Ik hoop dat dit concept hier nog loopt want ik heb Nina Simone in juli gemist, denk ik? 
Een gelukje bij een ongelukje want Neil Young lijkt mij een goeie opvolger na Dinosaur Jr want hij wordt bij momenten ook wel eens Dinosaur Sr genoemd.
Een artiest die voor mij zeker het label ‘classic artist’ mag opgeplakt krijgen. De Canadees (en ondertussen ook Amerikaan) nadert bijna de 80 maar blijft onverstoorbaar voortdoen. Met ondertussen meer als 40 studioalbums op de teller wordt het al de moeite. Daarnaast kan ik ook niet meer bijhouden hoeveel zaken hij uitbrengt in zijn Archives reeks: livealbums, studioalbums die al lang in de ‘vaults’ liggen maar pas recent werden uitgebracht. Veel van zijn nummers of zelfs hele albums blijven een tijdje liggen om pas uit te brengen als hij er zin in heeft.
Over het algemeen kunnen we zijn solocarrière een beetje als volgt opdelen: van eind jaren ’60 tot eind jaren ’70 is een topperiode met zijn meest bekende werk. De jaren ’80 zijn zeer wisselvallig met veel geëxperimenteer en meestal ook gewoon minder goed materiaal. Van 1989 tot 1996 is er opnieuw een heropleving en goeie periode met veel sterk werk. Mede door de appreciatie van vele grungefans geniet hij dan weer meer bekendheid. Vanaf 2000 is het veel meer hit or miss. Er zijn dan nog wel enkele toppertjes afgeleverd maar begrijpelijkerwijze zal het niet meer zoals in de jaren ’70 worden.
Muzikaal gezien blijft het hoofdzakelijk bij rock, folkrock, country(rock), vroege (?) grunge… Maar zoals hierboven gezegd durft hij zeker wel eens afwijken van de traditionele paden en de punkrock, electronica, blues of new wave opzoeken. Veel van zijn nummers werken ook gewoon in al die stijlen wat voor mij zijn veelzijdigheid en ook de sterkte van die nummers aantoont.
Ik focus hier enkel op zijn solowerk. Het werk met Buffalo Springfield en Crosby, Stills & Nash laat ik hier links liggen.
Alles bespreken wordt dus quasi onmogelijk maar ik ga mijn best doen. Ik heb besloten om een top 10 van het (imo) essentiële werk hier eerst op te lijsten. Op basis van elk album in die top 10 zal ik dan nog verder aanraders meegeven die volgens mij min of meer hetzelfde genre zijn of in dezelfde lijn liggen.
Hier gaan we:
Zo, voor wie nu wel geprikkeld is hieronder mijn tips voor een verdere trip door zijn oeuvre o.b.v. de albums hierboven.
Fan van nr. 1?
Fan van nr. 2?
Fan van nr. 3, 4 en 7?
Fan van nr. 5 en 6?
Fan van nr. 8?
Fan van nr. 9?
Fan van nr. 10?
Curiosa, maar eigenlijk nog de moeite:
Curiosa, maar enkel als je Neil Young nu als een muziekgod beschouwt en helemaal niks verkeerds kan doen:
Heb ik zelf (nog) niet geluisterd, dus misschien dat iemand anders hier iets zinnigs kan over zeggen:
Voila. Een hele boterham, zeg maar een heel brood, ik weet het. Maar afgaande op mijn top 10 kan je met mijn aanraders al meer gericht gaan verkennen, denk ik.
Verdere weetjes:
Een gelukje bij een ongelukje want Neil Young lijkt mij een goeie opvolger na Dinosaur Jr want hij wordt bij momenten ook wel eens Dinosaur Sr genoemd.
Een artiest die voor mij zeker het label ‘classic artist’ mag opgeplakt krijgen. De Canadees (en ondertussen ook Amerikaan) nadert bijna de 80 maar blijft onverstoorbaar voortdoen. Met ondertussen meer als 40 studioalbums op de teller wordt het al de moeite. Daarnaast kan ik ook niet meer bijhouden hoeveel zaken hij uitbrengt in zijn Archives reeks: livealbums, studioalbums die al lang in de ‘vaults’ liggen maar pas recent werden uitgebracht. Veel van zijn nummers of zelfs hele albums blijven een tijdje liggen om pas uit te brengen als hij er zin in heeft.
Over het algemeen kunnen we zijn solocarrière een beetje als volgt opdelen: van eind jaren ’60 tot eind jaren ’70 is een topperiode met zijn meest bekende werk. De jaren ’80 zijn zeer wisselvallig met veel geëxperimenteer en meestal ook gewoon minder goed materiaal. Van 1989 tot 1996 is er opnieuw een heropleving en goeie periode met veel sterk werk. Mede door de appreciatie van vele grungefans geniet hij dan weer meer bekendheid. Vanaf 2000 is het veel meer hit or miss. Er zijn dan nog wel enkele toppertjes afgeleverd maar begrijpelijkerwijze zal het niet meer zoals in de jaren ’70 worden.
Muzikaal gezien blijft het hoofdzakelijk bij rock, folkrock, country(rock), vroege (?) grunge… Maar zoals hierboven gezegd durft hij zeker wel eens afwijken van de traditionele paden en de punkrock, electronica, blues of new wave opzoeken. Veel van zijn nummers werken ook gewoon in al die stijlen wat voor mij zijn veelzijdigheid en ook de sterkte van die nummers aantoont.
Ik focus hier enkel op zijn solowerk. Het werk met Buffalo Springfield en Crosby, Stills & Nash laat ik hier links liggen.
Alles bespreken wordt dus quasi onmogelijk maar ik ga mijn best doen. Ik heb besloten om een top 10 van het (imo) essentiële werk hier eerst op te lijsten. Op basis van elk album in die top 10 zal ik dan nog verder aanraders meegeven die volgens mij min of meer hetzelfde genre zijn of in dezelfde lijn liggen.
Hier gaan we:
- Everybody Knows This Is Nowhere uit 1969. Zijn tweede album en het eerste dat samen met Crazy Horse werd gemaakt. De bekende backing band (met hier Danny Whitten op gitaar, Billy Talbot op bas en Ralph Molina op drums) wordt hier een eerste keer van stal gehaald. Daarmee levert hij meteen een hoogtepunt af. Een goeie oefening in herhaling met de 2 nummers Down By The River en Cowgirl In The Sand. Beiden rond de 10 minuten lang met het betere riffwerk. Afgewisseld met nummers die meer door country beïnvloed zijn en natuurlijk de bekende single Cinnamon Girl.
- After The Gold Rush uit 1970. Veel variatie met folkrock, hardrock, country… Heel wat topsongs. Een prachtig album.
- Harvest uit 1972 met The Stray Gators (backing band op enkele van zijn country/folkrock albums met o.m. Ben Keith). Veel meer folkrock en country dit album. Zijn bekendste album ook, geloof ik, met zijn bekendste (?) single Heart Of Gold. Heel wat andere bekende nummers ook als Alabama, Old Man… Opnieuw essentieel. Eveneens mijn kennismaking met zijn muziek.
- Time Fades Away uit 1973 met The Stray Gators. Dit is een livealbum maar met allemaal, op dat moment, onuitgebrachte nummers. Opgenomen tijdens de tour voor Harvest maar dit is echt een rauwe weergave van een tour die erg veel problemen kende en waarbij het agressiever klinkt dan op Harvest. Crazy Horse gitarist Danny Whitten overleed in november 1972 aan een overdosis drugs en hier had Young het moeilijk mee. Iets wat leidde tot veel ruzies, spanningen, overmatig alcoholgebruik etc. tijdens de tour. Omwille hiervan werd het album pas in 2017 voor de eerste keer op CD uitgebracht en was Young er lange tijd heel ontevreden over. Het zou eerder in 1995 al eens op CD worden uitgebracht en enkele testpressings van de CD werden toen verstuurd voor reviews etc. maar toen bedacht hij zich alsnog en was het dus wachten tot 2017. Die testpressings waren dus 22 jaar lang de enige CD’s van het album.
Het is het eerste album in de zogenaamde ‘Ditch Trilogy’. Genoemd naar volgende quote van hem: ‘… Young wrote that the experience of releasing Harvest, which inspired the despairing themes of On the Beach, "put me in the middle of the road. Traveling there soon became a bore, so I headed for the ditch…. ‘.
Zo essentieel als Harvest.
- Tonight’s The Night uit 1975 met The Santa Monica Flyers (Talbot & Molina van Crazy Horse aangevuld met Nils Lofgren, bekend van Bruce Springsteen’s E-Street Band, en Ben Keith van The Stray Gators).
Een album reeds in 1973 opgenomen maar opzij gelegd voor een release in 1975 en het derde album in de ‘Ditch Trilogy’. Erg donker album waarop Young omgaat met het verlies van Danny Whitten en Bruce Berry, een roadie die ook aan een overdosis overleed. Dat verhaal wordt in de titelsong verteld. Door velen misschien als zijn beste album beschouwd.
- On The Beach uit 1974. Opnieuw een somber album maar met erg prachtige songs. Het tweede deel in de ‘Ditch Trilogy’. Het titelnummer is echt van een ongeziene pracht imo. Heel wat bekende gastmuzikanten ook op dit album: Graham Nash, David Crosby alsook Levon Helm en Rick Danko van The Band.
- Homegrown uit 2020. Reeds opgenomen na On The Beach in 1974 en 1975. Gaat voornamelijk over zjin breuk met de actrice Carrie Snodgrass. Opnieuw meer geïnspireerd door country en folk. Het verhaal is dat hij dit album op een avond met gasten afspeelde samen met Tonight’s The Night maar dit album te donker vond om uit te brengen. Pas in 2020 werd het in de Archives reeks uitgebracht. Ongelooflijk want zoveel topmateriaal weer. Enkele nummers die erop staan verschenen eerder in dezelfde vorm (bv. Little Wing op Hawks & Doves in 1980) of in een heel andere versie (bv. White Line op Ragged Glory in 1990) op andere albums.
- Rust Never Sleeps uit 1979 met Crazy Horse. Een semi livealbum en voor velen ook essentieel. Mij bevalt het net iets minder. Het eerste deel is akoestisch en rustiger, het tweede deel is elektrisch en rockt veel meer en is deels beïnvloed door de populaire, opkomende punkrock van die tijd en bands als Devo (waar hij ook nog mee samenwerkte). Het bekendste nummer is afsluiter Hey Hey, My My (Into The Black) met de lyric “It's better to burn out than to fade away” waarnaar Kurt Cobain nog refereerde in zijn afscheidsbrief.
- Freedom uit 1989: fast forward naar 10 jaar later. De jaren ’80 waren geen groot succes voor Neil Young. Ruzies met zijn nieuwe label Geffen, verschillende albums waarop hij experimenteerde met nieuwe stijlen (of er gewoon de gek mee hield, wie zal het zeggen?). Maar na die albums keerde hij terug naar zijn heimat Reprise Records. Daar leverde hij in 1988 eerst het bluesy This Note’s For You af gevolgd door de hardrock van EP Eldorado. En dan in 1989 kwam Freedom uit wat hem weer meer succes bracht. Het bekendste nummer is uiteraard Rockin’ In The Free World. Door velen misbegrepen en ook wel eens misbruikt (looking at you Donald). Misschien zijn sommigen dit al beu gehoord maar ik kan het nog altijd erg smaken. Het is een gevarieerd album dat hem opnieuw meer populariteit bracht. Een ander topnummer, misschien wel één van zijn beste nummers ooit, is Crime In The City. Ook in andere versies (elektrisch met Crazy Horse of met The Bluenotes) zeer te smaken.
- Ragged Glory uit 1990 met Crazy Horse: mijn favoriete album van de man. Dit vind ik echt zo goed. Met 2 nummers van 10 minuten ook. Het betere riffwerk weeral. Gewoon rocken en lange gitaarsolo’s. Elke keer een glimlach op mijn gezicht als dit album speelt.
Zo, voor wie nu wel geprikkeld is hieronder mijn tips voor een verdere trip door zijn oeuvre o.b.v. de albums hierboven.
Fan van nr. 1?
Nog aanraders zijn:
- Zuma (1975) met Crazy Horse: het eerste album waar Frank ‘Poncho’ Sampedro backing band Crazy Horse vervoegt ter vervanging van Danny Whitten. Sampedro zal lid blijven tot aan zijn pensioen in 2014. Veel goeie nummers weer met Cortez The Killer als uitschieter.
- American Stars ’N Bars (1977): heeft meer country-invloeden maar bulkt van het Crazy Horse gitaargeweld. Bevat tevens één van Young’s beste nummers ooit namelijk Like A Hurricane. Check Youtube ook maar eens voor live-versies daarvan. Velen duren tot een halfuur lang.
- Live At The Fillmore East (2006): een livealbum uit de Archives reeks opgenomen in 1971 met een schitterende versie van Cowgirl In The Sand die 16 minuten duurt.
Fan van nr. 2?
After The Gold Rush staat wat op zichzelf maar als je van die verscheidenheid aan songs houdt is het trio Colorado (2019), Barn (2021) en World Record (2022) misschien ook wel interessant. Drie albums met Crazy Horse opgenomen. Telkens met een andere producer. Het is een andere Crazy Horse dan die met Frank Sampedro want na zijn pensioen werd ie opgevolgd door Nils Lofgren die ook in 1970 van de partij was op After The Gold Rush. Dat zorgt hier voor een meer gevarieerde sound dan je soms gewoon bent van Crazy Horse. De drie albums zijn helemaal niet essentieel en eigenlijk meer voer voor de echte fans. Ook op vlak van lyrics is het niet meer zo goed. Al zijn er zeker goeie nummers te bespeuren: Welcome Back, Human Race, She Showed Me Love, Shut It Down, I Do, Break The Chain en Chevrolet.
Fan van nr. 3, 4 en 7?
Nog aanraders waar country en folk de hoofdrol opnemen of voor wie de rustigere kant wil verkennen:
- Neil Young (1968): zijn solo-debuut met heel wat mooie songs en veel strijkers ook wel.
- Comes A Time (1978) met enkele prachtige nummers en duetten.
- Harvest Moon (1992): het ‘vervolg’ op Harvest. Ook hier weer mooie nummers met backingband The Stray Gators. Het titelnummer is prachtig. Het klinkt alleen misschien iets te gepolijst.
- Prairie Wind: sja, ik vind dit gewoon een mooi album. Heartfelt songs en gemaakt na zijn ervaringen met de dood nl. zijn vader die sterft na een ziekte en zelf moest hij onder het mes voor een aneurysma.
Jonathan Demme heeft nog een concertfilm (https://en.wikipedia.org/wiki/Neil_Young:_Heart_of_Gold) gemaakt waarop Young dit album brengt in Nashville. Prachtige film vind ik dat. - A Treasure (2009): een livealbum uit de Archives reeks opgenomen in 1984-1985 waarop Young tourde met de countryrock backing band The International Harvesters. Minder rustig en meer elektrisch als de andere aanraders hier. Toppertje op dit album is Grey Riders.
En hieronder nog als je echt (maar echt) niet genoeg kan krijgen: - Hawks & Doves (1980): niet zijn beste en meest coherente werk. Meer een verzameling van songs uit de jaren ervoor.
- Old Ways (1985): gaat al meer richting pure country. Niet mijn ding en voor vele anderen ook niet, denk ik. Uit zijn mindere jaren ’80 en het songmateriaal op zich is gewoon zwak.
- Dreamin’ Man Live ’92 (2009): een livealbum uit de Archives reeks opgenomen in 1992 waarop de nummers van Harvest Moon solo worden gebracht. Heel erg mooi ook.
- Silver & Gold (2000): geen topper maar best een leuk album. Eerste keer dat er zoveel pauze zit (4 jaar) tussen 2 van zijn albums.
- Peace Trail (2016): sja, niet voor iedereen en moest een andere artiest dit hebben uitgebracht zouden er misschien niet veel naar omgekeken hebben. Opnieuw iets voor de fans. Nogal spontaan en snel opgenomen maar bevat enkele leuke nummers.
Fan van nr. 5 en 6?
Als de sombere sfeer je meer aanspreekt zijn deze misschien ook iets voor jou:
- Sleeps With Angels (1994) met Crazy Horse: een ingetogen album dat een andere kant van Crazy Horse toont en meer akoestisch bij momenten i.t.t. de hardrock die we gewoon zijn. Het album baadt in een sombere sfeer door o.m. de dood van Kurt Cobain. Op de CD toen werd ook dezelfde zwarte artwork gebruikt als op de LP van Tonight’s The Night uit 1975 waar er ook werd gerouwd.
- Broken Arrow (1996) met Crazy Horse: opnieuw ingetogen en somber maar met een zware, dikke sound. Opgenomen na de dood van producer David Briggs die het merendeel van zijn albums heeft geproduceerd. Er zit een zeker tristesse verwerkt in veel prachtige songs. Enkel de afsluiter vond ik onnodig.
Eerder in 1996 had Young samen met Crazy Horse reeds een reeks besloten optredens gedaan in 2 kleinere clubs in Californië. Onder de schuilnaam ‘The Echos’ werden heel wat songs van dit album voor de eerste keer live gebracht. - Toast (2022) met Crazy Horse: reeds opgenomen eind 2000/begin 2001 maar pas in 2022 uitgebracht in de Archives reeks. Opnieuw een Crazy Horse album dat een sombere sfeer weergeeft door o.m. de relationele perikelen met zijn toenmalige vrouw Pegi Young. Ook hier weer veel sterke nummers die bij momenten ook weer een andere kant van Crazy Horse laten zien. Check Gateway Of Love! Timberline is mijn favoriet.
Het album werd terug opzij gelegd en veel nummers werden opnieuw opgenomen met Booker T. & The MG’s voor het mindere album Are You Passionate? uit 2002. - Roxy: Tonight’s The Night Live (2018): livealbum weer uit de Archives reeks. Net nadat Tonight’s The Night opgenomen was in 1973 hebben Young en zijn backing band The Santa Monica Flyers dit enkele avonden gespeeld in de Roxy in San Francisco. De live versies zijn minstens zo goed als het album dat dus daarna voor 2 jaar verdween en in 1975 pas werd uitgebracht.
Fan van nr. 8?
Wel ik zie dat zo’n beetje als een verkenning van de punk rock door Young die startte met Rust Never Sleeps en geef hier albums mee die wat meegaan op dat punk rock/new wave elan.
- Re·ac·tor (1981) met Crazy Horse: zijn laatste album voor Reprise voor hij voor enkele jaren naar Geffen ging. Hoe je het omschrijft weet ik niet. Punk blues, proto-grunge, post-punk worden door Wikipedia vermeld. Leuk album wel. De nummers Motor City en Southern Pacific worden ook gespeeld met The International Harvesters op A Treasure. Wat verderop hierboven vermeld door mij. Leg die versies eens naast mekaar en zo zal je zien wat ik bedoel met zijn veelzijdigheid en hoe veel van zijn nummers in verschillende stijlen gewoon altijd werken.
- Trans (1982): zijn debuut voor Geffen en wat voor één. Neil Young meets Kraftwerk.
Geffen was er niet zo tevreden mee. Maar ik vind ook hier weer best wat goeie nummers opstaan. Doorspekt van de synths maar begint en eindigt met luchtigere rocknummers. Ook op dit album werd een versie van Mr. Soul opgenomen, een nummer van zijn band Buffalo Springfield. Opnieuw een bewijs hoe goed die nummers werken.
Ook hier weer voor wie echt (maar echt) niet genoeg kan krijgen: - Landing On Water (1986): een curiosum in zijn discografie. Badend in een jaren ’80 productie maar ze werkt hier wel voor mij. Heel weinigen zijn er fan van. Maar ik wel. Gewoon leuke nummers.
- Life (1987) met Crazy Horse: een van de veel mindere albums uit zijn carrière en opnieuw een stevige ’80s productie. De songs zijn hier opnieuw niet goed genoeg. De beelden op Youtube van de voorafgaande tour ‘Live In A Rusted Out Garage’ uit 1986 zien er veel beter uit en klinken ook beter dan het eigenlijk wat ‘tamme’ album. Van die tour zou er naar het schijnt ook nog een livealbum in de Archives reeks verschijnen. Ik kijk er weer naar uit.
Fan van nr. 9?
Misschien zijn deze albums ook iets voor jou:
- This Note’s For You (1988) met The Bluenotes: weer een genreoefening en deze keer zijn het de blues en de heartland rock. Eigenlijk geen topper maar laat enigszins zien wat er nog zou volgen. Veel blaasinstrumenten, soms wel eens rocken. De oude getrouwen Chad Cromwell op drums, Rick Rosas op basgitaar alsook Frank Sampedro en Ben Keith zijn net zoals op Freedom weer van de partij. Net als producer Niko Bolas.
- Bluenote Café (2015) met The Bluenotes: opnieuw een livealbum uit de Archives reeks. Pas op want wel 2u26m lang. Eigenlijk de veel betere versie van This Note’s For You. Dus ja, opnieuw hetzelfde genre. Man wat strak wordt er hier gespeeld. Sommige nummers worden hier in hun beste versie gebracht. Check ook hier weer de versie van Crime In The City!
Net als het livealbum A Treasure uit de Archives reeks toont dit hoe deze liveregistraties uit de jaren ’80 veel interessanter zijn dan hun studio tegenhangers uit die tijd. A Treasure vs. Old Ways en Bluenote Café vs. This Note’s For You. - Eldorado (1989) met The Restless: geen album maar een EP met gelegenheidsbackingband The Restless bestaande uit Chad Cromwell, Rick Rosas en Frank Sampedro. Enkele nummers verschijnen in minimaal andere versies op Freedom. Maar voor de rest is dit stevig rocken. Cocaine Eyes is een favoriet uit die EP.
De EP werd eerder enkel in Australië en Japan uitgebracht. Pas in 2022 werd deze voor het eerst ook in de rest van de wereld uitgebracht. Enkele jaren daarvoor wist ik een tweedehands Japanse CD te bemachtigen in prima staat. Daar was ik erg blij mee. - Chrome Dreams II (2007): uit de latere periode. Best een gevarieerd album. Maar in sfeer en gevoelens leunt het best goed aan bij Freedom en This Note’s For You. Ook omdat het prachtige nummer Ordinary People (18 minuten lang!) op dit album staat. Het werd nog opgenomen in 1988 voor de sessies van This Note’s For You maar dus pas uitgebracht in 2007. Ongelooflijk eigenlijk dat je zo’n topnummer zo lang opzij laat liggen. Nog top is het voorlaatste nummer op het album nl. No Hidden Path. Ook 15 minuten lang maar ook weer het betere riffwerk. Voor mij een moderne klassieker in zijn oeuvre maar na 2008/2009 niet meer live gespeeld helaas. Live werd dit toen ook weer makkelijk uitgerekt tot een halfuur. Check de live versie uit 2008.
Fan van nr. 10?
Best de moeite dan:
- Weld (1991) met Crazy Horse: live-registratie van de tour voor Ragged Glory. Sterk.
- Mirror Ball (1995) met Pearl Jam als backing band. Stevig rocken. Best weer een hoop goeie nummers en melodieus ook.
- Psychedelic Pill (2012) met Crazy Horse: een ‘update’ van Ragged Glory anno 2012. Opgelet want het openingsnummer is 27 (!) minuten lang en daarnaast staan er nog 2 nummers van 16 minuten op. Als je tot hier al gelezen hebt, weet je dat dit best geen uitzondering is.
Voor mij is ook dit album essentieel. Gewoon weer stevig rocken met gevoel. De nummers Ramada Inn en Walk Like A Giant zijn ook voor mij moderne klassiekers uit zijn oeuvre. Ongelooflijk mooie songs. - Way Down In The Rust Bucket (2021) met Crazy Horse. Livealbum opgenomen in november 1990 tijdens zijn optredens in The Catalyst in Santa Cruz ter opwarming voor de tour voor Ragged Glory. Dit is eigenlijk beter als Weld. Bijna 2,5 uur rocken. Na Ragged Glory misschien mijn tweede favoriete album van hem en voor mij even essentieel.
Curiosa, maar eigenlijk nog de moeite:
- Le Noise (2010): Young speelt hier volledig solo maar krijgt de assistentie van producer Daniel Lanois die voor een heleboel effecten zorgt op zijn gitaarwerk. Best interessant.
Curiosa, maar enkel als je Neil Young nu als een muziekgod beschouwt en helemaal niks verkeerds kan doen:
- Everybody’s Rockin’ (1983) met The Shocking Pinks: een rockabilly album van net geen 25 minuten lang. Bedoeld om er mee te lachen en om label Geffen te jennen? Wie zal het zeggen. Een genreoefening imo en weinig memorabel aan.
- Are You Passionate? (2002) met Booker T. & The MG’s: een soul/rockalbum. Met zo’n artiest en zo’n band zou je topwerk verwachten, toch? Spijtig genoeg niet. Wat interessante ideeën maar over het algemeen een tamme bedoening. Toast (eerder al vermeld) is meer de moeite.
- Greendale (2003) met Crazy Horse: een soort rockopera. Opgenomen met Crazy Horse minus Frank Sampedro. En dat merk je imo. Best een interessant idee maar te veel repetitie wat het nogal saai maakt op den duur. Zeker ook doordat het 1u18m duurt.
- Living With War (2005): protestalbum uit 2005 tegen de oorlog in Irak. Spontaan en snel opgenomen maar er is weinig memorabel aan, vind ik.
- Fork In The Road (2009): een luchtig album voornamelijk geïnspireerd door zijn Lincvolt project. Opnieuw een mindere uit zijn latere periode.
Heb ik zelf (nog) niet geluisterd, dus misschien dat iemand anders hier iets zinnigs kan over zeggen:
- Americana (2012) met Crazy Horse,
- A Letter Home (2014),
- Storytone (2014),
- The Monsanto Years (2015) met Promise Of The Real,
- The Visitor (2017) met Promise Of The Real.
Voila. Een hele boterham, zeg maar een heel brood, ik weet het. Maar afgaande op mijn top 10 kan je met mijn aanraders al meer gericht gaan verkennen, denk ik.
Verdere weetjes:
- Is sinds 2014 samen met actrice Darryl Hannah,
- Daarvoor was hij 30 jaar samen met Pegi Young die in 2019 overleed,
- Young heeft in 2015 een mediaspeler ‘Pono’ (https://en.wikipedia.org/wiki/Pono_(digital_music_service)) uitgebracht die sinds 2017 niet meer wordt gemaakt,
- Heeft sinds lang zijn eigen hybride elektrische wagen nl. de Lincvolt (https://en.wikipedia.org/wiki/LincVolt)
- Zijn huis in Malibu werd in 2018 vernield door bosbranden,
- Voor hij in Malibu woonde, woonde hij sinds 1970 op de Broken Arrow ranch in Californië welke hij na de scheiding met Pegi Young aan haar overliet en waar nu hun zoon Ben Young woont die lijdt aan hersenverlamming. Zijn tweede kind met Pegi Young is Amber Young die artieste is,
- Hij heeft ook een film geregisseerd: Human Highway, weird stuff!
- Regisseur Jonathan Demme heeft een Neil Young-trilogie van concertfilms gemaakt: Neil Young: Heart of Gold, Neil Young Trunk Show en Neil Young Journeys. Spijtig genoeg heb ik alleen nog maar de eerste gezien,
- Voor de rest kan je nog zelf gaan rondsnuisteren op zijn Archives site met tijdlijn en alle details van quasi alle opnames.
