Bauhaus
Well-known member
Voor mijn vorige AOTW had ik aanvankelijk dit album gepland maar uiteindelijk last minute gekozen voor het iets toegankelijker Sonic Area.
Deze keer dan toch voor Nail van Foetus (voluit Scraping Foetus Off the Wheel, één van zijn vele Foetus pseudoniemen) gekozen, er worden hier allerlei soorten muziek gepost en deze kan er zeker ook nog bij.
Mijn eerste kennismaking met Foetus moet geweest zijn eind jaren '80 toen ik in de Billboard het album Thaw zag liggen. De cover & naam intrigeerden me en toen ik luisterde werd ik gepletwalst door een storm van bombastische orchestrale industrial waar de energie van afspatte en ik was direct verkocht. Thaw is waarschijnlijk Thirlwell's minst toegankelijke plaat. Dit album is gelukkig een stuk beter verteerbaar.
James George Thirlwell aka Clint Ruin aka Foetus is een muzikale duizendpoot o.a. bekend van zijn projecten Foetus, Steroid Maximus, Manorexia, Wiseblood, Flesh Volcano (met Marc Almond), The Immaculate Consumptive (Touring ensemble met Lydia Lunch, Nick Cave, en Marc Almond) en nog een resem aan namen die ik moet beluisteren. Om maar te zeggen, de man is een bezige bij. Misschien doet zijn naam een belletje rinkelen voor wie kijkt naar de Adult Swim animaties The Venture Brothers en Archer waarvoor hij de muziek componeerde.
Thirlwell is een Australier die eind jaren '70 naar London verhuisde en begin jaren '80 zijn main project Foetus oprichtte. Onder de naam Clint Ruin draagde hij bij aan releases van o.a. Marc Almond, The The en Nick Cave and the Bad Seeds. Hij heeft talloze stukken geremixt en geproduceerd voor artiesten als Faith No More, NIN, Front 242, Swans en Jon Spencer Blues Explosion. Naar verluidt was Foetus een grote invloed voor NIN.
Zijn muziek is een bizarre mix van industrial, avant garde, klassieke muziek, filmmuziek, big band jazz en experimentele/progressive/punk rock. De muziek van Thirlwell combineert percussie, strijkers, noise, koperblazers, elektrische gitaren, elektronica en stem. Naar eigen zeggen kan hij geen instrument bespelen en bestaat de muziek uitsluitend uit samples, wat des te meer indrukwekkend is (live treedt hij op met muzikanten). Thirlwell's stem is maniakaal en komisch als een comic book villain.
Op Nail horen we eveneens dit allegaartje aan stijlen. De plaat kan je zien als een spannende mix van Industrial Rock en een Broadway-musical. Het eerste nummer Theme from Pigdom Come doet denken aan een Wagneriaanse filmsoundtrack. Na die intro begint het album echt met The Throne of Agony dat begint als een langzaam, somber nummer voortgestuwd door gitaar, maar naarmate het nummer vordert, wordt het steeds sneller en sneller en we horen tevens een Mission Impossible sample. Op Pigswill horen we de typische industrieele metalen percussie die doet denken aan de Neubauten. Daarna is het weer rustig met de swingende doo-wop van "Descent Into the Inferno", mijn favoriet nummer. Naarmate we afdalen in de hel, wordt het nummer steeds absurder en sneller. Enter the Exterminator heeft een fun Edvard Grieg sample en is eveneens een chaotisch Neubauten-achtig stuk met een geweldige groove, gefluisterde zang en orkestrale ideeën. DI-1-9026 is een nummer over de Charles Manson moorden. Na twee intermezzo's is Viva! een coole langzame afsluiter van het album met veel schrapende industriële geluiden in het eerste deel en is dan meer orchestraal in de tweede helft.
Nail wordt door velen als Thirlwell's magnum opus beschouwd en kent voor mij niet echt dieptepunten. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe hij in 1985 en op 25-jarige leeftijd alles op deze plaat in zijn eentje kon arrangeren, samplen, uitvoeren en produceren.
Doe Tom Waits, The Birthday Party en Einstuerzende Neubauten in een mixer en voeg er een scheut cabaret, klassiek/filmmuziek en big band jazz aan toe en je krijgt ongeveer iets als Foetus.
Het is jammer dat ik slechts 1 album kan posten omdat zijn oevre zo gevarieerd is en ik graag een eigen compilatie had gepost.
Ik vind Nail zo fantastisch door zijn onvoorspelbaarheid en de rijke fusie aan genres. Wellicht is Foetus een alles of niets geval, ofwel vind je hem fantastisch ofwel vind je er niets aan. Een middenweg is moeilijk. Bij mij was het allesinds liefde op het eerste gezicht. En bij U ?
Voor wie dit album fantastisch vond kan ik van harte "Hole" aanbevelen, zijn vorig album dat in dezelfde ligt als deze in ik heb hard getwijfeld welke van de 2 ik zou posten:
Voor wie niet bang is voor het hardere werk is er "Thaw" en "Butterfly Potion".
Op zijn latere albums is big band jazz prominenter en komen zijn er zelfs opratic vocals en een Western ballad.
Zijn meest toegankelijk album is denk ik "Gash" dat meer rock gericht is door de critici gelauwerd werd:
Zijn meest toegankelijk album is denk ik "Gash" dat meer rock gericht is door de critici gelauwerd werd:
Laatst bewerkt door een moderator:
.
Bedankt voor de mooie voorstelling van deze week.
