Het was fijn kennismaken met Live /S Live vorig jaar op het strand van Zeebrugge. Met een fijne setting, catering die een hoger niveau leverde dan de doorsnee vetzakkerij die je op andere festivals aantreft en een knappe line-up met The National als kroonjuweel, wist de debutant dan ook een sterke eerste indruk te maken. Voor de tweede editie gooide de organisatie het echter over een andere boeg. De zandbak in de verre uithoek van het land, werd ingeruild voor een centraler gelegen park in Antwerpen, maar het concept bleef onveranderd. Een festival voor de wat oudere meerwaardezoeker dus, in een gezellige setting. Welkom in de Antwerpse Middenvijver, welkom op Live /S Live 2.0.
Dat de organisatie duidelijke lessen had getrokken uit de pijnpunten van Zeebrugge bleek wel degelijk uit de keuze voor de Antwerpse linkeroever. Hoe amusant met je voetjes in strandzand een concert volgen ook was, het woog niet op tegen de mobiliteitsproblemen die gepaard gingen met de locatie. Niks van dat alles in Antwerpen, met enkele grote park and rides op een paar kilometer van het festival en een handige tramverbinding die muziekliefhebbers vlot heen en weer bracht. Een tweede gedachte die ons overviel toen we de eerste voetjes op het terrein plaatsten, was dat de locatie weliswaar in praktijk een stuk minder idyllisch was dan gedacht, maar wel uitermate geschikt voor een groot festival. Wat de site ontbrak aan parkgevoel, maakte de middenvijver dan ook goed met ruimte. Het is ook niet zo dat de locatie volledig ontdaan was van alle gezelligheid, in de omgeving waar de meeste foodtrucks stonden maakten enkele bomen het sfeertje wel degelijk prettig. Dat hier overdag erg veel mensen een schaduwplekje kwamen zoeken, maakte het een gezellig druk deel van het festival. Een kleine oase die respijt gaf van de blakende zon en waar je toevallig ook zaken als de beste frieten die we ooit op een festival hebben gegeten hebben en ander lekkers kon aantreffen. Qua organisatie en omkadering zat Live /S Live dus meer dan snor, maar hoe zat het met de muziek die ons naar Antwerpen lokte? Nou, laat ons zeggen dat het niet enkel de ambachtelijke waterijsjes met watermeloen waren, waar je de duimen en vingers bij kon aflikken.
Ook het publiek ging voluit mee in het sterke optreden van Balthazar. De temperatuur begon eindelijk wat te zakken, maar op het podium sloeg de “Fever” toe: Het nummer heeft zich opgewerkt tot een live nummer dat zich ondertussen kan meten met “Synrise” van die andere Kortrijkse helden wanneer het op publieksextase aankomt, en kreeg in Antwerpen dan ook de lang uitgesponnen versie die het verdient. Dat het nummer na het bloedmooie “Blood Like Wine” kwam, zorgde voor een een-tweetje van muzikale klasse. Wanneer Balthazar hun zegetocht uiteindelijk afsloten met het ironische “Losers” konden we enkel concluderen dat we weer een staaltje van het kunnen van deze Belgische klasbakken gezien hadden.
“Red Eyes” was de spreekwoordelijke vonk die het kruitvat deed ontploffen. Het publiek ging voor het eerst echt in extase en tilde een steengoed optreden haast meteen richting de overtreffende trap. Ook het minutenlang geklap tijdens het onverwoestbaar sterke “Under The Pressure” was ronduit impressionant en vond duidelijk zijn weg richting de band. Geen bisronde, maar gewoon verder gaan op dat momentum en blijven spelen dus. Met een slotakkoord dat ook “I Don’t Live Here Anymore” bevatte, bond The War on Drugs een prachtige strik rond een optreden dat op alle vlakken als een cadeau aanvoelde. Dat een nummer dat nauwelijks twee jaar oud is, nu reeds aanvoelt als een klassieker, toont aan dat dit een band is die de grote podia nog lang niet ontgroeid is. Met The War on Drugs kreeg Live /S Live dan ook een pracht van een eerste headliner, die een fenomenaal magisch concert gaf.
Toch bleef dEUS zoals we ze wel graag zien, en dat is een tikje chaotisch en ietwat tegendraads. Op die manier kreeg Live /S Live het ietwat obscuurdere oude pareltje “W.C.S. (First Draft)” getrakteerd, dat niet eens zo ontzettend hard vloekte met nieuwe sterkhouder “1989”. Dat Barman af en toe niet synchroon liep met zijn ritmesectie en zijn frustratie duidelijk merkbaar maakte aan de rest van de band zorgde eveneens voor een rauw kantje. Het stormde op het podium, wat resulteerde in een lange versie van “Instant Street” waarvan je het instrumentale slot kan omschrijven als chaos van de best mogelijke soort. In de tweede helft van het optreden mocht het duidelijk van de ketting, met eveneens furieuze versies van “Sun Ra” en “Bad Timing”: Het mooiste snoepje werd echter aan het slot geserveerd, met een Goddelijk “Hotel Lounge” dat iedereen nog een keertje naar 94 katapulteerde. Officieus Antwerps volkslied “Suds & Soda” mocht uiteindelijk de debatten sluiten, en kreeg uiteraard de uitgesponnen hevige versie die het nummer verdiende. Er zijn weinig Belgische bands die al zo lang meedraaien als dEUS en in al die tijd een haast iconische status wisten te behouden, op Linkeroever zette de band nog eens in de kijker hoe dat komt.
Dat de organisatie duidelijke lessen had getrokken uit de pijnpunten van Zeebrugge bleek wel degelijk uit de keuze voor de Antwerpse linkeroever. Hoe amusant met je voetjes in strandzand een concert volgen ook was, het woog niet op tegen de mobiliteitsproblemen die gepaard gingen met de locatie. Niks van dat alles in Antwerpen, met enkele grote park and rides op een paar kilometer van het festival en een handige tramverbinding die muziekliefhebbers vlot heen en weer bracht. Een tweede gedachte die ons overviel toen we de eerste voetjes op het terrein plaatsten, was dat de locatie weliswaar in praktijk een stuk minder idyllisch was dan gedacht, maar wel uitermate geschikt voor een groot festival. Wat de site ontbrak aan parkgevoel, maakte de middenvijver dan ook goed met ruimte. Het is ook niet zo dat de locatie volledig ontdaan was van alle gezelligheid, in de omgeving waar de meeste foodtrucks stonden maakten enkele bomen het sfeertje wel degelijk prettig. Dat hier overdag erg veel mensen een schaduwplekje kwamen zoeken, maakte het een gezellig druk deel van het festival. Een kleine oase die respijt gaf van de blakende zon en waar je toevallig ook zaken als de beste frieten die we ooit op een festival hebben gegeten hebben en ander lekkers kon aantreffen. Qua organisatie en omkadering zat Live /S Live dus meer dan snor, maar hoe zat het met de muziek die ons naar Antwerpen lokte? Nou, laat ons zeggen dat het niet enkel de ambachtelijke waterijsjes met watermeloen waren, waar je de duimen en vingers bij kon aflikken.
Zaterdag
Whitney
Wij kwamen aan toen Whitney aan de set begon voor een weide die zich nog steeds erg gezapig aan het vullen was. Het is een woord dat je ook kan beschrijven om het optreden van de poprockers uit Chicago te omschrijven, gezapig. Frontman Julien Ehrlich gaf aan te worstelen met een stevige jetlag, wat in combinatie met de warmte en een terrein dat nauwelijks gevuld was resulteerde in een optreden dat sympathiek voortkabbelde, maar nooit grote indrukken wist na te laten.Sylvie Kreusch
Een opzichtige rode kamerjas met franjes, een geblondeerd kopje en vooral een festivalterrein dat eindelijk voor een groot stuk gevuld was. Sylvie Kreusch had alles mee om het eerste sterke optreden van de dag te geven. De stevige zomerzon bleef impact hebben op het publiek, maar toch lukte het Kreusch om heel wat mensen mee te nemen in haar Shangri La. Sylvie Kreusch schippert constant tussen dreiging en verleiding, en wist ook nu weer een optreden af te leveren dat de temperatuur nog een paar graden de hoogte in leek te stuwen. Een fijn uitgesponnen “Walk” wist dan ook moeiteloos het publiek voor het eerst op deze warme zomerdag echt uit hun schelp te lokken voor een eerste voorzichtig meezingmoment.Warpaint
Ja, we geven het toe. We gingen Warpaint initieel overslaan om wat eten te gaan scoren in de schaduw van de bomen. Toch maar eerst een kijkje gaan nemen bij de meiden dachten we. Wanneer je een optreden begint met een hit als “Champion” en een publiekslieveling als “Undertow” weet je echter een publiek al van bij de start bij de hand te nemen, en zodoende bleven we maar wat graag staan bij de coole grieten van Warpaint. Niet alles wist doel te treffen, daarvoor vallen nummers als “Hips” van het jongste album nu eenmaal te licht uit, maar de cool van de dames op het podium werkte aanstekelijk genoeg om Live /S Live een zomers aperitief te bezorgen aan het begin van een zwoele avond.Balthazar
Eigenlijk is het Kortrijkse Balthazar ‘on hiatus’ zoals wel eens gezegd wordt. Maarten Devoldere is druk aan het touren met zijn warhaus, en ook de andere leden hebben momenteel hun eigen besognes. Live /S Live kreeg dan ook een van de weinige concerten die de band dit jaar op de kalender heeft staan, en dat resulteerde in een bijzonder hartelijk onthaal door een festivalweide die voor het eerst afgeladen vol stond. die ontvangst werd beloond met het soort strakke set die we wel vaker gezien hebben van Balthazar. Er zijn weinig bands die het voorbije decennium zo hard hun stempel wisten te drukken op de Belgische muziek, wat dan ook resulteerde in een verzameling hoogtepunten die al vroeg te rapen vielen. “Do not Claim Them Anymore” werd met gepast venijn gespeeld en kreeg een heerlijke outro met een streepje “Fifteen Floors” in verwerkt; Ook “The Boatman” wist wederom te imponeren en toont vooral hoe hard die wisselwerking tussen Jinte Deprez en Maarten Devoldere van goudwaarde is. De grote glimlach van Deprez die stevig uithaalde op gitaar, terwijl Devoldere alles stond te geven met maracas op de achtergrond toonde een band die er duidelijk zin in had.Ook het publiek ging voluit mee in het sterke optreden van Balthazar. De temperatuur begon eindelijk wat te zakken, maar op het podium sloeg de “Fever” toe: Het nummer heeft zich opgewerkt tot een live nummer dat zich ondertussen kan meten met “Synrise” van die andere Kortrijkse helden wanneer het op publieksextase aankomt, en kreeg in Antwerpen dan ook de lang uitgesponnen versie die het verdient. Dat het nummer na het bloedmooie “Blood Like Wine” kwam, zorgde voor een een-tweetje van muzikale klasse. Wanneer Balthazar hun zegetocht uiteindelijk afsloten met het ironische “Losers” konden we enkel concluderen dat we weer een staaltje van het kunnen van deze Belgische klasbakken gezien hadden.
Novastar (Dageraad)
Met al dat moois op het grote podium zou je haast vergeten dat er ook een klein zij-podium was dat de naam Dageraad had meegekregen. Grote artiesten in een kleine, gemoedelijke setting. Dat Joost Zwegers, op zijn eentje met gitaar, het grootste publiek van het weekend naar die plek wist te lokken, zegt uiteraard veel over de aantrekkingskracht die Novastar nog altijd heeft. Een microfoon, en een gitaar. Meer had Joost niet nodig om iedereen in het publiek bij de hand te nemen en te begeleiden door pure versies van de parels uit zijn oeuvre. Dat “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” ook in uitgeklede vorm nog steeds een intense brok muzikale emotie is toont misschien nog het mooist hoe ontzettend sterk de nummers van Novastar zijn.The War on Drugs
Een optreden is altijd een wisselwerking tussen de artiesten en het publiek. Een publiek kan de sfeer omlaag trekken van een goed spelende band, of een band net naar grotere hoogtes stuwen. Wanneer de kaarten echter goed liggen en beide partijen in goede doen zijn, dan krijg je magie. The War on Drugs op Live /S Live kan je dan ook maar op een manier omschrijven, pure fonkelende magie. Daar waar Adam Granduciel en de zijnen vorige week op Pinkpop nog tegen een legioen aan tienermeisjes aankeken die op de afspraak waren voor Niall Horan, kregen ze nu een volledig festival vol fonkelende oogjes die speciaal voor hen op de afspraak waren. Op die manier kreeg de band uit Philadelphia de kans om rustig op te bouwen. Nummers als “Oceans of Darkness” zijn rustige melodieuze pareltjes die de zeven leden de kans gaven om op fijne wijze warm te lopen. Het begin van de set zat vol met nummers uit jongste langspeler I don’t Live Here Anymore. Dat het een puike plaat is die live zo mogelijk nog beter uit de verf komt, maakte dat het publiek zich geen moment hoefde te vervelen. Het grote enthousiasme kregen Granduciel en co echter uiteraard toen in de tweede helft het blik met hits opengetrokken werd. Het heeft iets verbluffend om te ontdekken hoeveel nummers een band als The War on Drugs op een paar jaar tijd heeft uitgebracht die je nu al de stempel tijdloos zou willen geven.“Red Eyes” was de spreekwoordelijke vonk die het kruitvat deed ontploffen. Het publiek ging voor het eerst echt in extase en tilde een steengoed optreden haast meteen richting de overtreffende trap. Ook het minutenlang geklap tijdens het onverwoestbaar sterke “Under The Pressure” was ronduit impressionant en vond duidelijk zijn weg richting de band. Geen bisronde, maar gewoon verder gaan op dat momentum en blijven spelen dus. Met een slotakkoord dat ook “I Don’t Live Here Anymore” bevatte, bond The War on Drugs een prachtige strik rond een optreden dat op alle vlakken als een cadeau aanvoelde. Dat een nummer dat nauwelijks twee jaar oud is, nu reeds aanvoelt als een klassieker, toont aan dat dit een band is die de grote podia nog lang niet ontgroeid is. Met The War on Drugs kreeg Live /S Live dan ook een pracht van een eerste headliner, die een fenomenaal magisch concert gaf.
Zondag
Whispering Sons
De hitte beukte vandaag nog harder op het festivalterrein in, wat zeker en vast zijn impact had op het publiek dat elk plekje schaduw op het terrein begon in te palmen. Een bloedhete zon leek dan ook niet bepaald de perfecte metgezel voor de duisternis waar Whispering Sons het best in werkt. Aan Fenne Kuppens en haar band zal het echter niet gelegen hebben. Het publiek dat mondjesmaat toe begon te stromen en wat apathisch stond te staren, begon steeds meer aan te zwellen en enthousiaster te worden. Dat was volledig te wijten aan Kuppens die schreeuwde en sleurde en alle moeite van de wereld deed om de afstand met het publiek te overbruggen. In dat soort omstandigheden een publiek meekrijgen was dan ook een krachttoer.Belle and Sebastian
Nee, frontman Stuart Murdoch is niet de beste zanger en ja, ook hier speelde de hitte de band op het podium parten. Toch wisten de Schotten al behoorlijk wat zieltjes te winnen met vlotte meezingers en een zanger die graag de interactie aanging met zijn publiek. Even bekennen dat hij al heel het weekend aan het zwart rijden was op de Antwerpse trams of dollen met de camera. Op muzikaal vlak was Belle and Sebastian luchtiger dan een rijsttaartje, maar het werkte wel aanstekelijk. Nummers als “The Boy With The Arab Strap” kregen de handjes al vlot op elkaar en wisten enkele moedigen zelfs te verleiden tot wat voorzichtige danspasjes.Suede
Het publiek begon ondertussen letterlijk en figuurlijk warmer te lopen, wat voor Brett Anderson van Suede de uitgelezen kans bleek om de muzikale liefde te bedrijven met een goed gevuld voorvak. Anderson dook twee keer het voorvak in en liet zich uitgebreid knuffelen en bepotelen, wat gezien het met zweet doordrenkt hemd van de frontman nu niet het meest frisse idee leek. Dat zweet was niet louter aan de warmte te wijten, want wat een energie kroop er in de performance van de man. Bovenop de geluidsboxen springen, gekke kunstjes uitvoeren met de microfoonkabel of zich letterlijk en figuurlijk op het podium smijten, niks was te veel voor Anderson die het voorvak gretig uit zijn hand deed eten. De meezingers van weleer als “Animal Nitrate” hadden nog niks aan kracht ingeboet en toonden dat een band wiens gloriedagen al ver achter ons liggen niet noodzakelijk uitgeblust is.dEUS
De thuismatch van dEUS was er eentje die verwachtingen met zich meebracht. Met een sterk nieuw album op zak en vier succesvolle avonden in de AB in de achteruitkijkspiegel was het dan ook uitkijken naar wat dEUS op hun enige Vlaamse festivaloptreden van het jaar zou brengen. Dat de Antwerpse Godenzonen een volledige set met publiekslievelingen kan vullen is zeker, maar dEUS is niet de soort groep die voor dat soort gemakkelijkheidsoplossingen gaat. Met het dreigende titelnummer van How to Replace it werd de spits afgebeten van een set die een overvolle festivalweide nog wat aarzelend de kat uit de boom deed kijken. Ook andere nummers van dat album zaten doorheen de setlist verspreid. Sterke songs, maar ze hadden duidelijk nog niet de kans gekregen te rijpen bij het grote publiek. Nummers als “Constant Now” en “The Architect” hadden dat uiteraard wel al, waardoor je een publiek had dat zo nu en dan collectief wakker leek te schieten.Toch bleef dEUS zoals we ze wel graag zien, en dat is een tikje chaotisch en ietwat tegendraads. Op die manier kreeg Live /S Live het ietwat obscuurdere oude pareltje “W.C.S. (First Draft)” getrakteerd, dat niet eens zo ontzettend hard vloekte met nieuwe sterkhouder “1989”. Dat Barman af en toe niet synchroon liep met zijn ritmesectie en zijn frustratie duidelijk merkbaar maakte aan de rest van de band zorgde eveneens voor een rauw kantje. Het stormde op het podium, wat resulteerde in een lange versie van “Instant Street” waarvan je het instrumentale slot kan omschrijven als chaos van de best mogelijke soort. In de tweede helft van het optreden mocht het duidelijk van de ketting, met eveneens furieuze versies van “Sun Ra” en “Bad Timing”: Het mooiste snoepje werd echter aan het slot geserveerd, met een Goddelijk “Hotel Lounge” dat iedereen nog een keertje naar 94 katapulteerde. Officieus Antwerps volkslied “Suds & Soda” mocht uiteindelijk de debatten sluiten, en kreeg uiteraard de uitgesponnen hevige versie die het nummer verdiende. Er zijn weinig Belgische bands die al zo lang meedraaien als dEUS en in al die tijd een haast iconische status wisten te behouden, op Linkeroever zette de band nog eens in de kijker hoe dat komt.
Grace Jones
Een klein half uurtje. Dat is de tijd die Grace Jones, als eeuwige diva, op zich liet wachten. Dat het dat ook waard was werd meteen duidelijk toen het doek viel en Live /S Live zich mocht vergapen aan een volledige band en een kwieke vijfenzeventigjarige met een voodoomasker dansend op een verhoogd platform. De zang van Jones was niet altijd even toonvast en veel van het muzikale hef en tilwerk werd duidelijk door haar band en sterke achtergrondzangeressen gedaan, maar desondanks was het moeilijk om niet onder de indruk te zijn van de legendarische vrouw op het podium. Dat Jones duidelijk de wijnbar backstage had ontdekt was overduidelijk, maar gek genoeg zorgde de overduidelijk wat dronken présence van Jones voor het nodige plezier. Van veelvuldig demonstreren hoe lenig de diva nog is, tot met een tamboerijn achter het hoofd van een ruziënd koppel op de eerste rij gooien. Grace Jones toonde zich maar wat graag het middelpunt van de belangstelling. Muzikaal was het misschien niet van het hoogste niveau, maar de entertainmentwaarde van de afsluiter bleek immens. Tijdens “Pull Up To The Bumper” liet Jones zich op de schouders van een security agent langs de eerste rij paraderen terwijl er zeepbellen de lucht in werden geblazen en tijdens “Slave to the Rhythm” huppelde ze hoelahoepend over het podium terwijl ze haar band voorstelde. Dat laatste nummer werd zo lang uitgerokken dat de PA gewoon uitgeschakeld werd omwille van de curfew, wat ervoor zorgde dat Jones gewoon haar optreden op atypsche wijze afsloot voor de eerste rijen voor het podium. Een bizar einde van een bizarre performance waar het behoorlijk hard van genieten was in al haar camp.Conclusie
Met Grace Jones werd er uiteindelijk een geslaagd punt gezet achter een uitstekende tweedaagse. De nieuwe locatie op Linkeroever gaf Live /S Live de tweede adem die het nodig had en biedt genoeg perspectief voor de toekomst. Het is dan ook nu al uitkijken naar de volgende editie die op 29 en 30 juni van volgend jaar zal doorgaan.
