TL;DR: good shit.
Eerste nummer klinkt alvast geweldig!
Het is zo te lezen dus een 90s album en ik moet dan ook weer een beetje aan Mudhoney (en aanverwanten) denken.
Indien je geïnteresseerd bent; het gaat om Superfuzz Bigmuff. Ik vind dit album nu zelfs beter dan toen ik in mijn grunge-periode zat. Aanraders zijn Touch Me I'm Sick, Sweet Young Thing Ain't Sweet No More en Hate The Police. Vorig jaar heb ik dankzij @Avondland ontdekt dat die laatste blijkbaar een cover is.
Soit, tweede track doet mij dan weer aan The Offspring denken, zeker vocaal. Dit is een andere vocalist denk ik? Gewoon een no-nonsense schreeuwer die schreeuwt om te schreeuwen, omdat het cool is. Het hele album hoeft voor mij in ieder geval nu wel niet constant deze toon te hebben, want dan weet ik al dat ik het niet ga volhouden.
In het derde nummer gebeurt van alles: een beetje chaos, een beetje indie avant la lettre, gewoon een beetje cool shit opnieuw. Leuk!
Vierde track is zo te horen een beetje aan het aarzelen om te starten. Of ze doen gewoon een beetje opzettelijk grappig. Wat gaan ze eens proberen?
Oh, ze weten het zo te horen al: gewoon een zware gitaar erin smijten, en nadien een beetje melig zingen à la Glenn Danzig, en een beetje melig hahaha zeggen, en dan gewoon weer die in your face gitaarpartijen. Zalig!
De random en onverwachte gitaaruitbarstingen zijn altijd leuk; iets waar uiteraard prog ook heel goed in is.
Ja, als dit hele album zo doorgaat is de kans groot dat hij in mijn playlist beland!
Track vijf (oh wacht, zes al) klinkt ook weer leuk. De typische alternative gitaren waar bands als Red Hot Chili Peppers duidelijk goed naar hebben geluisterd, maar dit klinkt toch wel veel cooler imo.
Op de rest van het album lijkt de band een rustpauze in te lassen, en lijk ik ook een beetje Alice In Chains te horen, een band die ik ook al die jaren ben blijven waarderen door hun onheilspellende sfeer en de magistrale vocals van zwaar betreurde Layne Staley.
Oh, ik was blijkbaar te vroeg met mijn conclusie. Op track 8 laat de band zich ditmaal van een slome, zware (
) kant horen! Dan is daar ineens die uitbarsting van huilende en schreeuwende gitaren! Die blijven hypnotisch doorgaan tot het einde.
Ach, waarom praat ik ook eigenlijk over tracks? Dit album is een beetje een verhaal, zoals zoveel van mijn favoriete albums. Voor je het weet zit je aan het volgende nummer.
We horen nog steeds een traag geluid met wat onheilspellende, hypnotische, valse tonen bij. Dat klinkt als muziek in mijn oren - letterlijk en figuurlijk.
Daar is de energie terug, de pauze is duidelijk voorbij. De teenage angst is terug; de onvrede, het rebeleren, het anders willen zijn. Dan is dit op track 11 eigenlijk een pak meer aanwezig dankzij opnieuw de zeer schreeuwerige vocals, die tegelijkertijd ook wel een beetje grappig/random klinken imo.
Het geaarzel was er weer, maar het heeft duidelijk niet lang geduurd. Als je dacht dat je alles al had gehad, fout: ze gooien er gewoon een echte punker in als voorlaatste track.
Ik zit nu aan de laatste track, maar omdat dit zo'n geweldig onvoorspelbaar album is, moet ik opletten met te zeggen dat het een rustige, voortslepende track is, want het kan zomaar veranderen.
Daar is de schreeuwer weer die mij wat aan Glenn Danzig doet denken.
Ik wacht op de uitbarsting... die dan toch niet gekomen is.
Geweldige keuze,
@clercqie ! Blij dat ik deze een kans heb gegeven!
