Na 2 weken congé met enorm beperkt internet even alles inhalen!
Ik ga eerlijk zijn. Ik heb het muzikaal écht niet voor de beginjaren '90. Behalve death metal is er imo, op enkele geniale uitzonderingen na, niks goed voortgekomen uit die periode. Nirvana is begonnen, grunge in het algemeen werd een hype en mijn grote liefde, Metallica, bracht in '91 de grootste kakplaat van James' alcoholische periode uit. Nee, als het niet uit Stockholm of Tampa Bay kwam in die tijd skip ik het eigenlijk al uit gewoonte.
Hierdoor ken ik Jane's Addiction enkel van naam (al klonk Been Caught Stealing wel bekend) en Navarro enkel door zijn totaal ongefundeerde meningen als jurylid in dat tattoo programma wiens naam ik me niet meer herinner. Het is dus eigenlijk gewoon door de openingspost dat ik toch getriggerd werd en dit album een kans gaf. En ik moet zeggen, ik ben daar heel blij om!
De A-kant van deze plaat is gewoon echt top. Gewéldig gitaarspel, enorm goeie baslijnen en gewoon topnummers tout court. Enkel de zang vind ik wat te hoog/schel/jong klinken. Maar de rest is zo goed dat ik mij daar simpel over kan zetten, in tegenstelling tot vele andere bands (ja Kurt Cobain en Bono, ik heb het oa over jullie) waar me dat maar niet bij lijkt te lukken.
De B-kant is in elk geval... anders.
Three Days begint als een nummer dat me hoegenaamd niet gaat aanstaan (bij die trage openingsriff irriteert de stem me een pak meer) maar dan is er die tempowisseling en ben ik terug mee. Belachelijk knappe solo ook vanaf minuut 4:30-5. Het wordt ook allemaal iets ruwer daarna en dat ligt me ook wel moet ik toegeven. Then She Did vloeit dan heel knap gewoon verder uit dit nummer en maakt er een knap geheel van.
Of Course is dan weer iets anders. Chapeau voor de variatie, al hoefde dat niet direct voor mij.
Ik heb het persoonlijk meer voor de A kant, want dat is allemaal iets sneller en directer, maar ik kan perfect begrijpen dat de meeste mensen echt zot zijn van die B kant. Muzikaal zit die gewoon enorm goed in elkaar, ook al ligt hij mij net iets minder.
Ik ben, gezien mijn afkeer voor 1991, wel blij dat ik het album gewoon vanaf nummer 1 heb gespeeld. Als pakweg een Of Course het eerste nummer geweest had de rest waarschijnlijk nooit gedraaid geraakt.
Gezien mijn 2 weken afwezigheid zou ik na vandaag eigenlijk al moeten stoppen met JA omdat er nog 2 albums staan te blinken maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik daar al zin in heb. Ik vind het vooral echt zot dat ik deze band nooit een kans gegeven heb want het is toch wel echt right up my alley (allez als ik u moet geloven wel enkel de eerste 2 platen maar daar doe ik het al voor)
Ik ga in elk geval dat debuut ook eens draaien vandaag! Merci voor de tip
@Gavin !
