Avondland
Well-known member
Ja man, hoe start je zo'n thread over The Doors?
Toen ik las dat ik ze mocht introduceren wou ik een goed voorbereide tekst presenteren, maar dat is het helaas niet. Dan maar snel iets in elkaar flansen en zien waar we heen gaan met deze iconische band. We beginnen met William Blake, want zonder hem had de band mogelijk anders geheten:
Mijn eerste kennismaking moet vast Apocalypse Now zijn geweest, waar The End je op een treffende wijze meesleurt in de descent into madness-trope die de film had geleend van Heart of Darkness van Joseph Conrad - een boek dat je beslist eens moet lezen wanneer je vertoeft op een der machtige rivieren op aarde. Het nummer zelf vind ik zelf het meest markante nummer van The Doors, dat sedert zijn release in 1967 overgeanalyseerd is. Het heeft sindsdien niets van zijn kracht verloren: het is bezwerend, met dank aan een repetitief karakter waar Jim Morisson je meesleurt in een hallucinante trip die je confronteert met Freud, doodsdrift, moordzucht, Griekse mythologie en wat nog allemaal. Er is geen simpele verklaring voor het nummer, zei Morisson ooit. Het begon als een "goodbye song" aan een of andere griet, maar het is uitgegroeid tot een van de meest iconische nummers van de counter culture van de jaren '60.
En dan begon ik te letten op andere muziek van The Doors. Op café (in Mortsel) danig onder de indruk geraakt van Break on Through van de eerste plaat dat ik op korte tijd de hele discografie in huis haalde. De mumbojumbohippieshizzle was alleszins een interessant contrast met mijn engagement in de radicale Vlaamse beweging op dat moment en misschien de eye-opener die ik nodig had om me te oriënteren in een breder perspectief. Break on through, hé.
En dan moet ik je ook meteen doorverwijzen naar de voortreffelijke doch hagiografische biopic The Doors geregisseerd door Oliver Stone met een onvergetelijke Val Kilmer, iets wat je niet mag vergeten deze maand. Dat was voor mij meteen het begin van een zeer hevige The Doors-periode, al ben ik nooit overstag gegaan voor een zegeltje acid dat de ervaring wellicht nog sterker zou doen schitteren en stralen. 5 Duvels helpen ook wel, want een beetje roes kan bij The Doors zeker geen kwaad. In mijn geval zet het de deuren open naar een betere en bredere luisterervaring, maar voor een ander zal het misschien niet nodig zijn. In die periode ben ik ook de boeken van Hermann Hesse beginnen lezen, die Morisson ongetwijfeld ook kon smaken.
De discografie is divers genoeg, wat fijn is omdat ze muzikaal best wel van vele walletjes proberen te eten. Kenmerkend voor die tijd is er best wel wat blues en bossa nova aanwezig, maar er zijn ook jazz-invloeden en ook de Indische muziek van Ravi Shankar heeft zeker zijn invloed gehad op de nummers die deze heren schreven. Jim Morisson is dan weer een oerfrontman: een man met héél wat presence die een hele zaal kan beklijven en meesleuren in een muzikaal verhaal. Zonder Morisson was The Doors een totaal andere band geweest, al fnuikten de escapades van Morisson (het Miami-incident) zeker wat kansen van The Doors.
Van onderstaande platen vind ik The Soft Parade de minste, al heeft die wel zijn momenten en tonen ze daar wel experimenteerdrang. Onmisbare toppers vind ik The Doors en L.A. Woman, maar Strange Days, Waiting for the Sun en Morisson Hotel zijn ook behoorlijk goed.
(per album verwijst de link naar Spotify)
Toen ik las dat ik ze mocht introduceren wou ik een goed voorbereide tekst presenteren, maar dat is het helaas niet. Dan maar snel iets in elkaar flansen en zien waar we heen gaan met deze iconische band. We beginnen met William Blake, want zonder hem had de band mogelijk anders geheten:
“If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, Infinite. For man has closed himself up, till he sees all things thro' narrow chinks of his cavern.”
Mijn eerste kennismaking moet vast Apocalypse Now zijn geweest, waar The End je op een treffende wijze meesleurt in de descent into madness-trope die de film had geleend van Heart of Darkness van Joseph Conrad - een boek dat je beslist eens moet lezen wanneer je vertoeft op een der machtige rivieren op aarde. Het nummer zelf vind ik zelf het meest markante nummer van The Doors, dat sedert zijn release in 1967 overgeanalyseerd is. Het heeft sindsdien niets van zijn kracht verloren: het is bezwerend, met dank aan een repetitief karakter waar Jim Morisson je meesleurt in een hallucinante trip die je confronteert met Freud, doodsdrift, moordzucht, Griekse mythologie en wat nog allemaal. Er is geen simpele verklaring voor het nummer, zei Morisson ooit. Het begon als een "goodbye song" aan een of andere griet, maar het is uitgegroeid tot een van de meest iconische nummers van de counter culture van de jaren '60.
En dan begon ik te letten op andere muziek van The Doors. Op café (in Mortsel) danig onder de indruk geraakt van Break on Through van de eerste plaat dat ik op korte tijd de hele discografie in huis haalde. De mumbojumbohippieshizzle was alleszins een interessant contrast met mijn engagement in de radicale Vlaamse beweging op dat moment en misschien de eye-opener die ik nodig had om me te oriënteren in een breder perspectief. Break on through, hé.
En dan moet ik je ook meteen doorverwijzen naar de voortreffelijke doch hagiografische biopic The Doors geregisseerd door Oliver Stone met een onvergetelijke Val Kilmer, iets wat je niet mag vergeten deze maand. Dat was voor mij meteen het begin van een zeer hevige The Doors-periode, al ben ik nooit overstag gegaan voor een zegeltje acid dat de ervaring wellicht nog sterker zou doen schitteren en stralen. 5 Duvels helpen ook wel, want een beetje roes kan bij The Doors zeker geen kwaad. In mijn geval zet het de deuren open naar een betere en bredere luisterervaring, maar voor een ander zal het misschien niet nodig zijn. In die periode ben ik ook de boeken van Hermann Hesse beginnen lezen, die Morisson ongetwijfeld ook kon smaken.
De discografie is divers genoeg, wat fijn is omdat ze muzikaal best wel van vele walletjes proberen te eten. Kenmerkend voor die tijd is er best wel wat blues en bossa nova aanwezig, maar er zijn ook jazz-invloeden en ook de Indische muziek van Ravi Shankar heeft zeker zijn invloed gehad op de nummers die deze heren schreven. Jim Morisson is dan weer een oerfrontman: een man met héél wat presence die een hele zaal kan beklijven en meesleuren in een muzikaal verhaal. Zonder Morisson was The Doors een totaal andere band geweest, al fnuikten de escapades van Morisson (het Miami-incident) zeker wat kansen van The Doors.
Van onderstaande platen vind ik The Soft Parade de minste, al heeft die wel zijn momenten en tonen ze daar wel experimenteerdrang. Onmisbare toppers vind ik The Doors en L.A. Woman, maar Strange Days, Waiting for the Sun en Morisson Hotel zijn ook behoorlijk goed.
(per album verwijst de link naar Spotify)
- The Doors (1967)
- Strange Days (1967)
- Waiting for the Sun (1968)
- The Soft Parade (1969)
- Morrison Hotel (1970)
- L.A. Woman (1971)
- Other Voices (1971)
- Full Circle (1972)
- An American Prayer (1978)
Blijkt dus dat er nog een hele resem tussen komen, oops!
Ik heb precies zelfs niet veel zin om die ook nog eens te checken, zal zien hoeveel tijd ik kan vinden 
