DIRK. beukt ondertussen al een paar jaar op de grote poort van de doorbraak bij het grote publiek en wist gaandeweg steeds meer zieltjes voor zich te winnen. Met twee dotjes van langspelers en een aanstekelijke livereputatie op zak, hoeft dat ook niet te verwonderen. Sinds maart heeft de band een nieuwe boreling op de markt in de vorm van Idiot Paradise, een plaat die de lovende kritieken aan elkaar reeg en nu op een uitgebreide tour als een stevig rockende Simba aan de massa gepresenteerd wordt. Na passages in onder andere een uitverkochte Ancienne Belgique Box speelden de West-Vlamingen een semi-thuismatch in het Wilde Westen van Kortrijk. Wij gingen maar wat graag een kijkje nemen op uitnodiging van de band.
Voor we keet mochten schoppen met DIRK. kregen we een andere band voorgeschoteld die hun naam met de capslock aan gekozen heeft. Wanneer een bandnaam uit hoofdletters bestaat, dan weet je gewoon dat de leden voluit gaan. Met RONKER is dat niet anders. Je kan het nog het beste omschrijven als de The White Russian van de Vlaamse muziekscene. Net zoals koffielikeur vermengen met wodka op papier een blend is die niet zou mogen werken, weet RONKER met hun mengeling van punk en metal iets vrij uniek te brengen dat verdomd lekker binnenkomt. Hun set deed bij momenten aan een jongere versie van Motörhead denken, met in Jasper de Petter een frontman die zich letterlijk en figuurlijk smijt op het podium. Voorlopig doet de band nog niet bepaald veel belletjes rinkelen bij muziekfans, maar met nummers als Goliath en Shame toonden de vijf van RONKER dat ze een lekker donkere toekomst tegemoet gaan.
Wanneer na een half uurtje drankpauze DIRK. het podium betreedt onder de tonen van "Nessun Dorma" van de Italiaanse tenor Pavarotti, winden Jelle Denturck en zijn kompanen er geen verdere doekjes meer om. ‘’No’’ is meteen vintage DIRK. en klinkt lekker snedig met een springerige gitaarlijn en een lekker aanstekelijk refrein. Het is een omschrijving die je wel op meer nummers van de band kan toepassen. Met ‘’Sick’N Tired’’ van de eerste plaat, toepasselijk "album" getiteld, en het lekker onheilspellende ‘’Milk’’ drukt DIRK. meteen het gaspedaal in. Dat DIRK. met Idiot Paradise een uitstekende nieuwe plaat met de wereld te delen heeft, zorgde ervoor dat er al snel een blikje nieuwere songs opengetrokken werd. "Half-Life” is een nummer dat lekker hard uithaalt en enorm sterk gecomplimenteerd wordt door de uitstekende vocals van Denturck. ‘’Idiot Paradise’’, het titelnummer van de plaat, neemt wat gas terug en is een ietwat gewaagde zet om na al dat opgebouwde momentum in de set te brengen. Pas naar het einde van het nummer toe vallen de gitaren keihard in, wat voor een lichte rustpauze zorgt bij het publiek. Die pauze blijkt uiteraard van korte duur wanneer ‘’Hit”’ de revue passeert. Het nummer was, toepasselijk ook, een hit die meteen herkenning oproept bij het publiek. Dat heerlijke baslijntje dat de weg ruimt voor een heerlijk meezingbare refrein. ‘You can see me falling apart’ zingt Jelle Denturck, maar wij in de zaal zien toch vooral een band die hun livereputatie steeds waar blijft maken.
Dat DIRK. een band is die uitstekend werkt op het podium, is overduidelijk. Idiot Paradise is sowieso een album dat meer facetten van de band laat horen, maar live klinkt alles nog net wat voller. Drummer Robin Wille blijft zijn drumvellen teisteren alsof zijn leven ervan afhangt en krijgt tijdens de outro van ‘’I Can’t Sleep’’ zijn verdiende moment om de spotlights even op te eisen. De reguliere set sluiten de mannen uiteindelijk af met twee van hun bekendste hits in de staart. “Gnome” is en blijft een dreigende brok energie die de concertzaal haast overspoelt en ‘’Toulouse” blijkt ook nu weer een crowdpleasende tour de force die het midden van de zaal in een kolkende moshpit verandert.
Uiteraard is een zegetocht niet compleet zonder een stevige bis. Die krijgt Kortrijk ook uitvoerig. Met ‘’Alarms”, de knappe afsluiter van Idiot Paradise, schakelt de band weer naar een lager tempo, maar het werkt wonderwel. Het nummer bevat een lange instrumental die je bijna kippenvel bezorgt. De obligate afsluiter is ook nu, uiteraard, het gebruikelijke ‘’Fuckup’’. Denturck neemt tijdens het uitgesponnen nummer uitgebreid de kans om contact te leggen met zijn publiek en bewijst nog maar een keer een enorm sterke frontman te zijn die letterlijk op handen gedragen wordt door de fans. Na een korte maar krachtige crowdsurf, perst de band er met "Artline" nog even het laatste restje energie uit bij het publiek en zet zo een passend uitroepteken achter een ijzersterke set. Dat DIRK. een toekomstige headliner is, daar twijfelen we na hun sterke optreden in Kortrijk minder dan ooit aan. De band heeft ondertussen een sterke verzameling aan nummers bij elkaar geschreven, en brengt die met het soort kunde en speelplezier die elk publiek weet in te pakken.
Foto's door gastfotograaf Tom Depoorter.
Voor we keet mochten schoppen met DIRK. kregen we een andere band voorgeschoteld die hun naam met de capslock aan gekozen heeft. Wanneer een bandnaam uit hoofdletters bestaat, dan weet je gewoon dat de leden voluit gaan. Met RONKER is dat niet anders. Je kan het nog het beste omschrijven als de The White Russian van de Vlaamse muziekscene. Net zoals koffielikeur vermengen met wodka op papier een blend is die niet zou mogen werken, weet RONKER met hun mengeling van punk en metal iets vrij uniek te brengen dat verdomd lekker binnenkomt. Hun set deed bij momenten aan een jongere versie van Motörhead denken, met in Jasper de Petter een frontman die zich letterlijk en figuurlijk smijt op het podium. Voorlopig doet de band nog niet bepaald veel belletjes rinkelen bij muziekfans, maar met nummers als Goliath en Shame toonden de vijf van RONKER dat ze een lekker donkere toekomst tegemoet gaan.
Wanneer na een half uurtje drankpauze DIRK. het podium betreedt onder de tonen van "Nessun Dorma" van de Italiaanse tenor Pavarotti, winden Jelle Denturck en zijn kompanen er geen verdere doekjes meer om. ‘’No’’ is meteen vintage DIRK. en klinkt lekker snedig met een springerige gitaarlijn en een lekker aanstekelijk refrein. Het is een omschrijving die je wel op meer nummers van de band kan toepassen. Met ‘’Sick’N Tired’’ van de eerste plaat, toepasselijk "album" getiteld, en het lekker onheilspellende ‘’Milk’’ drukt DIRK. meteen het gaspedaal in. Dat DIRK. met Idiot Paradise een uitstekende nieuwe plaat met de wereld te delen heeft, zorgde ervoor dat er al snel een blikje nieuwere songs opengetrokken werd. "Half-Life” is een nummer dat lekker hard uithaalt en enorm sterk gecomplimenteerd wordt door de uitstekende vocals van Denturck. ‘’Idiot Paradise’’, het titelnummer van de plaat, neemt wat gas terug en is een ietwat gewaagde zet om na al dat opgebouwde momentum in de set te brengen. Pas naar het einde van het nummer toe vallen de gitaren keihard in, wat voor een lichte rustpauze zorgt bij het publiek. Die pauze blijkt uiteraard van korte duur wanneer ‘’Hit”’ de revue passeert. Het nummer was, toepasselijk ook, een hit die meteen herkenning oproept bij het publiek. Dat heerlijke baslijntje dat de weg ruimt voor een heerlijk meezingbare refrein. ‘You can see me falling apart’ zingt Jelle Denturck, maar wij in de zaal zien toch vooral een band die hun livereputatie steeds waar blijft maken.
Dat DIRK. een band is die uitstekend werkt op het podium, is overduidelijk. Idiot Paradise is sowieso een album dat meer facetten van de band laat horen, maar live klinkt alles nog net wat voller. Drummer Robin Wille blijft zijn drumvellen teisteren alsof zijn leven ervan afhangt en krijgt tijdens de outro van ‘’I Can’t Sleep’’ zijn verdiende moment om de spotlights even op te eisen. De reguliere set sluiten de mannen uiteindelijk af met twee van hun bekendste hits in de staart. “Gnome” is en blijft een dreigende brok energie die de concertzaal haast overspoelt en ‘’Toulouse” blijkt ook nu weer een crowdpleasende tour de force die het midden van de zaal in een kolkende moshpit verandert.
Uiteraard is een zegetocht niet compleet zonder een stevige bis. Die krijgt Kortrijk ook uitvoerig. Met ‘’Alarms”, de knappe afsluiter van Idiot Paradise, schakelt de band weer naar een lager tempo, maar het werkt wonderwel. Het nummer bevat een lange instrumental die je bijna kippenvel bezorgt. De obligate afsluiter is ook nu, uiteraard, het gebruikelijke ‘’Fuckup’’. Denturck neemt tijdens het uitgesponnen nummer uitgebreid de kans om contact te leggen met zijn publiek en bewijst nog maar een keer een enorm sterke frontman te zijn die letterlijk op handen gedragen wordt door de fans. Na een korte maar krachtige crowdsurf, perst de band er met "Artline" nog even het laatste restje energie uit bij het publiek en zet zo een passend uitroepteken achter een ijzersterke set. Dat DIRK. een toekomstige headliner is, daar twijfelen we na hun sterke optreden in Kortrijk minder dan ooit aan. De band heeft ondertussen een sterke verzameling aan nummers bij elkaar geschreven, en brengt die met het soort kunde en speelplezier die elk publiek weet in te pakken.
Foto's DIRK.
Foto's Ronker
Foto's door gastfotograaf Tom Depoorter.
