Black Box Revelation is sinds hun ontstaan in 2005 uitgegroeid tot een instituut binnen de vaderlandse muziekscène. Jan Paternoster en Dries Van Dijck hebben in al die tijd dan ook een verzameling heerlijke rockers bij elkaar gespeeld waarvan velen zich netjes in het collectieve headbangende geheugen hebben genesteld. Dat de trein nog steeds op stoom is, bewees de band dit jaar met hun zesde album "Poetic Rivals", een dijk van een plaat die een diverser geluid liet horen, zonder aan de gebruikelijke kracht in te boeten. Om dat album te promoten is het duo al een tijdje de hort op. Na erg geslaagde festivalpassages op onder andere Rock Werchter en Pukkelpop, en stomende clubshows in onder meer De Roma en De Vooruit kreeg het podium van het Kortrijkse Wilde Westen de eer om de storm die Black Box Revelation live is, te ondergaan.
Voor Paternoster en Van Dijck de amps deden zweten, kregen we met Ratmosphere een fijn voorprogramma voorgeschoteld. De Brugse band timmert na hun winst van Sound Track in 2019 netjes aan de weg en voorzag eerder ook al Warhaus en Balthazar van support. De band speelde dan ook met het zelfvertrouwen van routiniers en voelde op geen moment aan als wachtmuziek voor het hoofdoptreden. Zangeres-gitariste Jente Neels en bassist Fieke Soete gingen dan ook voluit en lanceerden de eerste pittige solo's van de avond reeds de zaal in. Met een aanstekelijk enthousiasme en fijne singles als "Long Time" en "No More Pain" lukt het Ratmosphere om steeds weer nieuwe zieltjes bij te winnen. Het is dan ook een kwestie van tijd tot de eerste plaat van de jonge band zijn intrede doet en de deur van de doorbraak waar Ratmosphere al een tijd op staat te bonken finaal opengebeukt wordt.
De temperatuur was op een herfstige zaterdagavond in Kortrijk al behoorlijk zwoel in De Kreun, maar ging vlotjes richting subtropisch toen Black Box Revelation op de scène kwam. Met "Heads Or Tails" kregen we meteen een eerste hitsingle uit "Poetic Rivals" getrakteerd, en ontdekten we hoe strak de band op elkaar ingespeeld is. De riff van "Tattooed Smiles" werd gretig meegebruld en Van Dijck geselde de vellen van zijn drumkit tijdens "Gravity Blues". Meteen met de voet op het gaspedaal zoals we van de twee gewoon zijn, begon het duo aan een strak optreden. Black Box Revelation tekende voor een rechttoe rechtaan rockshow die oude hits en sterk nieuw werk afwisselde. En het publiek tekende daar gretig op in.
Dat Jan Paternoster een sterke frontman is, ook dat is al lang geen geheim meer. Uiteraard tekende "War Horse" wederom voor een hoogtepunt door op een drafje de hele zaal aan het scanderen te krijgen op aangeven van de zanger. Zo mogelijk nog straffer was "Blown Away". Het is een dijk van een nummer dat live nog krachtiger uit de hoek kwam met een mokerslag van een harde rockende outro die je tegelijkertijd deed watertanden en headbangen. Nieuw werk speelde handig haasje-over met klassiekers als "Never Alone, Always Together" om fans steeds bij de les te houden, maar de grote eruptie van euforie kwam er bij het einde van de reguliere set.
"I Think I Like You" wordt na al die jaren nog steeds gespeeld met de honger van een stel jonge wolven en kreeg op die manier De Kreun aan het springen en moshen. Na al die jaren is dit de enige soort bom die nog zou mogen vallen in de wereld. Het soort dat enkel voor blije snoetjes en een vloed van energie weet te zorgen. Ook "Wrecking Bed Posts" in de slipstream van die überklassieker bleek een schot in de roos. De uitstekende hitsingle van het nieuwe album wist het momentum vlotjes te behouden en is nu al overduidelijk een blijvertje op setlists van de band de komende jaren. Dat een groep die al ruim achttien jaar meedraait nog steeds met de vingers in de neus fris en relevant kan klinken, daar is het machtige "Wrecking Bed Posts" dan ook een perfect visitekaartje van.
Met het titelnummer van "Poetic Rivals" deden Paternoster en Van Dijck een kleine schijnbeweging door even het tempo, voor het eerst deze avond, een paar versnellingen terug te schakelen. Het rustige nummer zorgde niet enkel voor een korte adempauze, maar liet ook horen dat Jan Paternoster onder al het gitaargeweld wel degelijk een sterke zangstem bezit. Het slot was echter wederom voorbehouden om te knallen, na de schijnbeweging kwam namelijk de loeiharde trap richting doel. "My Perception" gaf meteen er weer een stevige lap op, maar het was uiteraard "Set Your Head On Fire" die de zaal in vuur en vlam zette. Vuistjes gingen nog een keer in de lucht, het zweet droop van de muren en de band zette finaal een oorverdovend punt achter een uitstekend concert vol riffs en ervaring.
Voor Paternoster en Van Dijck de amps deden zweten, kregen we met Ratmosphere een fijn voorprogramma voorgeschoteld. De Brugse band timmert na hun winst van Sound Track in 2019 netjes aan de weg en voorzag eerder ook al Warhaus en Balthazar van support. De band speelde dan ook met het zelfvertrouwen van routiniers en voelde op geen moment aan als wachtmuziek voor het hoofdoptreden. Zangeres-gitariste Jente Neels en bassist Fieke Soete gingen dan ook voluit en lanceerden de eerste pittige solo's van de avond reeds de zaal in. Met een aanstekelijk enthousiasme en fijne singles als "Long Time" en "No More Pain" lukt het Ratmosphere om steeds weer nieuwe zieltjes bij te winnen. Het is dan ook een kwestie van tijd tot de eerste plaat van de jonge band zijn intrede doet en de deur van de doorbraak waar Ratmosphere al een tijd op staat te bonken finaal opengebeukt wordt.
De temperatuur was op een herfstige zaterdagavond in Kortrijk al behoorlijk zwoel in De Kreun, maar ging vlotjes richting subtropisch toen Black Box Revelation op de scène kwam. Met "Heads Or Tails" kregen we meteen een eerste hitsingle uit "Poetic Rivals" getrakteerd, en ontdekten we hoe strak de band op elkaar ingespeeld is. De riff van "Tattooed Smiles" werd gretig meegebruld en Van Dijck geselde de vellen van zijn drumkit tijdens "Gravity Blues". Meteen met de voet op het gaspedaal zoals we van de twee gewoon zijn, begon het duo aan een strak optreden. Black Box Revelation tekende voor een rechttoe rechtaan rockshow die oude hits en sterk nieuw werk afwisselde. En het publiek tekende daar gretig op in.
Dat Jan Paternoster een sterke frontman is, ook dat is al lang geen geheim meer. Uiteraard tekende "War Horse" wederom voor een hoogtepunt door op een drafje de hele zaal aan het scanderen te krijgen op aangeven van de zanger. Zo mogelijk nog straffer was "Blown Away". Het is een dijk van een nummer dat live nog krachtiger uit de hoek kwam met een mokerslag van een harde rockende outro die je tegelijkertijd deed watertanden en headbangen. Nieuw werk speelde handig haasje-over met klassiekers als "Never Alone, Always Together" om fans steeds bij de les te houden, maar de grote eruptie van euforie kwam er bij het einde van de reguliere set.
"I Think I Like You" wordt na al die jaren nog steeds gespeeld met de honger van een stel jonge wolven en kreeg op die manier De Kreun aan het springen en moshen. Na al die jaren is dit de enige soort bom die nog zou mogen vallen in de wereld. Het soort dat enkel voor blije snoetjes en een vloed van energie weet te zorgen. Ook "Wrecking Bed Posts" in de slipstream van die überklassieker bleek een schot in de roos. De uitstekende hitsingle van het nieuwe album wist het momentum vlotjes te behouden en is nu al overduidelijk een blijvertje op setlists van de band de komende jaren. Dat een groep die al ruim achttien jaar meedraait nog steeds met de vingers in de neus fris en relevant kan klinken, daar is het machtige "Wrecking Bed Posts" dan ook een perfect visitekaartje van.
Met het titelnummer van "Poetic Rivals" deden Paternoster en Van Dijck een kleine schijnbeweging door even het tempo, voor het eerst deze avond, een paar versnellingen terug te schakelen. Het rustige nummer zorgde niet enkel voor een korte adempauze, maar liet ook horen dat Jan Paternoster onder al het gitaargeweld wel degelijk een sterke zangstem bezit. Het slot was echter wederom voorbehouden om te knallen, na de schijnbeweging kwam namelijk de loeiharde trap richting doel. "My Perception" gaf meteen er weer een stevige lap op, maar het was uiteraard "Set Your Head On Fire" die de zaal in vuur en vlam zette. Vuistjes gingen nog een keer in de lucht, het zweet droop van de muren en de band zette finaal een oorverdovend punt achter een uitstekend concert vol riffs en ervaring.
Conclusie
Black Box Revelation toonde op de laatste show van hun tournee op gebalde wijze waarom ze nog steeds fel rockende sterren aan het Vlaamse muziekfirmament zijn.
