de Waaslandwolf
Well-known member
Dag vriendjes,
Na veel tobben, gezucht, gesteun en een vergelijkende studie van alle voorgaande albums die hier de revue gepasseerd zijn, dacht ik er qua insteek eens wat vrouwelijk geweld tussen te gooien. Na nog wat meer getwijfel (De aanstekelijk 70's-stijl occult rock van Jess and the Ancient Ones? De atmosferisch post-rock/sludge van Black Math Horseman? Meer theatrale occulte rock in de vorm van Gott? Belgisch geweld zoals Wolvennest? Wucan, een hoorbaar psychedelische equivalent van een boogietrein? Allen aanraders overigens!) is de keuze uiteindelijk op Maggot Heart geland.
Dat gezegd zijnde: dinsdag 21 juni 2022 is de dag waarop ondergetekende voor het eerst echt kennis maakte met Maggot Heart. Wat ik er tot dan toe van wist was dat het brein achter dit vehikel, Linnea Olsson, ook een redelijke vinger in de creatieve pap had bij Beastmilk (later Grave Pleasures) - ook een aanrader voor wie het op de donkere kantjes van de post-punk begrepen heeft. Zeker geen slechte referentie. De gelegenheid van de kennismaking was echter een concert waar ze tussen twee mij beter bekende bands gekleefd stonden op een affiche met Okkultokrati en Nekromantheon. Dit is dan ook in zekere zin een verslag van een avondje muziek evenzeer als van een plaat.
Na de beslist van de pot gerukte punky black metal van Okkultokrati stond daar dan Maggot Heart op het podium. Mijn uitsluitend theoretisch kennis van de band betekende dat ik geen speciale verwachtingen had, en initieel leek de band maar wat eerder lauwe garage rock/post punk/grunge ofzoiets te brengen. Relatief weinig enthousiasme van mijn kant. Ik ben er overigens nog altijd niet uit onder welk label een mens Maggot Heart qua genre zou moeten proberen plakken, maar uiteindelijk maakt het ook geen lor uit want ze klinken naar mijn mening geweldig. De band kwam echter gaandeweg onder stoom, en na een paar nummers werd het duidelijk dat hier wel wat in zat. De inherente punch van het geheel begon duidelijk te worden, en kort voor halverwege was ondergetekende al aardig mee. De band maakte dankbaar gebruik van het opgebouwde momentum een bleef knaller na knaller afvuren, om mij achteraf als kersvers bekeerde fan naar de merch te jagen, alwaar ik onder andere het album van deze week buitmaakte.
Mercy Machine zelf begint eigenlijk al meteen met een stevige oplawaai in de vorm van Second Class. Instant snedig en dreigend zet dit nummer al meteen de toon voor de rest van de plaat. Verwacht hier ondanks de vrouwelijke zang ook geen engelengezang, de vocals liggen beslist meer in lijn met de algehele toon van de plaat. Opvolger Sex Breath gooit daar nog een dosis 'catchy' bovenop. Met Justine en Roses mengt de band daar nog wat slepende en/of occasioneel dromerige passages bij. Gutter Feeling klinkt effectief ook ietwat dissonant vuil. De tweede helft van de plaat is weliswaar iets rustiger en meandert meer dan de eerste paar kopstoten die de band brengt, al zoekt afsluiter Modern Cruelty wel weer het meer punchy tempo van de eerste helft op. Ironisch genoeg enigszins het omgekeerde van wat de band op die memorabele avond zelf deed. Tant pis, het is en blijft een plaat die ik al twee jaar regelmatig opgraaf. Ondertussen heb ik hier al veel meer bijeen gekrabbeld dan origineel het plan was, dus bij deze ga ik stilaan de plaat voor zich laten spreken.
Nekromantheon heeft die avond achteraf samen met het publiek nog het kot afgebroken door een van de meest verschroeiende thrash metal optredens ooit neer te zetten (en dat zeg ik zonder overdrijven; ik heb bijvoorbeeld met mensen staan zwaaien en daarbij ei zo na de zanger/bassist geraakt omdat die temidden van de mosh pit stond te spelen), maar da's weer een ander verhaal. Kortom, hoewel ik de afwezigen met deze plaat een vleugje van die avond probeer te laten proeven, hebben ze zelden meer ongelijk gehad.
Youtube
[Ik leef zonder spotify, als iemand de link van de plaat hier dan wel in pm kleeft, plak ik die hier]
Liefs van jullie grote en immer lurkende kapoen,
De Waaslandwolf
Na veel tobben, gezucht, gesteun en een vergelijkende studie van alle voorgaande albums die hier de revue gepasseerd zijn, dacht ik er qua insteek eens wat vrouwelijk geweld tussen te gooien. Na nog wat meer getwijfel (De aanstekelijk 70's-stijl occult rock van Jess and the Ancient Ones? De atmosferisch post-rock/sludge van Black Math Horseman? Meer theatrale occulte rock in de vorm van Gott? Belgisch geweld zoals Wolvennest? Wucan, een hoorbaar psychedelische equivalent van een boogietrein? Allen aanraders overigens!) is de keuze uiteindelijk op Maggot Heart geland.
Dat gezegd zijnde: dinsdag 21 juni 2022 is de dag waarop ondergetekende voor het eerst echt kennis maakte met Maggot Heart. Wat ik er tot dan toe van wist was dat het brein achter dit vehikel, Linnea Olsson, ook een redelijke vinger in de creatieve pap had bij Beastmilk (later Grave Pleasures) - ook een aanrader voor wie het op de donkere kantjes van de post-punk begrepen heeft. Zeker geen slechte referentie. De gelegenheid van de kennismaking was echter een concert waar ze tussen twee mij beter bekende bands gekleefd stonden op een affiche met Okkultokrati en Nekromantheon. Dit is dan ook in zekere zin een verslag van een avondje muziek evenzeer als van een plaat.
Na de beslist van de pot gerukte punky black metal van Okkultokrati stond daar dan Maggot Heart op het podium. Mijn uitsluitend theoretisch kennis van de band betekende dat ik geen speciale verwachtingen had, en initieel leek de band maar wat eerder lauwe garage rock/post punk/grunge ofzoiets te brengen. Relatief weinig enthousiasme van mijn kant. Ik ben er overigens nog altijd niet uit onder welk label een mens Maggot Heart qua genre zou moeten proberen plakken, maar uiteindelijk maakt het ook geen lor uit want ze klinken naar mijn mening geweldig. De band kwam echter gaandeweg onder stoom, en na een paar nummers werd het duidelijk dat hier wel wat in zat. De inherente punch van het geheel begon duidelijk te worden, en kort voor halverwege was ondergetekende al aardig mee. De band maakte dankbaar gebruik van het opgebouwde momentum een bleef knaller na knaller afvuren, om mij achteraf als kersvers bekeerde fan naar de merch te jagen, alwaar ik onder andere het album van deze week buitmaakte.
Mercy Machine zelf begint eigenlijk al meteen met een stevige oplawaai in de vorm van Second Class. Instant snedig en dreigend zet dit nummer al meteen de toon voor de rest van de plaat. Verwacht hier ondanks de vrouwelijke zang ook geen engelengezang, de vocals liggen beslist meer in lijn met de algehele toon van de plaat. Opvolger Sex Breath gooit daar nog een dosis 'catchy' bovenop. Met Justine en Roses mengt de band daar nog wat slepende en/of occasioneel dromerige passages bij. Gutter Feeling klinkt effectief ook ietwat dissonant vuil. De tweede helft van de plaat is weliswaar iets rustiger en meandert meer dan de eerste paar kopstoten die de band brengt, al zoekt afsluiter Modern Cruelty wel weer het meer punchy tempo van de eerste helft op. Ironisch genoeg enigszins het omgekeerde van wat de band op die memorabele avond zelf deed. Tant pis, het is en blijft een plaat die ik al twee jaar regelmatig opgraaf. Ondertussen heb ik hier al veel meer bijeen gekrabbeld dan origineel het plan was, dus bij deze ga ik stilaan de plaat voor zich laten spreken.
Nekromantheon heeft die avond achteraf samen met het publiek nog het kot afgebroken door een van de meest verschroeiende thrash metal optredens ooit neer te zetten (en dat zeg ik zonder overdrijven; ik heb bijvoorbeeld met mensen staan zwaaien en daarbij ei zo na de zanger/bassist geraakt omdat die temidden van de mosh pit stond te spelen), maar da's weer een ander verhaal. Kortom, hoewel ik de afwezigen met deze plaat een vleugje van die avond probeer te laten proeven, hebben ze zelden meer ongelijk gehad.
Youtube
[Ik leef zonder spotify, als iemand de link van de plaat hier dan wel in pm kleeft, plak ik die hier]
Liefs van jullie grote en immer lurkende kapoen,
De Waaslandwolf
) 
) 
.
Het geheel leunt inderdaad een pak dichter aan bij post-punk dan bij metal.
.
