Mijn tweede bijdrage aan AOTW zal, in tegenstelling tot de vorige, zowel wat album als OP betreft kort maar krachtig zijn. Want ik heb gekozen voor The Stooges met het legendarische Fun House.
Waarom? Awel, ik zal u vertellen waarom. Dit is het rock album bij uitstek, het album waar de energie vanaf spat, het album waar het geheel veel meer is dan de som van de delen. Een uppercut van jewelste. De band laat u in net geen 37 minuten alle hoeken van de kamer zien met gewoon weerga-lo-ze gitaarpartijen.
Het album kent ook zo’n goeie opbouw. Het eerste deel bevat de meer conventionele nummers. Rechttoe rechtaan rock ’n roll. Met de eerste 3 nummers wordt er zwaar ingevlogen. De riffs worden erin gestampt. Dat jachtige T.V. Eye met die oerkreet van Iggy in het begin, jongens toch
. Dan krijgen we een, nu ja, rustpuntje van 7 minuten Dirt. Maar daarna op het tweede deel komt het echte (afbraak)werk. Gaandeweg dalen we af naar de hel en worden de traditionele songstructuren losgelaten en wordt het meer improvisatie, wilder, chaos. De afsluiter van het album is eigenlijk een hoop herrie en gaat zeker niet iets voor iedereen zijn.
Iedere keer Ron Asheton nog eens een gitaarsolo lanceert, komen mijn oren klaar. Het drumspel van broer Scott Asheton is zeer effectief. Let ook op de geweldige bas van Dave Alexander, niet te onderschatten. En dan Iggy Pop die als zijn onnavolgbare zelf staat te roepen, krijsen, hijgen, croonen als een bezetene. Niemand doet het hem na. Op de tweede helft krijg je er dan nog de bezwerende sax bovenop van Steve Mackay.
Ieder element op dit album is zo duidelijk waarneembaar en toch wordt dat een geweldig geheel. Zoals gezegd is dit album veel meer dan de som van de delen. Hier stijgen ze boven zichzelf uit. Het klinkt dreigend, spannend, jachtig, vol van energie. En vind nog maar eens een cover die de muziek zo perfect de weergeeft.
Ik ga nu de muziek voor zich laten spreken. Want die zegt gewoon genoeg. En zet het volume maar hoog genoeg. Fijne Paasmaandag!
Playlist op YouTube:
Waarom? Awel, ik zal u vertellen waarom. Dit is het rock album bij uitstek, het album waar de energie vanaf spat, het album waar het geheel veel meer is dan de som van de delen. Een uppercut van jewelste. De band laat u in net geen 37 minuten alle hoeken van de kamer zien met gewoon weerga-lo-ze gitaarpartijen.
Het album kent ook zo’n goeie opbouw. Het eerste deel bevat de meer conventionele nummers. Rechttoe rechtaan rock ’n roll. Met de eerste 3 nummers wordt er zwaar ingevlogen. De riffs worden erin gestampt. Dat jachtige T.V. Eye met die oerkreet van Iggy in het begin, jongens toch
. Dan krijgen we een, nu ja, rustpuntje van 7 minuten Dirt. Maar daarna op het tweede deel komt het echte (afbraak)werk. Gaandeweg dalen we af naar de hel en worden de traditionele songstructuren losgelaten en wordt het meer improvisatie, wilder, chaos. De afsluiter van het album is eigenlijk een hoop herrie en gaat zeker niet iets voor iedereen zijn.Iedere keer Ron Asheton nog eens een gitaarsolo lanceert, komen mijn oren klaar. Het drumspel van broer Scott Asheton is zeer effectief. Let ook op de geweldige bas van Dave Alexander, niet te onderschatten. En dan Iggy Pop die als zijn onnavolgbare zelf staat te roepen, krijsen, hijgen, croonen als een bezetene. Niemand doet het hem na. Op de tweede helft krijg je er dan nog de bezwerende sax bovenop van Steve Mackay.
Ieder element op dit album is zo duidelijk waarneembaar en toch wordt dat een geweldig geheel. Zoals gezegd is dit album veel meer dan de som van de delen. Hier stijgen ze boven zichzelf uit. Het klinkt dreigend, spannend, jachtig, vol van energie. En vind nog maar eens een cover die de muziek zo perfect de weergeeft.
Ik ga nu de muziek voor zich laten spreken. Want die zegt gewoon genoeg. En zet het volume maar hoog genoeg. Fijne Paasmaandag!
Playlist op YouTube:
.
.
