Verslag: Lokerse Feesten 8 augustus (Blur)

Aan grote namen geen gebrek op de Lokerse Feesten. Met onder andere Wilco, Cypress Hill, Skunk Anansie en Placebo heeft de tiendaagse weer een veelzijdig lijstje aan headliners bij elkaar gesprokkeld. De hoofdvogel is echter zonder twijfel Blur. De Britten zijn legendarisch geworden tijdens de jaren negentig, dankzij een resem aan ijzersterke songs en een stevige vete met de broertjes Gallagher. Oasis stond voor de werkende klasse met de ruwe kantjes, Blur was verfijnde upper middle class. Het was kortom The Beatles versus The Stones van de Britpop. Decennia later kunnen de broertjes uit Manchester echter nog steeds niet samen door een deur, terwijl Blur nog steeds nieuwe muziek uitbrengt. "The Ballad of Darren" is een warm dekentje geworden voor kille tijden, waarvan eerste single ‘’The Narcissist" het vlotjes tot de toppositie van De Afrekening op StuBru wist te schoppen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de Lokerse Feesten een bordje met uitverkocht mocht ophangen vandaag, terwijl er nog een kleine tweeduizend gegadigden achter een ticket zaten te lonken op TicketSwap. Na twee uitverkochte optredens in het Londense Wembley en een passage in de Nederlandse Ziggo Dome, voelt Blur kunnen zien op het relatief kleine terrein van de Lokerse Feesten dan ook als het recept voor iets erg memorabel.

Baxter Dury​

Baxter Du-wie? Het is een vraag die bij een aantal festivalgangers over de lippen ging. In thuisland Engeland heeft de zoon van een beroemde vader echter een fijne reputatie opgebouwd als muzikale raconteur. Dury grossiert in poëtische verhalen, gedrapeerd over een muzikaal bedje, en past aan de andere kant van de Noordzee wonderwel als opener voor een avond met Blur als headliner. Dat Dury in juli nog tourde met Pulp, die andere grote band uit de UK die aan een fijne comeback bezig is, is dan ook geen toeval.

Het probleem bleef echter dat we ons in Lokeren bevonden, en dat Dury hier dus bij het leeuwendeel van het publiek een nobele onbekende is, het voorprogramma op weg naar Damon Albarn. Desondanks heeft Dury iets, er hangt een zeker aura rond de performer dat ook nu een deel van het publiek wist in te pakken. De poëtische teksten, het cockney-accent, de laid-back electro, het zorgde wel voor een sfeertje in de miezerregen. Baxter Dury tekende weliswaar niet voor het concert dat gaat blijven hangen na afloop van deze Lokerse Feesten, maar als binnenkomertje voor een avondje van goed oud Engels vermaak, wist hij wel de juiste toon te zetten. Het had bij momenten iets van de foute zatte nonkel op het trouwfeest, maar het had zijn charme.

Ada Oda (Club StuBru)​

Ook Ada Oda doet bij velen geen belletjes rinkelen, maar omwille van de regen die prominenter de sfeer op het terrein begon te kleuren, vonden velen toch hun weg naar de droogte van Club StuBru. De aanwezigen werden getrakteerd op een pittig optreden van de jonge Brusselse band, die gestaag aan een leuke live reputatie aan het werken is. Dat de vijf muziek in het Italiaans brengen, zorgt uiteraard voor wat extra kruiding, wat in combinatie met de aanstekelijke gitaren voor een geluid zorgde dat vlotter binnenging dan een panini.

Hot Chip​

Net als Blur gaat de electropop van Hot Chip al een hele tijd mee. Dat hun hoogtepunt ook ruim een decennium achter ons ligt hoefde echter niet te deren, want met ‘’Huarache Lights’’ gingen de Britten er voor. De synths gingen meteen voluit, wat al onmiddellijk voor de eerste voorzichtige danspasjes in het publiek zorgde. Alexis Taylor en zijn band waren ingehuurd om ten dans te spelen, en kweten zich dan ook zonder poespas uitstekend van die taak. Met een simpele podiumopstelling en sobere visuals en belichting, was het vooral de muziek die moest spreken, wat wonderwel lukte voor Hot Chip. De regen probeerde weliswaar roet in het eten te gooien, maar de soundtrack van Hot Chip bleek gelukkig ideaal voor een regendans. Hitje ‘’One Life Stand”’ speelde netjes haasje over met het vrolijke ‘’Eleanor’’ en ook de pulserende synths van ‘’Freakout/Release’’ zetten de massa ietwat in beweging.

Toch was het, hoe kan het ook anders, "Ready For The Floor’’ die voor het meeste animo wist te zorgen. Het blijft de soort hit die zich in het collectieve geheugen is gaan nestelen en iedereen aan het meezingen kreeg. Vingertjes in de lucht tijdens het zingen van die ‘Number one guy’ is uiteraard wat gimmicky, maar het werkte wel aanstekelijk. Dat de band live als een huis staat, was duidelijk op de Lokerse Feesten. Nummers werden rijker gemaakt dan ze op plaat waren en van extra subtiele franjes voorzien. Het geluid van de band varieerde tussen pulserende synths en dansbare disco. Dat maakte van Hot Chip uiteraard een grote preparty voor de headliner van de avond. Hot Chip speelde in Lokeren dan ook een uitstekend concert dat met klassiekers ‘’I Feel Better’’ en ‘’Over and Over’’ in de staart iedereen op een rode loper van goede vibes richting Blur stuurde.

Blur​

Niemand die eraan twijfelde voor welke band het publiek massaal zijn weg naar de Lokerse Feesten vond. Al heel de avond zagen we shirts en sweaters waar Lokeren broederlijk naast Amsterdam en Londen op de tourlijst staat, iets waar ze aan de Grote Kaai terecht heel fier op waren. Het was dan ook drummen geblazen in het druilerige weer om een aardig plekje te bemachtigen om de iconen van de Britpop aan het werk te zien. Hoe dichter je bij het podium kwam, hoe minder ruimte dat je nog om je heen had om te bewegen. Dat delen van je persoonlijke bubbel en inleveren van je bewegingsvrijheid werd om kwart na tien echter meteen veelvuldig beloond met een stevige versie van ‘’St. Charles Square’’. De legendes stonden op het podium, en het zat meteen goed. Damon Albarn verkende alle kanten van het podium en leek in een bijzonder goede bui, de toon was gezet.

Met ‘’There’s No Other Way’’ kreeg Lokeren al meteen een eerste klassieker gepresenteerd, die nog geen greintje aan catchy kracht had ingeboet. Dat Blur vaak gezien werd als de softere tegenpool van Oasis, werd op het podium nog maar eens ontkracht. Gitarist Graham Coxon bespeelde zijn snaren met een indrukwekkende intensiteit en tekende meermaals als krachtige motor voor de nummers, zoals bij ‘’Popscene’’, dat live een stuk potiger klonk dan het op plaat ooit deed. Het publiek stond er grotendeels bij en keek ernaar, natgeregend en wachtend op de grote hits. Dat was de publieksmenner in Albarn niet ontgaan, die de massa opjutte door te verkondigen dat we als Belgen toch echt wel enthousiaster uit de hoek zouden moeten kunnen komen dan de Fransen. De band gaf daar in elk geval alle mogelijkheden voor, zoals met een bijzonder knap aanvoelend ‘’Beetlebum’’ of dromerig ‘’Coffee And TV’’. Toch ging het spreekwoordelijke dak er pas voor het eerst echt af bij ‘’Country House’’ dat massaal meegezongen werd.

Je zag Albarn en co duidelijk genieten van het feit dat ze het publiek eindelijk volledig mee hadden, en dat enthousiasme werd enkel nog verder uitvergroot toen ook ‘’Parklife’’ werd onthaald als een anthem. Veertienduizend mensen die luidop PARKLIFE schreeuwen, dat levert altijd een momentje op. Ook andere nieuweling ‘’Barbaric" kon duidelijk op de goedkeuring van het publiek rekenen. De gekte nam uiteraard weer de bovenhand met een speels ‘’Girls And Boys”’ waarbij Albarn het publiek ging begroeten en uiteraard met ‘’Song 2’’ dat de hele Grote Kaai omtoverde tot een kolkende springende massa.

Ook de slotfase was er eentje om te koesteren. ‘’Tender’’ blijft na al die jaren nog steeds een bloedmooie meezinger die ook na de laatste noot bleef hangen over de Grote Kaai. Afrekeningshit en grote comebacksingle ‘’The Narcissist’’ liep dan weer een beetje in de soep, maar het was een schoonheidsfoutje dat de losse sfeer van het concert wist te accentueren. Je kreeg op geen moment het gevoel dat deze avond een verplicht nummertje was voor de band. Blur stond met goesting op het podium, en dolde met elkaar en het publiek. Dat het af en toe voor kleine foutjes zorgde, maakte het net authentieker. Met een laatste toets epiek in de vorm van het onverwoestbare "The Universal’’ werd het publiek de Lokerse Feesten ingestuurd. Een wereldband als Blur op een parking in Lokeren? It really, really, really did happen. Blur stond al maanden hoog op het verlanglijstje van vele fans en loste die verwachtingen ook ruimschoots in. Dit was een avond waar ze het in Lokeren en omstreken nog lang over gaan hebben en het perfecte slot van ons avontuur op het sympathiekste stadsfestival van het land.

Foto's​

Foto's door Tom Depoorter