clercqie
Well-known member
Na een pauze van een maand kunnen we er terug invliegen met de BeyondGaming Classic Artists. Ik heb er alvast zin in!
Deze maand duiken we in het leven en werk van Charles Mingus (Jr.), een bijzonder temperamentvolle bassist, bandleider en componist, die van de meest temperamentvolle jazz aller tijden heeft gemaakt. Hij stond niet voor niets bekend als "The Angry Man of Jazz". Liefhebbers kunnen deze maand mee turven met zijn uitbarstingen op het podium die te horen zijn in verschillende opnames van zijn albums en live-werk.
Groot geworden onder de vleugels van jazz-grootheden als Louis Armstrong, Duke Ellington en Charlie Parker, is hij vanaf de jaren ‘50 vorige eeuw zijn eigen pad als jazz-componist beginnen uitstippelen. Doorheen de jaren heeft hij met zijn eigen werk en als sessiemuzikant vele verdere samenwerkingen aangegaan met andere ronkende namen als Eric Dolphy, Max Roach of Herbie Hancock. Ik zei het al: Mingus was dus echt een echte componist. De voor jazz kenmerkende improvisatie is ook in zijn werk nooit ver te zoeken, maar tegelijkertijd zet hij in op lange stukken van samenspel, waar een band als een eenheid opgaat in de (vaak spirituele) muziek. Als bassist positie houdend aan de zijkant van het podium, houdt hij zijn medemuzikanten strak aan de lijn, en je zal het gehoord hebben als hij het niet eens is met de richting die een solist een passage laat uitgaan.
Zijn werk kon geregeld echt far out there gaan, maar met een voorliefde voor big band, blues, gospel en latijns-amerikaanse folk-genres blijft zijn muziek sterk gegrond. Hij is nooit écht de free jazz-toer op gegaan. Daardoor is zijn muziek toch vrij toegankelijk voor leken, vind ik.
Karakteristiek is dat Mingus, in tegenstelling tot de vele kwartetten en kwintetten waar zijn tijdgenoten deel uit van maakten, graag werkte met een groter ensemble van rond de 10 leden, dat bekend stond als de Jazz Workshop. Collectieve improvisatie, alle muzikanten tegelijk op elkaar inspelend: dat is waar het om draait in de wereld van Mingus.
Na de plotse dood van zijn goede vriend Eric Dolphy in 1964 is Mingus lange tijd in een zwart gat gevallen. Vechtend met obeesheid, periodes van depressie en de toenemende symptomen van zijn ziekte ALS, is hij zelf gestorven in 1979. Toch is hij tot op het eind blijven muziek maken die de moeite waard is om te luisteren.
Waar starten?
Mingus beginners (en jazz neophieten in het algemeen) stuur ik -- en het volledige jazz-minnende internet met mij – linea recta richting volgende 3 albums uit:
1. Mingus Ah Um (1959)
2. Blues & Roots (1959)
3. The Black Saint and the Sinner Lady (1963)
Dit zijn toch echt de albums waar iedereen mee moet beginnen. Mingus Ah Um is één van de meest gevierde hard bop / post bop platen, met alom bekende nummers als het opzwepende ‘Better Git It In Your Soul’ en de mooie elegie ‘Goodbye Pork Pie Hat’. Uitstekende instapper.
Blues & Roots focust zich – verrassing! -- op blues en soul invloeden. Mijn persoonlijke favoriete Mingus album, met het nummer ‘Moanin’ als absolute prijsbeest.
Black Saint… is een ballet in 6 movements; een totaal unieke kruisbestuiving tussen avant-garde jazz, folk en klassieke muziek, volop gebruik makend van het extra klankkleur dat zijn uitgebreide ensemble hem biedt. Een meesterwerk in alle opzichten van het woord.
Ok, dit smaakt duidelijk naar meer. Jazz is the best thing ever!
Vanaf hier kan ik enkel aanraden om zelf op ontdekking te gaan en de ervaringen in de thread neer te pennen. Dat ben ik deze maand alvast ook van plan, want de discografie van Mingus is zo wijd en diep, je blijft dingen ontdekken en herontdekken.
Hierbij toch een poging om jullie wat wegwijs te maken in de zaken die ik wel al vrij goed ken.
De eerste stop na de belangrijke drie hierboven zou ik maken bij Mingus, Mingus, Mingus, Mingus, Mingus (1963), zijn tweede album op het legendarische Impulse! Records. Bevat eigenlijk herwerkingen van enkele vroegere nummers, maar dan aangepast voor het grotere ensemble van de Jazz Workshop. Dit album is echt een dik feest! Om de Impulse! trilogie compleet te maken is luisteren naar Mingus Plays Piano (1964) nadien een no-brainer. Dit album staat eigenlijk wat op zich in de discografie. Een pak meer ingetogen album, dit.
Voor degenen die niet genoeg krijgen van Black Saint… , is Let My Children Hear Music (1972) ook een dikke aanrader. Voortgaand op de insijpeling van klassieke muziek en folk, bevat het album een aantal vrij uitdagende nummers qua structuur. Door Mingus zelf bestempeld als zijn beste werk. Met track titels als ‘The Shoes of the Fisherman's Wife Are Some Jiveass Slippers’ weet je dat dit goed komt. ‘Hobo Ho’ is ook een fantastisch nummer.
More, More!!!
Vanaf hier breng ik de albums onder in enkele behapbare categorieën. Kies er uit wat interessant klinkt op papier, zou ik zeggen.
– Mingus Dynasty (1960)
Minder uitgesproken legendarisch als Mingus Ah Um of Blues & Roots, maar deze overige werken, opgenomen in zijn ware boerenjaar 1959, zijn nog steeds really fucking good.
– The Clown (1957)
– Tijuana Moods (1962)
Een beetje love it or hate it eerlijk gezegd, deze werken. Of toch tenminste: de meningen zijn verdeeld. Sommigen zweren bij het toongedicht ‘Pithecanthropus Erectus’ als het toppunt van Mingus zijn kunnen. Ikzelf zet het niet bij de absolute top, maar het is wel een belangrijk werk om Mingus als componist te begrijpen.
‘Haitian Fight Song’ is het prijsbeest op The Clown, maar ik prefereer toch de herwerkte versie op Mingus x5. Dit is echter een kwestie van die versie eerst gehoord te hebben, waardoor dat mijn referentie is geworden.
Tijuana Moods, origineel opgenomen in 1957 maar pas veel later uitgekomen, is het eerste moment waar de voorliefde voor de Spaanse folkmuziek en afgeleiden naar voren komt. (die castanetten!).
– Cumbia & Jazz Fusion (1977)
De latere periode is al echt meer voor de echte diehards, maar tweeluik Changes vind ik persoonlijk nog dik de moeite. Uitschieters zijn ‘Devil Blues’, ‘Free Cell Block F, tis Nazi USA’ (yep) en ‘Black Bats and Poles’.
Cumbia & Jazz Fusion spreekt voor zich als titel. Is het laatste album, dus sowieso een mijlpaal en daarvoor een must-listen, vind ik.
– Mingus at Antibes (1960)
– Town Hall Concert (1964)
Mingus at the Bohemia (1956) wordt dan weer aanschouwd als ‘ground zero’ voor Mingus als bandleider. Eigenlijk vanaf dit moment wordt hij de Mingus die vandaag de dag zo geroemd is.
– Mingus, Roach & Ellington – Money Jungle (1962)
The Quintet in volle glorie, de laatste opname van saxofonist Parker en trompetist Dizzy Gillespie samen. Bebop werd nooit beter. Een blijvende invloed op al wat volgt in jazz sindsdien.
Money Jungle is echt awesome. Mingus probeert zich te herpakken ten opzichte van zijn grote held Ellingtone, na eerdere samenwerkingen die niet altijd goed afliepen. Tegelijkertijd was hij niet echt opgetogen dat enkel stukken van the Duke zouden gespeeld worden in deze sessies. De spanning is merkbaar te horen!
Further Reading:
En last but not least:
Naast al bovenstaande muzikale trivia is Mingus alvast in nog een ander opzicht legendarisch geworden: met zijn gids over hoe kattenbaasjes hun kat naar het toilet kan laten gaan en dus af kunnen geraken van die vervelende kattenbakken.
https://www.charlesmingus.com/mingus/cat-traning-program
Zoals hij het zelf zegt: “It took me about three or four weeks to toilet train my cat, Nightlife.”. Geen excuses om dit deze maand niet te proberen dus.
Deze maand duiken we in het leven en werk van Charles Mingus (Jr.), een bijzonder temperamentvolle bassist, bandleider en componist, die van de meest temperamentvolle jazz aller tijden heeft gemaakt. Hij stond niet voor niets bekend als "The Angry Man of Jazz". Liefhebbers kunnen deze maand mee turven met zijn uitbarstingen op het podium die te horen zijn in verschillende opnames van zijn albums en live-werk.
Groot geworden onder de vleugels van jazz-grootheden als Louis Armstrong, Duke Ellington en Charlie Parker, is hij vanaf de jaren ‘50 vorige eeuw zijn eigen pad als jazz-componist beginnen uitstippelen. Doorheen de jaren heeft hij met zijn eigen werk en als sessiemuzikant vele verdere samenwerkingen aangegaan met andere ronkende namen als Eric Dolphy, Max Roach of Herbie Hancock. Ik zei het al: Mingus was dus echt een echte componist. De voor jazz kenmerkende improvisatie is ook in zijn werk nooit ver te zoeken, maar tegelijkertijd zet hij in op lange stukken van samenspel, waar een band als een eenheid opgaat in de (vaak spirituele) muziek. Als bassist positie houdend aan de zijkant van het podium, houdt hij zijn medemuzikanten strak aan de lijn, en je zal het gehoord hebben als hij het niet eens is met de richting die een solist een passage laat uitgaan.
Zijn werk kon geregeld echt far out there gaan, maar met een voorliefde voor big band, blues, gospel en latijns-amerikaanse folk-genres blijft zijn muziek sterk gegrond. Hij is nooit écht de free jazz-toer op gegaan. Daardoor is zijn muziek toch vrij toegankelijk voor leken, vind ik.
Karakteristiek is dat Mingus, in tegenstelling tot de vele kwartetten en kwintetten waar zijn tijdgenoten deel uit van maakten, graag werkte met een groter ensemble van rond de 10 leden, dat bekend stond als de Jazz Workshop. Collectieve improvisatie, alle muzikanten tegelijk op elkaar inspelend: dat is waar het om draait in de wereld van Mingus.
Na de plotse dood van zijn goede vriend Eric Dolphy in 1964 is Mingus lange tijd in een zwart gat gevallen. Vechtend met obeesheid, periodes van depressie en de toenemende symptomen van zijn ziekte ALS, is hij zelf gestorven in 1979. Toch is hij tot op het eind blijven muziek maken die de moeite waard is om te luisteren.
Waar starten?
Mingus beginners (en jazz neophieten in het algemeen) stuur ik -- en het volledige jazz-minnende internet met mij – linea recta richting volgende 3 albums uit:
1. Mingus Ah Um (1959)
Dit zijn toch echt de albums waar iedereen mee moet beginnen. Mingus Ah Um is één van de meest gevierde hard bop / post bop platen, met alom bekende nummers als het opzwepende ‘Better Git It In Your Soul’ en de mooie elegie ‘Goodbye Pork Pie Hat’. Uitstekende instapper.
Blues & Roots focust zich – verrassing! -- op blues en soul invloeden. Mijn persoonlijke favoriete Mingus album, met het nummer ‘Moanin’ als absolute prijsbeest.
Black Saint… is een ballet in 6 movements; een totaal unieke kruisbestuiving tussen avant-garde jazz, folk en klassieke muziek, volop gebruik makend van het extra klankkleur dat zijn uitgebreide ensemble hem biedt. Een meesterwerk in alle opzichten van het woord.
Ok, dit smaakt duidelijk naar meer. Jazz is the best thing ever!
Vanaf hier kan ik enkel aanraden om zelf op ontdekking te gaan en de ervaringen in de thread neer te pennen. Dat ben ik deze maand alvast ook van plan, want de discografie van Mingus is zo wijd en diep, je blijft dingen ontdekken en herontdekken.
Hierbij toch een poging om jullie wat wegwijs te maken in de zaken die ik wel al vrij goed ken.
De eerste stop na de belangrijke drie hierboven zou ik maken bij Mingus, Mingus, Mingus, Mingus, Mingus (1963), zijn tweede album op het legendarische Impulse! Records. Bevat eigenlijk herwerkingen van enkele vroegere nummers, maar dan aangepast voor het grotere ensemble van de Jazz Workshop. Dit album is echt een dik feest! Om de Impulse! trilogie compleet te maken is luisteren naar Mingus Plays Piano (1964) nadien een no-brainer. Dit album staat eigenlijk wat op zich in de discografie. Een pak meer ingetogen album, dit.
Voor degenen die niet genoeg krijgen van Black Saint… , is Let My Children Hear Music (1972) ook een dikke aanrader. Voortgaand op de insijpeling van klassieke muziek en folk, bevat het album een aantal vrij uitdagende nummers qua structuur. Door Mingus zelf bestempeld als zijn beste werk. Met track titels als ‘The Shoes of the Fisherman's Wife Are Some Jiveass Slippers’ weet je dat dit goed komt. ‘Hobo Ho’ is ook een fantastisch nummer.
More, More!!!
Vanaf hier breng ik de albums onder in enkele behapbare categorieën. Kies er uit wat interessant klinkt op papier, zou ik zeggen.
– Jazz Portraits: Mingus in Wonderland (1959)
– Mingus Dynasty (1960)
Minder uitgesproken legendarisch als Mingus Ah Um of Blues & Roots, maar deze overige werken, opgenomen in zijn ware boerenjaar 1959, zijn nog steeds really fucking good.
– Pithecanthropus Erectus (1956)
– The Clown (1957)
– Tijuana Moods (1962)
Een beetje love it or hate it eerlijk gezegd, deze werken. Of toch tenminste: de meningen zijn verdeeld. Sommigen zweren bij het toongedicht ‘Pithecanthropus Erectus’ als het toppunt van Mingus zijn kunnen. Ikzelf zet het niet bij de absolute top, maar het is wel een belangrijk werk om Mingus als componist te begrijpen.
‘Haitian Fight Song’ is het prijsbeest op The Clown, maar ik prefereer toch de herwerkte versie op Mingus x5. Dit is echter een kwestie van die versie eerst gehoord te hebben, waardoor dat mijn referentie is geworden.
Tijuana Moods, origineel opgenomen in 1957 maar pas veel later uitgekomen, is het eerste moment waar de voorliefde voor de Spaanse folkmuziek en afgeleiden naar voren komt. (die castanetten!).
– Changes 1&2 (1975)
– Cumbia & Jazz Fusion (1977)
De latere periode is al echt meer voor de echte diehards, maar tweeluik Changes vind ik persoonlijk nog dik de moeite. Uitschieters zijn ‘Devil Blues’, ‘Free Cell Block F, tis Nazi USA’ (yep) en ‘Black Bats and Poles’.
Cumbia & Jazz Fusion spreekt voor zich als titel. Is het laatste album, dus sowieso een mijlpaal en daarvoor een must-listen, vind ik.
Live Mingus moet ik zelf nog quasi volledig ontdekken, maar volgende twee albums komen telkens terug als aanraders (met Eric Dolphy nog in de rangen):
– Mingus at Antibes (1960)
– Town Hall Concert (1964)
Mingus at the Bohemia (1956) wordt dan weer aanschouwd als ‘ground zero’ voor Mingus als bandleider. Eigenlijk vanaf dit moment wordt hij de Mingus die vandaag de dag zo geroemd is.
– Charlie Parker – Jazz at Massey Hall (1956)
– Mingus, Roach & Ellington – Money Jungle (1962)
The Quintet in volle glorie, de laatste opname van saxofonist Parker en trompetist Dizzy Gillespie samen. Bebop werd nooit beter. Een blijvende invloed op al wat volgt in jazz sindsdien.
Money Jungle is echt awesome. Mingus probeert zich te herpakken ten opzichte van zijn grote held Ellingtone, na eerdere samenwerkingen die niet altijd goed afliepen. Tegelijkertijd was hij niet echt opgetogen dat enkel stukken van the Duke zouden gespeeld worden in deze sessies. De spanning is merkbaar te horen!
Further Reading:
– https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Mingus
– https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Mingus_discography
– https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Mingus_discography
–
– (en de volgende guides die in de post gelinkt staan).
– https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Mingus_discography
– https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Mingus_discography
–
– (en de volgende guides die in de post gelinkt staan).
En last but not least:
Naast al bovenstaande muzikale trivia is Mingus alvast in nog een ander opzicht legendarisch geworden: met zijn gids over hoe kattenbaasjes hun kat naar het toilet kan laten gaan en dus af kunnen geraken van die vervelende kattenbakken.
https://www.charlesmingus.com/mingus/cat-traning-program
Zoals hij het zelf zegt: “It took me about three or four weeks to toilet train my cat, Nightlife.”. Geen excuses om dit deze maand niet te proberen dus.
