D
Deleted member 621
Guest
Beste fans van AOTW!
Opnieuw heb ik mij afgevraagd welk album ik dit keer zou kiezen, want ondanks ik hier waarschijnlijk een traditional stoner & doom-freak reputatie heb en dit AOTW er dan ook (deels) toe behoort, houd ik niet alleen van dit genre, maar zeker evenveel van progressive rock, (hard) psychedelic, folk rock, Komische Musik, fraaie 80s metal, bluesrock, een tikkeltje bluegrass (lees: het eerste album van de Nederlandse CCC Inc.) en hier een daar een beetje new wave, om dat zomaar nog even duidelijk te maken.
Ook worden in mijn favoriete muziek sommige van deze stijlen gemengd en is het daardoor moeilijk om op sommige artiesten/albums één label te plakken.
(Dat maakt ook dat ik de vraag “Naar welke muziek luister je graag?” eigenlijk moeilijk vind om “snel” te beantwoorden.)
Nu!
Na de bezwerende 70s orgels van Iron Butterfly vorig jaar, geef ik deze keer de eer aan een album van een 80s metalband waarover jullie mij misschien al heel vaak hebben zien posten in “Naar welke muziek luister je nu?”, die ik al verschillende periodes niet kon stoppen met draaien, die nog steeds de header is in mijn profiel, waarvan ik al verschillende keren lyrics heb gequote in mijn handtekening, die al verschillende keren mijn avatar is geweest, nog steeds mijn avatar is op Last.fm en waarover ik al vaak heb gespamd in stoner & doom.
M.a.w.: een band die ik een zeer warm hart toedraag.
Ik denk al heel lang dat ik hier de enige fan - laat staan luisteraar op zich - ben van deze coole doom-heavy metal-band, en dat vind ik toch wel onterecht en jammer, dus dat vroeg toch wel eens om een Trouble-album als AOTW!
Als het aan mij ligt, zou élke metalfan deze band een kans moeten geven. Niet alleen doomfans, maar ook good old heavy metal en misschien zelfs thrash-fans komen hier aan hun trekken!
Wie??
Ook willen ze ondanks de spirituele lyrics niet worden geassocieerd met white metal:
(Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Trouble_(band))
Persoonlijke toevoeging:
Er is naar mijn mening geen band zoals Trouble, met een stem zoals die van Eric Wagner, die - zoals je hierboven misschien hebt gelezen - jammer genoeg het leven liet afgelopen jaar - aan Corona - en heel waarschijnlijk in combinatie met de gevolgen van kettingroken. Hij was pas 62…
Ze nog live zien samen met mijn vriend had ik in mijn toekomstplannen gezet, en dat betekent in mijn geval heel wat. Ik beschouw mijzelf namelijk als een eerder geïsoleerde muziekfan die door fysieke en mentale lasten heel zelden naar concerten gaat en het liefst muziek luister op een rustige plaats, maar voor Trouble wou ik heel graag een uitzondering maken, (zoals ik dat voor Pentagram ook ooit heb gedaan).
Helaas…! Het heeft niet mogen zijn...
Ook wou ik nog kwijt dat ik het best jammer vind dat er hier weinig/minder animo lijkt te zijn voor 70s en 80s metal in het algemeen. Ik weet dat er wel luisteraars zijn, maar er wordt hoe dan ook weinig over gepraat hier. Dit was dan ook nog eens een extra reden om jullie dit AOTW voor te stellen!
AOTW: Trouble - Psalm 9
(Deze hoes zullen jullie waarschijnlijk herkennen als één van mijn zovele albumhoes-avatars!)
Korte omschrijving: Tradional doom/heavy metal met raspy vocals, in combinatie met spirituele, bijbel-geïnspireerde lyrics.
Dit is het debuutalbum van Trouble. Dit album had in eerste instantie geen titel, maar omdat hun vierde album óók titelloos is gereleased, zou het debuut hernoemd worden naar “Psalm 9”; één van de nummers op dit album.
Op één van de re-issues van dit album is als bonustrack Cream-cover “Tales of Brave Ulysses” toegevoegd. Deze cover is IMO echt het luisteren waard, dus het is voor alle duidelijkheid deze versie die ik ga bespreken.
Ik heb heel erg lang getwijfeld tussen dit album en het derde album Run To The Light. Die laatste heeft iets meer thrash-accenten en was mijn eerste gedacht omdat het dát album is dat mij echt into Trouble heeft gebracht nu iets meer dan een jaar geleden (zeker de titeltrack en de opener daarop zijn absolute aanrader, alsook de afsluiter) en het mij terugbrengt naar de periode dat ik mijn vriend leerde kennen, maar soms switchte het wel eens naar Psalm 9, en nu - een paar dagen voor ik mijn album moet posten NB - heb ik tóch nog beslist dat ik voor het debuutalbum ga, omdat het aantal nummers dat ik daarop echt geweldig vind hoger ligt en ik er waarschijnlijk ook meer over kan schrijven.
Het lijkt mij dat Trouble toen - zoals zoveel beginnende bands - nog een beetje zoekende was naar welke richting ze muzikaal nu juist het meest wilden uitgaan, en dít zijn nu juist het soort albums dat ik zo interessant vind. Er gebeurt eigenlijk heel veel op dit album qua afwisseling tussen doom en heavy metal. Ik vind ook dat er geen enkel minder nummer op staat.
Trouble is op hun eerste albums altíjd wel een “combinatie van”-geweest, maar het echte doomy aspect is steeds minder geworden (tot een paar latere albums, zie “En verder…”)
Het wil voor alle duidelijkheid niet zeggen dat ik Psalm 9 hun beste album vind, omdat ik te moeilijk vind om te vergelijken met eerder genoemd album, of het “echte” titelloos album. Ze zijn simpelweg te verschillend.
Soms heb ik wel eens een discussie met mezelf in mijn hoofd, maar nee, een echt antwoord op deze vraag krijg ik niet. Wel denk ik dat ik dit hun meest "gedurfde", "in your face"-album vind.
Youtube-link naar het album:
De nummers waar ik iets over wou schrijven:
Opener “The Tempter” vind ik eigenlijk al fenomenaal! De onheilspellende intro, de “HELP!”-kreten op de achtergrond… en dan komt het soort doomy riffje waar ik zo dol op ben, en nadien de eerste zinnen (met een cool vocaleffect):
“I am the tempter, ruler of hell, bringer of evil, beware!”
Dan versnelt het tempo, en begint Wagner met zijn rasperige, hoge vocals.
De rest van het nummer is een afwisseling tussen de trage doom en de snellere heavy metal, misschien zelfs nét geen thrash?
In “Assasin” wordt het snellere tempo dan weer constant aangehouden. Het is een rechttoerechtaan coole, heavy track.
“You’re a cold-blooded killer, you must be insane!”
“Victim of the Insane” is naast The Tempter mijn favoriet op dit album, altijd al geweest.
Dit is een echt heel intens, diep, doomy nummer waarvoor ik aanbeveel even te gaan zitten om het te laten binnenkomen. Headbangen hierop is fijn en versterkt het gevoel nog IMO! (Is dit nu die frisson? Spreek je dat trouwens op z’n Frans uit?)
Er lijkt zelfs wanhoop in dit nummer te zitten en een schreeuw om hulp (remember de opener?).
"I'm so tired of hearing that I'm wrong
Everyone laughs at me, why me?
I'm so tired of being pushed around
I feel like I've been betrayed"
“Bastards Will Pay”... van deze schijf moet dit wel de grootste headbanger, het meest badass-in-your-face-nummer zijn!
Dit is er zeker ééntje voor de thrash-fans!
"Come on people, let me hear you say
You Bastards, you're gonna pay!"
“Endtime” is wederom een slepend, zwaar nummer. Instrumentaal dit keer. Ook één van mijn favorieten!
Afsluiter “Tales of Brave Ulysses” is IMO echt een geweldige Cream-cover die net zo goed een nummer van Trouble zelf had kunnen zijn (afgezien van de lyrics dan). Het verschilt dan ook nog niet eens zo heel veel van het origineel vind ik, maar Cream op zich is ook een heel invloedrijke band geweest die ik zo nu en dan eens graag draai. Toch ben ik nog steeds een iets grotere fan van de cover.
En verder, voor wie interesse zou hebben:
Het titelloze album heb ik ooit ook grijsgedraaid, al zitten hier en daar al meer 80s hardrock details in en daar ben ik minder fan van. Ik heb dan ook mijn specifieke favorieten op dit album, zoals The Wolf, Black Shapes of Doom en vooral R.I.P.. Wat een wereldnummer!!! Dit is wat mij betreft het beste nummer van de hele plaat en heb ik ook al helemaal grijs gedraaid. Mensen die fan zijn van Seasons in the Abyss van Slayer moeten hier zeker eens naar luisteren!
Ook de live bootleg “Dallas, Texas, Alive!” vind ik erg vet, en de meeste nummers daarop klinken zoals bij veel bands live nog een pak beter dan studio. Dit is dan ook zo goed als het enige 80’s livemateriaal mét goede audiokwaliteit dat van deze band te vinden is. Ik heb het dan ook al heel vaak gedraaid.
Na het titelloze album is het IMO achteruit gegaan met Trouble. Ze veranderden in een meer psychedelic stoner-band. Van de spirituele lyrics die Trouble zo uniek maakten was geen spoor meer, en ondanks verschillende van dit soort bands mij wel kunnen bekoren, is dit in het geval van Trouble veel minder het geval. Wagner klonk ineens "zeurderig". Geen enkele van deze albums bleven bij mij hangen...
Maar uiteindelijk is het tij toch weer wat gekeerd, en zijn er toch nog een paar latere albums gemaakt die ik best goed vind en ook wel eens graag beluister. Dit zijn “Simple Mind Condition” uit 2006, alsook “The Endless Road Turns Dark” uit 2018 van The Skull (niet te verwarren met de titel van het tweede Trouble-album). Dit is in theorie dan wel niet Trouble (lees: het is de band die Wagner vormde na Trouble), maar praktisch gezien klinkt het zoals de latere Trouble IMO had moeten klinken, dus die tel ik er ook maar bij.
Deze albums hebben meer het rustige, maar zware doomgeluid en van heavy en thrash-invloeden is nog weinig sprake.
Tenslotte is er in maart dit jaar nog het solo-album “In The Lonely Light of Mourning” van Eric Wagner solo postmortem uitgebracht. Het is weer een erg doomy, maar ook erg melancholisch en misschien zelfs deprimerend, "zwart" album. Je zou je nog afvragen of de man wist dat zijn einde binnenkort zou naderen…
Veel luisterplezier!
FuseTea
Opnieuw heb ik mij afgevraagd welk album ik dit keer zou kiezen, want ondanks ik hier waarschijnlijk een traditional stoner & doom-freak reputatie heb en dit AOTW er dan ook (deels) toe behoort, houd ik niet alleen van dit genre, maar zeker evenveel van progressive rock, (hard) psychedelic, folk rock, Komische Musik, fraaie 80s metal, bluesrock, een tikkeltje bluegrass (lees: het eerste album van de Nederlandse CCC Inc.) en hier een daar een beetje new wave, om dat zomaar nog even duidelijk te maken.
Ook worden in mijn favoriete muziek sommige van deze stijlen gemengd en is het daardoor moeilijk om op sommige artiesten/albums één label te plakken.
(Dat maakt ook dat ik de vraag “Naar welke muziek luister je graag?” eigenlijk moeilijk vind om “snel” te beantwoorden.)
Strawbs - From The Witchwood (zeer fraaie folkrock met al even fraaie zang)
Eloy - Inside (Duitse prog die iets weg heeft van Pink Floyd, denk vooral aan Echoes)
Pentagram - Pentagram original LP mix (en dan echt specifiek deze mix en niet de re-issue! Traditional doom)
Jethro Tull - Stand Up (folkrock)
Earth & Fire - Song of the Marching Children (prog)
Witchcraft - Witchcraft / Firewood (Zweedse doom met mystieke en occulte nadruk)
Scorpions - Lonesome Crow / Fly To The Rainbow / In Trance (bekende band, maar deze 3 albums zijn dat totaal niet, klinken ook vrij anders dan wat we van ze kennen, en ze verdienen écht meer aandacht! Er zijn o.a. psychedelische en proginvloeden te horen.)
Ultravox - Vienna (new wave - ook weer een bekende naam, maar dit lijkt mij dit een album dat meer te bieden heeft dan Vienna alleen)
Birth Control - Getting There / Hoodoo Man (2 verschillende albums: Melancholische rock met proginvloeden / Coole rock à la Deep Purple met Ian Gillan maar IMO beter)
Lucifer’s Friend - Lucifer’s Friend (fraaie “proto” metal die wat onheilspellend klinkt)
Type O Negative - World Coming Down (mix van goth en doom: goth vocals en lyrics en muzikaal gezien eerder doom)
Bang - Bang (lekker “vette” traditional stoner)
P205 - P205 (doom en prog in een mystieke saus, een droom! Wel erg obscuur en geen geweldige audiokwaliteit jammer genoeg.)
* De / staat voor een scheiding tussen albumtitels.
Als iemand een suggestie wil doen uit deze reeks voor een volgend AOTW, laat maar weten per PB, en misschien neem ik het wel in overweging!
Eloy - Inside (Duitse prog die iets weg heeft van Pink Floyd, denk vooral aan Echoes)
Pentagram - Pentagram original LP mix (en dan echt specifiek deze mix en niet de re-issue! Traditional doom)
Jethro Tull - Stand Up (folkrock)
Earth & Fire - Song of the Marching Children (prog)
Witchcraft - Witchcraft / Firewood (Zweedse doom met mystieke en occulte nadruk)
Scorpions - Lonesome Crow / Fly To The Rainbow / In Trance (bekende band, maar deze 3 albums zijn dat totaal niet, klinken ook vrij anders dan wat we van ze kennen, en ze verdienen écht meer aandacht! Er zijn o.a. psychedelische en proginvloeden te horen.)
Ultravox - Vienna (new wave - ook weer een bekende naam, maar dit lijkt mij dit een album dat meer te bieden heeft dan Vienna alleen)
Birth Control - Getting There / Hoodoo Man (2 verschillende albums: Melancholische rock met proginvloeden / Coole rock à la Deep Purple met Ian Gillan maar IMO beter)
Lucifer’s Friend - Lucifer’s Friend (fraaie “proto” metal die wat onheilspellend klinkt)
Type O Negative - World Coming Down (mix van goth en doom: goth vocals en lyrics en muzikaal gezien eerder doom)
Bang - Bang (lekker “vette” traditional stoner)
P205 - P205 (doom en prog in een mystieke saus, een droom! Wel erg obscuur en geen geweldige audiokwaliteit jammer genoeg.)
* De / staat voor een scheiding tussen albumtitels.
Als iemand een suggestie wil doen uit deze reeks voor een volgend AOTW, laat maar weten per PB, en misschien neem ik het wel in overweging!
Nu!
Na de bezwerende 70s orgels van Iron Butterfly vorig jaar, geef ik deze keer de eer aan een album van een 80s metalband waarover jullie mij misschien al heel vaak hebben zien posten in “Naar welke muziek luister je nu?”, die ik al verschillende periodes niet kon stoppen met draaien, die nog steeds de header is in mijn profiel, waarvan ik al verschillende keren lyrics heb gequote in mijn handtekening, die al verschillende keren mijn avatar is geweest, nog steeds mijn avatar is op Last.fm en waarover ik al vaak heb gespamd in stoner & doom.
M.a.w.: een band die ik een zeer warm hart toedraag.
Ik denk al heel lang dat ik hier de enige fan - laat staan luisteraar op zich - ben van deze coole doom-heavy metal-band, en dat vind ik toch wel onterecht en jammer, dus dat vroeg toch wel eens om een Trouble-album als AOTW!
Als het aan mij ligt, zou élke metalfan deze band een kans moeten geven. Niet alleen doomfans, maar ook good old heavy metal en misschien zelfs thrash-fans komen hier aan hun trekken!
Wie??
Ook willen ze ondanks de spirituele lyrics niet worden geassocieerd met white metal:
(Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Trouble_(band))
Persoonlijke toevoeging:
Er is naar mijn mening geen band zoals Trouble, met een stem zoals die van Eric Wagner, die - zoals je hierboven misschien hebt gelezen - jammer genoeg het leven liet afgelopen jaar - aan Corona - en heel waarschijnlijk in combinatie met de gevolgen van kettingroken. Hij was pas 62…
Ze nog live zien samen met mijn vriend had ik in mijn toekomstplannen gezet, en dat betekent in mijn geval heel wat. Ik beschouw mijzelf namelijk als een eerder geïsoleerde muziekfan die door fysieke en mentale lasten heel zelden naar concerten gaat en het liefst muziek luister op een rustige plaats, maar voor Trouble wou ik heel graag een uitzondering maken, (zoals ik dat voor Pentagram ook ooit heb gedaan).
Helaas…! Het heeft niet mogen zijn...
Ook wou ik nog kwijt dat ik het best jammer vind dat er hier weinig/minder animo lijkt te zijn voor 70s en 80s metal in het algemeen. Ik weet dat er wel luisteraars zijn, maar er wordt hoe dan ook weinig over gepraat hier. Dit was dan ook nog eens een extra reden om jullie dit AOTW voor te stellen!
AOTW: Trouble - Psalm 9
(Deze hoes zullen jullie waarschijnlijk herkennen als één van mijn zovele albumhoes-avatars!)
Korte omschrijving: Tradional doom/heavy metal met raspy vocals, in combinatie met spirituele, bijbel-geïnspireerde lyrics.
Dit is het debuutalbum van Trouble. Dit album had in eerste instantie geen titel, maar omdat hun vierde album óók titelloos is gereleased, zou het debuut hernoemd worden naar “Psalm 9”; één van de nummers op dit album.
Op één van de re-issues van dit album is als bonustrack Cream-cover “Tales of Brave Ulysses” toegevoegd. Deze cover is IMO echt het luisteren waard, dus het is voor alle duidelijkheid deze versie die ik ga bespreken.
Ik heb heel erg lang getwijfeld tussen dit album en het derde album Run To The Light. Die laatste heeft iets meer thrash-accenten en was mijn eerste gedacht omdat het dát album is dat mij echt into Trouble heeft gebracht nu iets meer dan een jaar geleden (zeker de titeltrack en de opener daarop zijn absolute aanrader, alsook de afsluiter) en het mij terugbrengt naar de periode dat ik mijn vriend leerde kennen, maar soms switchte het wel eens naar Psalm 9, en nu - een paar dagen voor ik mijn album moet posten NB - heb ik tóch nog beslist dat ik voor het debuutalbum ga, omdat het aantal nummers dat ik daarop echt geweldig vind hoger ligt en ik er waarschijnlijk ook meer over kan schrijven.
Het lijkt mij dat Trouble toen - zoals zoveel beginnende bands - nog een beetje zoekende was naar welke richting ze muzikaal nu juist het meest wilden uitgaan, en dít zijn nu juist het soort albums dat ik zo interessant vind. Er gebeurt eigenlijk heel veel op dit album qua afwisseling tussen doom en heavy metal. Ik vind ook dat er geen enkel minder nummer op staat.
Trouble is op hun eerste albums altíjd wel een “combinatie van”-geweest, maar het echte doomy aspect is steeds minder geworden (tot een paar latere albums, zie “En verder…”)
Het wil voor alle duidelijkheid niet zeggen dat ik Psalm 9 hun beste album vind, omdat ik te moeilijk vind om te vergelijken met eerder genoemd album, of het “echte” titelloos album. Ze zijn simpelweg te verschillend.
Soms heb ik wel eens een discussie met mezelf in mijn hoofd, maar nee, een echt antwoord op deze vraag krijg ik niet. Wel denk ik dat ik dit hun meest "gedurfde", "in your face"-album vind.
Youtube-link naar het album:
De nummers waar ik iets over wou schrijven:
Opener “The Tempter” vind ik eigenlijk al fenomenaal! De onheilspellende intro, de “HELP!”-kreten op de achtergrond… en dan komt het soort doomy riffje waar ik zo dol op ben, en nadien de eerste zinnen (met een cool vocaleffect):
“I am the tempter, ruler of hell, bringer of evil, beware!”
Dan versnelt het tempo, en begint Wagner met zijn rasperige, hoge vocals.
De rest van het nummer is een afwisseling tussen de trage doom en de snellere heavy metal, misschien zelfs nét geen thrash?
In “Assasin” wordt het snellere tempo dan weer constant aangehouden. Het is een rechttoerechtaan coole, heavy track.
“You’re a cold-blooded killer, you must be insane!”
“Victim of the Insane” is naast The Tempter mijn favoriet op dit album, altijd al geweest.
Dit is een echt heel intens, diep, doomy nummer waarvoor ik aanbeveel even te gaan zitten om het te laten binnenkomen. Headbangen hierop is fijn en versterkt het gevoel nog IMO! (Is dit nu die frisson? Spreek je dat trouwens op z’n Frans uit?)
Er lijkt zelfs wanhoop in dit nummer te zitten en een schreeuw om hulp (remember de opener?).
"I'm so tired of hearing that I'm wrong
Everyone laughs at me, why me?
I'm so tired of being pushed around
I feel like I've been betrayed"
“Bastards Will Pay”... van deze schijf moet dit wel de grootste headbanger, het meest badass-in-your-face-nummer zijn!
Dit is er zeker ééntje voor de thrash-fans!
"Come on people, let me hear you say
You Bastards, you're gonna pay!"
“Endtime” is wederom een slepend, zwaar nummer. Instrumentaal dit keer. Ook één van mijn favorieten!
Afsluiter “Tales of Brave Ulysses” is IMO echt een geweldige Cream-cover die net zo goed een nummer van Trouble zelf had kunnen zijn (afgezien van de lyrics dan). Het verschilt dan ook nog niet eens zo heel veel van het origineel vind ik, maar Cream op zich is ook een heel invloedrijke band geweest die ik zo nu en dan eens graag draai. Toch ben ik nog steeds een iets grotere fan van de cover.
En verder, voor wie interesse zou hebben:
Het titelloze album heb ik ooit ook grijsgedraaid, al zitten hier en daar al meer 80s hardrock details in en daar ben ik minder fan van. Ik heb dan ook mijn specifieke favorieten op dit album, zoals The Wolf, Black Shapes of Doom en vooral R.I.P.. Wat een wereldnummer!!! Dit is wat mij betreft het beste nummer van de hele plaat en heb ik ook al helemaal grijs gedraaid. Mensen die fan zijn van Seasons in the Abyss van Slayer moeten hier zeker eens naar luisteren!
Ook de live bootleg “Dallas, Texas, Alive!” vind ik erg vet, en de meeste nummers daarop klinken zoals bij veel bands live nog een pak beter dan studio. Dit is dan ook zo goed als het enige 80’s livemateriaal mét goede audiokwaliteit dat van deze band te vinden is. Ik heb het dan ook al heel vaak gedraaid.
Na het titelloze album is het IMO achteruit gegaan met Trouble. Ze veranderden in een meer psychedelic stoner-band. Van de spirituele lyrics die Trouble zo uniek maakten was geen spoor meer, en ondanks verschillende van dit soort bands mij wel kunnen bekoren, is dit in het geval van Trouble veel minder het geval. Wagner klonk ineens "zeurderig". Geen enkele van deze albums bleven bij mij hangen...
Maar uiteindelijk is het tij toch weer wat gekeerd, en zijn er toch nog een paar latere albums gemaakt die ik best goed vind en ook wel eens graag beluister. Dit zijn “Simple Mind Condition” uit 2006, alsook “The Endless Road Turns Dark” uit 2018 van The Skull (niet te verwarren met de titel van het tweede Trouble-album). Dit is in theorie dan wel niet Trouble (lees: het is de band die Wagner vormde na Trouble), maar praktisch gezien klinkt het zoals de latere Trouble IMO had moeten klinken, dus die tel ik er ook maar bij.
Deze albums hebben meer het rustige, maar zware doomgeluid en van heavy en thrash-invloeden is nog weinig sprake.
Tenslotte is er in maart dit jaar nog het solo-album “In The Lonely Light of Mourning” van Eric Wagner solo postmortem uitgebracht. Het is weer een erg doomy, maar ook erg melancholisch en misschien zelfs deprimerend, "zwart" album. Je zou je nog afvragen of de man wist dat zijn einde binnenkort zou naderen…
Veel luisterplezier!
FuseTea
