Op dag vier van de Lokerse Feesten namen we collectief wat gas terug. Na de zalige zondag van gisteren mochten de zware gitaren wat in de kast, en mocht de eyeliner bovengehaald worden. Een begintijd om zeven uur 's avonds en slechts drie acts op het hoofdpodium, het voelde als het recept voor een rustig avondje muziek. Hoewel. De Heilige Drievuldigheid die vanavond ten dans speelde bestaat voor twee derden uit legendarische vaandeldragers van de uitgelopen mascara. Alle ingrediënten waren dan ook aanwezig voor een avond om in te kaderen.
The Haunted Youth
Joachim Liebens gaat nog een paar boterhammen met Nutella moeten eten voor we hem kunnen omschrijven als een levende legende. Dat de Limburger op erg korte tijd met zijn band een indrukwekkend parcours heeft afgelegd mag echter duidelijk zijn. Een zoete suikerspin van een debuutplaat, een paar hitsingles en een alomtegenwoordigheid op de Vlaamse podia. The Haunted Youth zit in de lift. ‘’Broken’’ legde meteen weer bloot waar dat succes vandaan komt. Een indringend gitaarlijntje waar de dromerige vocalen van Liebens op drijven. De sfeervolle indie rock van The Haunted Youth ging zich ook in Lokeren meteen weer netjes in je ziel gaan nestelen. Een vroeg ‘’I Feel Like Shit and I Wanna Die’’ maakte ook meteen duidelijk waarom de organisatie het een goed idee vond om de jonge wolven van The Haunted Youth aan de oude honden van Placebo te koppelen. Het is zware materie in een aantrekkelijke verpakking en het soort nummer dat zelfs op een Brian Molko indruk zou maken.Het gevaar blijft op de loer liggen dat The Haunted Youth zo alomtegenwoordig is, dat de kans bestaat dat het als een soort Icarus gaat opbranden tegen de zon van het grote succes. Voorlopig blijven we echter graag meegaan in de droom van Liebens en zijn band, zelfs al is het de derde keer op erg korte tijd dat we The Haunted Youth aan het werk zien. Nummers klinken live dan ook nog een stuk grootser dan ze op plaat doen. Neem nu bijvoorbeeld ‘’Gone’’. Een uitstekende single die ook live op de Lokerse Feesten weer een stuk harder binnen kwam dankzij de breakdown die epischer dan ooit zijn ding deed. We zagen op de Lokerse Feesten dan ook opnieuw een uitstekend optreden van een band die binnen een jaar of tien in de geschiedenisboeken van de Belpop staat met een paar klassiekers op het festival. Afsluiter ‘’Coming Home’’ bijvoorbeeld, dat ook nu weer heerlijk uitgesponnen werd tot een reisje van prachtige weemoed.
Siouxsie
Voor Siouxsie in mei het podium van de AB in Brussel besteeg, was het tien jaar geleden dat de grand dame van de postpunk nog op een podium had gestaan. De Lokerse Feesten kreeg, als we goed kunnen tellen, het twaalfde optreden van een heuse comeback tour geserveerd. Een passage die toch nog steeds een exclusief kantje blijft behouden, want op data in Portugal, Spanje en uiteraard Londen na zijn er echt niet zo gek veel plekken waar je de frontvrouw van Siouxsie and The Banshees aan het werk kan zien. Zoiets brengt uiteraard ook de nodige verwachtingen, maar ook reserves met zich mee. Heeft Siouxsie Sioux 'het' na al die jaren afwezigheid nog steeds, of gaan we toch vooral op nostalgie en vergane glorie getrakteerd worden. Het zijn vragen die logischerwijze wat speelden bij een deel van het publiek, en helaas niet volledig positief beantwoord werden. Ze begon er weliswaar deze keer op tijd aan, maar al bij openingsnummer ‘’Israel’’ werd duidelijk dat Siouxsie haar stem het gevecht met de tijd niet zonder kleerscheuren had doorstaan.Het tempo van de nummers lag in het begin van het optreden ook aan de eerder gezapige kant, wat in combinatie met een nogal slechte geluidsmix waar de drums te prominent in naar voor kwamen niet voor de beste eerste indrukken zorgde. Dat het publiek er eerder apathisch op reageerde was ook Siouxsie niet ontgaan, die haar frustratie duidelijk liet merken. Rond ‘’Face to Face’’ kwam er gelukkig meer schot in de zaak. Bij vele kinderen van de jaren '90 blijft het een favorietje door de pivotale rol die het nummer speelde op de soundtrack van Batman Returns, en live stelde het weemoedige nummer gelukkig niet teleur. Dat ook de belichting en de visuals op de achtergrond hun duit in het zakje deden om de sfeer te versterken, viel eveneens in goede aarde. In de tweede helft van het optreden mocht het tempo wat opgedreven worden. ‘’Spellbound’’ kreeg mensen al voorzichtig aan het springen, en ook bij ‘’Sin in My Heart’’ en ‘’Happy House’’ kwam er wat beweging in de Grote Kaai. De vermoeidheid in haar stem was ondertussen overduidelijk, maar dat gaf de performance net extra charme. Siouxsie wisselde momenten van klasse af met momenten van cringe, maar tekende uiteindelijk wel voor een entertainend uurtje nostalgie.
Placebo
Gaat het allemaal wel nog goed met Brian Molko? Je vraagt het je anno 2023 steeds vaker af, want de man heeft tegenwoordig een nogal wisselvallige reputatie. Afgelaste concerten, aanvaringen met fans op de eerste rijen, het volstrekt negeren van het publiek. Het zijn stuk voor stuk tekenen dat Molko niet bepaald in een happy place zit tegenwoordig. Desondanks blijft de Britse band wel een instituut die een live reputatie meezeult waar je al eens wat tegendraadsheid voor door de vingers durft te zien.Dat de band stevig aan het touren is met hun uitstekende nieuwe plaat Never Let Me Go valt ook niet te negeren. ‘’Forever Chemicals’’ en ‘’Beautiful James’’ beten de spits af en lieten een band horen die als een geoliede machine op het podium stond. Afstandelijk? Een tikkeltje wel, maar tegelijk ook enorm doelgericht om de beste versies van de nummers te geven die live mogelijk zijn. "Scene of the Crime’’ en ‘’Bionic’’ zaten weliswaar in de eerste helft van de setlist verscholen voor de trouwe fans, maar hits kun je die bezwaarlijk noemen. Voor de sfeer en gezelligheid op een festival is zoiets uiteraard niet bepaald bevorderlijk. Hoe sterk nummers als ‘’Surrounded by Spies’’ en ‘’Try Better Next Time’’ ook zijn, het is niet voor die nummers dat mensen richting een festival trekken. Dat zorgde voor een ietwat schizofreen optreden waarbij de band uitstekend stond te musiceren, maar het geheel bij een groot deel van het publiek behoorlijk lauw onthaald werd.
De piano die het podium opgerold werd om de gekende eerste tonen van "Too Many Friends’’ te spelen, vormde gelukkig een ommezwaai. Net op tijd kreeg de Grote Kaai een herkenningspunt om zich vast te klampen. Voor het eerst werd er luid meegezongen, wat in samenwerking met de flitsende lichtshow voor een eerste echt hoogtepunt zorgde in de set, Eindelijk. Het momentum dat het nummer genereerde werd echter nagenoeg meteen weer de nek omgewrongen met ‘’Went Missing’’. Op de nieuwe plaat is het een sfeervol rustpunt, maar live op een festival komt het gewoon een stuk minder uit de verf. Het is een trap op de rem, wanneer het publiek eigenlijk vooruit wil en snakt naar de hits.
Uiteindelijk werd het geduld van de Lokerse Feesten alsnog beloond en mocht het tempo weer de lucht in. ‘’For What It’s Worth’’ is verre van het beste nummer in de catalogus van de Britten, maar de flipperkast rock van het nummer was exact de vertrouwde schop onder de kont die het optreden nodig had. Het blik met hits mocht eindelijk opengetrokken worden. Met "Slave to the Wage’’, ‘’Song to Say Goodbye’’, ‘’The Bitter End’’ en ‘’Infra-red’’ kregen de festivalgangers eindelijk het Placebo te horen waarvoor ze naar Lokeren kwamen afgezakt. Beter laat dan nooit, hoorde je sommigen in het publiek mompelen.
Ook in de bisronde toonde Placebo zich wederom van de meest eigenzinnige kant. De band heeft zoveel hits om uit te kiezen, maar besloot nummers als ‘’Every Me, Every You’’, ‘’Special K’’ of ‘’Pure Morning’’ finaal in de kast te laten. Wat Lokeren wel kreeg was het nieuwe nummer ‘’Fix You’’, geflankeerd door twee covers godbetert. Eerste nummer ‘’Shout’’, groot gemaakt door Tears for Fears, kun je onderbrengen in de categorie: Verdienstelijk maar volstrekt overbodig. Afsluiter ‘’Running Up that Hill’’ wist gelukkig wel nog even de juiste snaar te raken. Het nummer heeft een heuse revival doorgemaakt omdat het origineel van Kate Bush prominent onderdeel uitmaakte van de Netflix hit Stranger Things, maar we weten uiteraard dat de cover van Placebo superieur is. Het staat al sinds jaar en dag op de setlist van de band en kreeg ook hier weer een stevige brok emotie toebedeeld. Het was een warme afsluiter van een concert waar helaas af en toe de kilte wat de bovenhand nam. Placebo speelde volledig op eigen termen, en deed dat uitstekend, maar negeerde in dat proces een groot deel van het publiek dat nog niet mee was met de nieuwere nummers van de band. Ondanks dat gegeven zagen we echter wel een uitstekende band aan het werk, die een stuk strakker stond te spelen dan vorig jaar in het Sportpaleis, en een Brian Molko waar zowaar een glimlach vanaf kon na het optreden. Een fijn einde van een gezellig avondje festival met vele hoogtepunten en slechts kleine dipjes.
Foto's
Foto's door Tom Depoorter
