Killjoy
Redacteur
En dan nu, met een dag vertraging, tijd voor wat anders. Ik was de Album’s of the week door heel wat gedoe in mijn omgeving wat uit het oog verloren. De drukte op het werk, mensen die je graag ziet die in het ziekenhuis belanden en uiteindelijk de strijd verliezen, zelf dromen aan diggelen zien geslagen worden op de golfbrekers van het leven omdat je gezondheid wat wankeler is dan je zelf zou willen. Wanneer het even alles tegen zit , blijf je echter steeds teruggrijpen naar muziek. Drama is niks waard, als er geen treffende soundtrack bij zit.
Tijd voor wat anders dus. We weten allemaal dat we hier op BeyondGaming graag teruggrijpen naar het zwaardere spul, het obscure en duistere, vandaag ga ik echter voor wat auditief comfortfood in de vorm van The Frames.
The wiedatte? Ja, ik snap het. Ik denk niet dat de Ierse indierockers hier een bekendheid vergaard hebben, maar een Ierse vriendin van me blijft zweren dat die band in hun thuisland groter is dan dat groepje U2. Mijn eerste kennismaking kwam er dan ook op een roadtrip door Oost-Europa waar ik kennis maakte met de muziek waar Ierse jongedames al eens durven te dwepen zoals Damien Rice en Glen Hansard.
Glen Hansard. Leadzanger van de Frames, soloartiest, beste vriend van Eddie Vedder en acteur in films als The Commitments en Once, een oscarwinnend kleinoodje over een eenzame busker die even een fenomeentje werd rond 2007. De man heeft een karakteristieke stem en hang naar pathos die niet iedereen genegen is, maar voor een stevig potje weemoed ben je bij Hansard altijd aan het goeie adres. Zijn band The Frames werd in 90 opgericht in Dublin, en heeft in thuisland Ierland dus een status opgebouwd die je bij ons nog het best kan vergelijken met die van een dEUS bij ons. Fun fact is dat Hansard nogal fan is van onze Antwerpse goden en af en toe live wel eens een nummer als Hotellounge durft te coveren.
Het album dat we vandaag presenteren is ietwat sneaky, omdat Longitude eigenlijk een verzameling is. Het is geen greatest hits LP, want dan zouden de grootste hits van de band die aan de basis stonden voor de hitsingles in Once, op het schijfje staan. Volgens de band zelf is Longitude vooral een dwarsdoorsnede van hun carrière en een mixtape die nieuwkomers laat horen waar ze voor staan. Ierse folkrock met een zweempje melancholie dus. Het is een album dat ik na al die jaren nog steeds blijf associëren met lange roadtrips en fungeert vaak als een soort comfortfood op grijze dagen. Perfect geschikt voor deze rare dagen waar we wachten op zonneschijn dus.
BONUS: De originele nummers van The Frames die in de film Once gebruikt werden, en nogal koppig, niet op Longitude opgenomen werden zijn eigenlijk ook wel het horen waard. Dit nummer blijft na al die jaren eentje dat aan me blijft plakken en is live gewoon alle emoties in een nummer gebald.
Laatst bewerkt:
