Classic Artists Charles Mingus

Ondertussen 'Mingus Ah Um' en 'Blues & Roots' eens een eerste luisterbeurt gegeven.

Het klinkt als jazz zoals jazz in mijn hoofd hoort te klinken :unsure: maar het pakt me niet onmiddellijk, misschien omdat jazz zo ver van mijn normale muziek staat en ik er echt een leek in ben. Ook moet ik toegeven dat ik trompet (en andere blaasinstrumenten) precies toch niet zo graag hoor. Maar Moanin' had wel iets interessants.
Maar ik ga het nog wat meer kansen moeten geven en wat laten bezinken denk ik.
 
Voor wie Mingus at Antibes weet te smaken is ook het hier nog niet eerder genoemde Charles Mingus Presents Charles Mingus misschien interessant. Gepresenteerd als live opname (maar is het niet) laat het toe Charles Mingus met beperkte groep te horen: Ted Curson (trompet), Eric Dolphy (alt sax, basklarinet) en Dannie Richmond (drums). Voor mij beter trompetspel en samenspel tussen Dolphy en Curson dan de latere groep uit 1964 met Johnny Coles.
Bevat ook de "Original Faubus Fables", zelfde compositie als op Mingus Ah Um maar met lyrics. Wat Columbia niet gepast vond maakte voor het kleinere Candid minder uit.

"Oh, Lord, don't let 'em shoot us!
Oh, Lord, don't let 'em stab us!
Oh, Lord, no more swastikas!
Oh, Lord, no more Ku Klux Klan!

Name me someone who's ridiculous, Dannie.
Governor Faubus!
Why is he so sick and ridiculous?
He won't permit integrated schools.

Then he's a fool! Boo! Nazi Fascist supremists!
Boo! Ku Klux Klan (with your Jim Crow plan)

Name me a handful that's ridiculous, Dannie Richmond.
Faubus, Rockefeller, Eisenhower
Why are they so sick and ridiculous?

Two, four, six, eight:
They brainwash and teach you hate."
 
Voor wie Mingus at Antibes weet te smaken is ook het hier nog niet eerder genoemde Charles Mingus Presents Charles Mingus misschien interessant. Gepresenteerd als live opname (maar is het niet) laat het toe Charles Mingus met beperkte groep te horen: Ted Curson (trompet), Eric Dolphy (alt sax, basklarinet) en Dannie Richmond (drums). Voor mij beter trompetspel en samenspel tussen Dolphy en Curson dan de latere groep uit 1964 met Johnny Coles.
Bevat ook de "Original Faubus Fables", zelfde compositie als op Mingus Ah Um maar met lyrics. Wat Columbia niet gepast vond maakte voor het kleinere Candid minder uit.

"Oh, Lord, don't let 'em shoot us!
Oh, Lord, don't let 'em stab us!
Oh, Lord, no more swastikas!
Oh, Lord, no more Ku Klux Klan!

Name me someone who's ridiculous, Dannie.
Governor Faubus!
Why is he so sick and ridiculous?
He won't permit integrated schools.

Then he's a fool! Boo! Nazi Fascist supremists!
Boo! Ku Klux Klan (with your Jim Crow plan)

Name me a handful that's ridiculous, Dannie Richmond.
Faubus, Rockefeller, Eisenhower
Why are they so sick and ridiculous?

Two, four, six, eight:
They brainwash and teach you hate."
Goeien tip!

Deze heb ik zelf moeten ontdekken, maar wat een energie in de studio hier tijdens deze sessie! Faubus Fables is hier enkel muzikaal genomen al een pak rauwer, nog afgezet van de lyrics dan.

Mingus zijn fake-aankondigingen aan het niet aanwezige muziek zijn ook best amusant hier. "Please Ladies and Gentlemen, keep it down" :p
 
Ik ben er ingedoken!

Ik zit met een vraag over Mingus Ah Um, op spotify is er ook een versie met twaalf nummers dat niet staat gemarkeerd als extended edition en met release op 1959. What's up with that?
 
Ik ben er ingedoken!

Ik zit met een vraag over Mingus Ah Um, op spotify is er ook een versie met twaalf nummers dat niet staat gemarkeerd als extended edition en met release op 1959. What's up with that?
Het komt bij jazz reissues heel vaak voor dat er bij latere releases wat extra nummers of alternatieve takes uit dezelfde sessies toegevoegd worden, zeker eens ze op cd uitkwamen.

Bij Mingus Ah Um is het nog een beetje ingewikkelder: voor de originele release in 1959 werden verschillende takes ingekort om ze op één LP te doen passen. Goodbye Pork Pie Hat was bijvoorbeeld een minuut korter. Bij latere reissues werden de oorspronkelijke lengtes van de gekozen takes hersteld, naast dus die paar extra nummers.

Op spotify heeft die met 9 nummers de "oorspronkelijke" ingekorte versies en die met 12 nummers de langere versies.
 
Het komt bij jazz reissues heel vaak voor dat er bij latere releases wat extra nummers of alternatieve takes uit dezelfde sessies toegevoegd worden, zeker eens ze op cd uitkwamen.

Bij Mingus Ah Um is het nog een beetje ingewikkelder: voor de originele release in 1959 werden verschillende takes ingekort om ze op één LP te doen passen. Goodbye Pork Pie Hat was bijvoorbeeld een minuut korter. Bij latere reissues werden de oorspronkelijke lengtes van de gekozen takes hersteld, naast dus die paar extra nummers.

Op spotify heeft die met 9 nummers de "oorspronkelijke" ingekorte versies en die met 12 nummers de langere versies.
En welke is dan de 'go to' versie?
 
En welke is dan de 'go to' versie?
Ik heb de plaat leren kennen met de kortere versie dus zet ik meestal die nog op eigenlijk.
De bonusnummers zijn goed maar niet essentieel. Er wordt ook vooral in de tweede helft in nummers geknipt en ik vind die ietsje minder sterk dan de eerste helft dus geen ramp. Compromis: de langere versie en dan gewoon de bonusnummers evt. skippen :unsure: In ieder geval een absoluut meesterwerk van een plaat!

Ik ben ondertussen ook volop bezig met Mingus te beluisteren, binnenkort wat meer hier neerpennen.
Ik heb grote appreciatie voor de man maar ik zette hem niet bij mijn favoriete jazzartiesten. Misschien dat dat na deze maand verandert!
 
Voor wie Mingus at Antibes weet te smaken is ook het hier nog niet eerder genoemde Charles Mingus Presents Charles Mingus misschien interessant. Gepresenteerd als live opname (maar is het niet) laat het toe Charles Mingus met beperkte groep te horen: Ted Curson (trompet), Eric Dolphy (alt sax, basklarinet) en Dannie Richmond (drums). Voor mij beter trompetspel en samenspel tussen Dolphy en Curson dan de latere groep uit 1964 met Johnny Coles.
Bevat ook de "Original Faubus Fables", zelfde compositie als op Mingus Ah Um maar met lyrics. Wat Columbia niet gepast vond maakte voor het kleinere Candid minder uit.

"Oh, Lord, don't let 'em shoot us!
Oh, Lord, don't let 'em stab us!
Oh, Lord, no more swastikas!
Oh, Lord, no more Ku Klux Klan!

Name me someone who's ridiculous, Dannie.
Governor Faubus!
Why is he so sick and ridiculous?
He won't permit integrated schools.

Then he's a fool! Boo! Nazi Fascist supremists!
Boo! Ku Klux Klan (with your Jim Crow plan)

Name me a handful that's ridiculous, Dannie Richmond.
Faubus, Rockefeller, Eisenhower
Why are they so sick and ridiculous?

Two, four, six, eight:
They brainwash and teach you hate."

Bedankt voor deze uitstekende toevoeging, ik denk dat deze plaat meteen m'n favoriete Mingus plaat geworden is. Meteen ook Antibes er eens bijnemen want dat samenspel tussen Dolphy en Curson is fenomenaal!
 
Ik ben ook eens begonnen met Mingus Ah Um. Dat openingsnummer klinkt best goed alsook de wat tragere nummers. Maar voor de rest heb ik een beetje hetzelfde als @Obi-Jan. Ik ben ook niet de grootste fan van blaasinstrumenten, of toch niet als zij een hoofdrol spelen. Vroeger heb ik redelijk wat jazz geluisterd of proberen te luisteren van o.a. Miles Davis, Thelonious Monk en Coltrane. Maar telkens moest ik de tot de conclusie komen dat het mij jammer genoeg niet lag, hoe graag ik dat ook wil of wou hoor. Het klikte gewoon niet en bij jazz blijft het bij mij dus meestal bij een sporadische luisterbeurt. De enige platen die me wel afgingen waren eigenlijk degene van Davis die al meer fusion waren (In A Silent Way). Dus al geen pure jazz meer.

Straks (of morgen afhankelijk van de sluimerende hoofdpijn vandaag) probeer ik zeker nog de andere 2 aanraders.
 
Hoewel ik regelmatig en graag naar jazz luister ben ik nog altijd een complete leek, niet enkel op vlak van kennis maar ook op vlak van voeling met de muziek. Het blijft gewoon totaal niet hangen. Ik kan op enkele uitzonderingen na bijna nooit nummers of artiesten herkennen. Ik ga dikwijls zelfs moeilijk kunnen zeggen of ik een bepaald nummer al gehoord heb of niet.

Ik heb dus totaal niets nuttigs toe te voegen hier, buiten dat ik veel Mingus heb opgelegd en het allemaal heel goed vind :unsure:

Eentje die er voor mij wel uitschiet is Pithecanthropus Erectus. Fantastisch mooi.
 
Hoewel ik regelmatig en graag naar jazz luister ben ik nog altijd een complete leek, niet enkel op vlak van kennis maar ook op vlak van voeling met de muziek. Het blijft gewoon totaal niet hangen. Ik kan op enkele uitzonderingen na bijna nooit nummers of artiesten herkennen. Ik ga dikwijls zelfs moeilijk kunnen zeggen of ik een bepaald nummer al gehoord heb of niet.

Ik heb dus totaal niets nuttigs toe te voegen hier, buiten dat ik veel Mingus heb opgelegd en het allemaal heel goed vind :unsure:

Eentje die er voor mij wel uitschiet is Pithecanthropus Erectus. Fantastisch mooi.
Voor een album van 1956 is dat al best ... experimenteel? Ik kan het best wel smaken en het is een album met veel karakter, maar het is geen instapalbum voor iemand die jazz leert kennen.
 
Voor een album van 1956 is dat al best ... experimenteel? Ik kan het best wel smaken en het is een album met veel karakter, maar het is geen instapalbum voor iemand die jazz leert kennen.
Het is een 'tone poem' (met ietwat lugubere thematiek) , Mingus was dan ook klassiek geschoold. :)
 
Ik heb er een extreem drukke maand opzitten en weinig ruimte kunnen maken om veel te luisteren naar onze Charles.

Daarnet Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus opgelegd, opnieuw een fijne luisterbeurt. Maar die albums zullen meer tijd en luistersessies vragen om ten volle te kunnen landen hier. Next up is The Black Saint And The Sinner Lady.
 
Ongeveer tijd om een verdict uit te brengen zeker? Wat denken we, wie is jazz algemeen meer gaan appreciëren? Wie heeft deze maand hun kat kunnen trainen? :unsure:
 
Ik heb er een extreem drukke maand opzitten en weinig ruimte kunnen maken om veel te luisteren naar onze Charles.

Daarnet Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus opgelegd, opnieuw een fijne luisterbeurt. Maar die albums zullen meer tijd en luistersessies vragen om ten volle te kunnen landen hier. Next up is The Black Saint And The Sinner Lady.
Zorg dat je zeker The Clown, Blues & Roots en Tijuana Moods ook nog meepikt!
 
Ongeveer tijd om een verdict uit te brengen zeker? Wat denken we, wie is jazz algemeen meer gaan appreciëren? Wie heeft deze maand hun kat kunnen trainen? :unsure:

Dat jazz genre lijkt me wel iets te zijn ja, ik ga er nog wel eens naar luisteren denk ik :unsure:
 
FlyingHorseman verwoordde het eerder perfect in een aotw van deze maand.
Jazz is lastig om te oordelen (op meerdere albums, wegens nummers, die vaak op elkaar lijken).
Ensembles en intieme stukken, daar geniet ik oprecht van.

Komt goed op gang met 'Moanin' van het album Blues and Roots.
Veelbelovend begin in The Black Saint and the Sinner Lady. De rest een tikkeltje minder.
Mingus x5: chaosbegin - I X Love - Better get hit in ya soul - een 8/10 en de beste na drie albums.
Mingus Plays Piano: :drool:.

Let my children hear music: tweede nummer (adagio ma non troppo) blaast alles weg. Jezus christus.
'The Chill of Death' => 'The Chill of wanting Charles to tell more stories with jazz on the background'.

Mingus in Wonderland is dansgrage improv met onder meer genietbaar pratende sax' tegen elkaar.
'Alice's Wonderland' trekt je ogen zo ver mogelijk naar achteren om in te beelden hoe dat moet geweest zijn in het café.

Mingus Dynasty: tussendoortje.

The Clown: 'Tonight at Noon' heeft genoeg funhouse-gehalte om je hoorndol te draaien op de foor.
Pithecanthropus Erectus: GTA-III-achtige piano op de achtergrond in 'Love Chant' met opzwepende momenten.
Tijuano Moods: mocht Ritchie Valens niet zijn omgekomen bij het vliegtuigongeval, dan had 'Ysabel' Table Dance' misschien iets van hem geweest voor een gedeelte. Is 'Los Mariachis' de voorloper van de +10min epic rock songs?
Changes: effe losgaan op de piano en sax. De eerste langere zang dat ik tegenkom. Goed hoor.
Cumbia and Jazz Fusion: ander spijs op het brood doet kwijlen.

Van de twee live shows was 'Praying With Eric' (laatste nummer van de twee shows) de standout.

'Charles Mingus Presents Charles Mingus' er vandaag nog bijgenomen als (voor)laatste, want blijkbaar het eerste in de OP gemist.
Dat razendsnelle drummen na tien minuten en het gevolg daarvan maakte mijn slaperig hoofd wakkerder op een warme dag.
Een lesje door Charles, hoe je als dronkeman sax kan spelen en tot kunst verheft.

Mingus Ah Um: dicht aan leunend om een 10/10 te geven, tot ik 'Fabe of Faubus' beluisterde.
Het is een 10/10, maar ik moet Mingus x5 wel tot een 8/10 moeten degraderen, want 'Better Get Hit in Your Soul' was zeer herkenbaar en tweemaal hetzelfde op twee studioalbums is een no-go.

wie is jazz algemeen meer gaan appreciëren?
Yup.
 
FlyingHorseman verwoordde het eerder perfect in een aotw van deze maand.
Jazz is lastig om te oordelen (op meerdere albums, wegens nummers, die vaak op elkaar lijken).
Ensembles en intieme stukken, daar geniet ik oprecht van.

Komt goed op gang met 'Moanin' van het album Blues and Roots.
Veelbelovend begin in The Black Saint and the Sinner Lady. De rest een tikkeltje minder.
Mingus x5: chaosbegin - I X Love - Better get hit in ya soul - een 8/10 en de beste na drie albums.
Mingus Plays Piano: :drool:.

Let my children hear music: tweede nummer (adagio ma non troppo) blaast alles weg. Jezus christus.
'The Chill of Death' => 'The Chill of wanting Charles to tell more stories with jazz on the background'.

Mingus in Wonderland is dansgrage improv met onder meer genietbaar pratende sax' tegen elkaar.
'Alice's Wonderland' trekt je ogen zo ver mogelijk naar achteren om in te beelden hoe dat moet geweest zijn in het café.

Mingus Dynasty: tussendoortje.

The Clown: 'Tonight at Noon' heeft genoeg funhouse-gehalte om je hoorndol te draaien op de foor.
Pithecanthropus Erectus: GTA-III-achtige piano op de achtergrond in 'Love Chant' met opzwepende momenten.
Tijuano Moods: mocht Ritchie Valens niet zijn omgekomen bij het vliegtuigongeval, dan had 'Ysabel' Table Dance' misschien iets van hem geweest voor een gedeelte. Is 'Los Mariachis' de voorloper van de +10min epic rock songs?
Changes: effe losgaan op de piano en sax. De eerste langere zang dat ik tegenkom. Goed hoor.
Cumbia and Jazz Fusion: ander spijs op het brood doet kwijlen.

Van de twee live shows was 'Praying With Eric' (laatste nummer van de twee shows) de standout.

'Charles Mingus Presents Charles Mingus' er vandaag nog bijgenomen als (voor)laatste, want blijkbaar het eerste in de OP gemist.
Dat razendsnelle drummen na tien minuten en het gevolg daarvan maakte mijn slaperig hoofd wakkerder op een warme dag.
Een lesje door Charles, hoe je als dronkeman sax kan spelen en tot kunst verheft.

Mingus Ah Um: dicht aan leunend om een 10/10 te geven, tot ik 'Fabe of Faubus' beluisterde.
Het is een 10/10, maar ik moet Mingus x5 wel tot een 8/10 moeten degraderen, want 'Better Get Hit in Your Soul' was zeer herkenbaar en tweemaal hetzelfde op twee studioalbums is een no-go.


Yup.
Zalig, superfijne post ! Daar doen we het dus voor! :love:
 
Ik ben fan van jazz, zou me wel geen grote kenner noemen maar met Mingus was ik uiteraard wel vertrouwd. Ik zou hem wel niet bij mijn absolute favorieten (zoals Coltrane en Morgan etc) plaatsen maar misschien wel daaronder. Miles Davis is een andere grootheid die ik nu pas recent écht naar waarde weet te schatten dus misschien komt Mingus ook nog op het hoogste schavotje. Ervoor wist Mingus me iets minder te raken dan die andere artiesten, op een paar nummers na zoals Goodbye Pork Pie Hat. Ik beschouwde zijn muziek vooral op compositorisch en technisch vlak van heel hoog niveau.

Een groot deel van zijn bekendste platen ken ik vrij goed. Mingus Ah Um en Mingus x5 waren hiervoor mijn favorieten, Blues & Roots kwam ook regelmatig al eens voorbij. The Black Saint & The Sinner Lady was indertijd mijn eerste kennismaking met de man en dat was toen niet helemaal wat ik er van verwacht had. Nu nog eens 2 keer opnieuw beluisterd en ik vind het prachtige muziek, maar misschien iets te veel naar klassiek neigend en dan moet ik er echt voor in de stemming zijn. Met The Clown was ik nu bij een nieuwe luisterbeurt sinds lang wel weer helemaal mee.

Ik heb me wat extra gefocust op een paar platen die ik wat minder goed kende en daar zitten nu toch wel wat krakers tussen. Tijuana Moods bijvoorbeeld, wat eigenlijk een vreemd soort feestmuziek is met Spaans/Mexicaanse ondertoon. Let My Children Hear Music, die ik als vlot behapbare avant-garde jazz zou aanduiden, heel goed album. En Mingus Plays Piano vond ik ook tof, niet dat ik die bij de absolute toppers zou plaatsen.

Een maand is eigenlijk te kort voor het oeuvre van Mingus, ondanks dat ik het ergens toch ook wel wat meer behapbaar vind dan veel andere jazz-artiesten. Dus ga ik vrolijk verder blijven luisteren en nog wat albums (her)ontdekken.
 
Terug
Bovenaan