Na al dat elitair jazzgefilosofeer en schel getrompetter is het tijd voor wat simpel gitaargeweld!
Het geweld in kwestie wordt deze maand gebracht door deze lieve mannen
Drummer Murph, bassist Lou Barlow en lead guitar J Mascis, samen Dinosaur Jr.
Geboren in de hardcoresfeer en uitgegroeid tot een icoon van de alternatieve rock. Spilgifuur van de band is ongetwijfeld J Macis, ooit begonnen als drummer en voor deze band overgeschakeld naar gitaar, met als schijnbaar voornaamste doel om te bewijzen dat een gitaar minstens evenveel lawaai kan maken als een drumstel als je maar genoeg fuzz gebruikt.
De output is mooi in 3 periodes onder te verdelen.
1. Ik denk dat uw versterker kapot is
Debuut Dinosaur (1985) is 'a fucking mess'. Een met haken en ogen aan elkaar hangende verzameling nummers met invloeden uit alle windrichtingen, van punk tot metal en misschien wel wat folk en country, schijnbaar opgenomen met een fischer-price recording set in een kleine kartonnen doos. Al die mensen die hier elke week komen zagen dat het album van de week te afgelikt klinkt, this one's for you. Destijds niet denderend onthaald, maar het potentieel werd erkend door onder andere de mannen van Sonic Youth en met wat begeleiding konden ze enkele jaren later het even enthousiaste maar veel gerichtere You're Living All Over Me (1987) uitbrengen.
Door velen gezien als hun meesterwerk. Nog steeds lekker vettig en fuzzy(beroemde anekdote: bij het ontvangen van de master tape dachten de mensen van het label dat er iets was misgelopen en zijn ze gaan dubbelchecken bij Mascis of het echt zo distorted moet klinken) maar dikwijls ook verrassend melodisch en toegankelijk.
Verder op dat elan gaat Bug (1988), dat met Freak Scene opent met 1 van hun grootste hits en interesse begon te wekken bij de grote labels.
Drie albums met een sound die een hele hoop invloedem samenvoegde op een manier die toen eigenlijk met niets echt te vergelijken was, en een gigantische invloed heeft gehad op alles van indierock over grunge tot shoegaze.
2. Breakup & de basically solo J Mascis major label periode
Als notoir moeilijke mens met grote controledrang en quasi onbestaande communicatieve vaardigheden (de man zit duidelijk ergens op het spectrum en een interview waar hij er meer dan 2 volzinnen uitkrijgt kan als geslaagd beschouwd worden) maakte Mascis de samenwerking op den duur onmogelijk waardoor Barlow (die dan verder ging met soloproject Sebadoh) na bug, en Murph iets later de band verlieten. Hoewel ze vervangen werden door andere muzikanten, kan de volgende periode als een Mascis soloproject beschouwd worden. Hij schreef alles zelf en speelde ook een groot deel van de andere instrumenten in de studio.
Green Mind (1991), Where You Been (1993) en Without a Sound (1994) zijn duidelijk cleaner dan Bug maar de sound is nog steeds zeer herkenbaar. Imo alle 3 simpelweg goede altrock, met veel heerlijke riffs en fantastische solo's.
Ik ben compleet lyrics-doof dus heb geen flauw idee wat hij allemaal aan het zeggen is, maar denk toch dat ik meestal wel ongeveer weet waar het over gaat. De songs barsten van de melancholie, en zeker bij de solo's heb je het gevoel dat alles dat hij in woorden zo moeilijk kan vatten, er hier uitkomt. 2 van mijn persoonlijke favorieten zijn Out There en Get Me, op Where You Been, en Over Your Shoulder op Without a Sound vind ik ook prachtig.
3. Eigenlijk was het wel plezant tesamen
Negentien jaar na Bug verschijnt plots Beyond (2007), met de originele lineup. Alsof ze nooit zijn weggeweest maar tegelijk met 20 jaar levenservaring erbij. Enorm nostalgisch zonder stoffig te zijn, melancholisch maar vol levensvreugde. Knaller van een plaat. Pick Me Up is misschien wel mijn favoriete Dinosaur Jr nummer. Vooral het tweede deel: heerlijk riffje in de bridge en dan gewoon 3 minuten schreeuwende solo.
Blijkbaar was het geen toevalstreffer want een paar jaar later doen ze het gewoon opnieuw. Farm (2009) is voor mij het hoogtepunt van hun cleanere sound. Die fantastische riff van Pieces is 1 van de beste albumopeners ooit, Said The People is Mascis op zijn meest melancholisch, en I Don't Wanna Go There is een schoolvoorbeeld van alles wat Dinosaur Jr zo'n goede band maakt.
En sindsdien zijn ze eigenlijk gewoon aan het viben. Het is een band die weet waar ze goed in zijn en wat ze graag doen, dus ze doen dat gewoon. Om de paar jaar brengen ze een album uit waar Mascis grotendeels zijn gang gaat en Barlow ook elke keer 2 of 3 nummers mag schrijven. Niets vernieuwends, gewoon leuke muziek die je altijd kan opzetten en vrolijk mee gitaargeluidjes maken.
De albums in kwestie: op I Bet On Sky (2012) doen ze nog een paar nieuwe dingen en zitten ook redelijk wat topnummers. Give a Glimpse Of What Yer Not (2016) heeft buiten het prachtige Be A Part imo niet echt uitschieters, en Sweep It Into Space (2021) is ook gewoon meer van hetzelfde (mijn pick hier is het door Barlow geschreven Garden).
Allemaal goed en wel
Dinosaur Jr is, gezien hun toch wel significante invloed op alles dat ietwat wil rocken, verrassend onbekend bij veel mensen die hun beginperiode niet actief hebben meegemaakt, heb ik de indruk. Dat wou ik bij deze dus ietwat verbeteren. Maar vooral is het gewoon leuke en toegankelijke muziek, waar ik denk dat weinig mensen hard op gaan afblokken. Tenzij misschien de zang-nazi's die weer gaan komen neuten dat Mascis zijn stem te nasaal en zagerig klinkt
Nog wat random dingen:
In tegenstelling tot wat de muziek, uiterlijk en persoonlijkheid van J Mascis zou doen vermoeden is de man volledig straight edge.
Eerst was hun naam gewoon Dinosaur maar toen ze na de release van You're Living All Over Me wat beroemder werden hadden ze een rechtszaak aan hun broek van de groep Dinosaurs, waarna de Jr werd toegevoegd.
Zoals Kid_C al ergens aanhaalde kan je momenteel op vrtmax naar Freak Scene kijken, een docu over hun geschiedenis. Ik vond die persoonlijk niet enorm interessant, en zou eerder aanraden om wat youtube filmpjes te bekijken van J Mascis die over zijn materiaal vertelt. Dat zijn de enige momenten dat hij een beetje tot leven komt
Het geweld in kwestie wordt deze maand gebracht door deze lieve mannen
Drummer Murph, bassist Lou Barlow en lead guitar J Mascis, samen Dinosaur Jr.
Geboren in de hardcoresfeer en uitgegroeid tot een icoon van de alternatieve rock. Spilgifuur van de band is ongetwijfeld J Macis, ooit begonnen als drummer en voor deze band overgeschakeld naar gitaar, met als schijnbaar voornaamste doel om te bewijzen dat een gitaar minstens evenveel lawaai kan maken als een drumstel als je maar genoeg fuzz gebruikt.
De output is mooi in 3 periodes onder te verdelen.
1. Ik denk dat uw versterker kapot is
Debuut Dinosaur (1985) is 'a fucking mess'. Een met haken en ogen aan elkaar hangende verzameling nummers met invloeden uit alle windrichtingen, van punk tot metal en misschien wel wat folk en country, schijnbaar opgenomen met een fischer-price recording set in een kleine kartonnen doos. Al die mensen die hier elke week komen zagen dat het album van de week te afgelikt klinkt, this one's for you. Destijds niet denderend onthaald, maar het potentieel werd erkend door onder andere de mannen van Sonic Youth en met wat begeleiding konden ze enkele jaren later het even enthousiaste maar veel gerichtere You're Living All Over Me (1987) uitbrengen.
Door velen gezien als hun meesterwerk. Nog steeds lekker vettig en fuzzy(beroemde anekdote: bij het ontvangen van de master tape dachten de mensen van het label dat er iets was misgelopen en zijn ze gaan dubbelchecken bij Mascis of het echt zo distorted moet klinken) maar dikwijls ook verrassend melodisch en toegankelijk.
Verder op dat elan gaat Bug (1988), dat met Freak Scene opent met 1 van hun grootste hits en interesse begon te wekken bij de grote labels.
Drie albums met een sound die een hele hoop invloedem samenvoegde op een manier die toen eigenlijk met niets echt te vergelijken was, en een gigantische invloed heeft gehad op alles van indierock over grunge tot shoegaze.
2. Breakup & de basically solo J Mascis major label periode
Als notoir moeilijke mens met grote controledrang en quasi onbestaande communicatieve vaardigheden (de man zit duidelijk ergens op het spectrum en een interview waar hij er meer dan 2 volzinnen uitkrijgt kan als geslaagd beschouwd worden) maakte Mascis de samenwerking op den duur onmogelijk waardoor Barlow (die dan verder ging met soloproject Sebadoh) na bug, en Murph iets later de band verlieten. Hoewel ze vervangen werden door andere muzikanten, kan de volgende periode als een Mascis soloproject beschouwd worden. Hij schreef alles zelf en speelde ook een groot deel van de andere instrumenten in de studio.
Green Mind (1991), Where You Been (1993) en Without a Sound (1994) zijn duidelijk cleaner dan Bug maar de sound is nog steeds zeer herkenbaar. Imo alle 3 simpelweg goede altrock, met veel heerlijke riffs en fantastische solo's.
Ik ben compleet lyrics-doof dus heb geen flauw idee wat hij allemaal aan het zeggen is, maar denk toch dat ik meestal wel ongeveer weet waar het over gaat. De songs barsten van de melancholie, en zeker bij de solo's heb je het gevoel dat alles dat hij in woorden zo moeilijk kan vatten, er hier uitkomt. 2 van mijn persoonlijke favorieten zijn Out There en Get Me, op Where You Been, en Over Your Shoulder op Without a Sound vind ik ook prachtig.
3. Eigenlijk was het wel plezant tesamen
Negentien jaar na Bug verschijnt plots Beyond (2007), met de originele lineup. Alsof ze nooit zijn weggeweest maar tegelijk met 20 jaar levenservaring erbij. Enorm nostalgisch zonder stoffig te zijn, melancholisch maar vol levensvreugde. Knaller van een plaat. Pick Me Up is misschien wel mijn favoriete Dinosaur Jr nummer. Vooral het tweede deel: heerlijk riffje in de bridge en dan gewoon 3 minuten schreeuwende solo.
Blijkbaar was het geen toevalstreffer want een paar jaar later doen ze het gewoon opnieuw. Farm (2009) is voor mij het hoogtepunt van hun cleanere sound. Die fantastische riff van Pieces is 1 van de beste albumopeners ooit, Said The People is Mascis op zijn meest melancholisch, en I Don't Wanna Go There is een schoolvoorbeeld van alles wat Dinosaur Jr zo'n goede band maakt.
En sindsdien zijn ze eigenlijk gewoon aan het viben. Het is een band die weet waar ze goed in zijn en wat ze graag doen, dus ze doen dat gewoon. Om de paar jaar brengen ze een album uit waar Mascis grotendeels zijn gang gaat en Barlow ook elke keer 2 of 3 nummers mag schrijven. Niets vernieuwends, gewoon leuke muziek die je altijd kan opzetten en vrolijk mee gitaargeluidjes maken.
De albums in kwestie: op I Bet On Sky (2012) doen ze nog een paar nieuwe dingen en zitten ook redelijk wat topnummers. Give a Glimpse Of What Yer Not (2016) heeft buiten het prachtige Be A Part imo niet echt uitschieters, en Sweep It Into Space (2021) is ook gewoon meer van hetzelfde (mijn pick hier is het door Barlow geschreven Garden).
Allemaal goed en wel
Dinosaur Jr is, gezien hun toch wel significante invloed op alles dat ietwat wil rocken, verrassend onbekend bij veel mensen die hun beginperiode niet actief hebben meegemaakt, heb ik de indruk. Dat wou ik bij deze dus ietwat verbeteren. Maar vooral is het gewoon leuke en toegankelijke muziek, waar ik denk dat weinig mensen hard op gaan afblokken. Tenzij misschien de zang-nazi's die weer gaan komen neuten dat Mascis zijn stem te nasaal en zagerig klinkt
Nog wat random dingen:
In tegenstelling tot wat de muziek, uiterlijk en persoonlijkheid van J Mascis zou doen vermoeden is de man volledig straight edge.
Eerst was hun naam gewoon Dinosaur maar toen ze na de release van You're Living All Over Me wat beroemder werden hadden ze een rechtszaak aan hun broek van de groep Dinosaurs, waarna de Jr werd toegevoegd.
Zoals Kid_C al ergens aanhaalde kan je momenteel op vrtmax naar Freak Scene kijken, een docu over hun geschiedenis. Ik vond die persoonlijk niet enorm interessant, en zou eerder aanraden om wat youtube filmpjes te bekijken van J Mascis die over zijn materiaal vertelt. Dat zijn de enige momenten dat hij een beetje tot leven komt
Laatst bewerkt:
