealing zijn twee nummers die me eigenlijk weinig of niets doen. Die worden in toekomstige luisterbeurten gewoon geskipt, vrees ik. Stop en Obvious zijn de twee toppers hier voor mij. Blijkbaar kent iedereen die eerste vanuit Burnout Paradise, maar bij mij is het dus Guitar Hero 2. Ik had niets met Paradise, de laatste echt goeie Burnout was nummer 3, misschien wel de beste pure arcade racer ooit. Soit, da's voor een andere thread. In Obvious vind ik dan weer een soort psych of space invloeden terug waardoor dit nummer mij duidelijk bijblijft. Al is het de bijna 6 minuten duurtijd misschien niet waard, zoals de openingspost al aangaf.
En dan zijn we terug bij Three Days en Then She Did. Bij die verandering van ritme rond minuut 3 in Three Days voel je al dat er iets speciaals aankomt, de drijvende bass erachter, de drum die begint op te bouwen. En die jam waar we dan in terechtkomen, wat had ik dat graag live meegemaakt. Wel, niet letterlijk, ik was 3 jaar in 1990. Het is in elk geval een nummer dat uitnodigt om in hogere sferen te geraken en er helemaal in op te gaan. En dan even gas terugnemen om er helemaal voor weer te gaan, om dan stilletjes aan uit je roes te ontwaken met Then She Did. Ik weet niet of dat het beoogde doel was, maar zo voelt het toch aan. Ik moet wel toegeven dat dit nummer, hoe geslaagd ik het ook vind als tweeluik, me toch wat kwijtraakt in de laatste paar minuten.
Met de laatste 2 nummers heb ik dan weer wat moeilijk, omdat ze het bijna concept-album allure van de afgelopen 20 minuten doorbreken. Of Course is ergens wel interessant, in die zin dat het bij momenten bijna aanvoelt als een nummer dat, met Syd Barrett vocals, op The Piper at the Gates of Dawn had kunnen staan. Het past hier gewoon niet echt. Classic Girl voelt dan weer te veel als Then She Did, dus dat werkt niet echt. Ik wil dan gewoon terug naar het begin van de B-kant.
Als laatste nog iets over de instrumentatie, die mannen konden toch een stukje spelen. De drummer en bassist zijn op bijna elk nummer een hoogtepunt, vooral op Obvious en Three Days. De individuele artiesten kende ik eigenlijk helemaal niet, dus dat heeft me wel aangenaam verrast. Het fantastische geluid helpt ook wel. Ik weet niet of de Spotify versie origineel of remastered is, maar de productie klinkt in elk geval schitterend voor 1990. Zelfs op de chaotischere passages kan je alles er nog super helder uitpikken.
Long story short: sommige missers maar ook sommige geweldige hoogtepunten, in een genre dat me eigenlijk nooit voldoende heeft aangesproken om me er echt in te verdiepen. Ik kan ergens wel begrijpen dat dit een soort mijlpaal moet geweest zijn, al heeft het mij enkele luisterbeurten gekost. Als je deze in 1990 als iets oudere tiener had meegemaakt, dat moet iets geweest zijn. En 31 jaar na datum is het nog steeds niet verkeerd.
De A-kant is geen onverdeeld succes voor mij. No One Leaving en Been Caught Stealing zijn twee nummers die me eigenlijk weinig of niets doen. Die worden in toekomstige luisterbeurten gewoon geskipt, vrees ik. Stop en Obvious zijn de twee toppers hier voor mij. Blijkbaar kent iedereen die eerste vanuit Burnout Paradise, maar bij mij is het dus Guitar Hero 2. Ik had niets met Paradise, de laatste echt goeie Burnout was nummer 3, misschien wel de beste pure arcade racer ooit. Soit, da's voor een andere thread. In Obvious vind ik dan weer een soort psych of space invloeden terug waardoor dit nummer mij duidelijk bijblijft. Al is het de bijna 6 minuten duurtijd misschien niet waard, zoals de openingspost al aangaf.
En dan zijn we terug bij Three Days en Then She Did. Bij die verandering van ritme rond minuut 3 in Three Days voel je al dat er iets speciaals aankomt, de drijvende bass erachter, de drum die begint op te bouwen. En die jam waar we dan in terechtkomen, wat had ik dat graag live meegemaakt. Wel, niet letterlijk, ik was 3 jaar in 1990. Het is in elk geval een nummer dat uitnodigt om in hogere sferen te geraken en er helemaal in op te gaan. En dan even gas terugnemen om er helemaal voor weer te gaan, om dan stilletjes aan uit je roes te ontwaken met Then She Did. Ik weet niet of dat het beoogde doel was, maar zo voelt het toch aan. Ik moet wel toegeven dat dit nummer, hoe geslaagd ik het ook vind als tweeluik, me toch wat kwijtraakt in de laatste paar minuten.
Met de laatste 2 nummers heb ik dan weer wat moeilijk, omdat ze het bijna concept-album allure van de afgelopen 20 minuten doorbreken. Of Course is ergens wel interessant, in die zin dat het bij momenten bijna aanvoelt als een nummer dat, met Syd Barrett vocals, op The Piper at the Gates of Dawn had kunnen staan. Het past hier gewoon niet echt. Classic Girl voelt dan weer te veel als Then She Did, dus dat werkt niet echt. Ik wil dan gewoon terug naar het begin van de B-kant.
Als laatste nog iets over de instrumentatie, die mannen konden toch een stukje spelen. De drummer en bassist zijn op bijna elk nummer een hoogtepunt, vooral op Obvious en Three Days. De individuele artiesten kende ik eigenlijk helemaal niet, dus dat heeft me wel aangenaam verrast. Het fantastische geluid helpt ook wel. Ik weet niet of de Spotify versie origineel of remastered is, maar de productie klinkt in elk geval schitterend voor 1990. Zelfs op de chaotischere passages kan je alles er nog super helder uitpikken.
Long story short: sommige missers maar ook sommige geweldige hoogtepunten, in een genre dat me eigenlijk nooit voldoende heeft aangesproken om me er echt in te verdiepen. Ik kan ergens wel begrijpen dat dit een soort mijlpaal moet geweest zijn, al heeft het mij enkele luisterbeurten gekost. Als je deze in 1990 als iets oudere tiener had meegemaakt, dat moet iets geweest zijn. En 31 jaar na datum is het nog steeds niet verkeerd.
SnakeGodRovinin
Well-known member
Is inderdaad een groeialbum. De tweede keer smaakte het verfijnder.
Enige mindere nummer was het slotnummer.
'Three days' - 'Then she did...' - 'Of course': Drie lange nummers na elkaar op een rockalbum. Dat moest wel gelijkstaan aan genieten. Dat was ook zo.
Op het einde van 'Ain't no right' hoorde ik op de gitaarachtergrond wat Led-Zeppelinachtig, maar ik zou begot niet meer weten van welk nummer. Misschien 'The Song remains the same'?
De gitaarsolo's. Heb daar altijd een zwak voor gehad.
Aan de stem stoorde ik me zeker niet. Een afprint van de jaren tachtig zeker
?
Enige mindere nummer was het slotnummer.
'Three days' - 'Then she did...' - 'Of course': Drie lange nummers na elkaar op een rockalbum. Dat moest wel gelijkstaan aan genieten. Dat was ook zo.
Op het einde van 'Ain't no right' hoorde ik op de gitaarachtergrond wat Led-Zeppelinachtig, maar ik zou begot niet meer weten van welk nummer. Misschien 'The Song remains the same'?
De gitaarsolo's
. Heb daar altijd een zwak voor gehad.Aan de stem stoorde ik me zeker niet. Een afprint van de jaren tachtig zeker
?
Gavin
Well-known member
Ik heb al even gepiept en ik ken buiten We Care A Lot enkel nummers vanaf de derde plaat. Epic vind ik muzikaal goed bijvoorbeeld maar ik heb dan direct wat angst dat dat meer de rappende kant opgaat. We zullen zien, het is niet voor meteen maar ik spreek u er ooit eens op aan, ik vind er wel een thread voor! Melvins ken ik enkel als inspiratie van Cobain, voor de rest geen idee.
Nou nou, andere thread, dit is net een letterlijke beyond gaming discussie! Ik ga u niet tegenspreken, integendeel, volledige instemming bij dat stukje over Burnout 3: Takedown. De hoeveelheid uren dat ik daaraan versleten heb voor een beeldbuis ... Ik denk dat de parallel te trekken valt tussen Nothing's Shocking/Burnout 3 en Ritual/Burnout Paradise.
In het kort: Nothing's Shocking/Burnout 3 is de referentie, het vernieuwende meesterwerkje (voortbordurend op eerdere pogingen van de artiest) waar niets op aan te merken valt: gefocust, alles werkt en klikt, invloed op andere binnen het genre. De sequels brachten dezelfde basis maar met vele extra toeters en bellen zoals dat wel eens gaat bij grootsere sequels, en of dat nu echte online/open world of violen/langere nummers waren, de meeste dingen werkten gewoon even goed, mede door de kwaliteit van de artiest, maar onvermijdelijk zijn er door de grootte en ambitie wat losse eindjes te vinden. Dat zijn de langere stukken en het einde aan de ene kant, en de moto's en DJ Atomika aan de andere kant voor mij.
Durf ik de zijsprong van Criterion naar Need For Speed vergelijken met Navarro die een plaat bij Red Hot Chili Peppers gaat maken? 100 procent correct volgens mij, maar ik ging het kort houden en genoeg popcultuur na K3 vorige week.
How he, beest!
Als er hier iemand Three Days een keer of drie had opgezet om elk instrument apart te beluisteren, was ik al in een roes geraakt!
Afhankelijk van in welke maand ge geboren zijt, had ge uw moeder nog met u kunnen sturen in de plaats want ze brachten dat al live in 87! Dat tweeluik zien ze zelf ook als één van hun pieken, zoals Perkins hier uitlegt. Zit ook een korte uitleg bij hoe Three Days op een week tot stand kwam moest het iemand interesseren (en een Grohl en Cobain-anekdote die volgens mij niet klopt).
Zoals hierboven al eens vermeld: fair. Op Youtube staat er ergens een review van dit album die het vergelijkt met een vliegtuigreis: de spanning van het opstijgen, fijne tijd in de lucht en uitstekende landing ... maar het afronden van de plaat is het taxiën en wachten op de bagage. Het blijft een persoonlijke interpretatie, maar dat is een dikke analogie IMO.
De gitaarsolo's
FlyingHorseman
Well-known member
Nog een paar keer Ritual de lo Habitual op gehad. Been Caught Stealing zit al een paar dagen in mijn hoofd, dat zou ik misschien ook bij de mindere nummers zetten maar is wel verdomd catchy. Voor de rest sluit ik me aan bij wat de heren of dames hierboven zeggen, dat de laatste nummers wat aan impact verliezen, vooral door het indrukwekkende middenstuk dat er aan vooraf gaat.
Na de thread hier wat doorgelezen te hebben, vind ik het ergens misschien ook wel jammer dat Red Hot Chili Peppers niet aan bod komen als classic artist. Een groep waar nu eens niks bij voel, op één plaat na waar ik een zwak voor heb. Misschien hadden ze me toch wat kunnen verrassen.
Na de thread hier wat doorgelezen te hebben, vind ik het ergens misschien ook wel jammer dat Red Hot Chili Peppers niet aan bod komen als classic artist. Een groep waar nu eens niks bij voel, op één plaat na waar ik een zwak voor heb. Misschien hadden ze me toch wat kunnen verrassen.
nifelheim
Active member
Hoewel ik mijn cd al vele jaren heb, had ik hem voor deze thread nooit zo aandachtig beluisterd.
Toch is mijn mening niet drastisch veranderd.
'Stop' is een leuke stevige opener. Nummer 2 en 3 klinken te funky, iets waar ik absoluut niet van houd.
'Obvious' vind ik leuk opbouwen met een paar mooie zanglijnen. Duurt wel een minuutje te lang.
'Been Caught' is eigenlijk ook irritant funky, maar omdat het zo gekend is, trek ik dit wel.
'Three Days' vind ik het eerste deel iets minder, wordt dan wel goedgemaakt door het stevige 2de deel.
'Then She Did' passeert zonder veel te beroeren. Een pianoriedeltje viel me wel op.
'Of Course' is wel leuk. Ik ben gecharmeerd door de viool, die eigenlijk heel het nummer leidt.
'Classic Girl' doet me nog het meest denken aan 90's rockbands als Temple of the Dog, Pearl Jam, ... En dat is zeker niet negatief. Ondanks dat mijn smaak sindsdien enorm geëvolueerd is en ik naast zware metalen vooral in de 70's en 80's graai, blijf ik de grunge scene en aanverwanten een warm hart toedragen.
Zeker geen spijt van deze luisteroefening en de cd blijft ook in de collectie. En mijn respect voor de band is wel ietwat gestegen. Maar ik betwijfel of deze de komende jaren veel uit de kast gaat komen.
Nu nog eens het debuut en 'The Great escape Artist' herbeluisteren.
Toch is mijn mening niet drastisch veranderd.
'Stop' is een leuke stevige opener. Nummer 2 en 3 klinken te funky, iets waar ik absoluut niet van houd.
'Obvious' vind ik leuk opbouwen met een paar mooie zanglijnen. Duurt wel een minuutje te lang.
'Been Caught' is eigenlijk ook irritant funky, maar omdat het zo gekend is, trek ik dit wel.
'Three Days' vind ik het eerste deel iets minder, wordt dan wel goedgemaakt door het stevige 2de deel.
'Then She Did' passeert zonder veel te beroeren. Een pianoriedeltje viel me wel op.
'Of Course' is wel leuk. Ik ben gecharmeerd door de viool, die eigenlijk heel het nummer leidt.
'Classic Girl' doet me nog het meest denken aan 90's rockbands als Temple of the Dog, Pearl Jam, ... En dat is zeker niet negatief. Ondanks dat mijn smaak sindsdien enorm geëvolueerd is en ik naast zware metalen vooral in de 70's en 80's graai, blijf ik de grunge scene en aanverwanten een warm hart toedragen.
Zeker geen spijt van deze luisteroefening en de cd blijft ook in de collectie. En mijn respect voor de band is wel ietwat gestegen. Maar ik betwijfel of deze de komende jaren veel uit de kast gaat komen.
Nu nog eens het debuut en 'The Great escape Artist' herbeluisteren.
Laatst bewerkt:
hjs666
Well-known member
Ook deze morgen beluisterd,Been Caught Steeling kende ik al,
Was toch veel te zien op MTV indertijd en is uitgegroeid tot classic.
Nooit volledig album beluisterd,nu wel dus.
Vind het naar meer smaken.
Al vind ik ze niet echt te vergelijken met de grunge bands (AIC,PJ,Nirvana,Soundgarden,STP,...) uit die periode waarvan ik Alice In Chains (Dirt is echt topalbum) het meeste apprecieer.
Ga wel meer research doen.
Was toch veel te zien op MTV indertijd en is uitgegroeid tot classic.
Nooit volledig album beluisterd,nu wel dus.
Vind het naar meer smaken.
Al vind ik ze niet echt te vergelijken met de grunge bands (AIC,PJ,Nirvana,Soundgarden,STP,...) uit die periode waarvan ik Alice In Chains (Dirt is echt topalbum) het meeste apprecieer.
Ga wel meer research doen.
Gavin
Well-known member
Klote, ik heb dat hier nog niet fatsoenlijk afgesloten of die nederflop van volgende week is al een halve dag te vroeg gepost. Een kleine bloemlezing van dingen die ik zal onthouden uit de voorbije week:
Nu, zoals gezegd was het voor het concept misschien een beetje vals spelen qua kwaliteit want Jane's Addiction heeft bijna twee miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Tot nu toe is Aynsley Dunbar Retaliation de artiest met het minste luisteraars op Spotify van alle inzendingen: 776. Ik ben het dus een beetje verschuldigd daar zwaar onder te gaan met mijn plaat voor de tweede editie ergens halverwege 2023 ... en heb ik even geluk dat de artiest die mijn tweede keuze hier was momenteel slechts 328 luisteraars heeft op Spotify, dus die obscure plaat ligt al klaar. Tot dan!
Ik heb wel nog geen foto's van Navarro gekregen op dit forum of Whatsapp, dus dat vierde doel is niet gehaald, helaas.
Your loss zeggen ze dan!
Dank voor de quotes en de vele best lange posts, ze waren zeer fijn om te lezen en dat wordt allemaal zéér geapprecieerd! Zelfs al vond ge de muziek maar niets, hopelijk weet iedereen nu wie de OGs van de jaren tachtig/negentig rock waren en wie allicht het opperste respect van uw favoriete artiest uit die periode geniet.
Nu, zoals gezegd was het voor het concept misschien een beetje vals spelen qua kwaliteit want Jane's Addiction heeft bijna twee miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Tot nu toe is Aynsley Dunbar Retaliation de artiest met het minste luisteraars op Spotify van alle inzendingen: 776. Ik ben het dus een beetje verschuldigd daar zwaar onder te gaan met mijn plaat voor de tweede editie ergens halverwege 2023 ... en heb ik even geluk dat de artiest die mijn tweede keuze hier was momenteel slechts 328 luisteraars heeft op Spotify, dus die obscure plaat ligt al klaar. Tot dan!
Ik heb wel nog geen foto's van Navarro gekregen op dit forum of Whatsapp, dus dat vierde doel is niet gehaald, helaas.
Your loss zeggen ze dan!
willydrama
Well-known member
Nog een reden dat ik het album links liet liggen is dat luisteren naar Jane's Addiction u stap voor stap doet veranderen in een strandjeanet. Daarvoor laat ik Carmen Electra graag aan mij voorbijgaan, van een flop gesproken trouwens, wat zijn die haar siliconen oud geworden.
D
Deleted member 95
Guest
Vergeef mij, Gavin, vergeef mij! Ik had het album dinsdag of woensdag al eens beluisterd maar ik wilde u eren met een waarachtig mooie post en niet zo 'n inderhaast geformuleerde pseudo-opinie, zoals ik die indertijd wel eens durfde posten op een niet nader genoemd subforum, maar ge gaat het toch met dat tweede moeten doen, vrees ik. Vooraf had ik wat gemengde gevoelens en verwachtingen. Enerzijds deden de veelvuldige referenties naar Nirvana en nog enkele andere gedrochten van die tijd mij nu niet bepaald likkebaarden, maar anderzijds: hoe slecht kan een album zijn na dergelijke introductietekst? Nummer per nummer doe ik niet aan mee, maar hieronder dus mijn (niet zo definitief) oordeel.
Ik ga heel eerlijk zijn: als gelijk welk van de eerste vijf nummers op de radio zou spelen (mogelijk met uitzondering van Obvious), zou ik wellicht binnen de minuut van zender veranderen. Dat kan natuurlijk helemaal niet want ik luister sowieso uitsluitend naar Klara in de wagen, maar toch. Het heeft zo die typische, moeilijk te definiëren maar vaag "vrolijk" aandoende vibe voor de 90s (maar dan al in de 80s blijkbaar, credit where it's due), en dat wringt bij mij. Het deed mij nog het meest denken aan de soundtrack van zo 'n typische slechte tienerfilm in een oversekste middelbare school. Als exponent hiervan en tevens het grootste probleem: de stem. Mijn eerste gedacht toen hij begon te zingen was dat ik naar een plaat met onuitgebracht materiaal van X!NK zat te luisteren. Sorry daarvoor.
Maar goed, ik heb dan een bewuste effort gedaan om mij niet te veel te laten afleiden door wat ik minder goed vond, en te zoeken naar het betere werk, en eerlijk is eerlijk ik heb best wel wat gevonden! De gitaarsolo's, uiteraard, die zijn ronduit geweldig en een hooligan als @PolletPoulet_OG moet niet denken dat hij altijd de wijsheid in pacht heeft, want in dit geval zit hij er simpelweg naast. Ook voor de rest is dit muzikaal eigenlijk best wel heel erg goed gemaakt, met een paar leuke tempowisselingen, een mooi en vol geluid en ook met een pak meer gelaagdheid dan ik had verwacht, met altijd wel iets te beleven op de achtergrond. Eveneens ietwat verscholen achter het hypernerveuze gedoe doet de drummer het toch ook echt wel een heel pak beter dan ikzelf in mijn crappy high school rock band dagen.
Maar dan komt deel twee van de plaat, en dat is gewoon een totaal andere wereld, véél meer de goede richting uit. Three Days is prachtig, ook al ben ik nog steeds niet verkocht wat de stem betreft. Plots luister ik naar musici die een verhaal te vertellen hebben, die ook wat meer de tijd nemen om hun muziek te laten gaan waar hij moet zijn, en die mij bijgevolg ook veel meer mee krijgen. Het einde van Then She Did doet alles juist ook, van een redemption arc gesproken. Ook de rest van de plaat gaat dan nog grotendeels voort op dat betere elan, meer van dat graag en minder van die Duracell-onzin!
Dan heb ik gisteren nog een tweede luisterbeurt gehouden, uit respect voor uw in sneltempo verworven status hier, en mijn gevoel erbij is Pol&Actua-gewijs alleen maar verder gepolariseerd. De eerste helft is (weliswaar goed gemaakte en muzikaal zeer solide) puberale brol, en in de tweede helft tonen ze dat ze ook juiste keuzes kunnen maken en hebben ze mij met momenten helemaal mee.
Al bij al dus verre van een echte voltreffer, maar na mijn initiële teleurstelling en luisterkramp toch nog veel gehoord waar ik van heb kunnen genieten, met de gitaarsolo's als broodnodige leidraad en houvast. Het ADHD-gehalte lag me op de eerste helft van de plaat veel te hoog, maar deel twee maakte heel erg veel goed. Vreemd genoeg tijdens het luisteren geen enkele keer aan Nirvana moeten denken, dat is ook al veel. De vergelijking met Faith No More (samen met Primus misschien de enige band uit deze "stroming' die ik écht geweldig vind) gaat wel heel goed op, vind ik, maar ik mag hopen dat er geen discussie is dat Mike Patton de betere zanger is? Bon, misschien dat deze heel af en toe nog eens gaat passeren, al schat ik de kans groter in dat het eerder losse nummers zullen zijn, en daar zie ik dan wel groeipotentieel in.
Ik ga heel eerlijk zijn: als gelijk welk van de eerste vijf nummers op de radio zou spelen (mogelijk met uitzondering van Obvious), zou ik wellicht binnen de minuut van zender veranderen. Dat kan natuurlijk helemaal niet want ik luister sowieso uitsluitend naar Klara in de wagen, maar toch. Het heeft zo die typische, moeilijk te definiëren maar vaag "vrolijk" aandoende vibe voor de 90s (maar dan al in de 80s blijkbaar, credit where it's due), en dat wringt bij mij. Het deed mij nog het meest denken aan de soundtrack van zo 'n typische slechte tienerfilm in een oversekste middelbare school. Als exponent hiervan en tevens het grootste probleem: de stem. Mijn eerste gedacht toen hij begon te zingen was dat ik naar een plaat met onuitgebracht materiaal van X!NK zat te luisteren. Sorry daarvoor.
Maar goed, ik heb dan een bewuste effort gedaan om mij niet te veel te laten afleiden door wat ik minder goed vond, en te zoeken naar het betere werk, en eerlijk is eerlijk ik heb best wel wat gevonden! De gitaarsolo's, uiteraard, die zijn ronduit geweldig en een hooligan als @PolletPoulet_OG moet niet denken dat hij altijd de wijsheid in pacht heeft, want in dit geval zit hij er simpelweg naast. Ook voor de rest is dit muzikaal eigenlijk best wel heel erg goed gemaakt, met een paar leuke tempowisselingen, een mooi en vol geluid en ook met een pak meer gelaagdheid dan ik had verwacht, met altijd wel iets te beleven op de achtergrond. Eveneens ietwat verscholen achter het hypernerveuze gedoe doet de drummer het toch ook echt wel een heel pak beter dan ikzelf in mijn crappy high school rock band dagen.
Maar dan komt deel twee van de plaat, en dat is gewoon een totaal andere wereld, véél meer de goede richting uit. Three Days is prachtig, ook al ben ik nog steeds niet verkocht wat de stem betreft. Plots luister ik naar musici die een verhaal te vertellen hebben, die ook wat meer de tijd nemen om hun muziek te laten gaan waar hij moet zijn, en die mij bijgevolg ook veel meer mee krijgen. Het einde van Then She Did doet alles juist ook, van een redemption arc gesproken. Ook de rest van de plaat gaat dan nog grotendeels voort op dat betere elan, meer van dat graag en minder van die Duracell-onzin!
Dan heb ik gisteren nog een tweede luisterbeurt gehouden, uit respect voor uw in sneltempo verworven status hier, en mijn gevoel erbij is Pol&Actua-gewijs alleen maar verder gepolariseerd. De eerste helft is (weliswaar goed gemaakte en muzikaal zeer solide) puberale brol, en in de tweede helft tonen ze dat ze ook juiste keuzes kunnen maken en hebben ze mij met momenten helemaal mee.
Al bij al dus verre van een echte voltreffer, maar na mijn initiële teleurstelling en luisterkramp toch nog veel gehoord waar ik van heb kunnen genieten, met de gitaarsolo's als broodnodige leidraad en houvast. Het ADHD-gehalte lag me op de eerste helft van de plaat veel te hoog, maar deel twee maakte heel erg veel goed. Vreemd genoeg tijdens het luisteren geen enkele keer aan Nirvana moeten denken, dat is ook al veel. De vergelijking met Faith No More (samen met Primus misschien de enige band uit deze "stroming' die ik écht geweldig vind) gaat wel heel goed op, vind ik, maar ik mag hopen dat er geen discussie is dat Mike Patton de betere zanger is? Bon, misschien dat deze heel af en toe nog eens gaat passeren, al schat ik de kans groter in dat het eerder losse nummers zullen zijn, en daar zie ik dan wel groeipotentieel in.
Laatst bewerkt door een moderator:
Dit ...Vergeef mij, Gavin, vergeef mij! Ik had het album dinsdag of woensdag al eens beluisterd maar ik wilde u eren met een waarachtig mooie post en niet zo 'n inderhaast geformuleerde pseudo-opinie, zoals ik die indertijd wel eens durfde posten op een niet nader genoemd subforum, maar ge gaat het toch met dat tweede moeten doen, vrees ik. Vooraf had ik wat gemengde gevoelens en verwachtingen. Enerzijds deden de veelvuldige referenties naar Nirvana en nog enkele andere gedrochten van die tijd mij nu niet bepaald likkebaarden, maar anderzijds: hoe slecht kan een album zijn na dergelijke introductietekst? Nummer per nummer doe ik niet aan mee, maar hieronder dus mijn (niet zo definitief) oordeel.
Ik ga heel eerlijk zijn: als gelijk welk van de eerste vijf nummers op de radio zou spelen (mogelijk met uitzondering van Obvious), zou ik wellicht binnen de minuut van zender veranderen. Dat kan natuurlijk helemaal niet want ik luister sowieso uitsluitend naar Klara in de wagen, maar toch. Het heeft zo die typische, moeilijk te definiëren maar vaag "vrolijk" aandoende vibe voor de 90s (maar dan al in de 80s blijkbaar, credit where it's due), en dat wringt bij mij. Het deed mij nog het meest denken aan de soundtrack van zo 'n typische slechte tienerfilm in een oversekste middelbare school. Als exponent hiervan en tevens het grootste probleem: de stem. Mijn eerste gedacht toen hij begon te zingen was dat ik naar een plaat met onuitgebracht materiaal van X!NK zat te luisteren. Sorry daarvoor.
Maar goed, ik heb dan een bewuste effort gedaan om mij niet te veel te laten afleiden door wat ik minder goed vond, en te zoeken naar het betere werk, en eerlijk is eerlijk ik heb best wel wat gevonden! De gitaarsolo's, uiteraard, die zijn ronduit geweldig en een hooligan als @PolletPoulet_OG moet niet denken dat hij altijd de wijsheid in pacht heeft, want in dit geval zit hij er simpelweg naast. Ook voor de rest is dit muzikaal eigenlijk best wel heel erg goed gemaakt, met een paar leuke tempowisselingen, een mooi en vol geluid en ook met een pak meer gelaagdheid dan ik had verwacht, met altijd wel iets te beleven op de achtergrond. Eveneens ietwat verscholen achter het hypernerveuze gedoe doet de drummer het toch ook echt wel een heel pak beter dan ikzelf in mijn crappy high school rock band dagen.
Maar dan komt deel twee van de plaat, en dat is gewoon een totaal andere wereld, véél meer de goede richting uit. Three Days is prachtig, ook al ben ik nog steeds niet verkocht wat de stem betreft. Plots luister ik naar musici die een verhaal te vertellen hebben, die ook wat meer de tijd nemen om hun muziek te laten gaan waar hij moet zijn, en die mij bijgevolg ook veel meer mee krijgen. Het einde van Then She Did doet alles juist ook, van een redemption arc gesproken. Ook de rest van de plaat gaat dan nog grotendeels voort op dat betere elan, meer van dat graag en minder van die Duracell-onzin!
Dan heb ik gisteren nog een tweede luisterbeurt gehouden, uit respect voor uw in sneltempo verworven status hier, en mijn gevoel erbij is Pol&Actua-gewijs alleen maar verder gepolariseerd. De eerste helft is (weliswaar goed gemaakte en muzikaal zeer solide) puberale brol, en in de tweede helft tonen ze dat ze ook juiste keuzes kunnen maken en hebben ze mij met momenten helemaal mee.
Al bij al dus verre van een echte voltreffer, maar na mijn initiële teleurstelling en luisterkramp toch nog veel gehoord waar ik van heb kunnen genieten, met de gitaarsolo's als broodnodige leidraad en houvast. Het ADHD-gehalte lag me op de eerste helft van de plaat veel te hoog, maar deel twee maakte heel erg veel goed. Vreemd genoeg tijdens het luisteren geen enkele keer aan Nirvana moeten denken, dat is ook al veel. De vergelijking met Faith No More (samen met Primus misschien de enige band uit deze "stroming' die ik écht geweldig vind) gaat wel heel goed op, vind ik, maar ik mag hopen dat er geen discussie is dat Mike Patton de betere zanger is? Bon, misschien dat deze heel af en toe nog eens gaat passeren, al schat ik de kans groter in dat het eerder losse nummers zullen zijn, en daar zie ik dan wel groeipotentieel in.
(dus ik ben u ook nog een uitgebreidere post verschuldigd)
(en stiekem vond ik dit veel beter dan ik had verwacht)
(Navarro is een strandjanet)
Laatst bewerkt:
