SnakeGodRovinin
Well-known member
Introductie hoe het allemaal begon.
'De pendule van de staande klok in de knusse leefruimte slaat zijn slinger door om mijn gedachten te verjagen.
Het is zondagavond en de kaarsen gaan in hun wilde weg tekeer gelijk de jeugd in verstikkende jazz-cafés.
Jo Stafford links aan mijn zijde op de grammofoon: "No other love can warm my heart, now that I've known the comfort of your arms."
De vrouw des huizes in de keuken aan mijn rechterkant, de pot met aangekoekte patattenresten aan het afwassen in haar lange jurk en een aangeknoopt korset om er wat appetijtelijk uit te zien bij het vallen van de avond en de goesting toeneemt om voor het zevende kind te gaan.
In het leder van mijn fauteuil drink ik de whisky uit mijn linkerkloeft van een hand. Het glas barst net niet bij een flashback aan tien jaar eerder.
In mijn trillende rechterhand ligt 'The Catcher in the Rhye', een must-read, zegt mijn derde zoon.
"Ik kan geen Engels, mijn derde zoon. Vertaal voor mij en gij werkt niet meer in de wei," spreek ik mijn wijze woorden uit.
Mijn vrouw schenkt mijn halfleeg glas verder in met de zuinige toegift van haar aanwezigheid en beziet me als het vuur dat haar in leven houdt.
Door ziekte en gezondheid steunen we elkaar, ongeacht wat de toekomst brengt.'
Het vraagstuk.
Iets meer dan een week terug had ik mijn koekjestrommel gevuld met bands en zangers. Wie zou eruit komen als winnaar, nu de Deen Vingegaard een Sloveen overwon in de Tour?
Het werd iemand die me aantrok met haar voeten
.
Toch klopte er iets niet. Meer dan zestig albums, gaande van extra-universele schaakzetten tot zweetdruppels stromend van een zwart lichaam naar doemtrekkende leden doorheen de rivieren in Hel.
Allemaal goed en wel, daarvan niet, maar geen enkele soundtrack van een film? Dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Een ommekeer moest gemaakt worden.
Een film valt met acteerprestaties; dialogen; loshangend script;...
Een film stelt zich met trots op door een goede soundtrack af te leveren en wandelt blootvoets over het grind van uit-elkaar gevallen films.
De keuze tussen wie?
Wie kon ik kiezen om voor te leggen?
John Williams; Hans Zimmer en Ennio Morricone zouden voor de hand liggende keuzes geweest zijn.
Clint Mansell? De soundtracks van 'Moon' en 'The Fountain' zijn fabelachtig mooi.
Yann Tiersen' Amelie zou om van te smullen geweest zijn. 'Comptin d'un autre été' is eenvoudig briljant.
Howard Shore' LOTR hoeft geen betoog. Het is misschien wel mijn nummer een van allen.
Alexandre Desplat. Met deze Fransoos heb ik een haat-liefde verhouding. Steengoede composer en in The Shape of Water was hij weergaloos, maar hij concurreerde met een andere soundtrack uit 2017.
De negen soundtrackwerken van Greenwood.
Phantom Thread is verfijnde delicatesse geserveerd door multi-instrumentalist Jonny Greenwood van Radiohead - Junun - The Smile.
De man die pas in volle corona-periode ouder werd dan 25j met dank aan zijn baard die hij waarschijnlijk op een dag zal gebruiken als instrument.
Stel je eens voor: duizenden fijne haartjes die trillingen voortbrengen in de lucht!
Greenwood had voor Phantom Thread zijn strepen meer dan genoeg verdiend in de filmwereld en gebruikt in de mate van het mogelijke, instrumenten die in die tijd zouden passen.
In 2007 verstomde hij de wereld met zijn verzinsels voor There Will be Blood. Als je tien minuten extra wil opofferen van je leven zijn de drie opeenvolgende stukken 'Henry Plainview - TWBB - Oil' aan te raden.
Maar hij was er al bij in de HTTT-periode (2003-2004) met Bodysong.
Norwegian Wood uit Japan met het spelen op een klassieke gitaar uit de jaren '60 Japan.
The Master is masterclass. 'Back Beyond' - 'Able-Bodied Seamen' - 'Application 45 version 1' en Jo Stafford. Mijn op een na favoriete soundtrack van hem, maar Stafford en Fitzgerald zijn geen composities van Greenwood.
Bij Inherent Vice is 'Spooks' hetgeen wat eruit steekt van hem.
You Were Never Really Here is Leisure Suit Larry walking down the street
.
Spencer is een mix van andere werken en nieuwe verzinsels. 'Arrival' en 'Delusion / Miracle' zijn de aanraders.
The Power of the Dog is terug een krachttoer van hem.
Voor Licore Pizza schreef hij een stuk.
De kalmerende werking van de soundtrack.
In de jaren vijftig, herstellende van WOII en de tijd waarin je je onbeheersbaar kind lappen kon geven en zelfstandig naar het gasthuis sjotte, zou deze soundtrack een kalmerend gevoel hebben gehad op de soldaten uit de Europese hel en de mannen, die moesten leven met vrouwen die meer en meer begonnen te klagen over hun dagdagelijkse verplichtingen, samen met de vier ouders over hun 'goede tijden', toen ze neerkeken op de zwakkeren tijdens de 'Grote Depressie'.
Neem er de opkomende en ergerlijke rock 'n roll bij en je merkt vanzelf op dat nummers zoals 'For the Hungry Boy' en 'The Tailor of Fitzrovia' welgekomen zijn na tien uur zwaar labeur in de fabriek.
Phantom Thread I.
De soundtrack van PT bevat achttien composities van Greenwood en opgenomen in Londen met een orkest van zestig strijkers, onder leiding van een zekere Ziegler.
Greenwood en Anderson (regisseur) namen Nelson Riddle en Glenn Gould (Bach-opnames) als voorbeelden van hoe de muziek zou moeten zijn uit de '50, had ik ergens gelezen en heb ik hier bijgezet ter opvulling.
De intieme nummers met kalmte (Alma - For the Hungry Boy) zijn gericht voor de personages in de film.
Degenen met alles erop en eraan (House of Woodcock - PT III) zijn voor het grotere beeld van de film.
Absolute favorieten:
- Alma
- The Tailor of Fitzrovia
- Phantom Thread III
- House of Woodcock
- Sandalwood I & II
- Never Cursed
- Barbara Rose
- Endless Superstition
- For the Hungry Boy.
Phantom Thread III.
Slotakkoord.
Jonny Greenwood is het equivalent van dr. Frankenstein. Experimenteren pur sang. Een muzikaal genie.
Ik ga jullie niet verplichten door digitale afstands-hypnose om de film te bekijken. Het is een optie, zoals een motor in een auto. Zou je zonder motor rijden?
P.S: dump gerust zelf wat soundtracks. Aangename filler op dagen van niets doen.
'De pendule van de staande klok in de knusse leefruimte slaat zijn slinger door om mijn gedachten te verjagen.
Het is zondagavond en de kaarsen gaan in hun wilde weg tekeer gelijk de jeugd in verstikkende jazz-cafés.
Jo Stafford links aan mijn zijde op de grammofoon: "No other love can warm my heart, now that I've known the comfort of your arms."
De vrouw des huizes in de keuken aan mijn rechterkant, de pot met aangekoekte patattenresten aan het afwassen in haar lange jurk en een aangeknoopt korset om er wat appetijtelijk uit te zien bij het vallen van de avond en de goesting toeneemt om voor het zevende kind te gaan.
In het leder van mijn fauteuil drink ik de whisky uit mijn linkerkloeft van een hand. Het glas barst net niet bij een flashback aan tien jaar eerder.
In mijn trillende rechterhand ligt 'The Catcher in the Rhye', een must-read, zegt mijn derde zoon.
"Ik kan geen Engels, mijn derde zoon. Vertaal voor mij en gij werkt niet meer in de wei," spreek ik mijn wijze woorden uit.
Mijn vrouw schenkt mijn halfleeg glas verder in met de zuinige toegift van haar aanwezigheid en beziet me als het vuur dat haar in leven houdt.
Door ziekte en gezondheid steunen we elkaar, ongeacht wat de toekomst brengt.'
Het vraagstuk.
Iets meer dan een week terug had ik mijn koekjestrommel gevuld met bands en zangers. Wie zou eruit komen als winnaar, nu de Deen Vingegaard een Sloveen overwon in de Tour?
Het werd iemand die me aantrok met haar voeten
.Toch klopte er iets niet. Meer dan zestig albums, gaande van extra-universele schaakzetten tot zweetdruppels stromend van een zwart lichaam naar doemtrekkende leden doorheen de rivieren in Hel.
Allemaal goed en wel, daarvan niet, maar geen enkele soundtrack van een film? Dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Een ommekeer moest gemaakt worden.
Een film valt met acteerprestaties; dialogen; loshangend script;...
Een film stelt zich met trots op door een goede soundtrack af te leveren en wandelt blootvoets over het grind van uit-elkaar gevallen films.
De keuze tussen wie?
Wie kon ik kiezen om voor te leggen?
John Williams; Hans Zimmer en Ennio Morricone zouden voor de hand liggende keuzes geweest zijn.
Clint Mansell? De soundtracks van 'Moon' en 'The Fountain' zijn fabelachtig mooi.
Yann Tiersen' Amelie zou om van te smullen geweest zijn. 'Comptin d'un autre été' is eenvoudig briljant.
Howard Shore' LOTR hoeft geen betoog. Het is misschien wel mijn nummer een van allen.
Alexandre Desplat. Met deze Fransoos heb ik een haat-liefde verhouding. Steengoede composer en in The Shape of Water was hij weergaloos, maar hij concurreerde met een andere soundtrack uit 2017.
De negen soundtrackwerken van Greenwood.
Phantom Thread is verfijnde delicatesse geserveerd door multi-instrumentalist Jonny Greenwood van Radiohead - Junun - The Smile.
De man die pas in volle corona-periode ouder werd dan 25j met dank aan zijn baard die hij waarschijnlijk op een dag zal gebruiken als instrument.
Stel je eens voor: duizenden fijne haartjes die trillingen voortbrengen in de lucht!
Greenwood had voor Phantom Thread zijn strepen meer dan genoeg verdiend in de filmwereld en gebruikt in de mate van het mogelijke, instrumenten die in die tijd zouden passen.
In 2007 verstomde hij de wereld met zijn verzinsels voor There Will be Blood. Als je tien minuten extra wil opofferen van je leven zijn de drie opeenvolgende stukken 'Henry Plainview - TWBB - Oil' aan te raden.
Maar hij was er al bij in de HTTT-periode (2003-2004) met Bodysong.
Norwegian Wood uit Japan met het spelen op een klassieke gitaar uit de jaren '60 Japan.
The Master is masterclass. 'Back Beyond' - 'Able-Bodied Seamen' - 'Application 45 version 1' en Jo Stafford. Mijn op een na favoriete soundtrack van hem, maar Stafford en Fitzgerald zijn geen composities van Greenwood.
Bij Inherent Vice is 'Spooks' hetgeen wat eruit steekt van hem.
You Were Never Really Here is Leisure Suit Larry walking down the street
.Spencer is een mix van andere werken en nieuwe verzinsels. 'Arrival' en 'Delusion / Miracle' zijn de aanraders.
The Power of the Dog is terug een krachttoer van hem.
Voor Licore Pizza schreef hij een stuk.
De kalmerende werking van de soundtrack.
In de jaren vijftig, herstellende van WOII en de tijd waarin je je onbeheersbaar kind lappen kon geven en zelfstandig naar het gasthuis sjotte, zou deze soundtrack een kalmerend gevoel hebben gehad op de soldaten uit de Europese hel en de mannen, die moesten leven met vrouwen die meer en meer begonnen te klagen over hun dagdagelijkse verplichtingen, samen met de vier ouders over hun 'goede tijden', toen ze neerkeken op de zwakkeren tijdens de 'Grote Depressie'.
Neem er de opkomende en ergerlijke rock 'n roll bij en je merkt vanzelf op dat nummers zoals 'For the Hungry Boy' en 'The Tailor of Fitzrovia' welgekomen zijn na tien uur zwaar labeur in de fabriek.
Phantom Thread I.
De soundtrack van PT bevat achttien composities van Greenwood en opgenomen in Londen met een orkest van zestig strijkers, onder leiding van een zekere Ziegler.
Greenwood en Anderson (regisseur) namen Nelson Riddle en Glenn Gould (Bach-opnames) als voorbeelden van hoe de muziek zou moeten zijn uit de '50, had ik ergens gelezen en heb ik hier bijgezet ter opvulling.
De intieme nummers met kalmte (Alma - For the Hungry Boy) zijn gericht voor de personages in de film.
Degenen met alles erop en eraan (House of Woodcock - PT III) zijn voor het grotere beeld van de film.
PT I: Screeching horrorachtige opening.
The Hem: Getokkel op het einde lijkt te komen vanuit 'The Master'.
Sandalwood I: De buzzing bumblebee na een minuut geeft je zin om er eentje te zoeken en onder te dompelen in makkelijk verzameld stuifmeel.
The Tailor of Fitzrovia: Gedempte piano-aanslagen met een aanslag op het einde.
Alma is jezelf al werkend posteren bovenaan de trap en horen hoe iemand gracieus de trap opkomt. Dan komt ze tevoorschijn met blozerige verlegenheid en showt ze haar kleed dat je hebt gemaakt voor haar. Om ze nadien de trap zien af te gaan en je terug met je gedachten bij het volgende kleed bent.
Boletus Felleus is Macalania Woods-FFX-niveau. Met name, mijn minst favoriete.
PT II: Een kalmere, herwerkte opening met iets meer meelijwekkendheid door het tweede instrument.
Catch Hold: Even fantasierijk als Boletus, met het grote verschil dat je hier een fantastisch orkest kan inbeelden. Het momentum vangen en vasthouden.
Never Cursed in de film is goddelijk
.
That's As May Be: Eentje met wat meer snelheid en overduidelijk Greenwood zelf in actie.
PT III: Het meest bombastische van de vier en een heleboel muzikanten aan het werk hier.
I'll Follow Tomorrow is de piano solo en een aangenaam tussendoortje om erop uit te trekken.
House of Woodcock: De introductie van Reynolds op virtuoze wijze naar voren gebracht.
Sandalwood II is een compositie waarvan de curve steil omhoogtrekt zoals gans 2020 met het aantal besmettingen voor en na de zomer.
Dat is louter een voorproefje. De echte golf is die op het einde, zoals de herfst van 2021. 'Prospectors Arrive'-gevoel.
Barbara Rose: Een kort openingstukje alsof Jonny zich in 2007 waande. Piepend hoge strijkers afwisselend aan het communiceren in je oren.
Een tigste hoogtepunt van het album. Het langste nummer en je hoort invloeden die hij gebruikte elders in zijn composities.
Endless Superstition: Een les in "simpel" piano-spelen en het brengen als een 17e-eeuws componist vergezeld van waardige compagnons.
Phantom Thread IV: Solo-strijker aan het werk. Te kort om mee te dingen naar een finaleplaats bij de Koningin Elisabeth-wedstrijd.
For the Hungry Boy: Ik zou mijn beide handen geven om dit te kunnen spelen. Messen gestoken in mijn stompjes. De piano alleen (+ het einde) zou zelfs toepasselijk geweest zijn in de film Edward Scissorhands.
The Hem: Getokkel op het einde lijkt te komen vanuit 'The Master'.
Sandalwood I: De buzzing bumblebee na een minuut geeft je zin om er eentje te zoeken en onder te dompelen in makkelijk verzameld stuifmeel.
The Tailor of Fitzrovia: Gedempte piano-aanslagen met een aanslag op het einde.
Alma is jezelf al werkend posteren bovenaan de trap en horen hoe iemand gracieus de trap opkomt. Dan komt ze tevoorschijn met blozerige verlegenheid en showt ze haar kleed dat je hebt gemaakt voor haar. Om ze nadien de trap zien af te gaan en je terug met je gedachten bij het volgende kleed bent.
Boletus Felleus is Macalania Woods-FFX-niveau. Met name, mijn minst favoriete.
PT II: Een kalmere, herwerkte opening met iets meer meelijwekkendheid door het tweede instrument.
Catch Hold: Even fantasierijk als Boletus, met het grote verschil dat je hier een fantastisch orkest kan inbeelden. Het momentum vangen en vasthouden.
Never Cursed in de film is goddelijk
.That's As May Be: Eentje met wat meer snelheid en overduidelijk Greenwood zelf in actie.
PT III: Het meest bombastische van de vier en een heleboel muzikanten aan het werk hier.
I'll Follow Tomorrow is de piano solo en een aangenaam tussendoortje om erop uit te trekken.
House of Woodcock: De introductie van Reynolds op virtuoze wijze naar voren gebracht.
Sandalwood II is een compositie waarvan de curve steil omhoogtrekt zoals gans 2020 met het aantal besmettingen voor en na de zomer.
Dat is louter een voorproefje. De echte golf is die op het einde, zoals de herfst van 2021. 'Prospectors Arrive'-gevoel.
Barbara Rose: Een kort openingstukje alsof Jonny zich in 2007 waande. Piepend hoge strijkers afwisselend aan het communiceren in je oren.
Een tigste hoogtepunt van het album. Het langste nummer en je hoort invloeden die hij gebruikte elders in zijn composities.
Endless Superstition: Een les in "simpel" piano-spelen en het brengen als een 17e-eeuws componist vergezeld van waardige compagnons.
Phantom Thread IV: Solo-strijker aan het werk. Te kort om mee te dingen naar een finaleplaats bij de Koningin Elisabeth-wedstrijd.
For the Hungry Boy: Ik zou mijn beide handen geven om dit te kunnen spelen. Messen gestoken in mijn stompjes. De piano alleen (+ het einde) zou zelfs toepasselijk geweest zijn in de film Edward Scissorhands.
Absolute favorieten:
- Alma
- The Tailor of Fitzrovia
- Phantom Thread III
- House of Woodcock
- Sandalwood I & II
- Never Cursed
- Barbara Rose
- Endless Superstition
- For the Hungry Boy.
Phantom Thread III.
Slotakkoord.
Jonny Greenwood is het equivalent van dr. Frankenstein. Experimenteren pur sang. Een muzikaal genie.
Ik ga jullie niet verplichten door digitale afstands-hypnose om de film te bekijken. Het is een optie, zoals een motor in een auto. Zou je zonder motor rijden?
P.S: dump gerust zelf wat soundtracks. Aangename filler op dagen van niets doen.
.
.
