Verslag: Suikerrock 2023 - Dag 2

Suikerrock in Tienen is waarschijnlijk het enige festival in België dat sterker staat na de globale storm van de pandemie dan ervoor. Het lot van het stadsfestival dat uitgegroeid was tot een vaste waarde op de zomerkalender leek begin 2020 nog bezegeld na strubbelingen tussen de organisatie en het stadsbestuur. Door de coronacrisis kwam dat vaarwel er niet zoals gepland, en werd een alternatief op poten gezet dat The Factory of Sweetness werd gedoopt. Dat evenement, op de terreinen van de suikerraffinaderij, viel zo goed in de smaak bij zowel de organisatie als het publiek, dat Suikerrock zowaar een nieuw leven kreeg toebedeeld. Vorig jaar maakte het festival dan ook een herstart, op de afgesloten zone aan het Bietenplein. Dat Suikerrock er anno 2023 beter voorstaat dan ooit tevoren op de nieuwe locatie lijkt dan ook overduidelijk. Met een uitgebreid festivalterrein, inclusief reuzenrad en botsauto’s, en enkele straffe live acts had Suikerrock op de zaterdag dat we van de partij waren dan ook alles in huis voor een zoete festivaldag.

Met The Palace en The Cube had Suikerrock twee extra stages toebedeeld gekregen waar je kleppers zoals Chibi Ichigo, Milo Meskens en Ila aan het werk kon zien. IJzersterke live acts die op veel andere festivals op het hoofdpodium zouden staan, maar hier dus een verdienstelijke plek op een zij-stage kregen toebedeeld. Het zegt veel over het ontzettend goed gevulde programma dat muziekliefhebbers in Tienen kregen toebedeeld, want zelfs wie het enkel bij de main stage hield kreeg een ronduit indrukwekkende parade aan sterke bands voorgeschoteld.

Jack Vamp & The Castle of Creep​

De vrolijke surfrockers wonnen begin dit jaar nog De Nieuwe Lichting, en zijn nu aan een ronde langs de festivalpodia bezig. De Limburgers brengen een groovy mix tussen surf en soul, en weten zo te fungeren als perfecte fijne binnenkomer. Frontman Arthur Boussiron heeft een ietwat arrogante uitstraling, maar dat past ook wel bij het coole sfeertje dat de band probeert neer te zetten. Dat het publiek nog niet in grote getale de weg naar het Bietenplein had gevonden, wist de band dan ook niet te deren. Met nummers als ‘’Jack’s Tendency’’ wist Jack Vamp & The Castle of Creep het aanwezige volkje desondanks al wat mee te krijgen.

High Hi​

Ook het Leuvense High Hi heeft een connectie met De Nieuwe Lichting. In 2014 wist het trio het namelijk niet enkel te schoppen tot de finale van Humo’s Rock Rally, ze werden ook geselecteerd voor de tweede editie van StuBru’s populaire concours. Ze grepen toen weliswaar net naast de hoofdprijzen, maar wisten desondanks in de loop der jaren een fijne live reputatie op te bouwen. In 2021 stonden ze nog op de Factory of Sweetness, nu was het hoofdpodium weggelegd voor Anne-Sophie Ooghe en de haren. De kracht van High Hi schuilt uiteraard nog steeds in de aanstekelijke wisselwerking tussen Ooghe en de wat diepere tweede stem van drummer Dieter Beerten. Je moet het ook maar doen. Foutloos drummen en ondertussen loepzuivere vocalen uit je mouw schudden. Suikerrock kreeg dan ook een band die jaren aan ervaring heeft, maar zelden op routine te betrappen valt. Het publiek stond er helaas bij en keek er vooral naar, maar de band op het podium bleef gelukkig zijn aanstekelijke zelf. Aan het eind werd de grote hit ‘‘’Daggers’’ nog uit de kast gehaald, wat gelukkig wel voor het nodige animo bij het publiek zorgde, maar High Hi had stiekem meer verdiend dan dat.

The Haunted Youth​

Waar men deze zomer gaat langs Vlaamse wegen, komt men The Haunted Youth tegen. Het lijkt wel alsof Joachim Liebens en zijn dromerige band wel op nagenoeg elk podium staan deze zomer. Dat heeft uiteraard ook een reden. Na het winnen van, hier gaan we weer, De Nieuwe Lichting in 2021 ging het dan ook erg hard voor de jonge band. Een paar uitstekend ontvangen singles en een pracht van een debuut, gecombineerd met een live reputatie om van te zwijmelen, het is niet meer dan logisch dat de band door zo veel festivals geboekt werd deze zomer. Ook in Suikerrock wisten ze de verwachtingen wederom in te lossen, door een solide set te leveren. Wel dient het gezegd dat het gevaar om de hoek leunt dat overexposure de band wat parten gaat spelen. The Haunted Youth neemt je weliswaar steeds mee in hun dromerige verhaal, maar het narratief ervan blijft ongewijzigd. Nummers als ‘Teen Rebel” zijn uiteraard uitstekend, maar ze maken onderdeel uit van een sound die opgebouwd is uit dezelfde kleuren. Dat zorgt ervoor dat de band ook nu weer een publiek voor zich had dat zich weliswaar graag liet meevoeren, maar dan wel op een gezapige manier. Begrijp ons niet verkeerd, The Haunted Youth blijft een erg sterke band, maar met een gelijkvormig geluid als dat van hen en hun tocht langs zowat alle grote podia begint het spook van de déjà vu op de loer te liggen.

Goose​

Passages van de elektrohelden van Goose zijn een stuk schaarser dit jaar. Suikerrock is dan ook een van de slechts vijf podia waar je Mickael Karkousse en zijn bende deze zomermaanden aan het werk kan zien. Dat ze het beste van zichzelf al om 18u45 mogen geven leek op papier ook een wat vreemde zet. De stevige sound van de Kortrijkzanen gedijt dan ook het beste in het donker, wanneer de lichtshow mag pulseren, de gitaren schuren en de beats knallen. Goose maakt muziek voor de duisternis. De mayonaise pakte dan ook niet echt op het Bietenplein, omdat het publiek nauwelijks mee ging in de orkaan van categorie vijf die Goose op het podium nog steeds is. Aan de inzet van Karkousse en zijn bende lag het in elk geval niet. Goose had een uur gekregen om Suikerrock op zijn kop te zetten, en die taak probeerden ze te volbrengen met een beukende set vol hits als ‘’Çan’t Stop Me Now’’ en ‘’Control’’. Er mocht keet geschopt worden, alleen bleef het in Tienen hangen bij wat voorzichtig springen.‘’Bring It On’’ en ‘’British Mode’’ katapulteerden Tienen terug naar de rockende beginjaren van de band, maar uiteraard was het een heerlijk uitgesponnen versie van ‘Words’’ die voor iets zorgde dat nog het meest op enthousiasme leek in Tienen. Klassieker ‘Synrise’’ zette uiteindelijk de puntjes op de i, en illustreerde nog maar eens waarom Goose beschouwd wordt als een van de strafste live acts van het land. Goose speelde dan ook een haast feilloze beukende set, maar kon helaas niet op tegen het deprimerende weer, het vroege uur en het wat makke publiek.

Arsenal​

Van de ene alom geliefde live act naar de andere, en dat nog voor de duisternis valt, op suikerrock kan het. Arsenal is na al die jaren uiteraard een instituut dat geen introductie meer nodig heeft, en net als Goose eerder op een onkarakteristiek vroeg uur staat geprogrammeerd. De iets lagere positie op de affiche kon de pret van frontman John Roan en zijn uitgebreide muziekfamilie echter geen moment drukken, Arsenal is al jaren leverancier van de betere feestjes, mikte ook nu resoluut op de dansbenen en kreeg zowaar het publiek voor het eerst deze avond volledig mee.

Roan kwam op om het sfeervolle ‘’Amelaka Motinga’’ in te zetten, maar werd al snel vervoegd door zijn drie prachtige zangeressen. De wisselwerking tussen Roan als kapitein van het schip en zijn drie sirenes bleek dan ook nu weer een grote factor tot succes in Tienen. Zangeres Leonie Gysel toonde zich weer als vanouds een bom charisma op het podium, dat accenten legde waar die hoorden te liggen en het publiek bleef opjutten. Op die manier loodste Arsenal Suikerrock vlotjes doorheen enkele van de vele hits in hun portfolio. ‘’Saudade, Pt 2’’ dreef de temperatuur even de hoogte in en verdreef de dreigende regenwolken nog even en ‘’Melvin’’ zorgde voor een eruptie van enthousiasme. Ook tweede zangeres Paulien kreeg even haar time to shine, met een uitstekende versie van ‘’High Venus’’ waarin de catwalk van het podium netjes benut mocht worden, Dat even daarvoor ook ‘’Longee’’ de revu was gepasseerd met Leonie in de lead, zorgde voor heel wat girlpower op het hoofdpodium van Suikerrock. Met een heerlijk uitbundig ‘’Estupendo’’ en vaste afsluiter ‘’Lotuk’’ in de sfeervolle miezerregen bond Arsenal een mooie strik rond wederom een voortreffelijk optreden.

Franz Ferdinand​

Franz Ferdinand is al lang niet meer de band die het in 2005 was. Dat hoeft het ook niet meer te zijn. Twintig jaar aan ervaring en een karrevracht aan tijdloze hits maakt het namelijk nog steeds de perfecte band om als grote publiekstrekker voor een stadsfestival als Suikerrock te fungeren. Een goedgeluimde Alex Kapranos en een set die in het teken stond van een vorig jaar verschenen greatest hits album, meer hadden band en publiek niet nodig voor een geslaagde trip down memory lane. Even leek de pret wat te gaan drukken toen, na uren van flirten, de hemelsluizen finaal open gingen. De regen begon met bakken uit de lucht te vallen, wat bij Kapranos herinneringen opriep aan thuisland Schotland. De frontman won instant aan sympathiepunten, door gewoon in de regen op de catwalk te gaan spelen en zo samen met het publiek doorweekt te worden.

Wat water deert dan ook niet wanneer je een fijne trip down memory lane geserveerd krijgt door de discografie van de Schotten. ‘Evil Eye’’, ‘’Walk Away’’,’’Do You Want To’’...hit na hit maakte zijn opwachting, wat voor een opperbeste sfeer in het doorweekte publiek zorgde. Het grote feest der herkenning kwam tot een crescendo in een finale waarbij ‘’Take Me Out’’ zowaar voor een circlepit wist te zorgen, er op ‘’Ulysses’’ een polonaise passeerde en ‘’This Fire’’ de regenplassen deed opspatten door al het gespring. De hoogdagen van Franz Ferdinand zijn misschien wat achter de rug, maar dat ze nog steeds een uitstekende liveband zijn met een karrevracht aan hits, dat was duidelijk in Tienen.

Bastille​

Begint de ster van Dan Smith en zijn Bastille wat glans te verliezen? Feit is dat de Britten al sinds 2018 geen grote hit meer aan hun palmares hebben kunnen toevoegen en de dagen van headlining gigs op Rock Werchter en uitverkochte arena's achter de rug lijken. Dat betekent echter niet dat het Bastille tegenwoordig ontbreekt aan de podiumpresence die nodig is om een middelgroot festival als Suikerrock enthousiast af te laten sluiten. Na een blits introfilmpje werd meteen duidelijk gemaakt dat Bastille voor de fun en de hits ging deze avond. ‘’Good Grief’’ was het eerste nummer dat Suikerrock voorgeschoteld kreeg, en meteen was het al genieten geblazen van een grote videowall en een verhoogde podiumconstructie met roterende elementen.

Suikerrock kreeg de eer om het laatste optreden van de tour van Bastille te krijgen, en dat ‘Next to a sugarfactory’. Dat de stem van zanger Dan Smith wat vermoeid klonk en wat zachter in de geluidsmix zat verwerkt, kon de pret niet eens deren. Al in het eerste kwartier kreeg Tienen hits als ‘’Things We Lost In The Fire’’ en ‘’Laura Palmer’’ op hun bord. Dat momentum kon Bastille uiteraard niet volhouden, waardoor het enthousiasme van het publiek wat wegebde bij de minder bekende nummers. Er was dan ook een oudgediende als ‘’Bad Blood’’ nodig om het wat indommelende publiek terug wakker te schudden. Er zat een duidelijke eb en vloed in het optreden van Bastille, met een publiek dat pas echt tot leven kwam bij de grote hits, maar het einde bleek gelukkig wel een schot in de roos.

‘’Of The Night’’ kreeg iedereen in de natte kleren nog even aan het dansen en ‘’Shut Off the Lights’’ werd sterk gebracht en liet iedereen plezierig meezingen. Toch was ook nu weer ‘’Pompei’ de hoofdprijs. Het nummer kreeg een sfeervolle intro aangemeten en kreeg toen het nummer uiteindelijk losbarstte van Suikerrock toch nog de vlaag van enthousiasme waar Bastille op zat te wachten. Het leverde een fijn einde op van een festivaldag waarvan de regen bij momenten als een spelbreker fungeerde, maar waar uitstekende shows van bands als Arsenal en Franz Ferdinand fungeerden als een warme poncho in een hoosbui.

Foto's​